รวมเรื่องสั้นชุดหลายชีวิต 1 น้ำตากตัญญู (แพรเพชร)

ชีวิตที่ 1

น้ำตากตัญญู

ตัวโปรย   ชีวิตเด็กสาวคนหนึ่งที่ไร้พ่อแต่เสียคนเพราะแม่ตามใจว่าเป็นกำพร้า กว่าจะรู้สึกตัวว่าตนเองกำลังอกกตัญญูต่อบุพการีก็เกือบจะสายเกินไป

....................................

 

ฉันกับแม่อยู่ด้วยกันมานานเหลือเกิน นานเท่าอายุของฉันนั่นเลยทีเดียว ในที่นี้ฉันไม่ขอเอ่ยถึงพ่อเอาเป็นว่าตั้งแต่ไม่มีพ่อแล้ว แม่ก็เลี้ยงฉันด้วยความรัก ด้วยหยาดเหงื่อหยดน้ำตาของแม่ แม่ฉันชื่อปราณีท่าปราณีสมชื่อเพราะความรักความตามใจที่ให้ฉันมากไปตั้งแต่เล็กๆ ทำให้ฉันเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองมาโดยตลอด ทั้งอวดเก่งอวดดีและเกเรมากกว่าใครในโรงเรียน ทั้งเพื่อนทั้งครูต่างก็เอือมระอาในนิสัยของฉันทั้งนั้น

แม่รักฉันมาก ทุกครั้งที่ถูกเฆี่ยนตีทำโทษตามกฎระเบียบของโรงเรียน แม่จะต้องไปต่อว่าครูและหากมีการโต้เถียงกันเกิดขึ้นแม่ก็จะให้ฉันออกจากโรงเรียนนั้นแล้วไปหาโรงเรียนใหม่เรียน กว่าฉันจะจบมัธยมฉันต้องย้ายโรงเรียนถึงห้าครั้ง

แม่ฉันเป็นแม่ค้าขายผักขายผลไม้ ในวัยสามสิบห้าของแม่ยังดูไม่แก่เลย ซ้ำแม่ยังเป็นคนสวย พูดจาไพเราะ แม่จึงมีคนมาชอบพอหลายคน ทั้งหนุ่มทั้งแก่

แต่ทุกคนก็พ่ายแก่อารมณ์และนิสัยของฉัน เพราะฉันหวงแม่มาก จะทำทุกสิ่งทุกอย่างให้พวกผู้ชายเหล่านั้นล่าทัพถอยกลับไป

“หนูไม่ยอมให้แม่มีพ่อให้หนูหรอก” ฉันประกาศก้องกับแม่เช่นนั้น “หนูไม่อยากให้แม่รักใคร นอนกับใคร นอกจากตัวหนู”

แม่รักฉันจึงไม่เคยโกรธฉัน ไม่ว่าฉันจะแสดงกิริยาอย่างไรต่อแม่ ท่านให้อภัยฉันเสมอ

กระทั่งฉันอายุได้ยี่สิบกว่าๆ ฉันก็ได้พบผู้ชายคนหนึ่งและฉันก็ชอบเขามากทีเดียว

เขาชื่อวิชัยเขามาติดพันแม่

หน้าที่การงานของวิชัยคือเขาเป็นเซลล์ขายยา เขาเป็นคนฝั่งธนฯ เช่นเดียวกับฉันและแม่ อายุเขาราวๆ สามสิบ เขารูปหล่อมากมีเชื้อคนจีน ลงว่าฉันชอบฉันก็จะเอาให้ได้ดังใจ วิชัยเพิ่งมาติดพันแม่ได้ไม่ถึงเดือน ฉันบอกกับแม่ตรงๆ ว่า

“แม่จ๋าหนูชอบผู้ชายคนนี้ แม่ทำอย่างไรจะให้เขาหันมาสนใจหนูบ้างแม่ยกให้หนูเถอะนะ หนูจะได้แต่งงานไปเสียทีหนูเบื่อชีวิตนั่งกินนอนกินแบบนี้เต็มทนแล้ว”

แม่นั่งนิ่งมองหน้าฉัน เห็นแววตาเศร้าสลดอยู่หลายวินาทีแล้วแววตานั้นก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยน

“แม่จะพยายามให้เขาสนใจหนูลูก แต่ว่าลูกหนูแน่ใจนะว่าชอบวิชัยจริง เขาเป็นคนดีคนหนึ่งแม่ดูแล้ว ประวัติเขาดีทีเดียว”

“ยิ่งกว่าชอบอีกนะแม่ หนูรักเขาก็ว่าได้ ยิ่งเขาเป็นคนดีหนูก็ยิ่งรัก แม่ให้เขาแต่งงานกับหนูนะ”

