ลูกตาลลอยแก้ว เล่ม 2 (โสภี พรรณราย)

๓๐…

 

เพลงอะไรก็ไม่รู้…

‘โบราณ!’

มินทราเบ้ปากหงุดหงิด…ผิดกับคุณพยัคฆ์และคุณหญิงเขมิกา ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แถมบางเพลงยังร้องตามเบา ๆ ซะอีก

“พี่ยศกรชอบฟังเรอะ?” มินทราหันมาถามพี่ชาย เพราะบิดามารดากำลังอยู่ในอารมณ์เพลง

พี่ชายอมยิ้ม

“เพลงพวกนี้ตอนเด็ก ๆ พี่เคยได้ยิน…ก็เพราะดี…”

“พี่ยมลล่ะคะ?”

พี่สะใภ้ไม่ค่อยมีความเห็น เป็นคนกึ่ง ๆ กลาง ๆ ใครจะทำอย่างไงก็ได้

“พี่ฟังได้จ้ะ…”

โอ๊ย…เลยมีมินทราหงุดหงิดอยู่คนเดียว

“ฟังดี ๆ สิ…ลูกแก้ว” บิดาเอ่ยปาก “เพลงสมัยก่อนมีความหมายดี ฟังแล้วซาบซึ้งไม่เหมือนสมัยนี้ เอาแต่ตะโกนตะเบ็งลั่น ความหมายก็แปลก ๆ ฟังได้แต่วัยรุ่น…ไม่ไหว…”

มินทราทำท่าง่วงนอน

“แก้วหลับดีกว่า…”

ทำนองช้า  ๆ ลาก ๆ…หายหงุดหงิดแล้วก็ชวนหลับ

“ถือว่าเป็นเพลงกล่อม!”

แล้วหล่อนก็หลับไปจริง ๆ …ตื่นขึ้นมาอีกทีถึงพัทยาแล้ว…

เมืองพัทยาคึกคักเต็มไปด้วยคนกรุง และชาวต่างประเทศ โรงแรมชั้นหนึ่งมีมากมายเหมาะแก่การมาพักผ่อนระยะสั้น

“บ้านพักอยู่ไหนครับ?”

คุณพยัคฆ์บอกทาง…เพียงครู่เดียว…รถตู้ก็มาจอดอยู่หน้าบ้าน…

เป็นบ้านชั้นเดียว มีบริเวณปลูกหญ้าและต้นไม้ด้านหน้าหน่อย ราวห้าสิบตารางวา…เยี่ยมตรงที่ว่า บ้านพักหันหน้าไปทางทะเล

อนาวิลกระโดดลงจากรถ บิดขี้เกียจ

“น่าอยู่ครับ…”

“บ้านพักซื้อไว้ตั้งนานแล้ว หลายปี…ถูก ๆ ไม่กี่แสนตอนนั้น เดี๋ยวนี้เป็นล้าน ๆ เพราะอยู่ใกล้ทะเล” คุณหญิงเขมิกาคุย

“ใครดูแลหญ้าต้นไม้ล่ะครับ?”

“ก็จ้างชาวบ้านแถวนี้ นาน ๆ มาทีก็ให้ร้อยสองร้อยกินขนม…”

ร้อย…สองร้อย…แถมนาน ๆ…มิน่าล่ะ หญ้าและต้นไม้จึงได้เหี่ยวแห้งใกล้ตายมิตายแหล่

“กำลังจะหมดอายุขัยแล้วนี่ครับ” อนาวิลมีศัพท์แปลก ๆ ใช้กับต้นไม้

“จะทำยังไงได้ล่ะ จ้างดูแลแล้วยังเป็นแบบนี้” คุณหญิงบ่น

“จ่ายเงินหนักหน่อยสิครับมันก็ดีขึ้นเอง”

คุณหญิงค้อน

“เงินมิใช่หาง่ายนะจ๊ะ ทำมาเป็นแนะนำ…เอ้า…มัวแต่พูด…ช่วยขนของเข้าไปข้างในด้วย…”

กระเป๋าเสื้อผ้าของใคร ส่วนใหญ่ก็ต่างคนต่างหิ้ว

มินทรากอดอกยืนเฉย…

“คุณไม่เข้าบ้านเรอะ?” อนาวิลถามหลังจากที่คนอื่น ๆ เข้าไปกันหมดแล้ว

“คุณยกกระเป๋า” นี่แหละคือเหตุผลที่ยืนเฉย

“ผม?”

