นำอาหารกลับบ้าน

อ้วนแกะ |
19/01/2015

“นำอาหารกลับบ้าน” หนังสือเล่มนี้ทำให้เรารู้สึกสะพรึงมาก เป็นข้อมูลที่เราไม่เคยนึกฝันว่ามันมีอยู่จริงบนโลกอันโหดร้าย เออ โลกมันก็มีทั้งความสวยงามและโหดร้ายในตัวเอง แต่ไม่น่าเชื่อว่า ด้านร้าย จะร้ายได้ถึงเพียงนี้ เราสะดุดตั้งแต่คำนำของเล่มที่เขียนโดยอาจารย์เดชา ศิริภัทร แห่งมูลนิธิข้าวขวัญเลย บุคคลซึ่งได้รับการยอมรับนับถือในเรื่องข้าว เรื่องพันธุกรรมข้าว เรื่องการทำเกษตรอินทรีย์ ตอนท้ายของคำนำมีว่า “แม้จะเป็นหนังสือที่สำคัญและมีคุณค่ายิ่งอีกเล่มหนึ่งสำหรับสังคมไทย แต่คาดว่าหนังสือเล่มนี้คงขายได้ไม่มาก เพราะมายาคติในสังคมไทยปัจจุบันนั้นห่อหุ้มผู้คนเอาไว้หนาแน่นยิ่งนัก ยากที่แสงแห่งปัญญาจากหนังสือเล่มนี้จะส่องผ่านเข้าไปได้ อย่างไรก็ตาม เชื่อว่าคนไทยที่มีปัญญาอยู่ในระดับ "บัวที่กำลังจะพ้นน้ำ” คงมีโอกาสได้พบและอ่านหนังสือเล่มนี้บ้างตามสมควร” เรานี่รีบเปิดอ่านเนื้อหา ตลอดจนข้อเท็จจริงและข้อคิดเห็นทั้งเล่มจนจบโดยเร็วเลย เผื่อจะได้เป็นบัวที่กำลังจะโผล่พ้นน้ำบ้าง และอีกนัยหนึ่ง รู้สึกเหลือเกินว่ากำลังถูกตบหัวอย่างแรง แต่ก็จริงของอาจารย์นะ เป็นความจริง เป็นสิ่งที่อยู่รอบตัว และเราเกี่ยวพันกันอยู่ทุกวัน แต่น้อยคนนักจะตระหนักเห็นภัยคุกคามและหายนะเหล่านี้ ส่วนหนึ่งเพราะไม่เคยเปิดหูเปิดตา ส่วนหนึ่งอาจเปิดหูเปิดตา แต่ก็ไม่เปิดใจ เพราะเมื่อเปิดใจและมันอย่างชัดเจน นั่นหมายความ เราอาจอยู่ในสถานะใดสถานะหนึ่ง คือ ผู้เสียผลประโยชน์มหาศาล หรือ ผู้ต้องพบกับความยุ่งยากอย่างที่สุดเพื่อทวนกระแสสังคม และก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลง พลิกอ่านไปแต่ละบทก็สะพรึงไปกับความน่ากลัวของคน ผลประโยชน์เงินทองมันมีความหมายมากกว่าจรรยาบรรณ มากกว่าชีวิตของคนอื่นที่เป็นผู้ร่วมโลก มากกว่าเพื่อนมนุษย์ด้วยกันเอง และความสะดวกสบายก็มีความหมายมากกว่าการมีคุณค่า มากกว่าการได้อยู่อย่างปกติสุข มากกว่าความสงบตามวิถีที่ควรจะเป็น ค่านิยมของการเป็นคนเมืองได้รับการยอมรับว่าดีเลิศ และการเป็นคนชนบทนั้นไม่พึงปรารถนา ทั้งที่การเป็นคนเมืองต้องแลกด้วยอะไรๆ มากมาย แม้กระทั่งความสุขและจิตวิญญาณของตนเองก็ตาม เราพับไว้หลายหน้า มีทั้งถ้อยคำที่ต้องนำมาขบคิดต่อยอด ทั้งวิธีการที่สามารถพาเราออกจากวังวนวิปริตในปัจจุบันได้ และทั้งตัวอย่างของประเทศที่หลุดพ้นจากวงจรอุบาทว์นี้บ้างแล้ว แน่นอนว่าหนังสือเล่มนี้ไม่ใช่ทุกอย่างที่จะก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงได้ เราไม่อาจเชื่อถ้อยคำทั้งหมดทั้งมวลได้โดยไม่ผ่านการใช้วิจารณญาณ แต่เอาเข้าจริง ไม่มีเหตุผลอะไรเลย ที่เราจะต้องสวมบทบาทเป็นฝ่ายนายทุน มาโต้แย้งหนังสือเล่มนี้ เราต่างก็เอือมระอากับบรรษัทยักษ์ใหญ่ที่โลภโมโทสันไม่มีที่สิ้นสุดกันเต็มทน “ต้องบอกว่า เป็นเรื่องบ้าที่มีการขนอาหารขึ้นเครื่องบินมาไกลถึงครึ่งโลก เช่น ราสเบอรีจากอเมริกามาขายที่อังกฤษ ในช่วงที่ราสเบอรีท้องถิ่นกำลังล้นตลาด ทำให้ผู้ปลูกชาวอังกฤษต้องเลิกอาชีพกันไป” ฮิวจ์ ราเวน, SAFE Alliance อืม เราควรจะต้องหันกลับมามองตัวเอง ทบทวนลักษณะการใช้ชีวิตของตัวเอง และใส่ใจกับสิ่งที่ตัวเองให้มากกว่านี้เสียทีนะ