ไฟนางฟ้า (เกตุวดี)

1

                ร่างที่กำลังดำผุดดำว่ายอยู่ในสระว่ายน้ำสีฟ้ากระจ่างสวมชุดดำรัดรึงเคร่งครัดไปด้วยวัยสาวสมสัดส่วน  ไม่นานเธอก็โผนขึ้นเหนือน้ำ  และทันทีที่ไต่ไปที่บันสระ  มือหนึ่งก็ยื่นผ้าเช็ดตัวพร้อมเสื้อคลุมให้ทันที

                “อ้าว!”  เป็นเสียงทักแบบแปลกประหลาดใจไม่น้อยเลย  “มาเมื่อไรคะ”

                “มาเมื่อเห็น”  มีเสียงหึๆ  นิดหน่อย

“คราวหลังไม่ควรเลยมาถึงนี่นะ  ตรงนี้เป็นที่ส่วนตัวของฉัน”

“งั้นใครมาได้”

คำถามอ่อนหวานบ่งบอกว่าคนพูดนั้นหลงใหลอีกฝ่ายหนึ่งอย่างรุนแรง  เขาอยากจะก้าวเข้ามาชิด  แต่หากทว่าหล่อนยันมือไว้

“ไม่เหมาะหรอกค่ะคุณไรวัต  ที่นี่ไม่เหมาะที่คุณจะมาทำรุ่มร่ามนะคะ  ฉันมีบอดี้การ์ดด้วย  ไม่รู้ปล่อยเข้ามาได้อย่างไร”

“คุณทำเหมือนผมเป็นคนอื่น”

มีรอยยิ้มเหยียดบนริมฝีปากสวยของหล่อน  เสน่ห์ของหล่อนไม่เคยที่จะลดราวาศอกให้กับใครเลย

“คุณไม่เชื่อใจผม  ผมรู้นะ”

“คุณทานอะไรมาหรือยัง”

“พิมพ์ภัสสร!”

“คุณไรวัต  ที่นี่บ้านฉันนะคะ  จะเอาอย่างไร  ก็ฉันชวนทานอาหารค่ำด้วยแล้ว  ถ้าไม่ตอบรับจะให้ว่าอย่างไร”

ไรวัตนิ่งไปสักพัก  ก่อนจะพยักหน้า  “ขอบคุณที่กรุณา”  จะพูดหรือคิดอย่างไรก็สุดแท้แต่  หล่อนแน่วแน่และมีแนวทางของตัวเองอยู่แล้วอย่างที่ใครก็ไม่อาจแตะต้องได้

วันนั้นกับวันนี้ชีวิตหล่อนแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง  แตกต่างกันราวฟ้ากับดินก็ว่าได้  พิมพ์ภัสสรตัดสินใจในเรื่องบางเรื่องได้เด็ดขาดและรวดเร็ว  ไม่ได้คิดแม้แต่น้อยว่าผู้ชายตรงหน้านี้จะหวนกลับมาหาหล่อนอีกครั้ง  มาคร่ำครวญหวนไห้ว่ายังเหลือรอยรักให้หล่อนเต็มหัวใจ  หลังจากวันที่เขาได้ทอดทิ้งหล่อนไปอย่างไม่ไยดี

ม่านตาของหล่อนเคยมีน้ำตาพร่าพราย  หากบัดนี้มันมีเพียงแต่  ‘ไฟ’  เท่านั้น  ไฟที่โหมไหม้อยู่ในดวงตาดวงใจของหล่อน  รอวันที่จะได้บางสิ่งบางอย่างทดแทนความสูญเสียทั้งมวลในอดีต  และวันนี้หล่อนก็ได้กลับมาแล้วเกินล้น  หากเป็นเพียงวัตถุที่ครั้งหนึ่งมันได้แห้งแล้งห่างหายไปจากชีวิตของหล่อนราวกับฟ้าได้ผ่าลงมา

พ่อ  แม่  และน้องสาวของหล่อนจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ  ต่างกรรม  ต่างวาระ  พ่อหล่อนยิงตัวตาย  แม่หล่อนหัวใจวายหลังจากพ่อตาย  ส่วนน้องสาว  ตกเลือดตาย!

