เรื่องสั้น เทิง เสียงทอง (จรัญ ยั่งยืน)

เทิง เสียงทอง

หากมีใครเอ่ยคำลอยลมไปเข้าหูแกว่า “นั่นไง...นักพากย์บอลชื่อดัง” ชายร่างสันทัด สีผิวดำแดง มีหนวดหร็อมแหร็ม มีชีวิตผ่านหลักห้ามาหลายปีจะฉีกยิ้มกว้าง และตามด้วยเสียงหัวเราะร่วน ราวกับว่าโลกใบนี้มีเพียงความสุข

“อาทิตย์นี้ พากย์ที่ไหนหรือเปล่าน้า” ชายหนุ่มในเสื้อยืดหมายเลข 7 ทีมราชันชุดขาวทักทาย ขณะเทิงง่วนชั่งเงาะให้ได้น้ำหนัก 2 กิโลฯ

“เทิง” ซึ่งมีชื่อเต็มๆว่า “เถิดเทิง” เงยหน้าขึ้นสบตาหนุ่ม แล้วยิ้มเป็นมิตร

“ไป...ไป…ไปสิ...วัดท้องคุ้งไง เฮียจิตเขาเปิด วทค.คัพ อาทิตย์นี้แหละ จัดแบบโอเพ่นด้วย ตัวดีๆ จากในเมืองมากันตรึม”

เทิงส่งถุงเงาะให้ “เอ้า...แถมให้ขีดนึง 2 กิโลฯก็สามสิบบาท” นี่เป็นความเอื้อเฟื้อแบบไม่มีพิธีรีตอง ประสาคนคอเดียวกัน

“แล้วเอ็งเล่นให้ทีมไหนล่ะ” ชายหนุ่มส่ายหน้า “เมื่อก่อนเล่นอยู่ทีมไอ้หนุ่มขี้เมา มันก็เมากันจนทีมแตกน่ะแหละ ตอนนี้กำลังหาสังกัดใหม่อยู่เหมือนกัน”

เทิงโคลงศีรษะน้อยๆ แสดงความเห็นใจ

“น่าเสียดายนะ วทค.คัพนี่มันหยดทุกปี”

แม้เทิงจะมีอาชีพเป็นพ่อค้าเร่ ควบปิกอัพรุ่นเจ้าคุณปู่ตระเวนขายผลไม้ตามตลาดนัด แต่ในก้นบึ้งของหัวใจแล้วไม่มีอะไรที่จะรักมากไปกว่าการได้พากย์บอล แข่งที่ไหนขอให้บอกมา แกยินดีไปพากย์ให้ เงินไม่ต้องให้ก็ได้ แค่มีสินน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ บุหรี่สักซอง เบียร์สักสองสามกระป๋องก็โอเคนะจ๊ะ

เทิงแหงนมองตะวันดวงโตที่กำลังจะจมหายไปในพุ่มไม้ อีกไม่นานจะพลบค่ำ ตลาดนัดจะวาย แต่ผลไม้ยังยุบไปได้ไม่เท่าไหร่ ก็พ่อค้าผลไม้มันเกร่อ ตลาดนี้ก็มีตั้งสามสี่เจ้า

แล้วถ้าวันนี้ขายได้ไม่ถึงครึ่ง พรุ่งนี้นางยักษ์มันจะยอมให้ไปพากย์บอลหรือเปล่าวะนี่ เทิงชักกระวนกระวายใจ เมื่อนึกถึงหน้านางมารตุ้ยนุ้ย