ป่วนหัวใจ ยัยซื่อบื้อ (venus909)

INTRO

 

               ผมไม่คิดว่าจะมีวันนี้ วันที่ผมเรียกร้องอยากกลับมาอยู่เมืองไทย นิสัยเด็กติดเที่ยวอย่างผม อยากรู้อยากลองแถมสาวฝรั่งผมทองตาน้ำข้าวก็สวยบาดใจด้วย ให้ผมเบิร์นซ้ำๆ ก็ยังไหว ยิ่งกินยิ่งอร่อยยิ่งไม่รู้จักพอ ผมรู้ข้อแตกต่างแล้วว่าทำไมคนเชื้อชาติศาสนาเดียวกันถึงเหมาะสมกัน เพราะเราคุยกันเข้าใจมากกว่า เหมือนผมกับเพื่อนใหม่ที่กำลังโยกตัวอยู่บนร่างผมนี่ไง แค่ชนแก้วกันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน เธอก็ยอมขึ้นรถมากับผมแล้ว

                ร่างขาวหมวยหน้าใสอินโนเซ้น ความบริสุทธิ์แสนดีที่ฉาบไว้ทั่วทั้งตัว ถูกผมลอกคราบเลาะเสื้อผ้าออกครบทุกชิ้น ริมฝีปากที่เคยถามคำตอบคำพยายามจู่โจมเข้าบดจูบหลายครั้งแต่ผมก็แสร้งหันหนี เรามีเซ็กกันได้ครับ...แต่ไม่ได้หมายความว่าผมอยากจูบเธอ เพราะถ้าไม่ใช่คนที่รู้สึกดีด้วยจริงๆ ผมจะไม่ทำอย่างนั้นเลย เสียงกระเส่าตัดกับเสียงเนื้อกระแทกกันดังต่อเนื่อง เธอใช้สายตาอ่านกินร่างผม ส่วนนั้นของเธอยังกลืนกินลูกชายจนแทบหายใจไม่ออก

                "อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อร้ายย.."

                เสียงแผดคีย์สูงเร้าร้อนตามจังหวะที่ผมแทงสวน งัดแท่งแข็งใส่เธอรัวปิดเกมส์รักยาวนานรวมหนึ่งชั่วโมง ผมชอบความร้อนแรงแบบนี้ไม่ต้องมีพิธีรีตองมาก ถูกใจก็ไปต่อไม่ถูกใจก็จบกัน ส่วนมากผมจะจบซะมากกว่าเพราะแค่ชอบผมไม่ได้รัก เข้าใจไว้เถอะผู้ชายที่มองหาแฟนดีๆ สักคนเค้าไม่เลือกคนที่ความง่ายแน่นอน

                "ขอไลน์ได้ไหม เผื่อวันหลังได้เจอกันอีก"

                หญิงสาวนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนสั้นเข้ามาคลอเคลียผมอีกรอบ เอ่ยปากขอช่องทางติดต่อที่ผมมักจะไม่ให้ใครง่ายๆ ผมยิ้มตอบแล้วหันกับไปพ้นควันบุหรี่ออกจากปากตามเดิม เธอจับมือข้างที่คีบก้นบุหรี่ของผมไปสูบต่อหน้าตาเฉย สายตาเจ้าเล่ห์พ้นควันใส่หน้าผมแทนคำพูด

                "จูบทางอ้อมก็ได้ ใจแข็งจริงๆ เลย" เห็นไหมครับที่ผมเคยบอกว่าเราเข้าใจกันง่ายกว่า ขนาดคนเพิ่งรู้จักกันมองตากันนิดเดียวยังเข้าใจกันเลย โดยที่ผมไม่ต้องปฏิเสธมันด้วยซ้ำ

                "ใกล้ครบชั่วโมงแล้ว กลับเลยไหม" ห้องชั่วคราวที่เปิดไว้ใกล้หมดชั่วโมงแล้ว หรือจริงแล้วผมหมดสนุกกับเธอมากกว่า

