กับดักเสน่หา (สลิลฉัตร)

กับดักเสน่หา

 

1

 เมริศานางฟ้าบนแคทวอร์ค

 

 

เสียงปรบมือและแสงแฟลชจากกล้องถ่ายรูปของบรรดานักข่าวหนังสือพิมพ์ชื่อดังรวมทั้งสื่อทางสิ่งพิมพ์ของนิตยสารมากมายหลายฉบับต่างกดชัตเตอร์ระรัวเมื่อร่างบางระหงของเมริศา ชาญวิริญาหรือเมร์นางแบบดาวรุ่งชื่อดังทายาทคนเล็กของนักธุรกิจใหญ่เจ้าของโรงแรมระดับห้าดาวอย่างไฮคลาส แกรนด์ เดอ โฮเตลค่อยๆย่างก้าวออกมาในชุดฟินาเล่ดูเชิดฉายสง่างามสมกับที่ใครๆต่างยกให้เธอเป็นนางแบบแถวหน้าเทียบชั้นนางแบบรุ่นพี่บางคนด้วยรูปร่างสูงระหงแต่เต็มตึงด้วยสรีระสมส่วนน่ามองไม่ได้ผอมบางเหมือนกับนางแบบทั่วไป

อีกทั้งโครงหน้าเรียวได้รูปรับกับจมูกโด่งเชิดและดวงตาหวานซึ้งเป็นประกาย แก้มเนียนแดงระเรื่อเต็มไปด้วยเลือดฝาดแห่งวัยสาวสะพรั่งเช่นเดียวกับริมฝีปากปากรูปกระจับสีซากุระเย้ายวนจนใครๆเห็นต่างพากันหลงใหลในเสน่ห์เย้ายวนชวนมองของนางแบบสาวที่ไม่ได้มีดีแค่รูปแต่ยังเพียบพร้อมทั้งทรัพย์สมบัติมากมายจนหนุ่มๆรวมทั้งดารานายแบบต่างพากันขายขนมจีบให้กับเมริศาไม่เว้นแต่ละวัน แต่เธอก็ยังไม่ได้รู้สึกอะไรพิเศษกับใครทั้งนั้นเพราะเธอยึดหลักความคิดที่ว่าจะไม่คบหากับคนในวงการเด็ดขาด

“เดี๋ยวน้องเมร์ขึ้นเวทีปิดท้ายอีกครั้งก่อนจะรับช่อดอกไม้จากคุณแคลล์เจ้าของห้องเสื้อนะคะ” ฝ่ายคุมคิวบนแคทวอร์กบอกสคริปต์กับนางแบบสาวหลังจากเธอเดินลงจากเวทีมายังด้านหลังซึ่งติดกับห้องแต่งตัวของนางแบบ

“ค่ะพี่” เมริศารับคำพร้อมกับเดินไปต่อแถวรวมกับเหล่าบรรดานางแบบคนอื่นๆซึ่งทยอยกันก้าวขึ้นเวทีอีกครั้งก่อนปิดงานแฟชั่นในวันนี้ด้วยการให้เมริศาขึ้นเดินปิดท้ายถือช่อบูเก้เพื่อมอบให้ดีไซเนอร์ห้องเสื้อดังก้าวขึ้นขอบคุณบนเวที

หลังจากเสร็จงานแฟชั่นโชว์แล้วเมริศาก็รีบลาพี่ๆทีมงานและคอสตูมรวมทั้งพี่ๆช่างแต่งหน้าทำผมตามมารยาทที่ดีที่ถูกบ่มเพาะมาจึงทำให้หญิงสาวเป็นที่รักใคร่เอ็นดูของผู้ร่วมงาน