“ก็อยากมารับใช้มิใช่เรอะ ก็ทำหน้าที่เสียสิ!” ถือโอกาสแกล้ง

ชายหนุ่มก้มศีรษะ

“ได้ครับ…”

มินทราเชิดหน้า เดินเข้าไปแบบคุณนาย มีบ่าวเดินตาม…

ภายในบ้านมีสามห้องนอนเล็ก ๆ คุณพยัคฆ์ คุณหญิงห้องหนึ่ง ยศกร ยมล กับเด็กชายยศพลห้องหนึ่ง ห้องเล็กสุดเป็นของมินทรา

ต่างเอากระเป๋าเสื้อผ้าไปเก็บตามห้อง

อนาวิลนั่งจ่อมลงบนเก้าอี้รับแขกบ่นพึมพำ

“เราคนเดียวไม่มีห้อง…”

“อยากตามมา…ก็นอนข้างกำแพงนี่แหละ!” มินทราได้ยิน

ชายหนุ่มตีหน้าระรื่น

“หน้าห้องคุณมินทราก็แล้วกันนะครับ…”

“ที่ออกกว้าง ไม่ต้องมานอนหน้าห้องฉันหรอก!”

“แต่ผมอยากนี่…” ดวงตาชายหนุ่มคมกริบไม่แพ้หล่อน

มินทราค้อน แล้วเดินกลับเข้าห้อง

อนาวิลหาครัว…จะทำหน้าที่พ่อครัวชั้นหนึ่ง…

เกือบสิบเอ็ดโมง…

ป่านนี้ทุกคนคงหิว

ในครัวแทบจะไม่มีอะไรเลย เรียบวุธ…ตู้เย็นก็เกลี้ยง เขาจัดแจงเสียบไฟแช่น้ำอัดลม

คราวนี้กระเป๋าที่เตรียมมากลายเป็นกระเป๋าโดเรมอน

มีสารพัดทุกอย่าง…

สำรวจในตู้มีจานชามคว่ำเรียบร้อยสะอาด…เสียบกระติกน้ำร้อน…ทำงานเป็นขั้นตอน

มินทรายืนอยู่หน้าประตูห้องครัวกอดอกมองเขา…

ลงตั้งใจแล้ว ชายหนุ่มทำไม่แพ้ผู้หญิง เพราะเคยอยู่เมืองนอกหลายปีที่ฝึกให้อนาวิลทำเองทุกอย่าง

ถึงเป็นลูกเศรษฐีก็เถอะ ก็ทำเองทั้งนั้น

รู้ว่ามีคนมอง เขาก็โชว์ซะเลย

น้ำเดือดแล้วชงกาแฟ…

ขนมปังเป็นกล่องเตรียมมาพร้อม เป็นขนมปังกรอบเค็ม เทใส่จานก็ได้อาหารว่างที่แสนง่าย

ขนมปังเค็มกับกาแฟร้อน ๆ

คุณพยัคฆ์ คุณหญิง ยศกรและยมล กระพริบตาถี่ ๆ เมื่ออนาวิลยกถาดใส่ขนมและกาแฟออกมา

“อาหารว่างครับ…มาถึงกำลังหิว ๆ รับพวกนี้ก่อนนะครับ ส่วนอาหารเที่ยงต้องรออีกพักใหญ่ ๆ”

คุณหญิงยิ้มกว้าง

“ต๊าย…น่ารัก…ไม่ต้องเอ่ยปากสั่งเลย…เห็นมั้ยให้นายต้นตาลมาด้วยดีแค่ไหน น่ารัก…”

อนาวิลหลบเข้าครัว…

คุณพยัคฆ์สบตาบุตรชาย…ความสงสัยยังไม่คลี่คลาย…นายต้นตาล…เป็นใครกันแน่?

