หนึ่งด้าวฟ้าเดียว (เล่ม 1-2) (วรรณวรรธน์)

“โอ้จิตพี่นี้มิต่างกระต่ายเต้น 
พอมองเห็นทรามนวลสงวนศรี
ดุจดั่งแขแลสุดโฉมโน้มทวี 
แทบจะพลีแดด่าวดิ้นเพื่อกินเดือน.. 
ออพี่ม่วง เป็นผู้แต่งเองแน่เทียว วรรคสดับรับรองส่งวางรูปแย่ ขนาดนี้” 

“เฮ้ย...เจ้าอ่านอันใดในกลอนของพี่ เอาคืนมา” 
ม่วงรีบแย่งกระดาษออกไปจากมือน้องรู้สึกขัดเขินใจ ที่น้องสาวมาจับได้ว่าตนจะแต่งเพลงยาวไปให้สาว 
“ทำมาริวิจารณ์เป็นนักเลงกลอน... ตัวเจ้ามารู้กลอนยาวเก่งนักหรือกระไร” 

แต่ตัวน้อยทำตาวาว ก่อนจะขยับเอ่ยกลอนเพลงยาวออกมาเป็นท่อนว่า 
“สงสารอกกระต่ายป่าปักษาชาติ 
จะวายชีวาตม์ดับชีวิตด้วยพิศวง
แสนคะนึงถึงเสน่ห์ที่จำนง 
ก็เหมือนอกกระต่ายดงที่หลงเดือน 
เพลงยาวในสมุดไทยของเจ้าฟ้ากุ้งทรงประพันธ์ได้ไพเราะนัก ถ้าพี่หมั่นท่องให้เยอะก็จะแต่งเพลงยาวได้ไพเราะกว่านี้นะ” 

“จงคืนเล่มนั้นมาให้พี่เก็บไว้เลยเจ้าตัวดี พี่ให้เจ้าอ่านต่ออีกมิได้แล้ว เป็นหญิงเป็นนางเขาไม่อ่านเพลงยาวกันดอก”

“อ้าว...แล้วฉันจะอ่านอะไรละ”....

******************************************************************************

“เป็นอย่างไร ออกพระศรี เห็นไหมแม่แมงเม่าของกรมขุนท่านเฉลียวฉลาดเจ้าคารมขนาดนี้

จะมิให้เรียกหาตัวให้ไปเข้าเฝ้ากันได้อย่างไร”

“รายนี้ก็นับว่าเก่งขอรับคุณท้าว...” เขาย้ำคำ “…เก่งกว่าที่คิด” 

น้ำเสียงนั้นจะเยาะเธออยู่นิด หรือว่าชมอย่างสนิทใจกันแน่

อะไรกันนี่เขากำลังล้อเล่นกับเธอหรือกระไร

แมงเม่าไม่อยากใส่ใจกับคนทำหน้าพิกลเช่นนั้น

คนต่างด้าวพวกนี้คงเก็บกดหรือไม่ก็คิดอะไรพิลึกพิลั่นอยู่ในใจ

ถึงสำแดงท่าทางแปลกประหลาดออกมาให้เห็น

“ออกพระศรี หยอกแม่แมงเม่าเข้าอีกแล้ว” คุณท้าวยังรู้ทัน หัวเราะขำกับสีหน้ากระอักกระอวนของเธอ

“อย่างนี้ฉันก็จะได้สบายใจ...อย่างไรก็ขอฝากเจ้าคนนี้ไว้ด้วยออกพระ

หากวันสองวันนี้ถ้าฉันติดอยู่งานกับพระองค์ท่าน ก็ฝากเป็นหูเป็นตาดูแลแม่แมงเม่าไว้อีกคน” 

เธอได้ยินไม่ผิดใช่ไหม คุณท้าวโสภาออกปากฝากเธอกับชายคนนี้ไว้ตลอดสองวัน 

ทั้งดูแปลก ทั้งดูพิกล จ้องมองเธอแทบตลอดเวลาไม่มีพักวาง

แล้วต้องอดทนกับสภาพน่าอึดอัดอย่างนี้ไปตลอดสองวันข้างหน้ากระนั้นหรือ 

ขณะที่แมงเม่ายังไม่กล้าหันมามองเขา แต่คนคนนั้นเล่าก็ทำท่าเหมือนน้ำท่วมปาก นิ่งงัน 

เพราะคิดไม่ถึงเช่นกันว่า คุณท้าวโสภาจะเอ่ยคำฝากฝังเช่นนั้นไว้กับตน