“แน่ใจนะยายหนู การแต่งงานไม่ใช่การเล่นขายของนะจ๊ะ อย่าพูดพล่อยๆ”

“แน่นะแม่ หนูจะเลิกเป็นเด็กเสียที แม่จะได้สบายใจเลิกเป็นกังวลกับหนู”

แม่รับคำพร้อมสัญญา

ฉันนั่งคอยนอนคอยฟังข่าวดีจากแม่อยู่แค่สามวันแม่ก็มีข่าวดีมาให้

“ตกลงนะลูก วิชัยเขาตกลงที่จะแต่งงานกับหนู หนูต้องเป็นคนดีนะจ๊ะ ดีให้สมกับที่แม่พูดไว้มากมาย”

ฉันรับคำอย่างดีใจ

แล้วฉันก็ได้แต่งงานกับคนที่ฉันพอใจในเดือนต่อมา แต่งงานแล้วฉันก็ไปอยู่กับเขาที่แฟลตแถวดินแดง

“แม่ขอให้ชีวิตคู่ของหนูราบรื่น” แม่อวยพรทั้งน้ำตาและรอยยิ้ม ฉันเองก็รู้อยู่แก่ใจว่าแม่รักฉันมาก ขาดฉันเสียคนแม่คงเงียบเหงา แต่แม่คงหาใครมาอยู่ด้วยในไม่ช้า เพราะแม่ยังสาวยังสวยอยู่

ความที่ไม่เคยรู้จักนิสัยใจคอกันมาก่อน ทำให้ชีวิตคู่ฉันขลุกขลักอยู่บ้าง แต่ฉันก็คิดว่ามันช่างสนุกสนานเหลือเกินในแต่ละวัน

เดือนๆ หนึ่งเราอยู่ด้วยกันทุกวันทุกคืน

แล้วเขาก็ออกทำงานตามปกติ อาชีพของวิชัยเป็นเซลล์เขาจึงต้องออกต่างจังหวัดบ่อยๆ กับรถของบริษัท เขาไปแต่ละครั้งก็นานร่วมครึ่งเดือน บางครั้งก็เดือนเร็วหน่อยคืออาทิตย์หนึ่งนั่นทำให้ฉันเหงาเลยมาหาแม่บ่อยๆ บางคืนก็นอนค้างกับท่านช่วยท่านขายของบ้าง

ช่วงนั้นฉันสังเกตว่าแม่แต่งตัวเก่ง ทั้งหน้าทั้งตาแม่รู้จักบำรุงด้วยครีมน้ำนมต่างๆ หลายชนิด หน้าตาแม่ผ่องใสมากทีเดียว

แล้วฉันก็รู้สาเหตุของการเปลี่ยนแปลงของแม่ คือแม่มีแฟนใหม่นั่นเอง

คุณสารัช คือแฟนคนใหม่ของแม่ เขาอายุรุ่นเดียวกับแม่หน้าตาท่าทางใจดี แต่เขาเป็นพ่อม่ายเรือพ่วงสองลำ ภรรยาเขาตายไปหลายปีแล้วด้วยโรคมะเร็ง

อาชีพของคุณสารัช คือรับราชการในกระทรวงแห่งหนึ่งแถวราชดำเนิน เมื่อแม่ไม่รังเกียจเขา เขาก็ตกลงมาอยู่กับแม่ที่บ้านเพราะแม่ไม่ยอมไปอยู่กับเขาที่ลาดพร้าว

คุณสารัชพาลูกสองคนชายหญิงมาอยู่กับแม่ด้วย โดยที่แม่รักลูกสาวของเขามากทีเดียว

อารมณ์อิจฉาริษยาเริ่มเข้ามาเกาะกินใจของฉันในช่วงนั้นเอง แต่ฉันก็พยายามไม่คิดมากเรื่องแม่ เพราะไหนๆ ฉันก็แยกออกมาจากแม่แล้ว

วิชัยเริ่มห่างหายไปคราวละนานๆ ไปสนใจว่าฉันจะอยู่อย่างไร เขาอ้างแต่ว่าจะเร่งทำงานเก็บเงินไว้ปลูกบ้านอยู่ แทนการเช่าแฟลตอยู่อย่างนี้ แต่ฉันไม่ยอมเข้าใจ

ฉันเริ่มออกเที่ยวกลางคืนกับเพื่อนเก่าๆ หลายคน และคราวนี้ฉันก็หายเหงาเพราะมีเพื่อนชายใหม่ๆ หลายคนเข้ามาทำความรู้จัก

