โอมาซัง คุณแม่สู้สุดๆ

งานนี้ตั้งใจว่า เรื่องนี้มีความรู้สึกว่าเราควรรักแม่สอดแทรกคติธรรมนั้นเป็นส่วนนึงตั้งใจเลยก็ว่าได้ ที่จริงมาเขียนเพื่อให้แม่ ว่าเราควรรักเชื่อฟังคำสั่งสอนของพ่อแม่ แล้วเราจะได้ดี  ความจริงเนิ่นนานมากกว่าจะเขียนเรื่องนี้สำเร็จคลอดออกมาเป็นหนึ่งเรื่อง แย่จังเหนื่อยเขียนมากความบ้าดาราของตัวเองด้วย เขียนตอนแรกๆ เกือบเลิกเขียนละ เบื่อตัวเอง และกลัวคนอ่าน ไม่เข้าใจ ไม่สนุก ฮาๆๆ ด้วยนะเรื่องนี้ ปล่อยมุข แต่กว่านางเอกพระเอกจะรักกันปาเข้าไปหลายตอนแรกๆ จะเกริ่นเรื่องของดารา เรื่องนี้รักหวานซึ้งค่ะ คนที่รักกันควรทำตัวดีๆ ไม่รักกันแบบทำร้ายกัน รักคนให้เป็น รักกันจนเข้าใจกัน และเข้าอกเข้าใจมากเป็นระดับ  นางร้ายก็จะร้ายขึ้นเป็นระดับๆ เรื่องนี้สนุกตรงนี้แหละ สนุกตรงคำพูดด้วย คำพูด สื่อทุกอย่าง มากกว่าบรรยาย บรรยาย เน้นสาระ ชอบสาระกันป่าว เน้น คำพูดที่ฮา ชอบที่สุดแล้วที่เขียนขึ้นมาชอบมากสำหรับเรื่องรักที่ทำให้รักกันมากๆ คนที่รักกันมากจนแต่งงานกันได้ แต่เป็นดาราทั้งคู่ที่บังเอิญไปเมาแล้วคิดว่าไปทำมิดีมิร้ายนางเอก  แล้วคิดว่าตัวเองบ้าไปรึป่าว  น่าอับอาย ทำเรื่องน่าอาย จนไปพัวพันกับนางเอกมากเข้าๆ จนหลงรักนางเอกในที่สุด  เป็นเรื่องแรกทีเขียนแนวรักและอยากให้รักกันมากๆ ผู้เขียนชอบเขียนแม้ว่าช่วงนี้มีเรื่องยุ่งก็ยังเขียนต่อให้จบ ชอบเรื่องแนวนี้    คนดูที่เป็นแนววัยรุ่น หลักๆ ก็จะเป็นเรื่องรักกันนี่แหละ รักแบบคนเป็นดารา รักออกอากาศไปเรื่อยๆ คนทำอาชีพนี้ มีคนกี่คนที่เหมาะสมกัน แล้วรักกันรอดเนาะ ธุระของคนนอกก็เยอะ หวังว่าคนที่อ่านคงสนุกนะ

 

เค้าบอกว่าเป็นเพียงแค่เพื่อน สนิทแค่ไหนแบบนี้นักข่าวถาม

พิธีกร: อืม….

พิธีกรสาว: ก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่นะ..เพราะอะไรไปฟังสัมภาษณ์เลยเพราะมีคนไปเจอหนุ่มโทโมะกับสาวนางแบบคนนี้ ...เอ่อ...ซึ่งควงกันไปซื้อของกันตลอดดดดดดดด

พิธีกร: อืม….

ไปฟังสัมภาษณ์กันค่ะ

#%######%%%%%

พิธีกรสาว: ไม่มีอะไรนะ ยังไม่มีแฟน อ่ะ

พิธีกร: เกรงใจพ่อแม่ไง

พิธีกรสาว: ไม่อยากมีใครแบบรักๆ เลิกๆ

พิธีกร: เอ่อ พ่อเค้าเป็นญี่ปุ่นปะ

พิธีกรสาว: ไม่ใช่นะ ....เป็นไทยนะ

พิธีกร: ไทยเหรอ

พิธีกรสาว: อืม ทำงานที่ญี่ปุ่น

พิธีกร: แม่เค้าเป็นญี่ปุ่นนะสิ เนาะ....

