ก่อกรรมนำทางสู่ความมืด (ภัทรวดี)

ชีวิตสว่างที่ 1.

ข้อคิด. ผู้หญิงทุกคนเกิดมาย่อมต้องการความรัก และสามีที่ดีด้วยกันทั้งนั้น แต่เมื่อเกิดมาแล้วมันเลือกไม่ได้ที่จะได้เป็นที่หนึ่ง  ก็ต้องเป็นที่สอง การเป็นที่หนึ่งหรือที่สองนั้นหากเราทำใจได้สบาย ๆ เราก็จะไม่ทุกข์ เหมือนผู้หญิงสองคนในเรื่องนี้ ที่ต่างคนต่างมามีสามีคนเดียวกัน คนหนึ่งมาก่อน คนหนึ่งมาทีหลัง แน่นอนว่าคนที่มาทีหลังจะต้องมีความทุกข์มากกว่า แต่หากทำใจไม่ได้และคิดร้ายตลอดเวลา ใจก็จะเป็นทุกข์ ยิ่งคอยคิดแต่จะฆ่าเขาเพื่อให้ตัวเองเป็นที่หนึ่ง ก็ยิ่งจะทำให้วิบากกรรมซ้ำเติมมากกว่าเก่า ในเรื่องนี้มีข้อคิดหลายอย่างที่จะทำให้ผู้อ่านได้คิดว่า ตัวเองนั้นจะเป็นนางร้ายหรือนางเอก หากอยากเป็นนางเอกชีวิตก็จะไปสว่าง แต่หากอยากเป็นนางร้าย ชีวิตก็ย่อมจะเดินทางไปสู่ความมืด ตั้งแต่ภพนี้จนถึงภพต่อ ๆ ไป

 

ดังเช่นเรื่องนี้

1.สำเนียงกับลออ ใครจะไปมืด

          นี่คือเรื่องสั้นที่สำเนียงบันทึกเอาไว้เมื่อปี พ.ศ.2538

            “เมื่อรู้ว่าเขามีเมียน้อย คนอย่างฉันก็เพียงแต่นั่งมองหน้าเขาเท่านั้น ใช่...ฉันไม่สามารถว่าอะไรเขาได้หรอกเพราะเขาคือผู้นำของครอบครัว และที่สำคัญที่สุด เขามีอายุน้อยกว่าฉันถึงสิบห้าปี สามีฉันเพิ่งสามสิบห้าในขณะที่ฉันอายุสี่สิบห้าปีเข้าไปแล้ว เมื่อสมัยรักกันใหม่ๆ การมีเมียอายุสามสิบห้าในขณะที่สามีอายุยี่สิบห้ายังไม่น่าเกลียดเท่าไร แต่เมื่อกาลเวลาผ่านไป ฉันแก่ลงทุกวันเพราะความเป็นผู้หญิงนี่แหละออกลูกสักสามคนก็โทรมลงแล้ว ฉันมีลูกกับเขาสามคน ร่างกายก็โทรมลงไปตามกำลังของสังขาร สามีของฉันมีตำแหน่งการงานดี หน้าตายังดีอีกด้วยทำไมเขาจะไม่มีคนหมายปองเล่า เขาเคยบอกฉันขอฉันมาหลายครั้งเรื่องการขอมีเมียน้อย ซึ่งก็ต้องยอมเขาแม้จะหึงหวงตามประสาหญิงแต่เมื่อเป็นความต้องการของเขาฉันก็ต้องให้บอกเพียงแต่ว่าเขาอย่าหลงใหลได้ปลื้มกับเมียใหม่จนลืมหน้าที่สามีที่ดีตลอดไปก็แล้วกัน

“ผมก็ให้เดือนละหมื่น แต่คงต้องไป ๆ มา ๆ นะเพราะทางนั้นคงไม่ยอมมาอยู่ร่วมบ้านเป็นแน่ เอาอย่างนี้แหละตกลงไหม ตกลงผมจะไปขอเขาแต่งงาน”