น้องสาวหล่อนยังไม่ได้แต่งงาน  ทว่าหล่อนไม่เคยรู้มาก่อนว่าน้องสาวของหล่อนท้อง  และไปทำแท้งกับคลินิกทำแท้งเถื่อนกระทั่งตกเลือดตาย  ดูช่างเป็นเรื่องที่สุดแสนจะโหดร้ายที่สุด

เวลาเดียวกันพิมพ์ภัสสรก็เกือบจะเป็นบ้าน  หล่อนช็อก!  ไม่ได้พูดกับใครเลย  กระทั่งต้องได้รับการเยียวยาจากจิตแพทย์  คนเอาไปร่ำลือกันว่าหล่อนเป็นบ้า  แล้วอีกไม่กี่เดือนต่อมาหล่อนก็แต่งงานไปกับเจ้าสัวทรงศักดิ์  ที่คนทั้งโลกรู้ว่าเป็นอัมพาตครึ่งตัว  ตั้งแต่ช่วงเอวจนกระทั่งถึงปลายเท้าไม่มีความรู้สึก  คนทั้งโลกอาจแอบประณามว่าหล่อนแต่งงานเพื่อหวังทรัพย์สมบัติมหาศาลของตระกูลศักดิ์ไพศาล

พิมพ์ภัสสรไม่ได้เป็นบ้า  สติหล่อนดีมาก

เจ้าสัวทรงศักดิ์เป็นหม้าย  เขาหย่ากับภรรยามาหลายปีดีดัก  หลังจากประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์จนถึงขั้นต้องพิการ

ก่อนหน้าที่พิมพ์ภัสสรจะตัดสินใจแต่งงานกับเจ้าสัวทรงศักดิ์ผู้มีอายุมากกว่าหล่อนเป็นรอบๆ  นั้น  ไรวัต  คู่รักที่ครองรักกันมาหลายปีดีดักคนนี้แหละที่ทิ้งหล่อนไปแต่งงานกับผู้หญิงที่พ่อแม่ของเขาเลือกให้

พิมพ์ภัสสรอยู่โดดเดี่ยวอยู่ในโลกใบนี้กับคราบน้ำตาที่เหือดแห้ง  แล้วหล่อนก็รับปากแต่งงานกับเจ้าสัวทันที  ท่านบอกว่า  ท่านต้องการคนดูแล  และคนคนนั้นต้องเป็นคนมีหัวใจ

พิมพ์ภัสสรอาจเคยเป็นคนที่มีหัวใจ  แต่นานวันที่ผ่านมากับเหตุการณ์เลวร้ายเหล่านั้นได้เปลี่ยนหล่อนไปโดยสิ้นเชิง 

หล่อนเป็นเศรษฐีนีชั่วพริบตาเมื่อกลายเป็น  พิมพ์ภัสสร  ศักดิ์ไพศาล!  อยากได้อะไรก็ได้  อยากทำอะไรก็ทำ  หล่อนเป็นหุ้นส่วนใหญ่ของห้างสรรพสินค้าชื่อดังที่เจ้าสัวเป็นเจ้าของ

ใครคิดอย่างไรกับเรื่องมุ้งของหล่อนก็ช่าง  หล่อนคนเดียวเท่านั้นที่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร

“คุณทานอาหารดึกๆ  อย่างนี้เสมอหรือ”

“ก็  บางทีก็ไม่ได้ทานอะไร  แต่วันนี้มีเพื่อนดื่มไวน์ก็ดีเหมือนกัน”

“ท่านล่ะ”

“คุณทานหลับแล้ว!”

“ผมโชคดีที่เลือกเข้ามาเวลาหลับ”

“ไม่มีโชคดีไม่มีโชคร้ายหรอก”

หล่อนยักไหล่  ใบหน้าสวยใสไม่มีเครื่องสำอางแต่งแต้มยามต้องแสงไฟผุดผ่องราวเทพธิดานางฟ้าจุติมาเกิด

ไรวัตห่อเหี่ยวในอารมณ์เหลือเกิน  เขาแต่งงานได้สองปี  ชีวิตแต่งงานก็เริ่มเน่า  และนับวันกำลังจะเน่าสนิท

“ผมถามจริงๆ  เถอะแพร”

“ถามสิ”

“แต่คุณคงจะไม่ตอบผมหรอก”

“ลองดูก็ได้”

“คุณอยู่ยังไง”

“ก็อยู่อย่างมนุษย์อยู่นั่นแหละ”  หล่อนหัวเราะเบาๆ  “เอ๊ะ  แปลกจริง  ทำไมคุณถามแบบนี้คะ”

“มีคนอยากจะได้คุณมากมายเลย”

“เหรอคะ  เมื่อไร  ตอนนี้เหรอ  ก็อาจใช่  ฉันมีขุมทรัพย์!”