พิธีกรสาว: เอ่อลูกครึ่งไง แม่คงเป็นญี่ปุ่น เป็นแม่บ้าน

อ้าว  ข่าวต่อไป.......

฿&&&#####*****%&

 

ต่อไปเป็นรายการวันวานยังหวานอยู่ คืนนี้พบแน่ๆ กับ วูลี่ นักแสดงสาวที่จะมาเปลี่ยนเป็นนักร้อง girl group วูลี่เป็นนักแสดงอายุ 22 ปี เรียนเต้นบัลเล่ย์ ตั้งแต่เด็ก ต่อมาเรียนรำไทยตอนอายุ 14 ปี ตอนนี้ออกรายการวันวานยังหวานอยู่พร้อมกับโทโมะและได้พูดคุยกันก่อนขึ้นเวที ซึ่งโทโมะก็พูดคุยกับ

วูลี่เรื่องเพลง เพราะ โทโมะ ไม่ถนัดร้องเพลงเลยขอคำแนะนำจากวูลี่ โทโมะวันนี้คงร้องเพลงในช่วงหนึ่งของรายการ และเลือกเพลงลอง ของ singular มาร้อง

            ในห้องแต่งหน้าโทโมะเข้ามาคุยกับวูลี่

            โทโมะ: ไม่อยากร้องเพลงเลย... ^_^ เสียงอย่างกะเป็ด

            วูลี่: ^_^ เบื่อๆๆๆๆการร้องเพลงเหรอ

            โทโมะ: I ทำได้ชั่วมาก I am singing. I like singer.  555555

            วูลี่:5555555555555555555  มีไรให้ช่วยไหม....เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นไม่ใช่เหรอ 55555555555555555555555......­^_^ “ZZZ”  (เพลีย)

            โทโมะ:คุยตามลำพังได้ไหม????

            ช่างแต่งหน้า: อะไรกับชั้น !!!! (เป็นตุ๊ด)

            วูลี่: ก๊าก................ก๊าก

            วูลี่ก็เป็นเพิ่งรู้จักกับโทโมะและก็เพิ่งเจอกันก็เริ่มคุ้นเคยเลย>>>ออกรายการด้วยกันครั้งนี้ก็รู้จักเป็นเพื่อนกัน วูลี่มาจากตระกูลคนรวย มีระดับแม้เพิ่งเข้ามาในวงการไม่นาน ก็มีหนุ่มมาคบและก็จีบ  โทโมะไม่ได้คิดะจีบวูลี่แต่อยากแซวเล่นตามประสาคนอยากหาเพื่อน หนุ่มที่เข้ามาจีบวูลี่เป็นลูกชาย    ผู้จัดละคร  เมื่อโทโมะกับวูลี่ออกรายการด้วยกันก็เป็นเพื่อนกัน

 

            ในการอัดรายการมีแม่ของวูลี่และโทโมะมาออกรายการด้วย  แม่ของโทโมะและวูลี่แตกต่างกันมาก  แม่ของโทโมะเป็นคนญี่ปุ่นที่ไม่มีอะไรทำพ่อของโทโมะเป็นคนไทยไปทำงานที่ญี่ปุ่น เจอกันกับแม่ที่ตอนนั้นทำอาชีพค้าขายและมีฐานะยากจน  และวัฒนธรรมของชาวญี่ปุ่น ชายจะเป็นฝ่ายทำงานหาเลี้ยงครอบครัวอย่างเดียว และฝ่ายหญิงก็เป็นแม่บ้านอย่างเดียวเช่นกัน ไม่ได้ช่วยกันหากินแบบครอบครัวคนไทย  การแต่งงานกับสาวญี่ปุ่นก็หมายความว่า พ่อจะต้องเลี้ยงดูแม่ ศรีภรรยา และลูกตามธรรมเนียมคนญี่ปุ่น ด้วยความที่ไม่ได้มีฐานะที่ดีมากเลี้ยงดูลูกที่เกิดมาไม่ไหว พ่อของโทโมะจึงให้โทโมะและแม่มาอยู่เรียนหนังสือที่ประเทศไทยเพราะค่าใช้จ่ายถูกกว่า แต่แม่กับโทโมะต้องออกจากญี่ปุ่นเดินทางมาไทยและยังกลัวว่าพ่อของโทโมะจะตัดขาดไม่หยิบยื่น ความช่วยเหลือ เมื่อตนและลูกมาอยู่ไทยแล้ว ให้เป็นค่าใช้จ่ายอีก

