ช่างสำราญ (ปกอ่อน)

อ้วนแกะ |
16/12/2014

เล่มนี้เราอ่านนานมากแล้ว แต่ก็ยังจำความรู้สึกตอนที่อ่านได้อยู่เลย และบางฉากก็ยังฝังแน่นในความทรงจำ เป็นเหมือนภาพติดตาที่ยากจะลบออก พอๆ กับความรู้สึกตอนที่อ่าน ที่แม้จะผ่านมานาน แต่นึกถึงทีไรก็ยังชุ่มฉ่ำ (หือ คุ้นๆ เนอะ ฮ่าๆ) การเล่าเรื่องเป็นไปอย่างเรียบง่าย สำนวนของ "เดือนวาด พิมวนา” ไม่ใช่สำนวนที่ดูเทพจนเหมือนว่าคนอ่านต้องกุมขมับ ตัวหนังสือของเธอง่ายๆ แต่งดงาม เข้าถึงใจอย่างยากจะปฏิเสธ จะว่าเราอวยก็ได้ เราชอบจริงๆ นี่นา อ่านผลงานของเดือนวาด ยังไงก็ชอบ เพราะเดือนวาดคือเดือนวาด เขียนงานได้มีเสน่ห์ในแบบของตัวเองสุดๆ ในความง่ายที่ไม่ยืดเยื้อ ไม่ต้องพรรณนากันสลวยสวยเก๋จนเราเบื่อที่จะอ่านตาม แต่ก็แฝงด้วยมุมมอง และการสื่อความคิดให้เราได้ไตร่ตรองตาม มันคือความง่ายที่ไม่ใช่การมักง่ายน่ะ อ่านๆ ไปเหมือนจะขำ แต่ก็ขำไม่สุด เพราะมันดันเศร้าด้วย ถ้าเราเป็นตัวละครตัวนั้น เด็กที่ไม่มีอะไรสักอย่างในชีวิต เราจะยังขำได้อยู่ไหม แต่ก็พยายามอ่านและวางตัวเหมือนที่เดือนวาดทำ คือเป็นมุมมองของคนอื่น คนที่ไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรกับเด็กคนนั้นเลย แค่เห็นความเป็นไปก็เท่านั้น เราจำได้ว่าอ่านรวดเดียวจบ และความรู้สึกตอนนั้นคือ ไม่อยากให้จบเลยจริงๆ ตอนนั้นเราบ้าอ่านหนังสือรางวัลซีไรต์ ไล่อ่านย้อนหลังไปหลายเล่ม ชอบบ้าง ไม่ชอบบ้าง ด้วยความที่บางเล่มได้รางวัลนานแล้ว เนื้อหาบางอย่างก็หลุดๆ หลงยุค คือเก่าไปตามวันเวลา หรือบางเล่มก็สลับซับซ้อน ซ่อนอะไรต่อมิอะไรมากมายไว้ระหว่างบรรทัด เพื่อให้ดูว่าตัวหนังสือมีคุณค่า ให้ดูยากจะได้ดูฉลาด (แต่ก็เล่นเอาเราที่เป็นคนอ่านดูโง่ไปเลย เหอๆ) แต่เดือนวาดไม่ใช่แบบนั้น มันพอดีๆ รู้สึกว่าเขาตีแผ่ นำเสนออะไรบางอย่างออกมาด้วยความหวังในหัวใจ และพยายามสื่อสารให้มันง่าย เพื่อให้คนเข้าใจประเด็นที่เธอต้องการนำเสนอ และแน่นอนว่า อะไรก็ตามที่มันตลก มันทำให้หัวเราะได้ ก็ง่ายที่คนไทยจะชอบและให้ความสนใจ เราว่าเดือนวาดคือนักเขียนที่เข้าใจคนไทย เข้าใจคนอ่านที่เป็นคนไทย และเข้าใจสังคม รากเหง้าความเชื่อและความเป็นไปในสังคมได้ดีมาก เก็บรายละเอียดได้ดีมากๆ ด้วย เขียนจากสิ่งที่ตัวเองเห็น ไม่ใช่สิ่งที่เป็นมโนภาพที่ดูสวยสมบูรณ์แบบ เลยทำให้ช่างสำราญ กลายเป็นอะไรที่ลงตัวสุดๆ และเป็นซีไรต์เล่มที่เราชอบมากที่สุดด้วย เชียร์คนนี้สุดใจขาดดิ้นเลย ไปหามาอ่านกันโดยพลัน