เขาแต่งงาน...แม้จะอิจฉาแต่ก็เห็นใจผู้หญิงคนนั้นเพราะทางบ้านของหล่อนฐานะดีการศึกษาก็สูงหล่อนจะต้องมาเป็นเมียน้อยฉันหล่อนคงเสียใจเหมือนกัน การแต่งงานเป็นการเชิดหน้าชูตาให้หล่อนก็สมควรแล้วเพราะหล่อนยังไม่เคยผ่านการมีสามีมาก่อน ฉันยอมเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ โดยพยายามไม่คิดอะไรมากจนกระทั่งงานแต่งงานของเขาผ่านไป คุณเดชสามีฉันก็ทำหน้าที่เหมือนเดิมคือส่งเงินเดือนให้หนึ่งหมื่นบาท แต่เขาไป ๆ มา ๆ เดือนละสองสามครั้งแต่ช่วงหลัง ๆ เขาหายไปเลยเงินเดือนก็ให้ลูกไปเอาเอง ฉันรู้ว่าคุณเดชเช่าบ้านหลังสวยให้เมียน้อยอยู่ ลออแต่งตัวสวยเช้าก็ไปทำงานกับสามีฉันโดยนั่งเบาะหน้าเคียงคู่กันไปทุกวันเพราะทั้งสองทำงานที่เดียวกันแต่คนละแผนกเท่านั้น

มีเพื่อน ๆ มาเล่าให้ฉันฟังเรื่องที่คุณเดชหลงใหลเมียน้อยคนนั้นมาก อยากได้อะไรเป็นต้องได้ ฉันทนฟังอย่างขมขื่นแม้จะอายุมากแล้วแต่จิตใจฉันก็ยังเหมือนเดิม หึงหวง แต่ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ ฉันก็ได้เพียงรับฟังเท่านั้นเอง

อยู่มาวันหนึ่งสามีกลับมาบ้านมาพร้อมกับลออเมียน้อย พอมาเห็นสภาพบ้านใหญ่โตเท่านั้นลออ ก็หน้างอพร้อมกับถากถางว่าทำไมบ้านนี้จึงใหญ่กว่าบ้านนั้น แถมยังเป็นบ้านที่มีชื่อฉันเป็นเจ้าของอีกด้วย

“พี่ต้องซื้อบ้านให้ลออใหม่นะคะเอาหลังใหญ่ ๆ เท่านี้แหละไม่งั้นออไม่ยอมด้วย ออก็เป็นเมียพี่เดชคนหนึ่งเหมือนกัน “เอาน่าใจเย็น ๆ พี่จะซื้อให้เมื่อไหร่ก็ได้”

“งั้นตอนยังไม่ซื้อออขอมาอยู่ที่นี่ดีกว่านะ จะได้ทุ่นเงินค่าเช่าด้วย อออยู่ชั้นบนพี่เนียงอยู่ชั้นล่าง” หล่อนทำท่าเหมือนจะวางอำนาจกับทุกคน แต่ลูกชายคนโตวัยสิบสองขวบของฉันไม่ยอมง่าย ๆ

“เรื่องอะไรมาเอาแม่สำเนียงเขาไปนอนข้างล่างตัวเองสิต้องนอนข้างล่างน่ะ คนเป็นเมียน้อยนี่หน้าด้านทุกคนเลยหรือไงนะ”

ลออร้องกรี๊ดเพราะไม่พอใจกว่าจะตกลงกันได้พ่อเดชก็แทบจะฆ่าลูกชายตายคามือเลยทีเดียว ตกลงว่าบ้านใหญ่ของฉันต้องรับเอาเมียน้อยของสามีมาอยู่ร่วมบ้าน หล่อนยอมนอนชั้นล่างด้วยความไม่พอใจนักหรอกแต่เมื่อไม่มีที่นอนที่ชั้นบนจริง ๆ ลออก็นอนห้องใหญ่ข้างล่างแทนโดยสามีต้องออกค่าตกแต่งห้องใหม่ถึงสามหมื่นกว่าบาทเลยทีเดียวหล่อนจึงยอมนอนลงไม่งั้นเป็นเรื่องยิ่งใหญ่

ลอออยู่อย่างราชาเลยงานการในบ้านอะไรไม่ยอมทำ สามีฉันดูท่าอึดอัดเหมือนกัน ในที่สุดเขาก็ไปซื้อบ้านใหม่โดยการผ่อนดาวน์สิบแปดเดือน เขาบอกเขาพยายามจะเร่งบ้านใหม่เร็วเพื่อฉันจะได้สบายใจ ดีว่าสามียังรักฉันอยู่มากและดูเหมือนว่าสามีจะเริ่มเห็นใจฉันมากกว่าเก่าเสียอีกเพราะฤทธิ์เดชของลออที่เพิ่งจะเผยธาตุแท้ออกมาให้เห็นว่าเป็นคนที่ค่อนข้างจะเห็นแก่ตัวไม่เอาอะไรนอกจากเอาใจตัวเองเท่านั้น