                "อ้าว!! ก็นึกว่าจะค้างคืน" เสียงเง้างอนที่ยังเพลียจากกิจกรรมเมื่อกี้ทำเอาผมแทบขำ เธอคงเสียความรู้สึกที่หลงมากับผู้ชายที่รูปหล่อแต่นิสัยเอาแต่ใจแบบผม รอยยิ้มยั่วพยายามเข้าเล้าโลมอีกครั้ง แต่ผมเลือกจะปัดมือเธอออก ทิ้งก้นบุหรี่ลงถังแล้วเดินมาแต่งตัวกลับบ้านทันที

 

                "เราทำอะไรไม่ถูกใจหรือเปล่า ไม่เคยมีใครปฏิเสธเราเหมือนกั๋มเลยนะ”

                เสียงหวานหูเรียกร้องความสงสารเห็นใจแต่ใช้กับผมไม่ได้หรอก เพราะผมก็บอกแล้วว่าผมไม่ได้รักเธอ หรือความจริงแล้วผมอาจไม่มีหัวใจรักใครอีก จบที่เตียงเสร็จก็แยกทางกันก็แค่นั้น

                "เราแค่สนุกกันไม่ใช่หรอ อย่าทำงี้ดิ" ผมตอบกลับเสียงเรียบเฉย อีกฝ่ายจ้องหน้านิ่งแสดงอาการเสียใจออกมาทางแววตา แล้วจึงยอมใส่เสื้อผ้ากลับ

               รถญี่ปุ่นคันเก่าที่ผมขุดจากโรงรถมาใช้พาเธอไปส่งป้ายรถเมล์กลางเมือง เวลานี้ตีสามกว่าแล้วในใจก็แอบห่วงจึงอยู่รอเป็นเพื่อนรอส่งเธอขึ้นแท็กซี่ แถวสวนลุมมีแต่ตึกสูงถนนสะอาดสะอานมีแสงไฟหลายสีจากป้ายโฆษณาเก๋ๆ น่าเดินเล่นถ่ายรูปมาก พูดถึงก็เห็นผู้หญิงอีกคนเดินมาแต่ไกล

                เธอทิ้งร่างเหนื่อยเพลีย หน้าตาอมทุกข์เหมือนมีอะไรในใจสักอย่าง ผมสำรวจท่าทีเธอสรุปคราวๆ ได้ว่าเธอเพิ่งทำงานเสร็จแน่ๆ เวลานี้ สถานที่นี้ คงไม่พ้นงานขึ้นห้อง ผมจอดรถอยู่ไม่ไกลนัก สามารถมองเห็นเธอได้ชัดเจนเลย ตากลมปรือเหมือนคนง่วงนอนมาก แท็กซี่ขับโฉบมาบีบแตรเรียกหลายต่อหลายคันเธอก็ส่ายหน้าปฏิเสธ แสดงว่าเธอตั้งใจรอรถเมล์จริงๆ แหม่!!อาชีพนี้เงินดีจะตายไป เจียดเงินขึ้นแท็กซี่เหอะ จะได้ไม่ต้องนั่งเป็นเหยื่อสายตาพวกแท็กซี่หื่น หรือเธอตั้งใจหาลูกค้าอีกสักรายก่อนกลับ

                "จะไปไหนหรอ ให้เราไปส่งไหม" ผมลงจากรถไปเอ่ยปากถาม ส่งยิ้มมีเลศนัยเชื้อเชิญเธอเหมือนนักเที่ยวทั่วไป เธอยิ้มตอบทำหน้านิ่งเรียบเอาแต่ส่ายหน้าไม่ยอมพูดออกมา

"นั่งคนเดียวอันตรายนะ ไปด้วยกันดีกว่าบ้านอยู่ไหนเดี๋ยวไปส่ง" ผมยังย้ำความปรารถนาดีอีกครั้ง แววตาเธอแสดงท่าทีรังเกียจอย่างชัดเจน ไม่ปริปากพูดสักคำแต่มองเหยียดเหมือนผมเป็นไอ้ตัวน่ารังเกียจ

