รวมเรื่องสั้นชุด ช่วยด้วย (เมีย) ปล้ำ (ส. ปาลกะวงศ์)

ช่วยด้วย (เมีย) ปล้ำ

“โอ๊ย ๆ  ช่วยด้วยครับ  ช่วยด้วย ๆ  เมียปล้ำผมไม่เลิก”  ผมร้องเอะอะโวยวายลั่นบ้าน  แต่เมียเจ้ากรรมก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะอ่อนข้อ  ผมไม่รู้จะทำยังไง  เลยแกล้งตาย...

ผมชั่งใจอยู่นานว่าจะเล่าเรื่องนี้ต่อไปดีหรือไม่?   เพราะมันเป็นเรื่องคาบลูกคาบดอกระหว่างศิลปะกับอนาคอนดา  ก็...ของผมมันเหี่ยวนี่นา  เป็นมะเขือเผา  ถูกถอยเก็บเข้าโรงงานมาหลายสัปดาห์  แต่นั่นมันก็เกิดขึ้นมานานมากแล้วนะครับ  กระนั้นผมก็คิดว่ามันคงจะยังไม่ล้าสมัย  น่าจะเอามาเขียนได้อยู่  ถ่ายทอดให้มันเป็นศิลปะออกไป  ส่วนจะเป็นศิลปะแบบไหน  มีอนาคอนดาปนเปื้อนจริงหรือไม่  มันก็ขึ้นอยู่กับวิจารญาณของคนอ่าน  ไม่เกี่ยวกับผม  ถ้าขืนให้ผมเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย  เมียรู้เข้าผมตายเลย

        ก็ราว ๆ ปี ’94  นั่นแหละครับ  ผมทำงานบาร์มาได้สี่ปีเต็ม  แล้วผมก็ได้เมียมาสี่ปีเต็ม  แถมบาร์ที่ว่ายังตั้งอยู่ในสีลมซอย  4  รู้สึกเลข  4  กับผมนี่มันจะถูกโฉลกกันเสียจริง ๆ   บาร์ที่ว่านั้น  ถ้าใครเคยเป็นนักเที่ยวกลางคืนมาก่อน  ก็ต้องรู้ล่ะครับว่าโรมคลับมันตั้งอยู่ตรงไหน  มันตั้งอยู่กลางซอยนั่นเองครับ  เป็นตึกสี่คูหา  สี่ชั้น  สีขาว  ตกแต่งสไตล์โรมัน  แต่เขาเปิดเป็นบาร์แค่สองชั้น  อีกสองชั้นเป็นนิวาสถานของเจ้าของบาร์  และเป็นที่เก็บของไปโดยปริยาย

        และถ้าใครเป็นนักเที่ยวตัวจริงในสมัยนั้น  ก็คงจะรู้ว่าไอ้ไวอากร้านี่มันเป็นยายอดนิยมไฟแลบเลย  ตอนนั้นถ้าจำไม่ผิดมันยังเม็ดละแปดสิบ  ไม่ได้แพงระยับอย่างสมัยนี้  ซึ่งผมไม่รู้ว่ามันปาเข้าไปเม็ดละเท่าไหร่แล้ว  แล้วก็ไม่อยากจะรู้  เพราะผมไม่กินหรอก  ไม่กินมันอีกแล้ว      แต่เอ...ผมเคยกินมันจริง ๆ หรือ?   เปล่าสินะ  เมียผมกินแทน  แล้วที่สำคัญเธอไม่ได้กินแทนผม  เธอกินของเธอเองต่างหาก

        ผมว่าเล่าแค่นี้คุณก็นึกภาพออกแล้วว่าตอนจบมันจะเป็นยังไง  เพราะฉะนั้นผมไม่ต้องเล่าต่อดีไหม?   จบมันเสียตรงนี้เลย  แต่เอาเถอะ  ไหน ๆ ผมก็เล่าก็เขียนมันออกมาแล้ว  เล่าต่ออีกนิดจะเป็นไรไป  ผมจะเล่าต่อทั้งที่คุณเดาออกอยู่แล้วนี่แหละ