“ทนเอาหน่อยนะสำเนียง...อีกหน่อยก็จะค่อย ๆ ลงตัวไปเองนั่นแหละ ตอนนี้ตามใจเขาไปก่อน เขาอาจจะหงุดหงิดบ้างเพราะเขาไม่เคยสภาพนี้เราต้องเห็นใจเขานะเขาในสภาพเมียน้อย...”

ฉันพยักหน้าเข้าใจที่เขาพูด เพราะความรักสามีนั่นแหละ อะไรที่เป็นความสุขของเขาฉันยินดีจะทำให้ทุกอย่างแล้วจากวันนั้นฉันก็ทำหน้าที่ภรรยาหลวงที่ดีหาอาหารเช้า ซักรีดผ้าให้เมียน้อยตัวเองได้โดยที่ใจไม่คิดอะไรเลยนอกจากว่าเห็นสามีมีความสุขฉันก็พอใจอย่างมากทีเดียว

“เอาใจกันเข้าไปนะ” แต่ฉันก็ไม่วายจะได้รับกระแนะกระแหนจากคำพูดและสายตาของเมียน้อยเสมอเมื่อหล่อนมองเห็นแล้วว่าคุณเดชสามีนั่นดูออกจะเกรง ๆ ใจฉันเพราะฉันทำหน้าที่ดีที่สุดนั่นเองหล่อนตาวาวเมื่อเห็นสามียื่นเงินให้ฉันทีละหมื่นตามหน้าที่ “นี่ขนาดได้เมียเอ๊าะ ๆ ยังไม่น่าสนใจเท่าอีเหี่ยวนั่นเลย ยิ่งแก่ยิ่งรักกันหรือยังไงนะ”

คุณเดชทำหน้าเบื่อหน่ายแต่เขาก็พยายามทำหน้าที่สามีที่ดีต่อไป เขาไม่ค่อยได้เข้ามานอนกับฉันเลยเพราะไม่อยากให้ฉันมีเรื่องกับลออนั่นแหละ ยามใดที่เห็นสามีเข้าไปในห้องนอนของฉัน ลออจะมีปัญหาทุกทีไป แกล้งเปิดวิทยุเสียดัง ๆ บ้าง เอะอะโวยวายไอ้นั่นหายไอ้นี่หายแบบนี้เสมอ ที่สุดคุณเดชก็แอบมานอนกับฉันในตอนกลางวัน เขาไม่มีอารมณ์เซ็กส์อะไรนักหรอกหากเพียงเขาต้องการมานอนพักให้อบอุ่นใจเท่านั้นเอง เขาบอกเวลานอนข้าง ๆ ฉันอย่างนี้ก็สบายใจแล้วซึ่งฉันก็เข้าใจสามีแต่ลออหรือจะเข้าใจ วันหนึ่งหล่อนตามมาเห็นสามีนอนหนุนตักฉันในบ้านเท่านั้นบ้านก็ลุกเป็นไฟไปหลายวัน

ลออไปรับญาติของหล่อนมาอยู่ด้วย ฉันเดาเอาว่าต้องมาดูแลสามีนั่นเอง คอยดูพฤติกรรมของฉันกับสามีในตอนกลางวัน หล่อนเช่าบ้านให้ป้าสองของหล่อนอยู่ตรงข้ามบ้านเรา กลางวันก็ให้มาทำงานบ้านให้หล่อนเช่นซักผ้าเก็บห้องอะไรทำนองนี้ ป้าสองของลออนิสัยคล้าย ๆ กับหลานสาวนั่นแหละ หูตาเข้มงวด ฉันทำท่าจะทนไม่ได้ หากลออบอกว่า

“พี่เนียง จะได้ไม่เหนื่อยทำงานให้ออไงล่ะ มีป้าสองเสียคนอะไรก็ดีไปหมดนั่นแหละเงินเดือนฉันให้เองไม่ต้องมารบกวนพี่เดชหรอก ใครอย่าว่าอะไรนะ มันเป็นความหวังดีของฉัน...”