"นายไปส่งไม่ไหวหรอก บ้านเราอยู่บางนา" คำตอบเธอทำเอาผมหน้าเจื่อนไปเหมือนกันมันไกลมากจริงๆ ให้ขับรถไปส่งเธอผมต้องแย่แน่ บ้านตัวเองอยู่โซนราม1 จะให้ขับรถไปส่งเธอที่ราม2 คงไม่ไหวมั่ง

 "งั้นก็ไปหาที่นั่งปลอดภัยกว่านี้เหอะ อยู่ตรงนี้มันอันตราย" ผมตอบกลับเสียงเรียบ ไม่อยากใส่ใจนักหรอกแต่ก็อดห่วงไม่ได้ ผู้หญิงตัวเล็กๆ จะปล่อยให้มานั่งรออยู่ได้ไง

                เธอยอมรับความช่วยเหลือจากผม เดินหน้าหวาดกลัวเข้ามานั่งในรถโทรมๆ อย่างไม่รังเกียจ ผมเองก็ไม่รู้จะพาเธอไปไหนจึงขับไปทางเดิมที่มา อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะ ไม่ใช่โรงแรมแต่เป็นทางกลับบ้านตังหาก

 

 

 

 

 

 

 

 

EP.1

First time with you

 

Gum's Part

               ท้องถนนมืดสลัวขับรถกลับเส้นทางที่คุ้นเคย โซนรามคำแหงยามหลับใหลไม่ต่างจากเมืองร้าง ตลอดทางเรายังเห็นขยะกองใหญ่ วงเหล้าเมาโต้รุ่ง หนุ่มสาวเดินพลอดรักกันกลางสนาม ผมเลี้ยวรถเข้าซอยบ้านตัวเองเทียบเข้าช่องจอด หน้าคนนั่งข้างๆ เริ่มแสดงความสงสัย

"ที่ไหนหรอ" คำถามที่ผมเองก็งงว่าตัวเองพาผู้หญิงคนนี้ติดรถมาถึงที่พักได้ยังไง ทั้งที่ปกติผมไม่ยอมเปิดให้ใครเข้าใกล้ความเป็นส่วนตัวเลย

"บ้านเราเอง" ผมตอบโดยไม่ได้มองหน้า ไม่รู้ว่าเรานิ่งใส่กันนานแค่ไหน รู้แต่ว่าหลายนาทีที่ผ่านมาผมเห็นเธอบีบมือตัวเองเหมือนชั่งใจอะไรสักอย่าง

               ก๊อกๆ ก๊อกๆ เสียงเคาะกระจกทำลายความเงียบของเรา

"คุณกั๋มครับ ลุงได้ยินเพลงเปิดเสียงดังมาถึงข้างนอก ก็จำได้ว่าคุณไม่อยู่ ลุงเลยสับคัทเอาท์ไฟไว้นะครับ จะขึ้นข้างบนเลยไหมลุงจะไปยกขึ้นให้" ลุงยามเข้ามาช่วยผมทันเวลาพอดี ตอนนี้หน้าอีกคนดูสบายใจขึ้นที่รู้ว่าบนห้องมีผมอยู่แค่คนเดียว

"ขึ้นครับ ขอบคุณนะครับลุง" ผมตอบยิ้มๆ

เรานั่งเงียบตลอดทางแต่พอมีบุคคลที่สามแทรกเข้ามา เธอก็เริ่มชวนผมคุยเปิดประเด็นถามชื่อแนะนำตัวกันเสร็จ ผมถึงได้รู้ว่าที่เธอไปอยู่ตรงนั้นเพราะเธอทำงานพิเศษเป็นตัวประกอบฉากในหนังละครที่เราดูกันนี่แหละ รถกองปล่อยลงตรงไหนก็ต้องลงเรื่องมากไม่ได้เพราะต้องร่วมงานกับคนหมู่มาก เธอใช้ชีวิตเสี่ยงแบบนี้เป็นประจำถึงกล้าขึ้นรถมากับผม เพราะอย่างน้อยผมก็ยังหน้ากลัวน้อยกว่าพี่แท็กซี่กลัดมันพวกนั้น