ทำลื่น ๆ กลิ้ง ๆ กลม ๆ ไปเรื่อย เหมือนกลบเกลื่อนอะไรบางอย่าง…

อนาวิลพบมินทราในครัว…หล่อนสำรวจข้าวของที่เขานำมา

“อาหารกระป๋องดี ๆ แพง ๆ ทั้งนั้น” หล่อนเงยหน้า

“พวกคุณทาน ไม่ดีได้หรือครับ”

“น่าสงสัย…”

ชายหนุ่มโบกมือ

“คิดมากแก่เร็วนะครับ ผมจะไปตลาด คุณจะไปหรือเปล่า?”

“ไปตลาดทำไม?”

“ซื้อของสดสิครับ รับปากคุณหญิงไว้แล้ว ต้องมี หมู เห็ด เป็ด ไก่ ขืนไม่มีอย่างที่พูดก็เสียชื่อ”

“ไหนว่าจะเอามาจากบ้านนายไงล่ะ”

“ของสด ผมกลัวเสีย ซื้อเอาในตลาดดีกว่า…”

“คุณจ่ายตลาดเป็น?”

“ก็ไปดูสิครับ…แล้วจะหาว่าคุย…”

กึ่งท้าทายนิด ๆ มินทราพยักหน้า

“ได้!”

อนาวิลเดินออกมากับมินทรา…คุณหญิงดื่มกาแฟ พลางถาม

“จะไปไหนกันล่ะ?”

“ตลาดครับ”

“อ้าว! แก้ว จะไปด้วยเรอะ?”

“อยากเห็นคนสวนจ่ายตลาดค่ะ!”

“พลไปด้วยฮับ” ยศพลวิ่งตาม

อนาวิลยิ้ม

“คุณพลอยู่บ้านดีกว่า ตลาดเฉอะแฉะสกปรก…” เรื่องของเรื่อง ต้องการไปกับหล่อนเพียงลำพัง

กับนายต้นตาล…ยศพลพูดง่าย ๆ

“ฮับ”

อนาวิลเปิดประตูรถข้างหน้าให้มินทรา

“เชิญครับ…”

หล่อนกลับเลื่อนประตูหลังรถตู้ก้าวขึ้นนั่งเฉย

เขายักไหล่

“นั่งไหนก็เหมือนกัน”

“ไม่เหมือน!”

“อ๋อ…ผมเป็นแค่คนขับรถ…”

“คนสวน!”

“ครับ…ครับ…” อนาวิลไม่เดือดร้อนขับรถไปตลาด…

ถึงที่หล่อนและเขาลงจากรถ

“คล่องดีนี่ แสดงว่าเคยมา…ถึงรู้ว่าตลาดอยู่ไหน”

“มากับเจ้านายครับ…”

มินทราเบ้ปาก

“อะไร…อะไรก็เจ้านาย หาคำตอบไม่ได้ก็อ้างเจ้านาย…ฉันจะรู้ทันคุณอยู่แล้ว”

หัวเราะ…ขบขัน…

“หัวเราะอะไร?” หล่อนเกลียดดวงตาเขานัก…คมกริบ…

“ไม่มีเหตุผลครับ…”

“รีบ ๆ ซื้อแล้วกลับ!”

“ครับผม…”

หล่อนเดินตามดูชายหนุ่มจ่ายตลาด

“มาทะเลต้องกินอาหารทะเล…” เขาว่า

แน่ะ…หน่วยก้านไม่เลวเลย รู้จักเลือกรู้จักต่อราคา โดยเฉพาะแม่ค้าสาว ๆ สวย ๆยิ้มหวานให้เขาเป็นแถว…

หนุ่มรูปหล่อ!

