ธรณีนี่นี้ ใครครอง (สนพ. พลอยจันทร์)

์Nattiez |
26/01/2015

ธรณีนี่นี้ใครครอง เป็นบทประพันธ์ของกาญจนา นาคนันท์ ถูกนำมาสร้างเป็นละครถึงสองครั้งแล้วด้วยกันค่ะ ถ้าใครเคยดูละคร จะบอกว่าไม่แตกต่างจากในหนังสือเลยค่ะ สิ่งที่เปลี่ยนไปคือยุคสมัยเท่านั้นเอง ในหนังสือ จะย้อนเวลากลับไปสมัยก่อน ดังนั้น สำนวนภาษาจึงค่อนข้างเก่า บรรยายซะเยอะค่ะ แต่ว่าก็อ่านสนุกอยู่เหมือนกัน เนื้อเรื่องจะเน้นหนักไปที่เรื่องราวของเรือกสวนไร่นา การทำสวนของคุณย่า รวมไปถึงความสัมพันธ์ของอาทิจและดรุณี ที่ค่อย ๆ พัฒนาจากการที่ดรุณีไม่ชอบหน้าอาทิจเพราะกลัวมาแย่งความรักจากคุณย่า จนกระทั่งทั้งคู่เริ่มดีกัน ได้ใกล้ชิด ได้เรียนรู้กันและกันจนเกิดเป็นความรักโดยที่ทั้งคู่ยังไม่รู้ตัว เราค่อนข้างชอบเนื้อหาในหนังสือนะคะ ตรงที่มันเป็นเรื่องราวที่สัมผัสได้ รวมไปถึงข้อคิดในการทดแทนคุณผืนแผ่นดิน สะท้อนภาพแนวคิดของเกษตรกรรุ่นใหม่ได้เป็นอย่างดีค่ะ แต่ว่า ด้วยลำดับเนื้อหาที่ไม่ได้มีอะไรตื่นเต้นมากมายนัก เนื้อหาก็จะดำเนินไปเรื่อย ๆ ไม่หวือหวา จะมีเหตุการณ์พีค ๆ แค่บางช่วงเท่านั้น ในหนังสือไม่มีจุดไหนที่เราไม่ชอบค่ะ แต่อาจจะมีจุดที่น่าเบื่อบ้าง ต้องรีบพลิกไปโดยไว ก็จะเป็นช่วงที่ยัยตุ่นโผล่มาค่ะ ไม่รู้ซิ อ่านแล้วไม่ถูกชะตากับยัยตุ่น ยิ่งมีตอนที่พี่อาทิจพร่ำเพ้อพรรณนาถึงยัยตุ่นราวจะขาดใจทั้งที่น้องณีอยู่ตรงหน้า ยิ่งน่าหมั่นไส้เข้าไปใหญ่ หนังสือเล่มนี้ น่าจะเหมาะกับนักอ่านที่ชอบเรื่องเรียบ ๆ ไม่หวือหวานะคะ แต่ถ้าใครชอบแนวบู๊ล้างผลาญ หรือมีปมให้คิดอะไรเยอะแยะ เราว่าอาจจะเฉย ๆ กับเรื่องนี้ไปค่ะ