"เลิกกองดึกแบบนี้ทุกวันหรอ" ผมเริ่มไม่เกร็งที่จะคุยกับแอ้มแล้ว

"วันนี้ไปต่างจังหวัดนะ แต่ก็คุ้มนะได้ตั้งสองคิว ถ้าเรานั่งแท็กซี่กลับบ้านต้องไม่เหลืออะไรแน่เลย ขอรบกวนหน่อยนะ" คำพูดประโยคเดียวที่เจือป่นไว้ด้วยความเหนื่อย ความเศร้าและความร่าเริงทำเอาผมยิ้มตาม เธอก้าวเข้าห้องผมอย่างระมัดระวัง

"รกหน่อยนะ ทำไงได้ผมอยู่คนเดียว" ผมรีบชิงพูดก่อน เห็นหน้าเธอเจื่อนลงเล็กน้อยแต่ยังยิ้มแสดงความจริงใจ

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวเราทำความสะอาดให้ ถือว่าตอบแทนที่กั๋มช่วยเราแล้วกัน" เธอเริ่มหยิบเสื้อผ้าที่กองอยู่ใส่ตะกร้า

"ได้!! แต่ทำพรุ่งนี้เหอะคืนนี้ง่วงแล้ว" ผมรีบเสนอ แอ้มเองก็ง่วงจนตาจะปิด

"ตามสบายนะ อยากอาบน้ำผ้าเช็ดตัวอยู่ตู้ในห้องน้ำหยิบเอาเลย" ผมรีบไล่เธอไปอาบน้ำ เพราะนึกได้ว่าอาโออิกับมิยาบิที่เพิ่งซื้อมาใหม่กองหราอยู่หน้าทีวี แถมในถังขยะยังเต็มไปด้วยทิชชูกับก้นบุหรี่อีกด้วย แอ้มทำตามอย่างว่าง่ายเข้าไปล้างตัวล้างหน้าอาบน้ำ เสียงฮัมเพลงเล่นน้ำอย่างสบายอารมณ์ ทำให้ผมรู้สึกแปลก

“คิดอะไรวะกู ไม่รู้จักกันสักหน่อย พามาห้องทำไม” คำถามที่ผมเองก็ไม่มีคำตอบ

ประตูห้องน้ำเปิดพร้อมกับความสดใส หน้าใสเนียนไร้เครื่องสำอาง กางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดตัวใหญ่เปลี่ยนเธอไปเป็นอีกคน ความรู้สึกผมตื่นตัวตามกลิ่นคุ้นเคยจากที่หอมอยู่แล้ววันนี้กลับหอมกว่าทุกวัน

"นอนบนเตียงก็ได้นะ เดี๋ยวเรานอนเล่นเกมส์ที่โซฟาเอง" ผมพูดให้เธอสบายใจไปอย่างนั้น แล้วก็หายไปล้างความสกปรกในห้องน้ำ ออกมาเห็นเธอนอนตามที่บอกจริงๆ แต่มีหรอที่ผมจะยอมนอนโซฟาแคบในเมื่อผมเป็นเจ้าของห้อง เตียงคิงไซส์องรับเราสองคนได้สบายอยู่แล้ว ผมดึงผ้าห่มปิดให้เธอแล้วก็หลับตานอนนิ่ง แอ้มงัวเงียพลิกตัวเอาหน้ามาซุกอยู่กับแขนผม สัมผัสแผ่วเบาแค่ผิวเนื้อแตะกัน กำลังส่งผ่านความอบอุ่นเข้ามาในหัวใจ แต่อุ่นร้อนเลยครับ...มันนอนไม่หลับนะซิ

 

"Morning" ผมเอ่ยทักคนที่กำลังปรือตาทำหน้างงๆ ผมสีน้ำตาลอ่อนขึ้นลอนคล้ายตัวทิ้งน้ำหนักพลิ้วสลวยเล่นแสงอาทิตย์ยามส่าย หน้างัวเงียมองผมแล้วยิ้มจาง