 

            บางส่วนของการบันทึกเทปรายการแม่โทโมะชื่ออากิเนะ

            พิธีกรชาย: ตอนที่จะมาไทยคิดอะไรบ้างครับ

            อากิเนะ: ไอ คิดถึงลูกกะ ลูกคือกนที่ฉันรักมากที่สุดแล้ว ตอนนั้นเคยมาเมืองไทย มาเที่ยวนะก๊ะ คิกว่าอยู่ได้กะ กลัวอย่างเดียว กลัวแฟนฉันไม่ส่งเงินมาแล้วจะลำบาก……T_T

            พิธีกรชาย: แล้วพอมาอยู่จริงๆ ลำบากไหมครับ

            อากิเนะ: ก็มีทั้งลำบากและไม่ลำบากกันกับลูกกะ พอจะเย็บผ้าได้ แต่รายไม่ดีเลยนะก๊ะ ต้องเป็งเป็นขายลูกชิ้นทอดกะ….T_T

            พิธีกรหญิง; อยู่จังหวัดอะไรค่ะ

            อากิเนะ: นครสวรรค์ กะ ขอบคุณ คุงพ่อของโทโมะไม่ทิ้งกันรักและส่งจดหมายและเงินมาเลี้ยงดูฉันกับลูกกะ….Y_Y

            โทโมะ: พ่อไม่ทิ้งครับ เป็นกำลังใจให้แม่ได้ด้วย............@_@

 

2

พอกลับมาบ้านมาได้สักระยะนึงแม่ของโทโมะ….อากิเนะสังเกตุลูกตัวเองชอบนอนน้อยเพราะอะไร

ในห้องในบ้านเล็กๆ แบบทาวน์เฮาส์ 3 ชั้น อากิเนะเดินๆๆ ขึ้นไปบนชั้น 3 ที่ห้องนอนของลูกชายคนเดียว  เธออยากเปิดเข้าไปดูอย่างมาก นี่มันตี 3 เอะทำไมห้องของลูกชายยังเปิดไฟอยู่และก็มีเสียงดังมาเป็นระยะ ด้วยงานที่ทำอาจทำให้กลับบ้านดึกบ้างแต่ว่า นี่มันเวลานอน ตี 3 แล้ว และที่อากิเนะรู้ลูกชายยังมีถ่ายละครในตอนเช้า เขาทำอะไรนะ

ก๊อกๆๆๆ  อากิเนะ เคาะประตู  เสียงลูกชาย ตอบกลับมา

“ฮะ  .....แม่”  “โอมาซัง”

อากิเนะ: ทำไมไม่นอนละ โม่

โทโมะ: ครับ ๆๆ นอนละครับ

อากิเนะ: ขอแม่ดูหน่อย

โทโมะ: เปิดประตูมาเลยครับแม่

แอ๊ด......................แอ๊ด

เสียงประตูเปิดดังขึ้น เสียงคอมพิวเตอร์กำลังจะถูกปิดแต่ก็รู้ว่าลูกชายกำลังเล่นเกมส์ค้างไว้

อากิเนะ: ทำอะไรลูก

โทโมะ: ครับๆๆ แม่นอนละครับ

อากิเนะเป็นห่วงพฤติกรรมของลูกชาย Y_Y

อากิเนะ: มัวแต่เล่นคอม อย่าทำตัวแบบนี้นะ ไม่ดี ไม่ทำการทำงานรึไงตอนเช้า

โทโมะล้มตัวลงที่เตียง

 

ตอนถ่ายละครเรื่องนึง ที่โทโมะ ต้องเป็นนักสืบที่เข้าไปในผับกลางคืนดื่มเหล้า เสียง ของการเดินกล้องเริ่มขึ้น Action โทโมะสวมแว่นดำนั่งหน้าบาร์ดื่มเหล้า แม้ว่าเครื่องดื่มที่ใส่ให้ดื่มใส่แอลกอฮอล์อ่อน ๆ แต่ประดิษฐ์สีให้เหมือนเครื่องดื่ม แรงๆ แต่การทำงานนั้นเมื่อหลายเทคเข้าโทโมะจึงดื่มไปหลายแก้ว แล้วเกิดอาการเมา อาจเป็นเพราะ โทโมะไม่ใช่คอทองแดงด้วย และการถ่ายทำจึงต้องเปลี่ยนไปเป็นอีกวัน