ฐาปนัส |
20/07/2014

ผู้เขียน กาญจนา นาคนันทน์ สำนักพิมพ์ พลอยจันทร์ จำนวนหน้าหนังสือ 560 หน้า ผมเจอหนังสือเล่มนี้ หลังจากที่ดูละครจบมาแล้วเกือบครึ่งปีครับ ตอนแรกก็ไม่ได้คิดจะอ่าน เพราะผมไม่ชอบละครเท่าไร จริงอยู่ที่เนื้อเรื่องของหนังสอนให้เรารู้จักแทนคุณแผ่นดิน และการใช้ชีวิตแบบพอเพียง แต่ผมก็ไม่ได้ชอบละครที่นำนักแสดงมาเป็นจุดขายมากนัก และด้วยความอยากรู้ว่าหนังสือกับละครมันต่างกันมากน้อยแค่ไหน เลยลองเอามาอ่านดูครับ คือผมอยากจะบอกว่า ในละครดูเหมือนจะสนุกกว่านะครับ ไม่รู้ยังไง แต่การที่ผมเป็นเด็กรุ่นใหม่เลยรู้สึกว่า หนังสือมันเก่า ๆ มาแนวเดียวกับเชลยศักดิ์นั่นแหละครับ ออกจะพรรณนามากเกินไป จริงอยู่ว่าสิ่งเหล่านี้มันทำให้เรามองเห็นภาพ เห็นความเป็นจริงในหนังสือ แต่สำหรับผมคิดว่ามันเวิ่นเว้อไป แค่ความหล่อของพระเอกก็สองหน้ากระดาษแล้ว ทั้ง ๆ ที่ความจริงไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ ผมเลยคิดว่ามันน่าเบื่อครับ แล้วยังจะเป็นเรื่องภาษา สำนวน ค่านิยมต่าง ๆ ที่มันอยู่กันคนละช่วงยุคสมัยกับปัจจุบัน ผมเลยคิดว่ามันกลายเป็นหนังสือที่อ่านยากไปโดยปริยาย เนื้อเรื่องก็ตามในละครครับ พระเอกจบชั้นอนุปริญญา และตัดสินใจไม่เรียนต่อเพื่อเปิดโอกาสให้น้อง ๆ ได้เรียน (ตรงนี้ผมก็ไม่เข้าใจนะว่าผู้แต่งจะขายอะไร ทำไมต้องให้มีลูกมากขนาดนั้น ถ้ามีแล้วต้องลำบาก จริงครับที่ผู้แต่งได้เฉลยปมตรงนี้ว่า ถ้าเลี้ยงได้ดีทุกคนก็จะเป็นประโยชน์แก่แผ่นดิน แต่มันจะได้สักเท่าไรครับตามความเป็นจริง ? ) ซึ่งตัวพระเอกอยากมีที่ดินทำกินเป็นของตัวเอง พ่อเลยส่งไปอยู่กับย่าเพื่อไถ่โทษที่ตัวเองเคยทำไว้ ย่าที่พอใจในตัวพระเอกเลยให้พระเอกไปทำงานอยู่ในไร่ที่ไม่มีลูกคนไหนยอมสืบทอดต่อ และด้วยความไฟแรงของพระเอกเลยทำให้เกิดข้อผิดพลาดขึ้น นางเอกที่มีศักดิ์เป็นย่า (ก็ช่างทำกัน) ด้วยความที่อิจฉาพระเอก เลยปล่อยให้เรื่องเลยเถิดไปมากกว่าเดิม ซึ่งกว่าเรื่องราวทั้งหมดจะลงเอยกันได้ ต่างก็ต้องเจออุปสรรคต่าง ๆ มากมาย ไหนจะเรื่องของนางทองประศรี เรื่องของการสลับคู่ และเรื่องศักดิ์ของนางเอก แต่สุดท้ายก็แฮปปี้ดีครับ เห็นในละครดูหวาน ๆ อบอุ่น แต่ในหนังสือมันไม่ใช่เลย คือในหนังสือจะค่อนข้างเน้นแบบรีล ๆ มันเลยดูแบบชาวไร่ลูกทุ่ง ๆ สรุปว่า ผมคิดว่ามันล้าสมัยไปแล้วครับ กับเหตุการณ์ในปัจจุบัน แต่มีอย่างหนึ่งที่ไม่ได้ล้าสมัยตามหนังสือไปด้วย คือข้อคิดต่าง ๆ ที่เป็นเรื่องเกี่ยวกับการแทนคุณแผ่นดินเกิดให้มากที่สุดและการใช้ชีวิตแบบเศรษฐกิจพอเพียงครับ จะรู้สึกประทับใจก็คงจะอยู่ตรงนี้ ถ้าคุณเป็นคนไม่ชอบหนังสือแนวพรรณนา หรือต้องคิดตามเยอะ ๆ หนังสือเล่มนี้จะน่าเบื่อทันที ผมเองกว่าจะอ่านได้จบก็ช่างยากเย็นเหลือเกิน ผมว่าดูละครดีกว่าครับ เพราะละครไม่ได้แตกต่างจากหนังสือมากนัก แต่ถ้าคุณเป็นคนอ่านนิยายรุ่นใหญ่ หนังสือเล่มนี้อาจจะสนุกสำหรับคุณครับ

