Virgin Angel พร่าผลาญเสน่หา (สลิลฉัตร)

Virgin’s Angel : Chapter 1

ภายในสปอร์ตคลับชื่อดังแห่งหนึ่ง

เสียงลูกเทนนิสกระทบพื้นดังกังวานไปทั่วบริเวณห้องซ้อมแบตมินตันของสปอร์ตคลับสุดหรูที่มีแต่บรรดาลูกหลานไฮโซนักธุรกิจชื่อดัง แต่ก็ไม่ได้มีใครสนใจ ต่างคนก้อต่างเร่งรีบเก็บของที่จะกลับบ้าน เพราะใกล้เวลาที่สปอร์ตคลับจะปิดทำการ

“นั่นใคร!” เสียงทุ้มของยูว์ โอเดระชายหนุ่มหน้าตาดี ผิวขาวจนเกือบซีดตัดกับดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่นั่งอยู่ขอบสนามหันไปถามโทวะ เพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างๆ

“คนไหน” โทวะถามพร้อมกับสอดส่ายสายตาไปทั่วบริเวณสนาม

“คนที่กำลังเก็บลูกเทนนิสน่ะ”

“อ๋อ!!!นึกว่าใคร เธอชื่อริเอะ ทาคาชิมะเกิร์ลไอดอลที่ไอ้ทาเคชิเพื่อนเรามันเคยคลั่งหนักคลั่งหนายังไงล่ะ แต่ว่าสาวเจ้าทำเมินใส่จนไอ้ทาเคชิหงายเงิบกลับหลุมไปเลย ว่าแต่นายถามทำไม อ๊ะๆๆ อย่าบอกนะว่าสเปคนาย แต่ฉันว่านายอย่าคิดจีบเลยดีกว่า เพราะเท่าที่ได้ข่าวมาสาวเจ้าไม่เคยสนใจใครเลย ประมานว่าช่างเลือก แต่บรรดาแฟนคลับต่างบอกว่าเธอนิสัยดี น่ารักเวอร์ แต่ฉันฟันธงว่าต้องหยิ่งแหงๆ” โทวะตอบพร้อมเอียงหน้ามองเพื่อนซี้อย่างสนใจ เพราะร้อยวันพันปี ยูว์ไม่เคยสนใจผู้หญิที่ไหนมาก่อนแม้จะมีเหล่าดาราหรือนางแบบชื่อดังต่างแวะเวียนเข้ามาห้อมล้อมเพื่อนของเขาก็ตาม ก็เพื่อนของเขาจัดอยู่ในประเภทหนุ่มหล่อ ที่พกพาความสูง183 หุ่นดีแบบนักกีฬาแถมยังร่ำรวยเพราะเป็นถึงทายาทประธานบริษัทเจวาย อินดักส์ตรี้ ซึ่งเป็นบริษัทผลิตชิ้นส่วนรถยนต์ยี่ห้อต่างๆมากมายในขณะอายุเพียงแค่ 24 ปีมีใครบ้างที่จะไม่สนใจเพื่อนของเขา เพียงแต่ไอ้เพื่อนตัวดีนี่สิที่ไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนเลยต่างหาก

“ทำไม นายสนใจยัยนั่นหรือไง” โทวะถามอีกครั้งอย่างสงสัย

“เปล่าหรอก แค่รู้สึกว่าหน้าตาน่ารักดูสดใสดีก็เท่านั้นก็เลยอยากรู้ว่าเป็นใคร...ว่าแต่เราไปกันเถอะ" ยูว์โกหกหน้าตายทั้งที่ใจกระหายใคร่อยากจะกระโจนเข้าหาหญิงสาวแล้วจับเปลื้องผ้าถาโถมโจนจ้วงตัวตนร้อนฉ่าเข้าหาร่างบางเสียเดียวนั้น ยูว์ทรงกายลุกขึ้นเต็มความสูง และก้าวเดินออกไปแต่สายตายังไม่ละความสนใจจากใบหน้าสวยหวานและรอยยิ้มสดใสของไอดอลสาวที่ชื่อริเอะ

“ริเอะวันนี้ฉันขอกลับก่อนนะ พอดีต้องรีบไปแล้วล่ะ พี่จุนเขามารอที่ล้อบบี้แล้ว  โทษทีนะ”  ยูกะซึ่งเป็นหนึ่งในไอดอลเกิร์ลหันไปบอกกับเพื่อนสาวพร้อมกับขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ ที่ต้องขอตัวกลับก่อนเนื่องจากแฟนของเธอมารอแล้ว

“อืม...ไม่เป็นไรจ๊ะ ไปเถอะ เดี๋ยวหวานใจเธอจะรอนาน เราเก็บของอีกนิดหน่อยเดี๋ยวรถที่บ้านก็คงมารับ” ริเอะเอ่ยพร้อมกับยิ้มให้เพื่อนสาว