วนิดา |
10/11/2013

“ช่างสำราญ” นวนิยายรางวัลซีไรต์ ปี พ.ศ.2546 ผลงานผู้เขียน ‘สัมพันธภาพ’ และ ‘คุณสงคราม’ เดือนวาด พิมวนา เป็น นวนิยายที่ทำเอาผู้อ่านยิ้มน้อยๆเป็นบางตอนและรอยยิ้มถูกแทนที่ด้วยน้ำตาในบางตอน เรื่องราวเล็กๆที่เกิดขึ้น ณ ห้องแถวคุณแม่ทองจันทร์ แสดงภาพชีวิตของเด็กบ้านแตก “เด็กชายกำพล ช่างสำราญ” เขาถูกพ่อทิ้งไว้ที่ห้องแถวแห่งนี้ ไม่ใช่สิพ่อบอกให้กำพลรออยู่ที่นี่ต่างหากล่ะ พ่อแม่ของกำพลทะเลาะกันทั้งสองแยกทาง แม่ขนของขึ้นรถกระบะไป พ่อเอาน้องไปให้ย่าเลี้ยง แต่พ่อก็ยังไม่กลับมา ชีวิตที่เหมือนถูกทิ้งของกำพล ดำเนินไปด้วยความช่วยเหลือของคนในชุมชนห้องแถวคุณแม่ทองจันทร์ บ้างมีเสียงวิพากษ์วิจารณ์ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น กระแสความอาทรของชาวบ้านทำให้กำพลต้อง กินบ้านนั้น นอนบ้านนี้ อยู่เป็นประจำ สุดแต่ใครจะสังเกตเห็นและไม่ลืมเขาไป บางครั้งเสียงทะเลาะ ของชาวบ้านที่มาช่วยมีลักษณะเกี่ยงว่า วันนี้ฉันช่วยแล้ว พรุ่งนี้ตาเธอช่วยบ้าง สุดท้ายคนที่ต้องรับภาระคือนางหมอนแม่ของอ้นเพื่อนของกำพลเองและเฮียชงร้านขายของ กำพลหวังว่าสักวันหนึ่งพ่อจะกลับมารับไปอยู่กับไอ้จ้อนน้องของเขา แม่จะมาพาไปอยู่ด้วย พ่อกับแม่จะคืนดีกัน แต่กำพลก็ได้แต่หวัง นานๆทีพ่อจะมาหากำพลสักครั้ง วันดีคืนดีแม่ก็มาพาไปนอนด้วย สุดท้ายแล้วกำพลก็ได้กลับมาอยู่ห้องแถวเหมือนเดิม ตอนจบชวนติดตามมากจนอยากจะรู้เรื่องราวของเด็กชายจนวินาทีสุดท้ายของชีวิต ผู้เขียนจบแบบให้คิดเอง จนเราเองรู้สึกผ่อนคลายไปด้วยไม่ต้องรอลุ้นแล้วว่าพรุ้งนี้กำพลจะต้องเจอกับอะไรอีก นวนิยายเรื่องนี้ทั้งสนุกทั้งตลก เป็นเนื้อหาที่ไม่เครียดตลอดเรื่องแต่ก็แฝงไปด้วยความสะเทือนอารมณ์ ความ ไร้เดียงสาของเด็กๆทำให้เรายิ้มได้บ้าง ทำให้ลืมภาพความสะเทือนใจไปชั่วครั้งคราว ช่างสำราญ สะท้อนภาพชีวิตในสังคมปัจจุบันได้ดีทีเดียว ทั้งปัญหาครอบครัว ทั้งลักษณะของชาวบ้านที่สอดรู้สอดเห็น ชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้าน และในความสอดรู้สอดเห็นนั้นก็แฝงไปด้วยความอาทร ในความเป็นเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน คนเราก็ไม่ได้ใจร้ายนักที่จะไม่ยื่นมือเข้าช่วย ทำให้เห็นว่าคนดีและสิ่งดีๆยังมีอยู่ ผู้เขียนสอนให้เรารักในเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ทำให้เราเข้าใจเจตจำนงที่แท้จริงของผู้เขียนผ่านงานวรรณกรรม การอ่านหนังสือเล่มนี้ทำให้ได้รู้จักการมองโลกอีกมุมหนึ่งของนักเขียนผ่านวรรณกรรมที่เขาสร้างสรรค์มันขึ้นมา แต่ว่าผู้เขียนก็ไม่ได้มองโลกในแง่ดีเกินไป ไม่ร้ายเกินไป ผู้เขียนมองโลกแบบเป็นกลางๆ มองในสิ่งที่มันเป็น ว่าโลกนี้ “ช่างสำราญ”