หญิงสาวขับรถออกจากโรงแรมดังสถานที่จัดงานเพื่อมุ่งตรงไปยังสนามบินดอนเมืองเพื่อบินกลับบ้านที่ภูเก็ตหลังจากเธอเคลียร์งานทุกอย่างลงตัวเพื่อหาเวลาพักผ่อนและอยู่กับครอบครัว เพราะนับตั้งแต่หญิงสาวเข้ามาทำงานในวงการนางแบบเธอเกือบสองปีเธอไม่เคยมีเวลาให้กับคุณมนต์ ชาญวิริญาผู้เป็นบิดาเลยทิ้งหน้าที่ภาระในการดูแลบริหารโรงแรมรวมทั้งดูแลบิดาไว้กับเมษญา ชาญวิริญาพี่สาวฝาแฝดของเธอ

หญิงสาวใช้เวลาในการขับรถมายังสนามบินดอนเมืองซึ่งเป็นท่าอากาศยานที่บินเฉพาะภายในประเทศเพียงสี่สิบนาทีเศษเธอก็มาถึง นางแบบสาวดีกรีทายาทโรงแรมดังก้าวลงจากรถสปอร์ตหรูแบรนด์ดังจากฝั่งอังกฤษโดยไม่ลืมหิ้วกระเป๋าสัมภาระใบย่อมที่บรรจุของใช้ส่วนตัวและเสื้อผ้าเพียงไม่กี่ชุดก้าวเข้าด้านในของสนามบินเพื่อตรงไปยังจุดตรวจเอกสารก่อนจะขึ้นเครื่อง

หลังจากตรวจเอกสารกับทางเจ้าหน้าที่ของสนามบินแล้วเมริศายังเหลือเวลาอีกเกือบชั่วโมงกว่าจะขึ้นเครื่องหญิงสาวจึงมองหาร้านกาแฟเพื่อนั่งดื่มฆ่าเวลา

“ขอคาปูชิโน่ร้อนโนชูการ์ที่นึงค่ะ” นางแบบสาวสั่งเครื่องดื่มตามสไตล์ของผู้ที่ดูแลในเรื่องรูปร่างก่อนที่เธอจะหยิบธนบัตรในกระเป๋าชำระค่าเครื่องแล้วมองหามุมสงบๆนั่งพักให้สบายใจและคลายความเหนื่อยล้าจากงานและการขับรถ                

เมริศานั่งดื่มกาแฟอยู่เกือบยี่สิบนาทีหญิงสาวจึงออกมาเตรียมตัวยังจุดนั่งพักที่ทางสนามบินจัดเตรียมไว้ให้ ซึ่งในระหว่างที่หญิงสาวกำลังจะผลักประตูก้าวออกจากร้านกาแฟเป็นจังหวะเดียวกับที่ลูกค้ารายใหม่ซึ่งกำลังจะดึงประตูร้านออกเช่นกันทำให้เมริศาเสียหลักไถลไปตามแรงดึงประตูของลูกค้ารายนั้นจนร่างบางเซไปปะทะกับอกแกร่งของลูกค้าหนุ่มรายนั้นอย่างจัง

“ขะ..ขอโทษค่ะ” หญิงสาวรีบเอ่ยขอโทษอย่างแสดงอาการหงุดหงิดหรือโมโหใดๆกับอุบัติเหตุแห่งความบังเอิญเมื่อครู่นี้พร้อมกับรีบผละจากร่างสูงของลูกค้ารายนั้นทันที

 “ไม่เป็นไรครับ” อีกฝ่ายสวนกลับด้วยน้ำเสียงทุ้มพร้อมกับเพ่งพินิจใบหน้าสวยหวานรูปไข่หญิงสาวที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางสีบางเบาดูเป็นธรรมชาติเสริมให้หญิงสาวดูน่าพิศน่ามอง เช่นเดียวกับผิวขาวเนียนอมชมพูดุจไข่มุกทำให้สุธนา วงศ์นพกานต์นักธุรกิจหนุ่มอสังหาริมทรัพย์หนุ่มไฟแรงเจ้าของบริษัทเวิร์ลเรียลเอสเตทรวมทั้งธุรกิจโรงแรมและรีสอร์ตชื่อดังที่มีสาขาทั้งในประเทศและต่างประเทศถึงกับใจสั่นไหวดุจดั่งต้องมนต์เสน่ห์ความงามให้ชวนหลงใหล