ต่อมาในวันหนึ่งเป็นงานที่จัดในเวลาเย็น Event ที่มีการดื่มแชมเปญเพราะถือว่าเมื่อขึ้นเวทีมีการจัดเฉลิมฉลอง จึงเปิดแชมเปญแจกดื่ม และมีวูลี่กับโทโมะเป็น guest ในงานขึ้นเวที และร่วมพูดคุยโชว์ตัวสุดท้ายเมื่อต้องโชว์ตัว ถ่ายภาพและร่วมดื่มแชมเปญ วูลี่สังเกตเห็นว่าโทโมะยกแชมเปญขึ้นดื่มแล้วพอกลับไปหลังเวทีวูลี่เห็นโทโมะเซๆๆ

โทโมะนั่งลงแต่ไม่ได้มีอาการเมามายอะไรนัก

วูลี่: เป็นไรป่าว

โทโมะ: ฮึ

โทโมะมองเห็นอยู่ว่าเป็นวูลี่

“แค่ มึนๆ”

วูลี่ สังเกต ดูว่าจะเป็นลม หรือเป็นอะไร

“นอนน้อยหรือเปล่า” วูลี่ก้มหน้ามองดู โทโมะ ก็นั่งเฉยๆไม่มีอาการเอนศรีษะหรือตาปลือ แต่โทโมะก็รู้ตัวเอง

“มึนหัว อ่า นิดหน่อย คงเป็นเพราะแชมเปญแก้วนั้น”

วูลี่: อ๋อ แต่ท่าทางดูไม่เมามาก เราเคยกินไวน์ นึกว่าจะเป็นลม แต่เอาเหอะ นั่งพักสักหน่อยเดี๋ยวก็หายเมา ไปก่อนนะ

 

2 อาทิตย์ ต่อมา อากิเนะก็สังเกว่าโทโมะเล่นเกมดึกดื่น เป็นห่วงสุขภาพ เพราะต้องทำงานนอกบ้าน ถ้าทำงานในบ้านยังพักได้อะไร เดี๋ยวสุขภาพไม่ดี

อากิเนะเดินไปที่ห้องยังได้ยินเสียงเล่นคอมพิวเตอร์ เดี๋ยวนี้  โทโมะเล่นคอมพิวเตอร์บ่อยมากและอีกอย่างกลับมาจากทำงาน เหนื่อย ๆ น่าจะนอนดีกว่า

อากิเนะ เคาะประตู ก๊อกๆๆๆ

“อ้าว ทำไม โม่ยังจะเล่นเกมอยู่อีก”

โทโมะ: ก็คลายเครียดแม่

แอ๊ด โทโมะเปิดประตู

อากิเนะ: ลูกไม่ทำอย่างนี้นะกะ พ่อของลูกแม้เป็นคนไท่ก็รักในการ์ตูนและเทคโนโลยี แต่ต้องไม่เสียการงาน

โทโมะโมโหดุคุณแม่ “แม๊.......แม่เป็นอะไร งานผมก็ทำทุกวัน หน่า”

อากิเนะ: ไม่เอาลูก

อากิเนะเดินไปจับที่ตัวลูก ส่วนโทโมะก็ทิ้งตัวลงบนเตียงสะบัดสะบิ้ง

อากิเนะ: โมโม่ ไม่เอาเล่นอีกชั่วโมงเดียวนะ แล้วนอนนะกะ

โทโมะ ไม่รับปากรับคำใดๆ ทั้งสิ้น และอากิเนะก็แสนระอา เธอไม่อยากให้ลูกชายอดนอน แต่ก็ต้องบอกเหตุผล “โมโม่ ไม่มีใครชอบดาราที่ทำให้งานเสีย ลืมข้อนี้ไม่ได้น๊า”

“โธ่ แม่ ยิ่งกลุ้ม ๆ อยู่” โทโมะหัวเสีย

“เล่นได้แค่อีกหนึ่งชั่วโมงแล้วนอน”