พิมพ์ภัสสรยกแก้วไวน์ขึ้นและมองดูเหมือนอยากจะเสกให้น้ำในแก้วปรากฏภาพของอะไรสักอย่างขึ้นมาอย่างนั้นแหละ

“ก็ลองเป็นเมื่อก่อนสิ  จะเป็นยังไง  ฉันเป็นสุนัขขี้เรื้อน!”

“แพร”

“ไม่จำเป็นก็อย่าเรียกฉันด้วยชื่อนั้นอีก  หลายคนลืมไปแล้วว่าชื่อเล่นฉันชื่อนั้นนะคะไรวัต  เออจริงสิ  ภรรยาคุณเป็นยังไงบ้าง  วันก่อนเจอกันในงาน  เธอดูเซียวไปนะ”

ไรวัตขบกรามเล็กน้อย  “ผมไม่อยากจะพูดถึงเธอ”

“ถ้าคุณไม่พูดถึงเธอ  คุณจะไปพูดถึงใคร  เธอเป็นเมียคุณ”  พิมพ์ภัสสรว่า

“ดอกเตอร์อาภาวรรณผู้แสนสวย  แสนฉลาด  แสนเก่ง  แสน...”

“แพร!”

“อิ่มหรือยังคะ”  หล่อนสรุปง่ายๆ  “ดึกแล้ว  ฉันจะได้เข้านอน”

“คุณนอนห้องเดียวกับเจ้าสัวหรือเปล่า”

“นั่นเรื่องส่วนตัวฉันนะ”

“คุณหลอกตัวเองนะแพร!  คุณหลอกตัวเอง”

“เหรอ!  ดี”  หล่อนลงเสียงหนัก  มีอาการมึนเมาเล็กน้อย  “ฉันหลอกตัวเองก็ยังดีกว่าหลอกคนอื่น!”

หล่อนลุกขึ้นซวนเซเล็กน้อย  หากทว่าใครอีกคนก้าวเข้ามาขวางร่างใหญ่เคราดำ  และแววตานิ่งงัน”

“พิมพ์ภัสสร”

“กลับได้แล้วละค่ะ  คราวหลังจะมาจะไปก็โทร. บอกกันก่อนนะคะ”

ไรวัตมองนายคนตัวใหญ่ที่มักไปไหนมาไหนกับหญิงสาวอยู่เสมอก่อนจะถอนหายใจอย่างหงุดหงิด  เขาไม่ควรพบพิมพ์ภัสสรอีกเลย  เพราะเขารู้สึกเหมือนอาจหายวับ  แต่เพราะมีดอกเตอร์อาภาวรรณมาทดแทน  เหตุนั้นเขาจึงไม่เจ็บปวดมากมายเหมือนวันนี้ที่ชีวิตแต่งงานของเขามีแต่วันอับเฉา

“ขอบคุณสำหรับอาหารว่างมื้อค่ำ!”

“ไม่เป็นไรค่ะ  เล็กน้อยเท่านั้น  สำหรับบุคคลที่กำลังจะเป็นหุ้นส่วนกัน”

เขาขบกราม  พิมพ์ภัสสรกำลังจะร่วมลงทุนกับพ่อตาเขา

ดูเหมือนชีวิตจะโยงใยจนไม่อาจหลีกหนีหล่อนได้พ้น  เมื่อเขาไม่คิดหนีก็วนกลับมาหา  แต่หากเมื่อเห็นดวงตาของหล่อน  เขาก็ร้อนวูบ

เสน่ห์ของหล่อนร้อนแรงกว่าเดิม  เหมือนดอกกระดังงาลนไฟแล้วหอม  แม้หล่อนไม่เคยถูกลนไฟ  หล่อนก็หอมหวนไปไกล  เงินทองของหล่อน  เสน่ห์รุนแรงชนิดนั้นเป็นที่ต้องการของตลาดโลก!