เมริศาถึงกับหน้าร้อนผ่าวเมื่อสบสายตาคมกล้าสีน้ำตาลอมเทาที่จ้องมองเธอด้วยราวกับจะค้นหาอะไรบางอย่าง หญิงสาวรีบหลบสายตาทรงอำนาจนั้นทันทีก่อนจะโค้งศีรษะขอโทษชายหนุ่มอีกครั้งแล้วจ้ำอ้าวออกจากที่เกิดเหตุด้วยใจเต้นระรัว

‘เมริศาเธอต้องใจเย็นๆ ตั้งสติๆ’ หญิงสาวพยายามเรียกสติของตัวเองกลับมาอีกครั้งซึ่งเป็นนาทีเดียวกับที่ทางสนามบินประกาศให้ผู้โดยสายที่จะมุ่งไปภูเก็ตเตรียมขึ้นเครื่อง นางแบบสาวจึงไม่รั้งรอที่จะทิ้งอุบัติเหตุชวนสั่นไหวระหว่างเธอกับชายหนุ่มแปลกหน้ามาดภูมิฐานผู้มีนัยน์ตาสีน้ำตาลอมเทาไว้ที่นี่เพราะเธอคงไม่มีโอกาสเจอผู้ชายคนนั้นอีกแล้วและที่สำคัญทั้งเธอและเขาต่างก็ไม่ได้แนะนำตัวต่อกันจึงแทบไม่มีโอกาสที่จะได้เจอกันอีกเว้นเสียแต่โลกกลมหรือพรมลิขิตเท่านั้น

 

ทางด้านสุธนาที่ได้แต่มองตามร่างบางจนลับสายตาไปด้วยความรู้สึกเสียดายที่ไม่ทันจะได้ถามไถ่ชื่อเสียงเรียงนามหรือแนะนำตัวให้รู้จักกันเสียเผื่อจะได้สานสัมพันธ์ไมตรีที่ดีต่อกัน ชายหนุ่มคิดในใจด้วยความเสียดายก่อนจะก้าวเข้าด้านในร้านเพื่อสั่งเครื่องดื่มขณะนั่งรอให้คนขับรถมารับหลังจากที่เขาเดินทางกลับจากภูเก็ตเพื่อเจราจาทางธุรกิจ

นักธุรกิจหนุ่มเอนกายลงนั่งหลังจากเลือกมุมสงบแลดูเป็นส่วนตัวที่สุดในร้านก่อนจะดื่มด่ำกับเครื่องดื่มแก้วโปรดอย่างใจเย็นแต่ไม่รู้อะไรดลใจหรือสมองสั่งการให้บันทึกใบหน้าหวานใสผู้มีดวงตาชวนฝันของหญิงสาวที่เพิ่งฝากไอสัมผัสและกลิ่นกายหอมละมุนไว้ในความรู้สึกของเขา

วินาทีที่ชายหนุ่มยังตกอยู่ในภวังค์เสียงโทรศัพท์มือถือเครื่องบางเฉียบแต่เทคโนโลยีเหลือล้ำก็ดังขึ้นปลุกให้สุธนาตื่นจากฝันรีบหยิบอุปกรณ์สื่อสารขึ้นมากดรับสายทันทีเมื่อเห็นเป็นหมายเลขของนายบุญรัตน์อดีตเลขาฯของบิดาที่จำต้องลาออกไปเพื่อดูแลภรรยาที่ป่วยเป็นอัมพฤต

