บทเรียนพิศวาส (สลิลฉัตร)

บทเรียนพิศวาส

By…สลิลฉัตร

          ภายในศูนย์วิจัยของโรงพยาบาลเอกชนอันมีชื่อของญี่ปุ่น ซึ่งกำลังถกเถียงถึงปัญหาใหญ่ที่ทางภาครัฐและกระทรวงสาธารณะสุขมีคำสั่งให้ทางโรงพยาบาลทำการวิจัยความปลอดภัยกับเพศสัมพันธ์ของวัยรุ่นและวันทำงาน ซึ่งหนึ่งในทีมที่รับผิดชอบงานวิจัยเรื่องนี้มีนักวิชาการจบใหม่อย่างอลิลล์ เลิศเกรียงไกร หรือเอริซัง นักวิชาการสาวลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่นที่ทำงานให้กับโรงพยาบาลแห่งนี้มาเกือบสามปีหลังจากเธอจบปริญญาโทที่ญี่ปุ่นและด้วยวัย 25 ปีของเธอทำให้นักวิชาการระดับอาวุโสมักจะคิดว่าประสบการณ์ในการทำงานเพียงไม่กี่ปีของเธอจะน่าเชื่อถือได้เท่ากับนักวิชาการอาวุโสหลายๆคน

            “เอาเป็นว่าดิฉันยังยืนยันในทฤษฎีที่ได้กล่าวไปและมั่นใจว่าต้องได้ผลอย่างแน่นอน” หญิงสาวพูดด้วยเหตุผลหนักหนักแน่นและจริงก่อนจะก้าวออกจากห้องโดยไม่สนใจฟังคำทัดทานของคณะกรรมการ

            ร่างบางเดินกลับมายังห้องทำงานของตนเองโดยไม่ทันสังเกตว่ามีสายตาคมดุของใครคนหนึ่งจับจ้องร่างบางตลอดทางที่เธอออกจากห้องประชุม ทันทีที่อลิลล์เปิดประตูห้องร่างสูงปริศนาก็ก้าวเข้ามาประชิดพร้อมกันดันร่างเธอเข้าไปด้านในพร้อมกับปิดล็อคในทันที

            “ดร.อิจิยะ!!” นักวิชาการสาวอีโก้สูงอุทานชื่อบุคคลปริศนาด้วยน้ำเสียงตกใจอย่างคิดไม่ถึง มือบางหยิบฉวยของใกล้ตัวเพื่อเตรียมไว้ขว้างใส่ชายหนุ่มหากเข้าปราดเข้ามาประชิดตัว

            “จุ๊ๆๆ...ไม่เอาน่าเอริซัง ผมยังไม่ทันทำอะไรคุณเลยสักหน่อย” อิจิยะ หรือดร.อิจิยะ ภิพัฒน์วงค์ ทัตซึเดระ นักวิชาการระดับสูงและที่ปรึกษาของรัฐมนตรีกระทรวงสาธารณะสุขคนปัจจุบันด้วยวัยเพียง30ปี ภาพลักษณ์เพียบพร้อมครบเครื่องทั้งรูปร่างหน้าตาและฐานะจึงเป็นที่สนใจของเหล่าบรรดานักวิชาการสาวน้อยสาวใหญ่ยกเว้นอลิลล์ที่นอกจากจะไม่สนใจชายหนุ่มแล้วเธอยังติดจะเกลียดขี้หน้าด้วยซ้ำเพราะไม่ว่าเธอจะเสนองานหรืออะไรก็ตามดร.อิจิยะจะต้องขอเข้ามามีส่วนร่วมด้วยทุกงาน

            “ออกไปจากห้องทำงานของฉันเดี๋ยวนี้ก่อนที่ฉันจะเอาที่ทับกระดาษนี่ฟาดหัวคุณ” อลิลล์กำที่ทับกระดาษซึ่งหนักพอสมควรเพราะทำจากหินอ่อนไว้ในมือแน่นเรียกว่าถ้าเธอฟาดลงบนศีรษะของชายหนุ่มคงได้หัวแบนไปเลยทีเดียว

              “ทำเหมือนสาวน้อยกำลังจะปกป้องพรหมจรรย์ของตัวเองอย่างนั้นล่ะคุณ ผมก็แค่อยากคุยกับคุณเรื่องงานวิจัยก็เท่านั้น หรือว่าคุณแอบคิดอะไรมิดีมิร้ายกับผม” ชายหนุ่มยิ้มยั่วก่อนจะทุดการลงนั่งบนเก้าอี้รับแขกที่ตั้งอยู่มุมห้อง

            “ก็ใครใช้ให้คุณมาทำลับๆล่อๆคล้ายพวกโรคจิตหื่นกามก็ไม่ปาน” อลิลล์ค่อนขอดเสียงห้วนพร้อมกับวางอาวุธฉุกเฉินในมือก่อนจะไปนั่งยังโต๊ะทำงานของตน