ผัวหล่อนจะตายวันตายพรุ่งไม่มีใครรู้  โรคมากมายรุมเร้าให้เข้าออกโรงพยาบาลเหมือนเป็นบ้านหลังที่สอง  วันหนึ่งหากเจ้าสัวทรงศักดิ์เป็นอะไรไปพิมพ์ภัสสรจะกลายเป็นเศรษฐีนีหม้ายทรงเครื่องทันที!

เขาหันหลังให้หล่อน  แต่ขณะเดียวกันไรวัตก็ตั้งใจแล้ว  เขาจะไม่มีวันปล่อยให้ใครมาโฉบหลอนไปอีกเป็นอันขาด

 

 

“แพร”

“คุณท่าน”

“ดื่มหรือ”

“นิดหน่อยค่ะ”  พิมพ์ภัสสรตอบอ่อนโยน  “แพรคิดว่าคุณท่านหลับแล้วเสียอีกนะคะ”

“หลับๆ  ตื่นๆ  คนแก่น่ะ  จะให้หลับยืดยาวเลยเป็นไปไม่ได้หรอก  ตื่นแล้วก็ตื่นเลย  เธอเข้ามาทำไมล่ะ”

“มาดูคุณท่านค่ะ”

เจ้าสัวทรงศักดิ์ยิ้ม  “ขอบใจนะที่ยังห่วงฉัน”

“คุณท่านอย่าพูดอย่างนั้นสิคะ  ถ้าแพรไม่ห่วงคุณท่าน  แพรจะห่วงใครอีกล่ะคะ  แพรมีคุณท่านคนเดียว”

“ถ้าฉันเป็นอะไรไป?”

“ไม่เอาค่ะคุณท่าน  ไม่พูดแบบนี้นะคะ  แพรไม่ชอบเลย  คุณท่านยังแข็งแรงนะคะยังต้องอยู่เป็นกำลังใจให้แพรอีกนาน”

“บาปกรรมหรือเปล่าที่ฉันดึงชีวิตเธอมาอยู่ในอ้อมแขนอับเฉาขนาดนี้น่ะพิมพ์ภัสสร  เธออายุไม่ถึงสามสิบ  ส่วนฉันห้าสิบกว่าเข้าไปแล้ว  เธอเป็นดอกไม้งดงามในแจกันร้าวๆ  อย่างฉัน”

“แพรมีความสุข  มีความพอใจค่ะ  การได้ดูแลปรนนิบัติคุณทานซึ่งเป็นผู้มีพระคุณ  ทำให้แพรสบายใจอย่างยิ่งที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลย  คุณท่านเอื้อมมือของคุณท่านมาชุบชีวิตแพรแท้ๆ”  พิมพ์ภัสสรกล่าว  “หากไม่มีคุณท่าน  แพรก็คงจะตายไปแล้ว  การได้มีชีวิตอยู่และยืนอยู่ในจุดที่ใครเหยียบย่ำไม่ได้  นี่นับว่าเป็นโชคมหาศาลที่คุณท่านหยิบยื่นมาให้  คุณท่านกรุณาต่อแพรขนาดนี้  แพรเสียอีกไม่ได้ตอบแทนอะไรคุณท่านเลย”

“ฉันอยากจะขอร้องอะไรเธอสักอย่างจะได้ไหม”

“อะไรหรือคะ”

“ถ้าฉันเป็นอะไรไป”

“คุณท่านคะ”

“ฟังฉันพูดก่อนได้ไหม”

“ค่ะ”

“ถ้าหากฉันเป็นอะไรไป  ฉันขอร้องให้เธอช่วยดูแลทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยเป็นของฉันด้วย  ฉันไม่ว่าหากเธอจะแต่งงานใหม่  สำคัญที่สุดคือฉันอยากให้เธอดูแลลูกสาวของฉันด้วย!”