“คุณธนาครับ คุณธนาต้องช่วยผมกับเจ้ากฤษนะครับ ผมไม่รู้จะไปพึ่งใครจริงๆ” น้ำเสียงร้อนใจและการพูดจาด้วยอาการร้อนรนทำให้สุธนารีบเอ่ยถามถึงต้นสายปลายเหตุ

“ลุงบุญใจเย็นๆนะครับ มันเกิดอะไรขึ้นค่อยๆเล่าให้ผมฟังก่อนได้ไหมครับ” ชายหนุ่มพยายามบอกให้อีกฝ่ายตั้งสติแล้วบอกสาเหตุที่ขอความช่วยเหลือจากเขา

“คือว่าไอ้เจ้ากฤษมันดันไปมีเรื่องทะเลาะวิวาทกับพวกกลุ่มวัยรุ่นแถวบ้านแล้วเกิดพลาดไปแทงอีกฝ่ายจนบาดเจ็บสาหัส ตอนนี้ถูกตำรวจจับกุมตัวไปไว้ที่โรงพักน่ะครับ ผม...ไมมืดแปดด้านจริงๆไม่รู้จะไปพึงใคร”

สุธนาได้ฟังปัญหาของอดีตเลขาฯบิดาแล้วก็ต้องถอนใจ ก่อนจะตกปากรับคำที่จะช่วยเพราะเห็นแก่ความรักของผู้เป็นพ่อที่ทำให้เขาปฏิเสธไม่ลงจริงๆ

“ลุงบุญใจเย็นๆนะครับผมจะจัดการเรื่องนี้ให้” ชายหนุ่มบอกกับอดีตเลขาฯบิดาผู้เคยทำงานเคียงบ่าเคียงไหล่บิดาเขามาตั้งแต่เริ่มลุยธุรกิจด้วยกันด้วยความมุ่งมั่นตั้งใจจนบิดาของเขาประสบความสำเร็จ ในขณะที่ลุงบุญได้เงินก้อนโตจากบิดาเขาหลังจากวันที่มาขอลาออกเพื่อดูแลภรรยา แต่ไม่ว่าเงินจะจำนวนมากแค่ไหนถ้าไม่รู้จักทำให้มันงอกเงยก็ต้องหมดไปในที่สุด

ชายหนุ่มวางสายจากนายบุญรัตน์แล้วก็รีบโทรสั่งเลขาฯส่วนตัวให้จัดการเรื่องนี้แทนเขาโดยไม่เกียงเรื่องค่าใช้จ่ายเนื่องจากเห็นกับที่นายบุญรัตน์ทำงานกับบิดาของเขามานานเสมือนมือขวาผู้รู้ใจ

ไม่ถึงสองชั่วโมงนายบุญรัตน์ก็โทรเข้ามาขออกขอบคุณชายหนุ่มที่ช่วยเหลือจนทำให้บุตรชายของเขารอดจากคุกจากตะรางและด้วยความซาบซึ้งในการช่วยเหลือของสุธนาในครั้งนี้อดีตเลขาฯคนเก่าแก่ถึงกับปฏิญาณจะตอบแทนบุญคุณชายหนุ่มทุกอย่างแม้ต้องแลกด้วยชีวิตเขาก็ยอม

“ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกครับลุงบุญผมเต็มใจช่วยครับ” สุธนาเอ่ยเสียงเรียบ

“แต่ผมก็ยังอยากตอบแทนคุณธนาอยู่ดี ถ้าไม่เป็นการรบกวนเกินไปพรุ่งนี้ผมขอเข้าไปขอบคุณคุณธนาที่บริษัทนะครับ” อดีตเลขาฯสูงวัยยังคงยืนยันอยากจะขอบคุณชายหนุ่ม สุธนาเห็นว่านายบุญรัตน์ยังคงเข้ามาช่วยงานบิดาของเขาบ้างเป็นบางครั้งจึงยอมให้เข้าพบ

