กรอบที่ไม่มีเส้น

อ้วนแกะ |
25/11/2014

เล่มนี้ ก็เหมือนฟาสต์ฟู้ดธุรกิจของหนุ่มเมืองจันท์ในลำดับก่อนๆ นั่นแหละ ยังเจ๋งเหมือนเดิม อ่านง่าย ได้ประโยชน์ ส่วนตัวเราคิด (มาตลอด) ว่าชีวิตของพี่ตุ้มเป็นชีวิตที่น่าอิจฉามากๆ ได้มีโอกาสพบเจอผู้คนมากมาย และผู้คนที่เขาได้พบเจอ ได้พูดคุย ได้ฟังการถ่ายทอดประสบการณ์นั้น แต่ละคน ธรรมดาซะที่ไหน ระดับเจ้าสัว ระดับนักธุรกิจพันล้านทั้งนั้น แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเราจะนิยมชมชอบคนร่ำรวยอะไรมากมายขนาดนั้นหรอกนะ เราชอบอ่านมุมมองใหม่ๆ แนวความคิดพิสดารๆ ที่ยืนยันว่า คนจะประสบความสำเร็จได้ ต้องมีลูกบ้า ลูกอึด ลูกฮึด และลูกเล่นที่จะสามารถยิ้มรับความโชคร้ายในชะตาที่มาเป็นระลอกๆ ได้เสมอ เบื้องหน้าที่เราเห็น คนเหล่านั้นอาจยิ้มร่า อาจมีแต่ความสำราญท่ามกลางกองเงินกองทอง มีอำนาจ มีบารมี แต่กว่าจะถึงจุดนั้น เรื่องราวการฟันฝ่าอุปสรรคอันแสนสาหัสที่พวกเขาสามารถข้ามพ้นมาได้นั่นต่างหากที่น่าสนใจ และสำหรับเรา ให้ใครเล่าให้ฟัง เขียนให้อ่าน ก็ไม่สนุกเท่าหนุ่มเมืองจันท์เลยจริงๆ สำหรับเล่มนี้ เราชอบเรื่อง "ระวัง ถนนลื่น” มากที่สุด พี่ตุ้มพูดถึงนักธุรกิจคนหนึ่งที่พูดถึงธนาคารไว้ว่า “แบงค์” เป็นคนไม่เข้าใจเรื่องการใช้ร่ม เวลาฝนไม่ตก แบงค์จะให้ร่ม แต่พอพายุเข้า แบงค์จะขอร่มคืนทันที เรานี่จี๊ดเลย ตบเข่าดังฉาด (แสบชะมัด) ทีเวลาเราจะใช้เงิน ทำเรื่องกู้ พี่แกอิดออดเล่นตัว แต่พอเราอยู่สุขสบายดีมั่งมีเป็นศรีแก่โลก พี่แกดันโทรมาเช้า กลางวัน เย็น เผลอๆ ก็ก่อนนอนอีกต่างหาก บัตรเครดิตไหมคะ สินเชื่อส่วนบุคคลไหมคะ โถ คุณแบงค์คะ ตอนฝนตก คุณไปอยู่ที่ไหนม๊า (เสียงสูงด้วยความขุ่นเคือง) เรานี่อยากสะบัดบ๊อบใส่จริงๆ หึหึ