ศรัญญา |
06/09/2013

นิยายเรื่องเป็นนิยายที่ชอบมากที่สุดตั้งแต่อ่านนิยายมา ชอบบรรยากาศในเรื่อง ชอบความรักความอบอุ่นของคุณย่าที่มีต่อน้องณี แม้ไม่มีพ่อแม่แต่ว่าคุณย่าก็เลี้ยงดูเธอมาด้วยความรักและความอบอุ่นจนทำให้เธอดูจะโชคดีและไม่รุ้สึกว่าชีวิตขาดอะไร และชอบพี่อาทิจผู้ชายที่แสนดีมากๆ เรื่องราวของอาทิจและดรุณี คนหนุ่มสาววัยรุ่นที่รักในอาชีพเกษตรกรรม มารับหน้าที่ในการดูแลแผ่นดินที่คุณย่ารักและโอบอุ้มดูแลทุกชีวิตต่อจากจากคุณย่า อาทิจ นักศึกษาวิทยาลัยเกษตร เรียนจบอนุปริญญา อาทิจตัดสินใจไม่เรียนต่อเพื่อเปิดโอกาสให้น้องๆ ได้เรียนต่อเนื่องจากเป็นพี่ชายคนโต ประวิทย์พ่อของอาทิจจึงส่งอาทิจกลับไปที่ไร่ของย่าแดงเพื่อไถ่โทษสมัยที่ขโมยเงินย่าแดงและหนีออกจากบ้านมาเนื่องจากประวิทย์ไม่ต้องการทำงานหนักที่ไร่ ย่าแดงประทับใจในตัวอาทิจที่เป็นคนขยันอดทนและมักน้อย ย่าแดงและคนงานทุกคนในไร่ล้วยต้อนรับอาทิจและดีใจที่อาทิจจะมาช่วยงานที่ไร่ ยกเว้นดรุณี น้องสาวคนสุดท้องของย่าแดงมีศักด์เป็นย่าของอาทิจ แต่ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือกกับย่าแดง ดรุณีไม่ค่อยชอบใจนักที่อาทิจเข้ามาทำงานที่ไร่ และเพียงไม่นานนักก็กลายเป็นคนโปรดของย่าแดง ทำให้ดรุณีหาเรื่องแกล้งอาทิจและบ่อยครั้งการกลั่นแกล้งก็เป็นผลทำให้เกิดเรื่องราวต่าง ๆ บานปลายกันไปใหญ่ และเมื่อนานวันเข้า การกระทำของอาทิจก็พิสูจน์ให้ดรุณีเห็นว่าอาทิจเป็นคนดี เข้ามาทำงานในไร่ด้วยใจรักและความตั้งใจอย่างแท้จริงไม่ได้เข้ามาเพื่อหวังหาประโยชน์จากย่าแดง วันเวลาทำให้ความรุ้สึกของอาทิจที่มีต่อดรุณีชัดเจนขึ้น ทั้งสองมีความรู้สึกดีๆ ให้กันทว่าเกิดขึ้นเมื่อไหร่นั้นไม่มีใครรู้ จนกระทั่งต้องห่างกันเนื่องจากอาทิจขอไปทำงานที่สวนอีกที่แทบไม่ได้เจอดรุณี จนมาทราบข่าวอีกทีคือ ย่าแดงเสีย และสิ่งสุดท้ายก่อนที่ย่าแดงจะเสียได้สั่งเสียให้อาทิจเป็นผู้ปกครองของดรุณีเนื่องจากหญิงสาวยังไม่บรรลุนิติภาวะ และวันเปิดพินัยกรรมคุณย่าแดงได้ยกที่ดินในไร่ทั้งหมดให้ดรุณีและอาทิจคนละครึ่ง (เป็นความตั้งใจที่ต้องการให้ทั้งสองคนแต่งงานกัน เนื่องจากย่าแดงพอจะรู้ว่าทั้งสองคนรักกัน) แต่กว่าความรักจะเดินทางมาสุดทาง ทั้งสองคนก็เจอบททดสอบที่หนักเอาเรื่อง และยิ่งคิดว่าดรุณีมีสายเลือดเดียวกันความรักยิ่งยากเข้าไปใหญ่ แต่สุดท้ายก็เฉลยว่าดรุณีเป็นเพียงลูกคนละพ่อกับตะวันนั่นเอง จึงทำให้ความรักไนไร่อันแสนอบอุ่นจบลงได้อย่างดงาม แค่ผู้แต่งเขียนบรรยายบรรยากาศในไร่ซะจนเห็นภาพก็คิดว่าคุ้มแล้วที่ได้อ่านนิยายเรื่องนี้ อ่านตั้งแต่สมัยมีให้ยืมในห้องสมุดที่โรงเรียน