อาวุธทั้งเจ็ด ตอนที่ 6 ตาขอจำพราก

อ้วนแกะ |
11/02/2015

ตะขอจำพราก เล่มนี้ถือว่ากลางๆ ไม่ดีและไม่แย่ แต่ถ้าใครอยากได้คติธรรม อยากได้คำคมบาดใจยิ่งกว่าอาวุธที่โก้วเล้งบรรยาย ก็อ่านเถอะ คติธรรมในชุดอาวุธของโก้วเล้งแต่ละเล่ม ไม่ซ้ำกัน และมีความสดใหม่อยู่เสมอ เล่มนี้ ส่วนที่เราชอบคือ การบรรยายภาพความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นอยู่ในจิตใจ ไม่ว่าจะในฐานะพ่อลูก ฐานะคนรักที่ยอมทุกอย่างเพื่อให้คนที่ตัวเองรักได้มีชีวิต หรือได้ทำในสิ่งที่ควรทำ ไม่อยู่กับความผิดที่กัดกร่อนหัวใจตลอดไป ฐานะสหายที่ผูกพันกันชนิดตายแทนกัน สละชีพเพื่อกันก็ย่อมได้ และในขณะที่ภาพความสัมพันธ์เหล่านี้อบอุ่นแน่นแฟ้น โก้วเล้งก็มีตัวละครที่เหมือนว่าจะไม่มีความสัมพันธืกับใครเลย ไม่มีใครเลยบนโลกใบนี้นอกจากตัวเอง ไม่มีคนที่รัก ไม่มีคนที่นับถือ ไม่มีมิตรสหาย แน่นอนว่า ท้ายที่สุดแล้ว ฟ้าดินเข้าข้างใคร เราต่างคาดเดาตอนจบได้ง่ายดาย แต่ที่เราไม่ชอบก็คือ การจบแบบง่ายๆ ตายแบบง่ายๆ ทั้งที่ปูพื้นระดับความหวาดกลัวมามากมาย เหมือนเล่มขนนกยูงที่เรารีวิวไปก่อนหน้า อารมณ์คล้ายๆ กัน คือเราว่ามันไม่สมดุลกันจริงๆ นะ อาวิุธต่อให้ร้ายกาจแค่ไหน มันก็ไม่สามารถเป็นอาวุธที่ชนะคนทุกคนได้อย่างง่ายดายในทุกครั้งที่ใช้ คนต่อให้มีฝีมือแค่ไหน ก็แสดงให้เห็นหน่อยว่า เขาไม่ได้เป็นคนเก่งคนเดียวบนโลกใบนี้ และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อตัวร้ายที่ปั้นขึ้นมา ก็โคตรจะร้ายกาจ ฆ่าคนได้ในพริบตา อาวุธของตัวร้ายก็ร้ายกาจ คนตายโดยไม่มีบาดแผลเลยด้วยซ้ำ แล้วนี่อะไร พอพระเอกกับตัวร้ายมาเจอกัน มันคือมาชนะกันง่ายดายในชั่วเวลาแค่ 3-4 ย่อหน้า แล้วที่บรรยายมาว่าพระเอกก็ไม่รู้จะรอดชีวิตไหม ตัวร้ายมีสิทธิจะฆ่าพระเอกตายมากกว่า มันขัดกันแบบไม่อยากจะอ่านเล่มอื่นต่อเลยนะในบางที รู้สึกผิดหวัง (สองเล่มละ) เอาเถอะ อ่านมาสี่เล่ม โอเคสอง ไม่โอเคสอง อย่างน้อยก็มีเล่มที่โอเค สมเหตุสมผลกันอยู่บ้าง เราก็จะอ่านต่อไป และแม้จะไม่โอเค ก็ยังมีคติธรรมบางอย่างสะกิดเตือนเรา คติธรรมที่บางทีเราก็หลงลืมไป ได้กระตุ้นเตือนตัวเองบ้างก็ถือว่ายังดี