Evil Seed กำเนิดสายพันธุ์ล้างโลก

มิสเตอร์อเมริกัน |
01/01/2015

ต้องบอกว่าเป็นนิยายที่สะดุดตาตั้งแตเห็นปกกันเลยทีเดียว เรื่องนี้ผมซื้อตั้งแต่งานหนังสือต้นปีที่แล้วครับ เพราะ เห็นปกเป็นหญิงสาวท่าทางสวยงามมีมือเหมือสัตว์ประหลาดด้วยความสงสัยเลยซื้อมาดูแล้วดองยาวจนเบื่อ ๆ ก็เลยหยิบมาอ่านแล้วพบว่า วางไม่ลงครับ เออ สนุกใช้ได้เลยครับ เป็นงานแนวไซไฟสยองขวัญที่ใช้ได้เหมือนกันนะ แถมเป็นนิยายคนไทยเขียนอีกก็นับว่าไม่เลวครับ เรื่องราวของ วิทย์ นักเรียนแพทย์หนุ่มได้พบว่า เพื่อนสนิทของเขาได้หายตัวไปหลังจากไปเที่ยวกับ แก้ว นักศึกษาแพทย์คนสวยของคณะ ก่อนที่วิทย์ที่เป็นห่วงเพื่อนของเขามากพยายามสืบหาและพบว่า แก้วไม่ใช่มนุษย์แต่สิ่งมีชีวิตประหลาดที่กลืนกินมนุษย์และที่สำคัญมันสามารถเปลี่ยนร่างได้อย่างอิสระ และมันจะไม่หยุดจนกว่าใครที่รู้ตัวตนของมันจะหายไปหมดสิ้น วิทย์กับเพื่อนพ้องต้องหาทางหยุดมันให้ได้ แต่ว่าพวกเขาจะเอาตัวรอดจากสิ่งมีชีวิตตนนี้ได้ยังไง ครับ บอกตามตรงเลยว่า อ่านเรื่องนี้จบผมนึกถึงหนังไซไฟสยองขวัญชื่อดังอย่าง The Thing Species The Faculty ขึ้นมาเลยครับ ในด้านการออกแบบลักษณะสัตว์ประหลาดในเรื่องที่ออกมาในรูปแบบสาวสวยสุดเซ็กซี่ รวมทั้งการดำเนินเรื่องที่เกิดขึ้นในสถานที่อย่าง มหาวิทยาลัยแพทย์กลางเมืองที่มีนักศึกษากลุ่มหนึ่งพยายามหาทางหยุดยั้งเธอให้ได้ แน่ล่ะครับ มันเป็นงานสยองขวัญที่มีกลิ่นอายของหนังสยองขวัญเกรดบีพวกนี้ไม่ใช่น้อย กระนั้นเองคนเขียนก็ฉลาดพอจะพสานตำนานความเชื่อของคนไทยลงไปด้วย เอาจริงแล้วตอนเซอร์ไพรส์เฉลยเจ้าตัวนี้คืออะไร ผมก็อุทานนะ เออแหะ เข้าใจคิดดีเหมือนกัน และผมเป็นพวกชอบงานเกรดบีแบบนี้อยู่แล้ว ดังนั้นจึงเพลิดเพลินไปกับเรื่องราวได้ แถม เจ้าสัตว์ประหลาดตัวนี้เรียกว่า เป็นสัตว์ประหลาดในฝันของผู้ชาย แถมมีเสน่ห์ด้วยครับ (บอกตามตรงว่า ดูดีกว่านางเอกในเรื่องหลายคนซะอีก) ผมอ่านไปแบบว่า จินตนาการขึ้นมาว่า ตัวละครตัวนี้มันเข้าขั้นโมเอะได้เลยนะ เสียดายที่เรื่องนี้ดันเป็นตัวร้ายนี่สิ ถ้าเป็นญี่ปุ่นคงเป็นนางเอกไปแล้ว (นอกเรื่อง) ครับ มันเป็นนิยายแนวสยองขวัญนี่ล่ะครับ มีลูกเกรดบีออกมาพอควร