นิยายรักของพนมเทียน "กัลปังหา"

เป็นเรื่องปกติที่คนเราต่างตระหนักถึงความรู้สึกอันเดียวกัน คือ ฉันได้ยอมรับสารภาพว่า ได้รักเธอเสียแล้ว ส่วนเธอคงไม่ปฏิเสธว่า...รักฉันเช่นกัน เหตุใดจึงไม่แจ้งให้ทราบว่าได้จากไปอย่างไร? และอยู่ในสภาพเช่นไร นั่นมันไม่ได้หมายความว่า...เธอได้ลืมฉันเสียแล้วหรือ มันไม่ได้หมายความว่า...หรือฉันเป็นเพียงสิ่งประโลมใจเพียงชั่วขณะของเธอ ในระหว่างที่ได้พเนจรมา และยามเมื่อจากไปก็ถือเป็นเรื่องที่เพียงผ่าน โดยไม่จำเป็นต้องเสียเวลามาคำนึงถึงให้หนักสมองเช่นนั้นหรือ มันพิสูจน์ได้เด่นชัดที่สุด...สำหรับวันคืนที่ฉันเฝ้าคิดถึงแต่เธอ หากเป็นวันคืนที่เธอไม่เคยเหลียวแลพะวงถึงฉันบ้างเลย ทุกสิ่งทุกอย่างมันคงจะไม่เป็นความเจ็บปวดรวดร้าวถึงเพียงนี้ ถ้าหากเธอคิดถึงฉันบ้างสักเพียงนิด โดยแสดงน้ำใจมาให้ทราบ ฉันคงจะปิติและยินดีเป็นที่สุดสำหรับชีวิตของฉัน เมื่อมองเห็นเธอกลับมาอีกครั้ง ภายในยูนิฟอร์มแห่งลูกราชนาวี และเกียรติยศอันสูงส่ง และสำหรับคืนนี้ ฉันคงจะไม่ยอมห่างจากเธอตลอดทั้งคืนในฐานะหญิงสาวผู้ปราศจากพันธะใดๆ ทั้งสิ้น    

 

จงเก็บไว้เป็นเครื่องรางประจำใจ กัลปังหา...เป็นสิ่งที่เกิดจากทะเล

จงเก็บไว้เป็นสัญลักษณ์แห่งความรักของเราเถิด

กัลปังหากิ่งนี้จะเตือนรำลึก ให้มีความรู้สึกเสมอว่า...สิ่งที่เรารักนั้น

มิได้อยู่ห่างไกลจากหัวใจของเราเลย

 

ผมสัญญา...ด้วยทะเลเป็นถิ่นของเรา

เราห่างกันด้วยหน้าที่ หากทะเลเชื่อมหัวใจเราไว้ด้วยกัน

ถ้าวันไหนเรือใต้น้ำ 'กัลปังหา' มาจอดเหนืออ่าวทะเลปัตตานี

ยามนั้นจะเป็นวันเดียวกัน

ที่ดอกประดู่หน้าบ้านของเราบานเต็มต้น

จะเป็นวันที่ผมกลับมาหา...ตามสัญญา

ขอให้รอคอยผมที่ริมหาดหน้าบ้าน

 

ยามจาก...กัลปังหา กิ่งนี้ จะเตือนรำลึก

ผู้ชายที่คุณรักนั้น มิได้อยู่ห่างไกลจากหัวใจคุณเลย.

 

ประพันธ์โดย "พนมเทียน"