"กี่โมงแล้วเนี่ย" เธอรีบถามถึงเวลาทันที พอผมบอกว่าเกือบสิบโมงเช้าแล้ว ท่าทีร้อนรนฝุดขึ้นจนผิดสังเกต

"ตายละ หายไปทั้งคืนปานนี้เนยเป็นห่วงแย่แล้ว" เธอพร่ำกับตัวเองแล้วรีบคว้ากระเป๋าเอามือถือมาเปิดดู จังหวะนั้นหน้าเธอเป็นจากร้อนรอนเป็นนิ่งสลด สงสัยว่าทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่เธอคิดไว้ เธอชั่งใจนิดหนึ่งก่อนจะกดโทรออกซะเอง

"ฮัลโหลเนย!! เมื่อคืนเลิกกองดึก ไม่ได้โทรบอกขอโทษทีนะ"

"อ้าวหรอ แล้วเราเข้าไปเลยได้ไหม"

"งั้นบ่ายๆ ค่อยเข้าไปก็ได้"

"จ๊ะเอาไรไหมเดี๋ยวซื้อเข้าไป" เสียงแผ่วแสดงความห่วงใยปลายสาย ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดว่าอะไรแต่แอ้มดูแย่ลงทันที

"ดูทำหน้าซิ เป็นอะไรแต่เช้าเนี่ย" ผมถามด้วยเสียงหยอกล้อ ไม่อยากแสดงความอยากรู้ แต่จริงๆ ก็อยากรู้นั่นแหละ

"เพื่อนเรานะซิ เอาแฟนมานอนห้อง" หน้าคนเพิ่งตื่นนอนขมวดคิ้วไม่พอใจ ที่เพื่อนรักเล่นไม่บอกให้แฟนกลับไปสักที เธอก็เข้าไปห้องไม่ได้ สำหรับผมมองว่าเรื่องแบบนี้ธรรมดาจะตายไป แต่สำหรับคนไม่มีที่ไปคงคิดหนัก

"งั้นก็เก็บห้องฆ่าเวลาไปก่อนก็ได้ กว่าจะเสร็จแฟนเค้าคงกลับแล้วมั่ง" ผมยังจำได้ว่าเธออาสาจะตอบแทนผม รอยยิ้มกว้างแสดงความดีใจที่เจอทางออก ทำเอาผมรู้สึกว่าเธอนี่เด็กจริงๆ ถูกใจชอบใจหรือไม่พอใจอะไรก็แสดงออกมาหมด ไม่มีการเสแสร้งเก็บอาการเลย

สองมือรวบผมขึ้นสูงเปิดซอกคอเนียนกระตุ้นความรู้สึกผู้ชายดีจัง ไร้ผมอ่อนๆ บวกกับความขาวเนียนทำให้ผมคิดลึก ปกติผู้ชายเราชอบมองอะไรวับๆ แวมๆ เหมือนจะเปิดแต่ก็ยังปิด อะไรที่จินตนาการตามได้มันเร้าใจจริงครับ

เสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงขาสั้นเต่อโชว์เรียวขาตัน เธอไม่ได้ผอมเพรียวหุ่นนางแบบออกจะธรรมดาซะด้วยซ้ำ ร่างอวบตันเอวคอดก้นกลมหน้าอกใหญ่ ส่วนสูงประมาณ160 ผิวสีน้ำผึ้งใสเวลาขยับตัวแล้วมีเสน่ห์ชวนมองมาก ยิ่งตัดกับแสงแดดยามสาย ลมพัดเอื่อยของชั้นสามยิ่งน่ามองขึ้นไปอีก

                "ไม่เสร็จไม่ต้องกินข้าวนะ" ผมแกล้งหยอก เห็นหน้าตาจริงจังของเธอแล้วก็ตลกดี เป็นผู้หญิงแท้ๆ แต่งานบ้านเธอคงทำไม่เป็นเลย ถามว่ารู้ได้ไงนะหรอก็ขนาดจับไม่กวาดเธอยังกวาดไม่เป็นเลย ผมเห็นเธอรวบเสื้อผ้าไปหย่อนใส่เครื่อง แล้วหัวหมุนอยู่กับมุมซีดี พลิกดูไปก็ร้องตามไปเดาว่าวันนี้เธอต้องเก็บไม่เสร็จแน่ เพราะเพลงผมมีเยอะมาก ไม่ว่าจะเพลงไทยเพลงสากลเธอร้องออกมาได้หมดสงสัยจะคอเดียวกัน