ความเหงาบอกกับความรักชั่วของฉันทำให้ฉันมีคู่ขาไปหลับนอนไม่เว้นแต่ละคืน

บางครั้งก็สูบกัญชากันที่แฟลตนั่น เสพสุขกันเป็นคู่ๆ อย่างอิสระ ฉันไม่เคยไปหาแม่อีกเลยตั้งแต่มีเพื่อน

กระทั่งวิชัยจับได้เราทะเลาะกันรุนแรง แล้วฉันก็ขอแยกทางจากเขาโดยไม่รับฟังอะไรจากใครอีกเลย

วิชัยหันหลังให้ชีวิตฉันอย่างง่ายดาย

ฉันกลับไปหาแม่ด้วยน้ำตานองหน้า แม่ปลอบใจฉันอย่างเมตตาแม่ยินดีที่ฉันกลับมาบ้าน

แต่แล้วฉันก็แทบร้องออกมาดังๆ ห้องนอนของฉันตกไปเป็นของลูกสาวของคุณสารัชเสียแล้ว

“หนูไม่ยอมนั่นห้องของหนู”

จอยกับจิ๊บตกใจมากเมื่อเห็นหน้าฉัน ทั้งสองคนลนลานเก็บข้าวของออกจากห้องฉันในคืนนั้นเลย ท่ามกลางสายตาที่แสดงความไม่สบายใจของแม่ แต่คุณสารัชตีหน้าเฉยๆ ไม่พูดอะไรทั้งนั้น

เวลาผ่านไปฉันคลายความเหงาลงไปมาก แม้จะไม่มีงานอื่นๆ ทำ สิ่งที่ผ่อนคลายความเหงาของฉันก็คือ

ได้กลั่นแกล้งลูกของคุณสารัช แกล้งได้สารพัดเรื่องจนในที่สุดเด็กสองคนนั่นก็ทนไม่ไหว ห้องหอบข้าวของออกจากบ้านแม่ฉันไปในสองเดือนต่อมา

“ทำไมลูกหนูแกล้งน้องจนทนไม่ได้” แม่มองหน้าฉันอย่างเสียใจ โดยที่คุณสารัชยืนมองด้วยตาวาว

“มันไม่ใช่น้องหนู ดีแล้วไม่อยากอยู่ก็อย่าอยู่ หนูจะได้อยู่กับแม่สองคนแบบเก่า”

คุณสารัชโกรธมาก แล้วเขาก็ออกจากบ้านฉันไปในคืนนั้นเอง ฉันเห็นแม่ปิดประตูห้องเงียบโดยไม่ออกมาให้ฉันเห็นหน้าอีกเลย จนเช้าแม่จึงออกมาในตาแดงก่ำและรอบๆ ตาก็บวมเป่ง แม่คงร้องไห้ทั้งคืน ฉันตกใจมากพยายามเข้าไปพูดจาซักถามปลอบโยน แต่แม่ไม่ยอมพูดกับฉันอีกเลย

แม่ออกจากบ้านแล้วมากลับเข้ามาอีก แม้จะดึกดื่นแค่ไหนฉันเข้าใจว่าแม่คงไม่นอนบ้านคุณสารัช แต่ไม่เป็นไปตามที่ฉันคิดเพราะตกเย็นคุณสารัชกลับเข้าบ้านมา ดูเขาโกรธแค้นมากที่แม่หายไป

“เพราะแกอีเด็กใจชั่ว ทำให้คนดีๆ อย่างแม่แกต้องเตลิดเปิดเปิงไปแบบนั้น อีกเด็กใจสกปรก”

คุณสารัชด่าฉันอย่างหยาบคาบ มีหรือฉันจะยอมแต่พอจะอ้าปากเถียง เขาก็ตบโครมเข้าให้

“อย่าเถียงฉันเป็นอันขาด นับตั้งแต่วันนี้แกจะได้รับบทเรียนอย่างสะใจ คอยดูนะถ้าแม่แกเป็นอะไรไปฉันจะเอาชีวิตแกแน่ อีลูกอกตัญญู”

คุณสารัชจับฉันขังไว้ในห้องนอนใหญ่ของเขาและแม่ แล้วก็ออกจากห้องไป เขาหายไปทั้งคืนรุ่งเช้าก็กลับเข้ามาหน้าตาดำคล้ำ

“ยังหาแม่แกไม่พบเลยคงซมซานไปอย่างไร้จุดหมายคอยดูนะอีนังลูกหนู แม่แกเป็นอะไรไปแกตายคามือฉันแน่”

คุณสารัชคงรักแม่ฉันมาก นั่นทำให้ฉันได้คิด เขาเป็นคนอื่นยังห่วงใยแม่ขนาดนี้ แล้วฉันผู้เป็นลูกล่ะ ได้ทำอะไรให้แม่ชื่นใจบ้าง เปล่าเลยฉันไม่เคยทำความสบายใจแม้แต่เพียงนิดให้แก่แม่ผู้ปราณีของฉัน

