ฝนตกขึ้นฟ้า

อ้วนแกะ |
16/12/2014

อีกเล่มของพี่วินทร์ เลียววาริน เล่มนี้ถูกเอาไปสร้างเป็นหนังแนวๆ โดยเป็นเอก รัตนเรืองด้วย สำหรับเรา หนังสือและหนัง ทำออกมาได้ลงตัวมากๆ ตอนเป็นหนังก็บรรยากาศดาร์กๆ อ่านไปก็ได้อารมณ์คล้ายๆ ดูหนังไปอยู่แล้วล่ะ จนเรารู้สึกว่า ถ้าจะสร้างเป็นหนังก็คงไม่ต่างจากภาพในหัวที่เรามีมาตลอดการอ่านสักเท่าไหร่ หนังสือขายความเป็นหนังในตัวเองอยู่แล้ว ถ้าจะเป็นหนัง ถ้าเราอยากจะดู ก็คงอยากดูหน้าพระเอก กับฉากที่นางเอกเปลือยนั่นแหละ (แต่ก็มะได้เห็นอยู่ดี ในหนังไม่มีซะงั้น อดดูคริส หอวัง เปลือยเบย ฮ่าๆๆ) เราชอบเค้าโครงเรื่อง และการดำเนินเรื่องของเล่มนี้มาก พล็อตเรื่องแปลกใหม่ แปลกตั้งแต่อาการต้นเรื่องของพระเอกเลยล่ะ คนอะไร้ โดนยิงหัวทะลุขนาดนั้น ไม่ตาย แถมฟื้นขึ้นมายังมีอาการประหลาดๆ อีกต่างหาก มองโลกกลับหัว อืม แค่นี้ก็น่าติดตามแล้วนะ แค่จะเดิน จะใช้ชีวิตให้ปกติ ก็ดูลำบากมากๆ แล้วอ่ะ พี่วินทร์ทิ้งปมบางอย่างไว้ตลอดทางตั้งแต่เปิดมาหน้าแรกเลย มีทั้งจุดที่เป็นปมโดยตัวมันเอง โดยที่เราสังเกตและรู้ได้ว่าเดี๋ยวไอ้จุดนี้ต้องมาโผล่ มาเป็นจุดคลี่คลายตอนหลังแน่ๆ แต่บางจุดที่เหมือนจะเป็นแค่องค์ประกอบเล็กๆ ที่เราไม่ได้ใส่ใจเลยด้วยซ้ำ กลับกลายเป็นสิ่งที่พี่วินทร์ทิ้งเอาไว้อย่างแยบยล และมาโผล่อีกทีทำให้เราต้องอุทาน เฮ้ยยยย...ยาวๆ เลย ในหนังสือกับหนัง จากที่เราคิดไว้ว่าคงไม่ต่างเท่าไหร่ เหมือนที่เขียนไว้ตั้งแต่แรก แต่กลับกลายเป็นว่า พอมันถูกตีความและทำออกมาตามแบบฉบับของเป็นเอก รัตนเรือง เจ้าพ่อหนังอาร์ทแล้ว มันอิ่มกันไปคนละแบบ เนื้อหามีการดัดแปลงหลายจุด ตอนจบก็ไม่เหมือนกัน แต่ทำให้เราชื่นชอบได้ไม่ต่างกัน เรื่องที่มีเสน่ห์ ถูกถ่ายทอดโดยคนที่คู่ควร เสน่ห์ก็เลยไม่ลดลง อ่านรวดเดียวจบอีกตามเคย เป็นเรื่องแนวทดลองของพี่วินทร์เขาละมั้ง แต่ถือว่าเป็นการทดลองที่ประสบความสำเร็จมากๆ เลยนะ เราช้อบชอบ