ยิ้มไปยิ้มมา ลดให้เป็นพิเศษ…

อาศัยนายต้นตาลปากหวานด้วย…

“ลดหน่อยได้มั้ยคร้าบ…ผมเป็นคนกรุงเทพฯ…กุ้งคุณสดจัง…คุณคนสวย”

มินทราทำท่าพะอืดพะอมจะอาเจียน

“อ้วก!”

อนาวิลสะดุ้ง ฉุดแขนมินทราเดินห่างผู้คน

“ผมกำลังจะซื้อของถูก คุณทำแบบนี้ผมเสียหายหมด” ทำเป็นต่อว่าต่อขาน

หล่อนเหยียดปาก

“ฉันทนฟังน้ำตาลเคลือบลิ้นของคุณไม่ไหว”

“คุณก็ทำหูทวนลม”

“คุณเล่นจีบแม่ค้าเพื่อจะซื้อของถูกงั้นเรอะ” หล่อนเชิดหน้า

“มันเป็นวิธีการของผม”

“ทุเรศ!”

“คุณหึง?”

“บ้า!” ตาลุกโชน ยังกับนางเสือร้าย “ขืนพูดแบบนี้อีก…ฟันจะหลุดจากปาก”

หล่อนเดินหนี

อนาวิลยิ้มกับตัวเอง…

แหะ…หล่อนหน้าแดงด้วย

อนาวิลเลยเล่นบทจีบแม่ค้าไปตลอดทาง…ได้ของถูกดี…

กุ้ง ปลา พริก มะนาว…

ยังขาดปู…

แม่ค้าขายปูเป็นคนแก่ อนาวิลเลือก…มินทรายืนดู…

“เลือกปูต้องเลือกที่มันเนื้อแน่น ๆ” สาธิตวิธีจ่ายตลาดตลอดทาง “แบบนี้…”

จับปูตัวหนึ่งแล้วร้องลั่น

“โอ๊ย…ปูน้อยหนีบมือ”

มินทราตกใจ เขย่าแขนเขา

“คุณ…คุณ…เป็นอะไรหรือเปล่า?”

อนาวิลปล่อยปูแล้วหัวเราะ

“ผมหนีบปู ไม่ใช่ปูหนีบผม”

หล่อนหน้าแดงก่ำ…ถูกหลอก และเผลอแสดงความห่วงใยเขา…

บทพิสูจน์ของชายหนุ่ม…

หัวใจพองโต…คับอก…แต่ผู้หญิงก็คือผู้หญิง ปากกับใจไม่ตรงกันเสมอ เขาแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

มินทราทั้งโกรธทั้งอาย

“ฉันจะประสาทเพราะคุณ!”

หล่อนเดินหนีไปขึ้นรถก่อน

อนาวิลซื้อปูเสร็จแล้ววิ่งตามมาเปิดประตูขึ้นนั่งตรงคนขับ…หันมามองหล่อนซึ่งกอดอกนิ่งเฉย

“ยิ้มหน่อยสิครับ”

“มันเรื่องอะไรของคุณ!”

“คุณกลับไปหน้าบึ้ง ๆ เดี๋ยวคนที่บ้านจะเข้าใจผิด…นึกว่าผมรังแกคุณ…” พูดหน้าตาเฉย…

ยิ่งยั่วโมโห…หล่อนขึงตาดุ

“เงียบ!”

“ครับ…ครับ…ขออย่างเดียวอย่าโกรธผมเท่านั้น…”

เขาขับรถ…และหันมามองหล่อนหลายครั้ง

มินทรามองออกนอกกระจกบอกความรู้สึกไม่ถูก…ได้แต่ถอนหายใจ…

 

กลายเป็นอาหาร ‘ง่าย ๆ’ อีกตามเคย

ข้าวผัดปูหอมฉุย…พร้อมพริกน้ำปลาบีบมะนาว…แตงกวาสด ๆ แกงจืดฟักหมูบะช่อ…

เขาได้รับคำชมเต็มหู

“ผู้ชายทำกับข้าวเก่ง…ยายแก้วตอกไข่ยังไม่เป็นเลยมัง” คุณพยัคฆ์ ‘ชมเปาะ’