ซึ่งใครชอบแนวนี้ก็อ่านสนุกล่ะครับ แต่ปัญหาของนิยายก็มีครับ คือ มีการเล่าสลับมุมมองตัวละครเยอะมากจนแทบเรียกว่า มีมุมมองส่วนต่าง ๆ มากเหลือเกิน แต่ปัญหาคือ มันทำให้ทิศทางของเรื่องสับสนครับ คือ บางตอนก็ปรับอารมณ์ไม่ทันกำลังเล่าตัวนี้อยู่ พี่ก็ตัดไปเล่าตัวอื่น บางตัวเล่าแปปเดียวก็ไม่มีบทแล้ว คือ บางทีจังหวะอารมณ์ของงานนี้มันไม่ต่อเนื่องครับ ผลคือ งานมันเลยโดดไปมาระหว่างอารมณ์สนุกกับไม่สนุก แถมพอเปลี่ยนมุมมองตัวละครเล่า ไอ้มุมใหม่นี่ก็ไม่สนุกเหมือนกัน แถมตรรกะตัวละครเองหลายตัวก็มีปัญหาเล็ก ๆ จนไม่แปลกใจกับความวิบัติตัวเองเท่าใดนัก (ถ้าคุณคิดถึงหนังเกรดบีก็ตัวละครโง่ ๆ ที่ใส่ให้มาตายนี่ล่ะ) แน่ล่ะครับว่า หนังสือพยายามเล่าเรื่องแบบวิทยาศาสตร์ในการอธิบายนี่ล่ะครับ แต่ปัญหาคืออยู่ ๆ พี่แกก็ใส่มาว่า อาวุธที่ทำลายมันได้คือ กริชทองคำ (ปวดกบาลเลย) มีองค์กรใหญ่อยู่เบื้องหลัง ผมนี่ยืนขึ้นเลยนะครับ แบบว่า อะไรวะ คือมันเหมือนจะจับยัดมาอธิบายเรื่องการกำเนิดตัวร้ายตัวนี้ล่ะครับ แต่ปัญหาคือไม่ได้เข้ากับเรื่องเลย แถมมุกทิ้งท้ายนี่ก็แบบว่านะ คือ หนังสือพยายามจะขยายภาพของเรื่องราวที่ใหญ่ขึ้นล่ะในภาคต่อไป (ที่ว่าคนเขียนคงเขียนต่อ) แต่ปัญหาคือ การปูความใหญ่ของมันมานี่ล่ะทำให้งานมันไม่ราบรื่นครับ และทำให้ความลึกซึ้งที่คนเขียนพยายามใส่ลงมาดูกระท่อนกระแท่นไปด้วย ผลคือ ผมแอบเสียดายตอนท้ายของงานครับ ผมก็กะแล้วว่า มันมาแบบนี้ แต่ถ้าจะปูให้เห็นใจตัวร้ายนั้น ผมคิดว่า ถ้าหนังสือทิ้งไอ้พล็อตใหญ่อย่างองค์กรไปแล้วใส่ความรู้สึกนึกคิดของตัวร้ายในเรื่องนี้ว่า รู้สึกเจ็บปวดการกระทำของตัวเอง ได้เรียนรู้อะไรจากการฆ่าคนอื่นจะดีมากครับ เราจะได้รู้สึกเห็นใจเธอ เพราะ ในชั่ววินาทีที่เราเห็นใจดันมาตอนท้ายเสียแล้ว มันเบาบางไปหน่อย ทั้งที่นี่คือ ตัวละครที่บิดให้เป็นนางเอกยังได้เลยนะ ครับ ถึงจะมีช่องโหว่ไปหน่อย แต่ก็เป็นงานแนวไซไฟสยองขวัญของคนไทยที่อ่านเพลิน ๆ ดีครับ ตอนจบอาจจะเดาได้ล่ะ แต่ถือว่าเป็นงานที่ซื้อแล้วไม่เสียดายเงินครับ เพราะสนุกอยู่ แถมตัวร้ายโมเอะถูกใจคนดูด้วยนะครับ (ชอบตัวร้ายอ่ะ) ใครสนใจเชิญเลยครับเรื่องนี้