อากิเนะ ระอา เธอเดินส่ายหน้าออกจากห้องนอนของลูกชาย

พอตอนเช้าไปทำงาน หลังเลิกงานโทโมะกลุ้มใจไม่อยากกลับบ้านไปทะเลาะกับแม่อย่างหัวเสีย เขาต้องทะเลาะกับแม่อีกแน่ถ้าเขาพักผ่อนด้วยการเล่นเกมอีก จึงนัดชวนจุ๊บแจงมากินเหล้าที่ไนท์คลับ จุ๊บแจงก็มา

“มันจะเป็นการเสียงานเสียการแน่” โทโมะพูดหลังจากดื่มเหล้าเข้าไปหลายแก้ว

“มันจะใช้ได้ยังไง”

โทโมะพูดต่อ จุ๊บแจงได้ยินดังนั้น งง มาก ไม่ยักรู้ว่าโทโมะจะมีปัญหา แต่ที่สำคัญ จุ๊บแจงก็งงอยู่แล้วที่โทโมะกินเหล้าไม่เก่ง แต่ก็ชวนมากินเหล้า คบกันมา 2 ปี โทโมะกินเหล้าน้อยมาก แต่คราวนี้เองเกิดอะไร ที่ทำให้เสียใจมาก ถึงทำให้ชวนออกมา ที่ night  club แบบนี้

จุ๊บแจง: เธอเมาแล้วเหรอ โทโมะ ท่าทางยังดูไม่เมามากเลย อาจจะมึนๆ เฉยๆ แต่ก็ไม่พูดตอบออกไป

จุ๊บแจง: เธอ ๆๆๆ  โมโม่ เธอเป็นไรไป …………. เธอมีปัญหาเรื่องงานเหรอ

โทโมะ: ไม่มีไร พา....ฉัน โทโมะหยุดพูดแค่นี้ เขาไม่มีอาการเมา แค่มึน ๆ ทีแรก โทโมะอยากจะให้ จุ๊บแจง ไปส่งที่บ้าน แต่ก็คิดว่าไม่แน่แม่อาจจะว่า จึงพักสักพักแล้ว พอเดิน ได้ ค่อย กลับ

จุ๊บแจง: อะไร พา ฉัน อะไร

จุ๊บแจง คิดในใจว่า หากเธอไม่พาไปส่งบ้านแต่ไป

ส่งที่โรงแรม หรือ ที่บ้านของจุ๊บแจง แล้วนอนด้วยกันล่ะ มันคงเป็นเรื่องสนุก และเป็นที่พอใจของสาวแจงผู้หลงรัก หนุ่มทรงเสน่ห์    โทโมะ “โมโม่เธอไหวไหม  ไม่ไหวแล้วมั๊ง”

จุ๊บแจงยิ้มหัวเราะเยาะในใจและปากเปรยต่ออีกว่า “ดื่มต่อไหม”  จุ๊บแจงกรุ้มกริ่ม  เธออยากให้ดื่มต่อ มันแสน วิเศษหากโทโมะจะเมามายไม่ได้สติ ส่วนโทโมะเริ่มดีขึ้น  ลืมตามานิดนึง

แล้วพูดว่า “ฉันจะกลับบ้านละ”

จุ๊บแจงปากบูดปากเบี้ยว “แล้วเอกลับบ้านไหวเหรอโมโม่”

ไหวสิ โทโมะตอบ 555 พระเจ้ายิ้มเยาะจุ๊บแจง โธ่โทโมะหายมึนแล้ว

“เออนี่เธออย่าเพิ่งกลับเลยนะโมโม่” จุ๊บแจงคิดว่าโทโมะยังไม่ดีขึ้น  ”ฉันดีละจะกลับบ้านละ”

“ ไม่ดีหรอกมั้ง  ที่เธอมาดื่มเนี่ยเป็นไรรึเปล่า  เธอดิ่มไปอาจจะทำให้เธอสบายใจขึ้นนะ  หรือเธอจะเล่าปัญหามาก็ได้ ฉันอยากให้เธอเล่าระบายออกมาบ้าง”

โทโมะยิ้ม “ เธอนี่ดีนะแจง ฉันไม่อยากมีปัญหากับแม่เลย”