“ขอบใจมากนะจ๊ะริเอะ เราไปก่อนนะ” ยูกะโบกไม้โบกมือลาเพื่อนสาวแล้วรีบก้าวออกจากห้องไปอย่างเร็ว ริเอะมองตามเพื่อนสาวก่อนจะสะพายกระเป๋าไม้แร็กเก็ตก่อนจะก้าวออกจากห้อง และด้วยความหิวเริ่มจู่โจมหลังจากออกกำลังกายมาพักใหญ่ ในใจก็นึกถึงอาหารของเธอทำให้เผลอยิ้มออกมาแถมยังเกลื่อนอยู่บนใบหน้า แถมยังแจกจ่ายให้กับคนที่เดินสวนทางไปมาจนมาถึงห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าซึ่งมีเพียงไฟสลัวกับบรรยากาศที่เงียบงันจนริเอะนึกหวั่นใจ รีบเปลี่ยนชุดเพื่อจะได้รีบกลับบ้าน

          “ทำไมรีบปิดไฟนะ สงสัยต้องเปลี่ยนไปใช้บริการที่อื่นแล้ว” ริเอะบ่นอุบพลางรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าท่ามกลางความมืดสลัวในห้องก่อนจะรีบพาตัวเองออกจากที่นั่น

ตลอดทางเดินจากห้องเปลี่ยนชุดซึ่งเปิดเพียงไฟวอร์มไลท์ทำให้เธอมองอะไรไม่ถนัดนัก  
         “โอะ” ริเอะรู้สึกเหมือนชนกับใครสักคนเข้าอย่างจังท่ามกลางแสงไฟสลัวสร้างความตกใจให้เธอเป็นเท่าตัวเมื่อเธอรู้ว่าคนที่เธอเดินชนคือผู้ชาย

         “ขะ...ขอโทษค่ะ” หญิงสาวเอ่ยเสียงประหม่าก่อนจะรีบเบี่ยงตัวไปอีกทาง แต่ดูจะช้าไปเมื่อชายหนุ่มที่หญิงสาวเดินชนนั้นก้าวเข้ามาใกล้ ริเอะถอยหลังด้วยความกลัวตามสัญชาตญาณจนชนชิดกำแพง ชายหนุ่ปริศนายกมือดันกำแพงกักขังเธอเอาไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะก้มหน้าเข้ามาใกล้จนริเอะรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวที่เป่ารดแก้มของเธอ หัวใจของริเอะเต้นรัวจนเหมือนจะทะลุมานอกอก เมื่อชายหนุ่มในเงามืดสลัวแนบริมฝีปากคลอเคลียที่แก้มของเธอ

“ปล่อยฉันนะ” ริเอะเริ่มโวยวาย พลางทุบตีหยิกข่วนคนตัวโตที่ยืนนิ่งราวกับหินผาที่ยืนนิ่งไม่ต่อสู้แม้แต่นิด ทำเหมือนว่าเขาคือกำแพงเลือดเนื้อที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไร  คนตัวเล็กที่พยายามขัดขืนยิ่งออกแรงสะบัดกายพร้อมเปล่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ แต่หญิงสาวก็ยังไม่ทันได้เปล่งเสียงเมื่อมือแกร่งที่ดันกำแพงเปลี่ยนมารวบตัวเธอเอาไว้ในอ้อมแขนด้วยมือเพียงข้างเดียวในขณะที่มืออีกข้างสอดใต้ท้ายทอยเล็กๆนั่นเอาไว้ให้ดวงหน้าหวานแหงนหงายขึ้นก่อนจะแนบิมฝีปากร้อนดุจเปลวเพลิง ดุดันหยาบกระด้างบดขยี้ลงมาบนริมฝีปากเล็กๆสีชมพูซากุระที่พยายามจะอ้าปากเปล่งร้องขอความช่วยเหลือ แต่มันกลับเปิดช่องให้ปลายลิ้นอุ่นๆของชายหนุ่มแทรกเข้ามาภายในอุ้งปากของเธอ

ริเอะแข้งขาอ่อนราวกับจะขาดใจเมื่อถูกจูบดิบเถื่อนกระชากวิญญาณจากชายปริศนาที่กำลังปั่นป่วนความร้อนลุ่มในกาย เมื่อจุมพิตหนักหน่วงแปรเปลี่ยนเป็นจูบเว้าวอน เรียกร้อง และอ่อนโยนตามลำดับ ร่างเล็กที่ตอนแรกขัดขืนอย่างเอาเป็นเอาตายในตอนแรกกลับเผลอไผลจูบตอบอย่างลืมตัว เมื่อริมฝีปากของชายหนุ่มค่อยๆถอนออกช้าๆพร้อมกับคลายอ้อมกอดจากคนตัวเล็กด้วยความรู้สึกเสียดาย ทันทีที่เป็นอิสระริเอะก็ผลักชายหนุ่มปริศนาเต็มแรง ทำให้ร่างสูงที่ไม่ทันระวังตัวเซไปอีกทาง หญิงสาวจึงได้โอกาสได้รีบวิ่งออกไปด้านนอกซึ่งเป็นจังหวะที่รถแท๊กซี่ผ่านมาพอดี ริเอะจึงรีบก้าวขึ้นรถ และรีบบอกให้คนขับออกรถไปอย่างรวดเร็ว