แฝดเพี้ยนพิสดาร

อ้วนแกะ |
25/11/2014

เล่มนี้ เราซื้อมาอ่านเพราะรุ่นพี่เราเป็นคนออกแบบปก ซื้อเพราะเหตุผลแค่นี้จริงๆ และถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เราว่าเราสนับสนุนรุ่นพี่ด้วยวิธีอื่นจะดีกว่า เหอๆ (โทรไปถามตอนหลัง พี่เขาเม๊าท์ให้ฟังว่า คือ พี่ก็ยังอ่านไม่จบเลย ทางสำนักพิมพ์เขาบรีฟเรื่องกับอารมณ์ของหนังสือมาให้ แล้วพี่ก็เปิดผ่านๆ เองอีกเล็กน้อย เพราะมันไม่สนุกจริงๆ แหม...เราพลาดเองสินะเนี่ย) เหมือนไม่ใช่หนังสือ เหมือนเป็นแค่การรับฟังคนปากจัดนินทากันก็เท่านั้น วงศาคณาญาติอันสลับซับซ้อน คนนั้นเป็นแฝดกับคนนี้ คนโน้นเป็นแฝดกับอีกคน นี่เมียเก่า นั่นเมียใหม่ นั่นแม่จริงๆ นี่แม่เลี้ยง ตัวละครวุ่นวายสารพัดสารเพไปหมด เราอ่านไปห้าสิบกว่าหน้า ยอมรับว่ามึนงงมาก และเรื่องราวก็ไม่ใช่สิ่งที่เราสนใจด้วย เราไม่ใช่คนชอบสอดรู้เรื่องชาวบ้าน แล้วจะนิยมหนังสือประเภทตั้งวงเม้าท์มอยนินทากันได้อย่างไร ในเล่มถึงขนาดต้องมีแผนผังแสดงเครือญาติและความสัมพันธ์ของตัวละคร แถมยังต้องมีดัชนีรายชื่อ อธิบายตัวละครไว้ที่ท้ายเล่มอีกต่างหากว่าตกลงแล้ว ตัวละครชื่อนี้ เราควรจดจำเขาง่ายๆ ว่าอะไรดี เช่น นาย ก ไก่ เขาก็อธิบายว่า เป็นฝาแฝดของนาย ข ไข่ เป็นลูกบุญธรรมของนาย ง งู เป็นหลานสาวของคุณหญิง ฉ ฉิ่ง เป็นต้น...นี่คือบันทึกช่วยจำอีกทีนะ ยังซับซ้อนใช่ย่อยเลย เหอๆ มีแค่บางฉากเท่านั้นที่สะเทือนอารมณ์ สำหรับเรา คือฉากที่ฝาแฝดคนหนึ่งวิ่งหาแฝดของตัวเองท่ามกลางเปลวไฟที่ลุดโชน แต่กลับกลายเป็นว่า ยัยแฝดอีกคน ไม่ได้ห่วงแฝดของตัวเองเลย กลับมามัวพลอดรักกับชายหนุ่ม (ไฟจะคลอกตายอยู่แล้วนะโว้ย) และที่เคืองที่สุดคือ การเอาเรื่องนี้ไปเปรียบว่าเทียบได้ราวน้องๆ ของ "หนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว” โถ ช่างกล้า