ปัญหาอะไร  แจงถาม โทโมะไม่เล่าต่อบอกจะกลับบ้านพร้อมลุกขึ้น เดินอย่างไม่เซเลย เดินปกติ จุ๊บแจงเสียใจปาเบ้พลางพึมพำ “เสียดายอ่า”  “อ้าวโทโมะ เธอไหวเหรอ แล้วสรุปปัญหาเธอคืออะไรอ่า”  โทโมะเดินไปเกือบถึงหน้าประตูละ เฮ้อ น่าเสียดาย แจงเดินามมา ใกล้ๆ เห็นโทโมะเดินได้ดี แล้วคิดว่าหายเมาแล้วก็ไม่บอก พอเดินผ่านประตูออกไป  โทโมะและแจงก็เดินออกมาไปขึ้นรถของโทโมะที่จอด  “แจงขับให้นะ” 

          จุ๊บแจงเดินไปหยิลกุญแจแล้วที่อีกฝั่งเพื่อไปด้านคนขับ แล้วโทโมะก็เดินชนกับคนๆนึง

          “วูลี่”  แจงนางแบบสาว เห็นวูลี่ดาราสาวที่เป็นไฮโซ เข้าก็จำได้เดินเข้ามาทัก

          “ขอโทษ” โทโมะบอกวูลี่

          “ขอโทษนะวูลี่ ขอโทษแทนโมโม่ด้วย โมโม่เขาเมาอ่า โทษทีนะ ฉันกำลังไปส่งบ้าน”

          วูลี่มองท้งคู่  “น่าเสียดายเมาเหรอตอนนั้น ก็ดื่มแชมเปญจนเมา ตอนนี้ก็เมาอีกเหรอ”  วูลี่พูด  วูลี่ยังจำได้ว่าตอนที่งาน event   โทโมะเมาแชมเปญ  แต่จุ๊บแจงคิดว่าเมาแชมเปญ อะไร โ?โมะเคยเมาแมเปญตอนไหน โทโมะปกติไม่เคยดิ่มคบกันมานานไปเมากับวูลี่ นักร้องคนดีนี่นะ

          “ยัย นี่อะไร”  จุ๊บแจงพูด

          “ทำไมเหรอ เธอเป็นเพื่อนเขาเหรอ เขาเป็นอะไร ดูท่าทางก็ไม่เมานี่” วูลี่ตอบ

          แย้งที่แจงพูดก่อนหน้า

          แจงยิ่งคิดใหญ่ว่างานนี้มีคนจะแย่งโทโมะ เพื่อนที่เธอจองอยากให้แฟนด้วยแน่

          “เอ่อ ฉันเป็นนางแบบ แม้ชื่อเสียงจะไม่ดังเท่าเธอ แต่ก็เป็นเพื่อนกับโม่มา 2  ปี”

          “โทโมะ ไปเถอะ”

          อย่าทะเลาะกันโทโมะพูด “เราไม่เป็นไรหรอก”  โทโมะบอกกับวูลี่”  วูลี่นึกถึงตอนที่แม่ของโทโมะออกรายการที่สตูดิโอ เธอเห็นแม่โทโมะลำบากและนั่นทำให้เธอมองโทโมะในแง่ดั้งแต่นั้น แต่ว่าคราวนี้โทโมะเมากับเพื่อนสาว เธอไม่อยากให้ทำตัวเป็นดาราแล้วมามีเรื่องกันในผับ เธอจึงนึกเห็ใจแม่ของโทโมะที่เลี้ยงมาลำบากเพราะทางบ้านไม่ได้ร่ำรวย แล้วลูกก็ไม่ได้ทำตัวดี ๆ เป็นดาราต้องมีความประพฤติดี ซึ่งโทโมะ ก็เดินออกไป นั่งรถ สักสองสามก้าว แล้ว วูลี่ก็ตอบออกไปว่า

          “เธอทำแบบนี้ ฉันจะไปฟ้องแม่เธอ”

          จุ๊บแจงงง  มองหน้าโทโมะ

          วลี่กลับหลังหันเดินเข้าไปดื่ม  ส่วนโทโมะหันกลับมามองวูลี่แล้วเห็นวูลี่มองแล้วเดินหันหลังออกไปจึงเดินกลับไปที่รถตามเดิม

เขียนรีวิว