            “ก่อนที่เราจะคุยผมคงต้องหยิบอุปกรณ์สำหรับงานวิจัยในครั้ง” อิจิยะล้วงกระเป๋ากางเกงก่อนจะหยิบกล่องเล็กๆออกมาวางบนโต๊ะ

อลิลล์ถึงกับหน้าแดงเมื่อเห็นกล่องคอนดอม (Condom) หรือถุงยางอนามัย แม้ว่าหญิงสาวจะเรียนสุขศึกษาและเคยเรียนภาควิชาเพศศึกษามาบ้างแล้วก็ตาม แต่การที่จะมาพูดคุยเรื่องแบบนี้กับชายหนุ่มเพียงลำพังมันทำให้เธอออกอาการสั่นเล็กน้อยอีโก้หรือความมั่นใจในตัวเริ่มเหือดหาย

“นี่คุณจะบ้าหรือ แค่คุยก็พอไม่จำเป็นต้องใช้อุปกรณ์ประกอบฉาก ฉันมีคุณวุฒิมากพอไม่จำเป็นต้องพี่องค์ประกอบพวกนี้”

“อะไรกันนักวิชาการอีโก้สูงผู้เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจอย่างคุณกลับมีท่าทีตื่นกลัวแต่อยู่ลำพังกับชายหนุ่มหน้าตาดีประหนึ่งเทพบุตรอย่างผมและถึงได้หน้าแดงก่ำเนื้อตัวสุ่มเสียงสั่นเครือขนาดนี้ หรือว่า...นักวิชาการอย่างคุณจะเก่งทฤษฎีแต่ไม่เคยปฏิบัติ” อิจิยะแกล้งหยิบกล่องอุปกรณ์คุมกำเนิดขึ้นมาถือไว้ในมือพลางยิ้มยั่วอย่างมีเสน่ห์ใส่หญิงสาวขี้โมโหที่กำลังอารมณ์พุ่งพรวดด้วยความโกรธจัดลุกพรวดจากเก้าอี้ประจำตำแหน่งตรงเข้าไปปัดของในมือชายหนุ่มจนหล่นลงบนพื้น

“ไม่มีใครเขาหน้าหนาพูดเรื่องแบบนี้ได้อย่างหน้าตาเฉยอย่างคุณหรอกแล้วระดับนักวิชาการระดับอย่างฉันจะเก่งแต่ทฤษฎีแล้วมันไปหนักส่วนไหนคุณไม่ทราบ”

“มันก็ไม่ได้หนักส่วนไหนหรอกคุณ เพียงแต่ผมสงสารวัยสาวของคุณที่อีกไม่กี่ปีก็จะเลขสามแล้วแต่ยังไม่เคยสัมผัสหรือเข้าถึงความสุขสุดแสนหฤหรรษ์ของชายหญิงว่ามันวิเศษขนาดไหน” อิจิยะลุกขึ้นพร้อมกับกระชากต้นแขนเรียวงามของนักวิชาการสาวอีโก้สูงเข้าหาร่างแกร่งจนอกอวบกระแทกแนบชิดกับแผงอกกว้างของชายหนุ่มอย่างจัง

“นี่คุณบ้าไปแล้วหรือไง ปล่อยฉันนะ” นักวิชาการสาวขี้โมโหดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนแข็งแรงพร้อมกับแผดเสียงดังลั่นเพื่อให้คนที่อยู่ด้านนอกได้ยิน เมื่อเห็นความพยศของหญิงสาวอีโก้สูงอิจิยะจึงตัดสินใจกำราบคนฤทธิ์มากด้วยการประกบเรียวปากอิ่มที่กำลังส่งเสียงโวยวายด้วยริมฝีปากร้อนระอุบดเคล้าแนบแน่นปิดเสียงหวานให้กลายเป็นเพียงเสียงครางประท้วงในลำคอ

“อื้อ...อื๊ย”

“อืม...” เสียงทุ้มครางอย่างพึงใจพร้อมกับสอดมือหนารั้งท้ายทอยสวยของสาวช่างพยศให้แหงนหงายรับจุมพิตเร่าร้อนได้แนบสนิทมากยิ่งขึ้นเพื่อชิมรสหวานละมุนจนพอใจ อิจิยะจึงยอมละจะกลีบปากแสนหวานนั้นอย่างเสียดายก่อนจะปล่อยหญิงสาวให้เป็นอิสระ

เผียะ!!

 เสียงฝ่ามือบางกระทบลงบนซีกหน้าคมคายเต็มแรงด้วยความเดือดดาลที่ถูกชายหนุ่มฉวยโอกาสขโมยจูบแรกในชีวิตของเธอไปทั้งที่อลิลล์ตั้งใจจะเก็บจุมพิตแรกไว้ในวันแต่งงานกับเจ้าบ่าวในอนาคตของเธอซึ่งยังไม่รู้อยู่ที่ไหนตอนนี้