“ครับลุงบุญ”  ชายหนุ่มรับปากก่อนจะวางสายแล้วหันไปมองบรรยากาศรอบๆสองข้างทางในช่วงยามเย็นผ่านกระจกพาหนะหรูคันงามที่ค่อยๆขับเคลื่อนมุ่งตรงสู่คฤหาสน์วงศ์นพกานต์ แต่แล้วภาพใบหน้าแสนหวานและริมฝีปากอิ่มสวยสะกดใจของหญิงสาวที่ร้านกาแฟก็พลันปรากฏขึ้นในความรู้สึกคะนึงหาของชายหนุ่มอีกครั้ง นับเป็นครั้งที่สองที่สุธนาคิดถึงผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง

‘อยากรู้จังว่าคุณเป็นใคร แล้วผมจะมีโอกาสได้เจอคุณอีกสักครั้งไหม’ ชายหนุ่มพร่ำรำพันในใจก่อนจะพยายามตัดใจสลัดความคิดคะนึงหาถึงหญิงสาว

 

สายๆของวันใหม่ภายในบริษัทเวิร์ลเรียลเอสเตท สุธนาซึ่งกำลังจับจ้องกับเอกสารโครงการรีสอร์ตที่ภูเก็ตซึ่งเป็นโครงการขยายสาขาของ ที่สุธนาคิดไว้ตั้งแต่โครงการรีสอร์ตที่สิงคโปร์สำเร็จลุล่วงจนขึ้นอันดับเป็นโรงแรมกึ่งรีสอร์ตติดอันดับท๊อปไฟว์ของสิงค์โปร์โดยใช้เวลาโปรโมทเพียงไม่นาน

ก๊อกๆๆ!! เสียงเคาะประตูห้องทำงานของชายหนุ่มดังขึ้นก่อนที่ประตูบานใหญ่จะเปิดออกพร้อมกับร่างท้วมของคุณวรรณีเลขาฯสาวมืออาชีพวัยใกล้สี่สิบก็ก้าวเข้ามาพร้อมกับแฟ้มเอกสารที่ต้องให้สุธนาเซ็นรับทราบ

“สรุปรายงานการประชุมค่ะ ส่วนนี้ก็สรุปงบดุลกับยอดรวมของกำไรสุทธิในไตรมาสแรกของทุกสาขา” วรรณีรายงานตามหน้าที่พร้อมกับวางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะเจ้านายเธอโดยไม่ลืมรายงานเรื่องที่นายบุญรัตน์มารอเข้าพบ

“ให้แกรอผมสักครู่” ชายหนุ่มบอกกับเลขาฯรุ่นพี่ก่อนจะก้มหน้าก้มตาเคลียร์เอกสารบนโต๊ะจนเวลาล่วงเลยมาเกือบเที่ยงกว่าชายหนุ่มจะเคลียร์งานเสร็จร่างสูงจึงลุกขึ้นเปลี่ยนอิริยาบถเพื่อขับไล่ความเหมื่อยล้าด้วยการลุกมานั่งเอนกายที่โซฟาตัวใหญ่สำหรับรับแขกระหว่างนั้นสายตาคมกร้าวพลันเหลือบไปเห็นนิตยสารธุรกิจฉบับหนึ่งซึ่งวางอยู่บนโต๊ะรับแขกหน้าปกของนิตยสารสะดุดตากระตุกใจของสุธนาอย่างแรงกับภาพหญิงสาวที่เจอกันที่ร้านกาแฟของสนามบินเมื่อหลายวันก่อน

นักธุรกิจหนุ่มไม่รีรอที่จะฉวยนิตยสารเล่มดังกล่าวขึ้นมาดูเพื่อความแน่ใจว่าหญิงสาวที่โพสท่าเก๋ไก๋บนปกคือหญิงสาวที่สะดุดบนอกเขาที่หน้าร้านกาแฟของสนามบิน สุธนาเปิดอ่านคอลัมน์ภายในเล่มที่ระบุเกี่ยวกับรายละเอียดหญิงสาวที่เขาเพ้อคะนึงหานับตั้งแต่วันนั้น