“แหม! คุณ…จะดูถูกลูกสาวเราเกินไปแล้ว” คุณหญิงแย้ง

“วันหลังต้องให้ยายแก้วเรียนทำกับข้าวกับนายต้นตาล”

อนาวิลยิ้มกว้าง…

เขาได้รับเกียรติให้ร่วมโต๊ะ…มิได้นั่งหดตัว ทำตัวลีบประการใด กลับนั่งสง่างามยืดอก

“ผมรับสอนฟรีไม่คิดเงิน…”

“ฉันไม่เรียน” มินทราหน้างอ

“ให้จำปี จำปา เรียนก็ได้นะ” คุณหญิงได้ยิน ‘ฟรี’ ก็ชอบ “ที่บ้านแม่ครัวทำอาหารอร่อย แต่ก็หยุดบ่อย ฝึกนังจำปี จำปาไว้ เผื่อจะทำแทนกันได้”

คนฟังส่ายศีรษะทันที

“ถ้าคนอื่น…ผมคิดค่าสอนครับ…”

“อ้าว!”

“ผมต้องเลือกลูกศิษย์แบบมีระดับหน่อย…”

คุณพยัคฆ์หัวเราะ

“นายคนนี้มันพูดจาตรงดี”

“สอนพลก็ได้…” ยศพลเป็นเด็ก…อยากเรียนรู้ทุกอย่าง

“คุณพลเรียนหนังสือเก่ง ๆ ดีกว่า โตขึ้นจะได้ไปเรียนเมืองนอก” คนสวนแนะนำ “กลับมาบริหารงานเป็นใหญ่เป็นโต”

พูดแบบมี ‘สาระ’ เขาก็ทำได้

ยศกรส่ายศีรษะกับอนาวิล พลางกล่าวว่า

“ท่าทางคุณน่าจะมีอนาคตมากกว่านี้”

“สงสัยดวงผมยังมาไม่ถึง…”

“คนอย่างคุณไม่ใช่คนนั่งดวง…” สายตายศกรคมกริบไมผิดกับน้องสาว…แต่เป็นความคมคนละลักษณะ

อนาวิลไม่ค่อยอยากคุยกับยศกรเท่าไหร่ ลุกขึ้นยืน

“น้ำแกงพร่องแล้ว…ในครัวมีร้อน ๆ ผมจะยกมาเติมให้ครับ”

ยศกรเลิกคิ้ว…รู้ว่าถูกตัดบท…!

 

เย็นมาก ๆ แล้ว…แดดอ่อนลงจนเกือบหมด…

อนาวิลออกมารับอากาศชายทะเล

คนเล่นน้ำมากขึ้น…ชายหาดติดกับโรงแรม จึงค่อนข้างคึกคักทั้งชาวไทย และชาวต่างประเทศ

ร่างหนึ่งเดินผ่านเขา…

อนาวิลเลิกคิ้ว ตาโต

“คุณมินทรา?”

ขา…ขาวสวยเรียว…ปกคลุมด้วยเสื้อคลุมสั้น ๆ…พอถึงชายหาดก็ถอดเสื้อคลุมออก…

ชุดว่ายน้ำวันพีช…สีน้ำเงินเข้มเกือบดำ ตัดกับผิวขาวเนียน…

“โอ้โฮ!”

หล่อนสวยจริง ๆ ทั้งใยหน้าและเรือนร่าง อนาวิลมองเบื้องหลังอย่างตะลึง

หุ่นสมส่วนเช่นนี้ประกวดนางงามสบาย

ลงเล่นน้ำบ้างดีกว่า…

คุณหญิงเขมิกายืนเท้าสะเอวอยู่เบื้องหน้าชายหนุ่ม ตาดุ ๆ มาจากไหนไม่รู้

“เรา…ห้ามมองลูกสาวฉันด้วยสายตาเจ้าชู้!”

แค่ ‘มอง’ ยัง ‘ห้าม’