"เปิดไหม ได้ไม่เจ็บคอ" แอ้มคลี่ยิ้มดีใจวิ่งมาหาผมพร้อมกับแผ่นที่เธอชอบ ตอนนี้เสียงเพลงเปิดคลอพร้อมนักร้องมือสมัครเล่น ใช้ไม้กวาดแทนไมโครโฟนจงใจร้องเสียงหลงตาม ผมมองภาพตรงหน้าเหมือนความฝันไม่คิดเลยว่าเธอคนนี้ ที่เพิ่งจะรู้จักกันไม่ถึง 24 ชั่วโมง แอ้มยังตั้งใจปัดกวาดเช็ดถู ทำไปก็บ่นเมื่อยบ่นเจ็บมือตามประสาแต่เธอก็ตั้งใจทำ แม้ว่าเธอจะรีดเสื้อผมไหม้ไปตัวหนึ่ง ก็ผมบอกแล้วว่าเธอเป็นผู้หญิงซะเปล่าแต่ทำอะไรไม่เป็นเลย

ผมอยู่เมืองนอกมาก่อนเรื่องการดูแลตัวเอง จัดการทำความสะอาดห้องตัวเองผมทำจนมันเป็นนิสัย ทำไมจะดูไม่ออกว่าทำเป็นจริงไหม ผมนิ่งเงียบดูความพยายามของแอ้ม เธอมีดวงตาที่มุ่งมั่นกลมใสแสดงอาการไม่ยอมแพ้อยู่ตลอด หรือจริงๆ แล้วเธอเป็นในสิ่งที่ผมเป็นไม่ได้กันแน่

Talk’s Ahm

              รถกองใจร้ายปล่อยลงตรงนี้แล้วจะกลับบ้านยังไง เห้อ!!..มันก็กลับไม่ได้อยู่แล้วไง หออยู่ตั้งราม2 แต่ตอนนี้นั่งค้างอยู่สีลมต้องขึ้นรถเมล์กี่ต่อ ถ้าให้ขึ้นแท็กซี่ค่าตัวอันน้อยนิดของฉันต้องหมดแน่ ฉันเดินเรื่อยเปื่อยมาถึงป้ายรถเมล์ แท็กซี่หลายคันบีบแตรทัก บ้างก็ลดกระจกลงใช้สายตาโลมเลียเหมือนฉันเป็นเด็กขายบริการ หึ..หน้าอย่างงี้หรอ..ขายแล้วใครจะซื้อห๊ะ!!

ผู้ชายหน้าตาดีคนนี้เข้ามาชวนคุยด้วยความสุภาพ กลิ่นแอลกอฮอร์จางแสดงว่าเป็นนักเที่ยวกลางคืน เค้าคงอยากช่วยเหลือล่ะมั่ง เพราะถ้าสนใจคนสวยในผับมีเยอะแยะคงไม่มาสนใจคนแบบฉันหรอก ตัดสินใจขึ้นรถไปกับเค้าเส้นทางราม1 ที่คุ้นเคย ฉันนั่งเงียบมองทางหนีที่ไล่ไว้เผยเจอแจ็คพอตขับพาเข้าโรงแรม เค้าขับไปเรื่อยๆ จนถึงซอยลึกรถจอดที่หน้าคอนโดสวย            

แค่เค้าหล่อหน้าตาดี ฉันถึงกับไว้ใจยอมขึ้นไปนอนรวมเตียงเลยหรอ ไว้ใจคนง่ายไปหรือเปล่า แต่ก็นะ...ฉันมีหน้าตาเป็นอาวุธ เค้าคงไม่มีอารมณ์กับคนไม่สวยอย่างเราหรอก