Raphael De l'air เจ้าแห่งสายลม

rasintra |
23/11/2014

นี่เป็นนิยายที่มีเนื้อหาดี การใช้ภาษาเยี่ยมเล่มหนึ่งของสำนักพิมพ์สถาพรบุ๊คส์และก็เป็นอีกเรื่องเช่นกันที่คนเขียนดันไม่ยอมแต่งตอนต่อไปสักที ทั้งๆที่ออกจะสนุกแท้ๆ อย่างที่บอกนิยายนี้เป็นแนวแฟนตาซี โรงเรียนเวทมนตร์อีกเช่นเคย มีกลิ่นอายของเรื่องอื่นติดมาหลายเรื่อง อย่าง เซวีน่าหรือหัวขโมยแห่งบารามอส แต่มีรายละเอียดรวมถึงการใช้ภาษาบรรยายต่างออกไป สนุกกว่าแนวรั้วโรงเรียนแฟนตาซีอื่นๆเสียอีก "เจ้าแห่งสายลม"กล่าวถึงอาณาจักรชายน์ที่ถูกตัดขาดออกจากดินแดนเอทรีสเพราะความผิดประการหนึ่งเมื่อครั้งอดีต ทำให้ทั้งสองฟากฝั่งพัฒนาบ้านเมืองไปคนละทาง อาณาจักรชายน์เน้นด้านเทคโนโลยีและวิทยาศาสตร์ ส่วนดินแดนเอทรีสกลับเต็มไปด้วยเวทมนตร์ เมื่อเวลาผ่านไปกำแพงที่ตัดขาดก็ได้พังทลายลง ทำให้สามารถจะเข้ามาหากันได้ แต่ยังไม่มีฝั่งไหนรู้ถึงเรื่องนี้ กระทั่งเจ้าชายราฟาเอลแห่งอาณาจักรชายน์เป็นผู้มีพรสวรรค์วิเศษ สามารถใช้พลังจากสายลมดุจเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย ด้วยเหตุนี้เขาจึงถูกพาตัวำปเรียนที่โรงเรียนอาเดเลทด์ โรงเรียนของเหล่าผู้ใช้เวทเพื่อเรียนรู้ความสามารถของตนเอง พร้อมกับค้นหาความลับเกี่ยวกับสายเลือดแห่งเทพผู้รักษาในตัวเขาด้วย นิยายเรื่องนี้ค่อนข้างหนาเอาการอยู่แถมหน้าปกก็ไม่ค่อยสวยเหมือนทำออกมาลวกๆ น่าเสียดายมากๆ ทั้งที่เนื้อหาออกจะดี การใช้ภาษาคำบรรยายลื่นไหล สอดแทรกมุกตลกที่ต้องอ่านไปอมยิ้มไป เจ้าชายราฟาเอล เป็นเจ้าชายรูปงามสมบูรณ์แบบในทุกกระเบียด พลังในการใช้สายลมก็เก่งเทพซะจนไม่มีใครต่อกรได้ เราชอบพระเอกเก่งๆอยู่แล้ว เลยพลอยปลื้มเรื่องนี้ไปด้วย พลังสายลมของเจ้าชายก็ทำอะไรได้หลายอย่าง เช่น บิน ยกของ สร้างพายุ ใช้ลมอัดกระแทก สร้างใบมีดลมคมกริบตัดได้ทุกสิ่ง และทำให้ศัตรูขาดอากาศหายใจได้ด้วย แต่เพราะเขาใช้เวทลมได้ไม่มีขีดจำกัดนั่นเองจึงทำให้ใช้เวทสายอื่นไม่ได้เลย เพื่อนๆของพระเอกแต่ละคนก็น่าสนใจ เราคิดว่าเรื่องนี้มีตัวละครเยอะเอาการอยู่ ไหนจะเพื่อนร่วมชั้น อาจารย์ รุ่นพี่ที่ทำงานสภา ทำให้บางครั้งก็สับสนว่าคนนี้มันเป็นใคร มาจากไหน เป็นต้น เราชอบการบรรยายฉากตอนสอบเข้าโรงเรียนิาเดเลทด์เป็นอะไรที่สนุกและตลกกับท่าทางของตัวละคร อีกฉากที่ชอบคือตอนแข่งขันกระดาน เราคิดว่าคนเขียนไอเดียดีที่เปลี่ยนจากการแข่งแบบอื่นอย่าง ชิงธง หมากรุก มาเป็นการแข่งเกมกระดานเหมือนเกมบันไดงู และทำออกมาได้ดีเสียด้วย แต่มันจะดีกว่านี้หากนักเขียนออกเล่มต่อ ไม่ใช่เงียบหายนานเป็นปีแบบนี้ ทำให้รู้สึกเสียอรรถรสในการอ่านมาก ถ้ามีเล่มใหม่ออกเชื่อว่าจะต้องกลับไปทวนกันซะรอบก่อนค่อยอ่านต่อ ไม่งั้นเราจะหลงลืมบางประเด็นไป