‘เมริศา ชาญวิริญาทายาทคนเล็กของนายมนต์ ชาญวิริญานักธุรกิจใหญ่เจ้าของโรงแรมระดับห้าดาวอย่างเกรทสตาร์’ สุธนาระบายยิ้มออกมาเมื่อรู้ว่าหญิงสาวที่ทำให้ใจของเขาเต้นระรัวคือบุตรสาวของนักธุรกิจโรงแรมใหญ่ผู้กว้างขวางของภูเก็ตแถมเธอยังเป็นนางแบบดาวรุ่งชื่อดังอีกต่างหาก

‘นี่เราทำงานเพลินจนไม่รู้โลกภายนอกว่ามีของดีน่าเสน่หาที่อยู่ไม่ไกลเกินเอื้อมแบบนี้ สงสัยงานนี้ต้องรีบทำความรู้จักกับคุณมนต์ซะแล้ว’ ชายหนุ่มคิดในใจก่อนจะคิดถึงโปรเจ็คใหม่ที่เขาเพิ่งไปดูที่ดินมาพร้อมกับเจรจาของซื้อกับเจ้าของที่มาเมื่อหลายวันก่อน ในขณะที่สุธนากำลังเพลินกับภาพนางในฝันเสียงโทรศัพท์ภายในก็ดังขึ้นปลุกให้ชายหนุ่มตื่นจากภวังค์ลุกขึ้นมารับสายโทรศัพท์ภายใน

“คุณธนาคะ ใกล้จะพักเที่ยงแล้วไม่ทราบว่าให้ลุงบุญรัตน์เข้าพบเป็นตอนบ่ายเลยหรือเปล่าคะ” เลขาฯสาวมือมืออาชีพโทรถามชายหนุ่มเนื่องจากนายบุญรัตน์ผู้ที่มาขอพบนั้นนั่งรอมาหลายชั่วโมงแล้ว

“โอ้...ขอโทษทีผมลืมไปเสียสนิท ให้ลุงบุญเข้ามาพบผมได้เลยครับ” สุธนาทำงานเพลินจนลืมลุงบุญรัตน์ไปเสียสนิท

“ได้ค่ะ” คุณวรรณีรับคำสั่งก่อนจะวางสายพร้อมกับหันไปบอกให้นายบุญรัตน์เข้าพบเจ้านายของเธอ “คุณสุธนาให้เข้าพบได้แล้วค่ะลุงบุญ” ผู้สูงวัยที่มารอพบถึงกับยิ้มออกมาด้วยความดีใจที่จะได้เข้าพบกับบุตรชายอดีตนายจ้างผู้ใจดีที่ช่วยเหลือจุนเจือครอบครัวของเขามาด้วยดีเสมอมาแม้ว่าเขาจะลาออกไปดูแลภรรยาที่ป่วยแต่ก็ยังหยิบยื่นความช่วยเหลือให้ครอบครัวเขาด้วยดีเสมอมาทำให้เขารู้สึกอยากตอบแทนอะไรบ้างเล็กๆน้อยๆก็ยังดี

ก๊อกๆๆ!! เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นสองสามครั้งก่อนที่ร่างสูงวัยของอดีตเลขาฯมือดีอย่างนายบุญรัตน์จะก้าวเข้ามาในห้องทำงานของสุธนาพร้อมกับตะกร้าขนมไทยซึ่งเป็นขนมหวานที่สุธนาชื่นชอบนำมามอบให้ชายหนุ่มเพื่อแทนคำขอบคุณ เจ้าของห้องวางนิตยสารในมือลงบนโต๊ะทั้งที่ยังเปิดหน้าคอลัมน์สัมภาษณ์เมริศา นางแบบสาวทายาทโรงแรมดังของภูเก็ตผู้กระตุกหัวใจของสุธนาให้ไหวระรัว