คุณสารัชขังฉันไว้ในห้องตั้งแต่เช้าจนเย็น โดยจัดอาหารไว้เพียงนิดหน่อยพอไม่ให้หิว เขาล็อคประตูอย่างแน่นหนารวมทั้งหน้าต่างทุกบาน โดยพูดแล้วพูดอีกว่า

“แกจะได้จำใส่กะลาหัวแกไว้ ความเจ็บปวดแค้นใจมันเป็นแบบนี้แหละอีเด็กเนรคุณ”

เขาทำเช่นนี้นานร่วมเดือนเลยทีเดียว

นานจนฉันแทบจะหมดอาลัยตายอยากในชีวิต วันหนึ่งเขาเข้ามา ยื่นหนังสือธรรมมะให้ฉันแล้วบังคับว่า

“แกต้องอ่านนะ หากอยากพบแม่แก ต้องอ่านให้ซึ้งค่าของความกตัญญู แล้ววันหนึ่งฉันจะพาแม่แกมาพบ”

“คุณพบแม่หนูแล้วเหรอ” ฉันตื่นตะลึงอย่างดีใจ แม่ฉันไม่ได้ล้มหายตายจากไป อย่างที่ใจฉันคิดหวั่น

“ใช่พบแล้วแต่ตราบใดที่แกยังขัดเกลานิสัยเดิมทิ้งไปไม่ได้ก็อย่าหวังว่าจะได้พบแม่แกเลย”

ความที่อยากพบแม่ อยากไปให้พ้นจากขุมนรกในห้องนั้นทำให้ฉันเริ่มอ่านหนังสือธรรมมะทั้งที่ตลอดชีวิตไม่เคยแตะต้องมันเลย เวลาผ่านไปเพียงสองอาทิตย์ ฉันก็ซาบซึ้งในรสพระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้า ฉันได้ซาบซึ้งแก่ใจว่าการมีความกตัญญูต่อบุพการีนั้นเป็นการกระทำที่ประเสริฐสุดของมนุษย์ทุกคน เพราะนั่นเป็นเสมือนบารมีที่ช่วยส่งเสริมชีวิตให้ได้พบแต่ความดีงามตลอดชีวิต

น้ำตาฉันหลั่งรินทุกครั้ง เมื่อนึกถึงแม่นึกถึงการกระทำของตัวเอง

แล้ววันหนึ่ง คุณสารัชก็เปิดประตูห้องให้ฉันก้าวออกพบอิสระ

“เดินไปที่สนามแม่เขาคอยอยู่”

ใจฉันวาบ วิ่งซมซานไปยังสนามเล็กๆ หน้าบ้านทันที ที่นั่นมีชิงช้าเหล็กสีขาวตั้งอยู่นานมาแล้ว ตั้งแต่ฉันเป็นเด็ก

ร่างในชุดขาวร่างหนึ่งนั่งสงบนิ่งอยู่บนนั้น

แม่ชี ฉันสะดุ้งเฮือกเมื่อมองเห็นหน้าเกลี้ยงเกลานั้นชัดถนัดตาก็เกือบทรุดกายลงไปกอง

แม่นั่นเอง แม่ของฉันเป็นแม่ชีไปแล้ว

ฉันคลานเข้าไปกราบท่านที่ปลายเท้า แล้วโผกอดขาท่านไว้น้ำตาฉันไหลรินไม่ขาดสาย ไม่มีคำพูดใดๆ ออกมาจากปาก

“ลูกหนูอย่าร้องไห้” สัมผัสและคำพูดของแม่ชีอ่อนโยน ท่านลูบศีรษะฉันเบาๆ ก้มลงดึงแขนฉันลุกขึ้นนั่ง ฉันนั่งที่พื้นหญ้าแทบเท้าแม่ และฉันยังคงสะอื้นไห้เมื่อพูดกับแม่

“แม่จ๋าหนูเป็นลูกไม่ดีมาตลอด ต่อไปนี้หนูจะเป็นลูกกตัญญูต่อแม่ หนูจะทำทุกอย่างเพื่อแม่ในวันพรุ่งนี้ แต่วันนี้หนูมีน้ำตาเป็นประเดิม แม่กรุณาเชื่อหนูเถิดนะคะ”

จบคำพูดกระท่อนกระแท่นของฉันแล้วแม่ชีก็ยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ทำให้ฉันอบอุ่นใจเสียเหลือเกิน......ฉันก้มลงกราบแม่อีกครั้ง น้ำตาฉันยังไหลไม่ยอมหยุดเลยจนแม้กระทั่งเงยหน้าขึ้นมามองแม่ของตัวเอง....