คุณเดชทำท่าเหมือนจะทนไม่ได้เหมือนกัน แต่เมื่อป้าสองละความเข้มงวดลงบ้างเขาก็ถอนหายใจบอกกับฉันว่า

“ทนไปก่อนนะ ทางออกกำลังจะมีมาแล้ว บ้านใกล้เสร็จเต็มทน”

ฉันทนได้ แต่ห่วงว่าสามีจะเดือดร้อนมากไปกว่าเก่าหากว่าบ้านเสร็จแล้วและพากันไปจากสายตาฉัน คนอย่างลออคงทำให้สามีมีความสุขในใจไม่ได้แน่นอนฉันมั่นใจเช่นนั้น

วันหนึ่ง...ลออมายื่นทับทิมผลใหญ่ให้แก่ฉันก่อนไปทำงานพร้อมบอกว่า

“ออซื้อมาจากกลางดง ฝากเพื่อนซื้อมา น่ากินนะพี่เนียงเอาไปผลหนึ่ง กินเลยนะ อร่อย”

ฉันขอบใจ นึกไม่ถึงว่าหล่อนจะใจดีกับฉันขนาดนี้ลออที่ไม่เคยยื่นอะไรให้แก่ฉันเลยคนนี้

เมื่อลออไปแล้วฉันก็เอาผลไม้นั้นเข้าตู้เย็น ฉันชอบกินทับทิมมากแต่ต้องเย็นเจี๊ยบถึงจะอร่อย ฉันตั้งใจว่าเย็นนี้หลังอาหารฉันจะเอาออกมาทานแน่นอน

แต่ฉันก็ไม่ทันได้กินน้ำใจของลออเพราะเมื่อป้าสองเข้ามาในตอนสาย เปิดตู้เย็นเห็นผลทับทิมที่กำลังปริน่าทาน หล่อนก็คว้าเอาออกไปนั่งกินหน้าตาเฉยโดยไม่มีการขออีกด้วย ฉันเสียใจมากแต่ก็ยอมให้กินเพราะถึงอยากกินยังไงก็คงไม่ได้กินแล้วละ ป้าสองกินเก่งประเดี๋ยวเดียวก็หมดขว้างเปลือกทิ้งลงถังขยะเสียงดัง

ฉันเดินทางไปหลังบ้าน แต่ยังไม่ทันพ้น เสียงล้มตึงก็ดังมาจากตรงที่ป้าสองนั่งอยู่เมื่อครู่ ฉันหันขวับไปมอง คุณพระช่วยด้วยเถอะร่างอ้วนอวบของป้าสองนอนงอก่อนดิ้นพรวดพราด มือไม้หงิกงอ

ฉันวิ่งไปหาด้วยความตกใจแกเริ่มมีฟองขาวออกมาจากปาก เล็บมือที่หงิกงอเริ่มดำปนเขียว

ฉันมองไปทางขยะ ใจหายวาบ ทับทิมลูกนั้นมียาพิษ

ฉันวิ่งไปที่โทรศัพท์ โทรหาสามี ไม่สามารถช่วยป้าสองได้เพราะที่บ้านไม่มีรถ ป้าสองตายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง หล่อนตายเพราะหลานสาวของหล่อนนั่นแหละ ลออวางยาพิษฆ่าฉัน แต่กรรมตกที่ญาติของหล่อน อนิจจา...

สามีกอดฉันไว้กับอก กว่าจะรู้ว่านางฟ้าคือแม่มด เมียเขาคนนี้ก็เกือบตายไปเสียแล้ว

“คนดีผีคุ้มนะ สำเนียง ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายจริง ๆ ผมไม่นึกว่าลออจะใจทมิฬหินชาติอย่างนี้ ปล่อยเขาติดคุกหัวโตไปเลยก็แล้วกัน กรรมใดใครก่อก็ต้องรับ ผมคงช่วยไม่ได้...”

ฉันร้องไห้เพราะความดีใจและเสียใจระคนกัน วันนี้ของฉันสว่างกระจ่างแล้วสามีกลับมาหา เขาสัญญาว่าจะไม่ทิ้งฉันไม่หาใครที่ไหนอีกแล้วจนชั่วชีวิตของเขาเลยทีเดียว.........