พิมพ์ภัสสรอึ้งไป  เจ้าสัวทรงศักดิ์หย่ากับคุณหญิงอรอุมาหลายปีมาแล้ว  มีลูกสาวด้วยกันหนึ่งคน  อายุน้อยกว่าพิมพ์ภัสสรไม่กี่ปี  ประมาณเดียวกันกับน้องสาวของหล่อนที่ตายจากไป  เจ้าสัวส่งไปเรียนต่อเมืองนอกแต่ก็ไม่ได้เรียนอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน  เดินทางไปเดินทางมาระหว่างเมืองไทยกับอเมริกาเป็นว่าเล่น

เจ้าสัวห่วงลูกสาวมาก  แต่อุไรวรรณกับพิมพ์ภัสสรก็ยังไม่เคยได้เจอะเจอกัน  อุไรวรรณอยู่กับแม่  คุณหญิงอรอุมาที่สอนให้เกลียดบิดาจนแม้แต่การมาดูแลบิดาที่พิการและบางครั้งเจ็บป่วยก็แทบจะไม่เคยมี

พิมพ์ภัสสรเคยรู้ว่าอุไรวรรณมาเยี่ยมบิดาประมาณครั้งสองครั้งที่โรงพยาบาล  แต่ก็ไม่ได้พบกับหล่อน  คุณหญิงอรอุมาได้สมบัติไปเยอะมากพอสมควรหลังการหย่าขาดจากเจ้าสัว

“ยายอุ๊น่ะ  แม่ตามใจจนเสียคน  อีกหน่อยจะเหลวไหลไปกันใหญ่  ฉันอยากจะขอร้องให้เธอช่วยดูแลยายอุ๊”

“เป็นไปได้หรือคะคุณท่าน”

“เธอทำได้นะแพร”

“คุณท่านคะ”

“เธอทำได้  เชื่อฉันสิ”

“แต่ว่า”

“เธอเป็นผู้หญิงที่มีพลัง  ฉันยังไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนที่จะมีพลังเหมือนกันกับเธอเลย!”

พิมพ์ภัสสรอึ้งไป  นี่หล่อนกำลังจะต้องรับภาระอันหนักหนาอย่างนั้นหรือ

อันที่จริง  หล่อนและอุไรวรรณลูกสาวท่านเจ้าสัวนั้น  ใช่ว่าจะอายุห่างกันเสียเมื่อไร  แม้ไม่เคยเผชิญหน้ากัน  แต่ในสังคมชั้นสูงเดียวกันนี้ก็มีกระแสต่อต้านหล่อนมากมายจากสองแม่ลูกคู่นั้น

หล่อนจะยอมรับทำในสิ่งที่หล่อนเองก็ไม่รู้ว่าจะทำได้หรือเปล่าน่ะหรือ  แต่หากหล่อนไม่รับปาก  คุณท่านจะสบายใจได้อย่างไร

“ได้ค่ะคุณท่าน  แต่  แต่แพรไม่แน่ใจว่าจะทำได้ดีแค่ไหน”

“ทำได้ดีที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้  แต่ไม่ต้องทุ่มทั้งชีวิต  เอาแค่สองในสี่ส่วนที่เธออยากจะทำแล้วกัน”

“เราจะพูดเรื่องนี้กันทำไมคะ  ดึกดื่นแล้วคุณท่านควรจะพักผ่อนนะคะ”

“ฉันนอนมาพอแล้ว  เบื่อการนอนเหลือเกิน”

“จริงสิคะ  คุณท่านอยากจะเปลี่ยนบรรยากาศบ้างไหมคะ”

“อืม”

“ไปหัวหินกันไหมคะ”

“เธอจะว่างหรือ”

“ว่างสิคะ  แพรก็เบื่อกรุงเทพฯ  เหมือนกัน  เราไปหัวหินกันสักสองสามวันน่าจะดีนะ”

“นานเกินไปหรือเปล่า”

“ไม่หรอกค่ะ  คุณท่านหลับเสียนะคะ  แพรจะคอยอยู่จนกว่าคุณท่านจะหลับแล้วถึงจะกลับออกไป”

สักพักใหญ่ท่านก็หลับ  หล่อนเปิดประตูออกไปจากห้องนั้นสู่ห้องติดกันด้วยการถอนหายใจยาวนานก่อนโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนหัวเตียงจะดังขึ้น

“ใคร  บ้าโทร.  มากลางดึกอย่างนี้”