ร้านชำสำหรับคนอยากตาย

อ้วนแกะ |
01/03/2015

ร้านชำสำหรับคนอยากตาย เรื่องนี้อยู่ในความทรงจำของเราเสมอ แม้ว่าจะอ่านนานมาแล้วก็ตาม เป็นหนังสือที่พล็อตแปลก พิสดาร และสดใหม่ ดึงดูดให้เราตื่นเต้นตามไปด้วย ตลกร้ายแบบที่ได้แต่หัวเราะหึหึในลำคอ และเจ็บปวดไปกับบางอย่าง ไม่รู้จะเรียกว่าโชคชะตาของตัวละครได้หรือเปล่าน่ะนะ แต่ถ้าถามภาพรวมว่าเราชอบไหม ตอบได้รวดเร็วมากว่า ไม่ชอบเลย ไม่รู้สินะ เราอาจไม่ถูกชะตากับหนังสืออารมณ์อย่างนี้ หรือบางประเด็นที่หนังสือเล่มนี้หยิบมาเล่นก็เป็นได้ อันที่จริง ต้องบอกว่า เราซึ่งเป็นคนไทย มีค่านิยมอย่างหนึ่ง อาจไม่คุ้นชิน ไม่อินกับสภาวการณ์ของอีกประเทศซึ่งอยู่ห่างไกล วัฒนธรรมหรือค่านิยมที่แตกต่างทำให้เราสัมผัสความสนุกได้ เจ็บปวดได้เฉพาะกับเรื่องที่เป็นหลักสากล แต่ไม่ค่อยอินกับเรื่องภายในประเทศ เช่น คนฝรั่งเศสมีอัตราการฆ่าตัวตายสูงซึ่งถือเป็นปัญหาสังคมหนักๆ อันเป็นเหตุให้ผู้เขียน ฌอง เติลเล่ หยิบเรื่องนี้มาเล่น ตามประสานักเขียนนักหนังสือพิมพ์ที่เห็นข่าว เห็นความเป็นไปของสังคมอยู่ตลอดเวลา พูดถึงสำนวนการแปลของหนังสือเล่มนี้ ไม่ผิดหวังหรอก อ่านได้สบายแฮ สนุกสนานกันไปตามคอนเซ็ปต์สำนักพิมพ์ฟรีฟอร์ม สรุปคือ เรื่องการตีความ ชอบหรือไม่ชอบประเด็นไหน อินไหม ตลกไหม นั่นคงเป็นเรื่องของรสนิยมและความเห็นส่วนตัวน่ะเนอะ แต่เรื่องสำนวนการเขียน การแปล ไม่มีปัญหาค่ะ เชิญเสพกันได้

Doraemon |
29/08/2014

นิยายตลกร้าย หดหู่ และจิกกัด เรื่องราวของอลัน หนุ่มน้อยที่โลกสดใส ท่ามกลางครอบครัวที่หดหู่ ซึ่งทำอาชีพขายของชำ (หมายถึงอุปกรณ์ต่างๆ) สำหรับคนที่อยากตาย เพราะฉะนั้นรอยยิ้มและสิ่งบันเทิงใจเป็นสิ่งที่ครอบครัวนี้เกลียดมาก หากจะจัดอันดับนิยายที่แสบสันต์ จิกกัดให้หัวใจเป็นแผลแสบๆคันๆได้ดีในยุคนี้ ก็คงจะมีเรื่อง ร้านชำคนอยากตายติดอันดับด้วยแน่ๆ เอาแค่ชื่อเรื่องก็น่าสนใจมากแล้ว เนื้อเรื่องยิ่งแปลกแหวกตลาดชวนให้สนใจอีกด้วย ในยุคที่ทุกคนสนใจแต่เรื่องของตัวเอง เงินทองและผลประโยชน์ของตัวเอง เราไม่เคยสนใจว่าจะทำให้ใครตายใครเสียใจ มากไปกว่าในแต่ละวันเราจะทำเงินได้เท่าไหร่ คนในครอบครัวตูวาซเองก็เหมือนกัน พวกเขาไม่ได้สนใจว่าใครจะตาย ใครจะอยู่ พวกเขาต้องการขายของ เป็นเนื้อเรื่องที่สะท้อนความจริงของมนุษย์ในโลกทุนนิยมในปัจจุบันที่ทุกคนต่างก็ไขว่คว้าหาแต่ผลประโยชน์และความร่ำรวยของตัวเอง แม้แต่พ่อแม่พี่น้องก็สอนลูกสอนหลานให้คิดถึงแต่ผลประโยชน์ของตัวเอง และนิยายเรื่องนี้ก็เอามาเสียดสี มาประชดประชันได้อย่างเจ็บแสบ ถือว่าเป็นอะไรที่เราชอบมากๆ อลันเกิดมาอย่างแหกคอก แหวกบรรยากาศอันทึมเทา เขาเกิดมาอย่างไม่สนใจมนุษย์หน้าไหนไม่สนใจว่าใครจะต้องการอะไร เขาเพียงทำให้ทุกคนเชื่อในสิ่งที่เขาชอบ แต่ตอนจบอลันกับทำบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้คนอ่านต้องสับสน ซึ่งตอนแรกที่เราอ่านเราเองก็ยอมรับว่าสับสนในความคิดของอลันอยู่มากเหมือนกัน ต้องอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่าต้องอ่านวนอีกรอบพยายามตีประเด็นที่คนเขียนต้องการนำเสนอให้ออก ถึงกับเสิร์ชอินเตอร์เนตสอบถามคนที่เคยอ่านเหมือนกัน กว่าจะค้นพบความหมายที่เรารู้สึกว่ามันช่างแสบสันต์และเจ็บปวดกับครอบครัวตูวาซมากๆ จะเรียกได้ว่าอลันเดมาเป็นเจ้ากรรมนายเวรของของครอบครัวตูวาซก้คงไม่ผิด หรือถ้าหากจะมีเทวดาตนไหนส่งอลันมาเพื่อสั่งสอนครอบครัวตูวาซ ก็ถือได้ว่าเทวดานั้นใจร้าย และเอาคืนได้อย่างเจ็บปวดมากๆ ชนิดที่อึ้งกันเลยทีเดียว ไหนเรื่องความสนุกก็คงต้องบอกว่าไม่ได้สนุกเหมือนนิยายทั่วไป แต่ทุกตัวอักษรมันกินความรู้สึกทีละนิดโดยที่เราไม่รู้ตัว ให้เราเดินตามเนื้อเรื่องไปด้วยความหวังว่าปลายเรื่องมันจะเป็นแสงสว่าง แล้วเมื่อเราอ่านจนถึงตอนจบเราจะพบว่ามันไม่ใช่ ในโลกที่คนเห็นแก่ตัวเห็นแก่เงินเดินสวนกันเต็มไปหมด เราอยากให้คนหยิบหนังสือเล่มนี้มาอ่านกันมากๆ เผื่อเราจะเข้าใจความเจ็บปวดของคนที่ต้องสูญเสีย คนที่อยู่ในโลกมืดมนบ้าง