        พอผมทำงานบาร์อยู่ได้สี่ปีแล้วใช่ไหม?   ไอ้มะเขือสดก็ดันเหี่ยวขึ้นมาเสียเฉย ๆ   มันไม่ยอมสู้ไฟ  ตอนนั้นเห็นว่าไวอากร้ากำลังดัง  ใคร ๆ ก็ถามหากันเหมือนจะให้ไฟแลบออกมาจากปาก  สรรพคุณของมันเป็นรองแมลงวันสเปนหรือทิงเจอร์ขาวที่เขาใช้ผสมพันธุ์ม้าอยู่มากโขก็จริง  แต่มันหาง่ายกว่า  พ่อค้าญี่ปุ่นเขานำเข้าเอามาให้เราใช้  ผมไม่รู้ว่าประเทศไหนเป็นผู้ผลิต  จำไม่ได้แล้ว  แต่มันใช้แล้วได้ผล  คนนิยมกันทั้งบ้านทั้งเมือง  เมื่อมะเขือของผมเกิดปัญหา  ผมก็เลยสั่งซื้อมาหนึ่งแผง  จำได้ว่าเขาประกาศอยู่ในหนังสือประเภทนวลนางข้างเขียงหรืออะไรนี่แหละ  ในหนึ่งแผงนั้นมีอยู่สิบเม็ด  ได้มาแล้วผมก็คิดว่าประเดี๋ยวเถอะ  มะเขือเผาของผมคงจะหายหงอยได้สักสิบคืน  แต่ที่ไหนได้  ผมจำต้องแบ่งให้คนอื่นใช้ก่อน  ตัวเองยังไม่ทันใช้เลย  ก็สาว ๆ ที่มาเที่ยวโรมนั่นแหละครับ   ตอนนั้นผมยังไม่ได้เป็นนักเขียน  เลยยังไม่ได้เป็นพลเมืองดี  อาชีพนักเขียนทำให้เป็นพลเมืองดี  ไม่มีนักเขียนคนไหนทะเลาะกัน  ไม่มีนักเขียนคนไหนนินทากัน  ผมจึงคิดว่าถ้าผมเล่าเรื่องนี้ออกไป  ก็คงจะไม่มีนักเขียนคนไหนนินทาผม  ผมเชื่อในความเป็นพลเมืองดีของนักเขียน     อ้าว  ไหงผมนอกเรื่องไปเสียอย่างนี้?...  คือที่ผมต้องแบ่งไวอากร้าให้คนอื่นใช้ก่อน  เพราะสาว ๆ ที่มาเที่ยวโรมคลับคนหนึ่ง  เธอสวยเข้าตากรรมการหนุ่มหล่ออย่างผม  เพียงเห็นว่าสวยถูกใจเหลือเกิน  ผมเลยอยากจะแจกไวอากร้า  เข้าไปตีสนิทพูดคุยรู้จักมักจี่กันดีแล้ว  เข้าไปพูดคุยในฐานะพนักงานที่ดีดีแล้ว  คืนหนึ่งผมก็รั้งให้เธออยู่คุยกับผมที่หน้าโรมคลับต่อ  ไม่ยอมให้เธอกลับบ้านง่าย  ๆ  เธอจึงอยู่คุยกับผมจนกระทั่งบาร์เลิก  สมัยนั้นบาร์ปิดเช้าได้อย่างสบาย  มันเป็นเขตท่องเที่ยวใกล้พัฒน์พงศ์  ไม่ได้เข้มงวดเหมือนอย่างสมัยนี้ที่ต้องปิดไม่เกินตี  2   หรือเขาร่นมายิ่งกว่านั้นผมก็ไม่รู้  ไม่ได้ออกไปเที่ยวเสียหลายปี  เลยเหมือนคนตาบอด  ที่ต้องมานั่งเขียนหนังสืออยู่กับบ้าน  มันก็คล้าย ๆ นั่งเทียนนั่นแหละครับ  สังคมคนกลางคืนก้าวกระโดดไปถึงไหนอย่ามาถามผมเลย  ผมจะเล่าแต่เฉพาะเรื่องที่มันเคยเกิดในสมัยผม  และเคยเกิดกับตัวผมเองเท่านั้น

          ปัญหาอยู่ที่ว่า  บางคนเขาบอกว่าไอ้ไวอากร้านี่ใช้ได้ก็เฉพาะแต่ผู้ชายเท่านั้น  ขืนให้ผู้หญิงกิน  ก็มีค่าเท่ากับกินแป้ง  ผมก็ไม่ประมาทล่ะครับ  เดินเข้าไปปรึกษาหมอด้วยตัวเองเลย  ก็คลินิกหมอที่เชี่ยวชาญด้านนี้เปิดอยู่แถวนั้นเยอะแยะ  หมอยืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะว่า  ไม่ว่าหญิงหรือชายก็ได้ผลเช่นกัน    ผมก็เลยโป๊ะเชะ!     คิดกระหยิ่มว่า  ประเดี๋ยวเถอะ  เสร็จผมแน่

        พอบาร์เลิกเราก็นั่งคุยกันต่อหน้าบาร์   ไฟบาร์ปิดมืดสนิทหมดแล้ว  มีแต่บาร์ข้าง ๆ  ที่ยังไม่ปิด  ที่บาร์...ที่ผมนั่งกันอยู่หน้าโรมคลับนั้น  มีเก้าอี้ม้ายาววางต่อ  ๆ  กัน  มีโต๊ะเตี้ย  ๆ  วางต่อ ๆ  กัน  ถึงบาร์ปิดเราก็เดินผ่านช่องขายบัตรเข้าไปนั่งคุยกันได้   และเมื่อนั่งคุยกันแล้ว  บาร์ข้าง ๆ ยังเปิดอยู่ใช่ไหม?   ยังมีเสียงเพลงกระหึ่มมาเข้าหูใช่ไหม?   เขายังขายเหล้าอยู่ใช่ไหม?   ผมก็เลยถามเธอว่า

        “ฟ้าจะดื่มอะไรต่อไหมครับ?   เดี๋ยวผมไปสั่งให้  แต่ฟ้าจ่ายนะ  คืนนี้ผมไม่ได้ทิปเลย”  ก็จะได้อย่างไรเล่าครับ  เวตเตอร์อย่างผมดีแต่ป้อเธออยู่ทั้งคืน  ไม่นับก่อนหน้านี้ที่ไม่รู้ว่ากี่คืนมาแล้ว

        ฟ้าดีอกดีใจเสียจนหน้าอกกระเพื่อม  (ถ้ามันกระเพื่อมได้ขณะดีใจคุณลองนึกเอาว่ามันจะใหญ่ขนาดไหน)  เธอดีอกดีใจเพราะเธอเพิ่งอกหักมาสด ๆ ร้อน ๆ   อกหักมาจากลูกชายผู้ลากมากดีที่เป็นหนุ่มไฮโซ  นักเรียนนอกรูปหล่อแบบลูกครึ่งไทย  +  อเมริกัน   ไอ้หมอนั่นผมทอง  มีปอยผมหางเต่าด้านหลังเป็นสีเขียว   การที่ผู้หญิงอกหักมันก็ไม่แพ้ผู้ชายนักหรอก  ตรงที่จะพากันมาหาทางออกเอากับเหล้านี่เอง  มันง่ายดี  เมามันเสียให้หัวทิ่ม  ประเดี๋ยวก็มีคนเข้ามาเสียบแทน