Customer Reviews

อีกหนึ่งผลงานของอวี้หว่อที่เรามีติดบ้าน เล่มแรกๆ อ่านแล้วติดมากเพราะชอบ 'ชิโรซายะ' นักดาบผู้ทรงคุณธรรมในเรื่อง ที่กลายมาเป็นสัตว์เลี้ยงแสนรัก(?)ของ 'ลูเซีย' เนื้อเรื่องค่อนข้างเรื่อยเปื่อยในความคิด แต่อ่านแล้วก็เพลินดีเลยซื้ออ่านต่อเรื่อยๆ (เพราะชอบการบรรยายของคนเขียน) เห็นพี่น้องหลายคนบ่นว่านิยายเรื่องนี้ค่อนข้างจับฉ่าย เราก็ไม่รู้หรอกนะคะว่าจริงหรือไม่จริง เพราะเรื่องพวกนี้มันขึ้นอยู่กับตัวบุคคล เลยไม่ขอฟันเฟิร์มอะไรดีกว่า แต่ส่วนตัว เราว่ามันก็สนุกดี เพียงแต่ไม่ปลื้มตอนจบเท่าไหร่

เนื้อเรื่องจะกล่าวถึงตัวเอก 'ลูเซีย' ที่ชอบเก็บของ(คน)สวยๆ งามๆ มาเป็นสัตว์เลี้ยง แล้วสัตว์เลี้ยงแต่ละคนของเจ้าตัวก็งามหยดจริงๆ แถมยังเทพมากอีกด้วย แต่ละคนไม่มีอ่ะที่เรียกว่าธรรมดา แล้วคนที่เก็บพวกเขามารวมเป็นกลุ่มก้อนกันได้จะธรรมดากว่าได้เสียที่ไหน มันก็เริ่มเรื่องมาด้วยประการฉะนี้แล...

พูดถึงนิสัยของตัวละคร(หลัก)ในเรื่อง อย่างที่บอก ติดเรื่องนี้เพราะชอบชิโรซายะ (ขอเรียกสั้นๆ ว่าซายะ) บทนี่เด่นพอๆ กับลูเซียที่เป็นตัวเอกของเรื่องเลยฮะ มีคู่จิ้นอยู่หนึ่งหน่อถ้วนชื่อ แดน (ตอนแรกแดนเข้าใจผิดคิดว่าชิโรซายะเป็นผู้หญิง บวกกับซายะเป็นสิ่งมีชีวิตที่ชาวปีศาจเรียกกันว่า ‘คู่ปรับ’ แดนจึงยอมทำทุกอย่างเพื่อช่วยเหลือซายะ) อ่านแล้วชอบคู่นี้นะ ถึงมันจะออกออร่าสีม่วงมากเลยก็เถอะ... เอาเป็นว่ามาพูดถึงซายะก่อนแล้วกัน (ลูกรักต้องเริ่มก่อน 555)
หากพูดถึงซายะ สิ่งแรกที่เรานึกถึงเลยก็คือ สีขาว เขาเป็นนักดาบผู้ผดุงความยุติธรรม เห็นใครเดือดร้อนเป็นช่วยเหลือ นิสัยซื่อๆ นี่แหละที่ทำให้เราหลงรักซายะมากกว่าใครในเรื่อง กลับกันกับลูเซียที่เป็นตัวเอก ยิ่งอ่านยิ่งหมั่นไส้ 5555 (ขออภัยที่พิมตามตรง) อาจจะเป็นเพราะเราไม่ชอบตัวละครที่ฉลาดแกมโกง+เห็นแก่ตัวเท่าไหร่ เลยไม่ค่อยถูกชะตากับลูเซียละมั้ง ลูเซียเป็นปีศาจที่ชอบของสวยๆ งามๆ ใครเข้าตาก็จะอยากได้มาเป็นสัตว์เลี้ยง พื้นเพนิสัยค่อนข้างเอาแต่ใจ ชอบกวนประสาทคนไปทั่ว แถมยังเอาตัวรอดโคตรเก่ง หากใครชอบฟิลปีศาจน้อยจอมทะเล้นก็คงหลงรักลูเซียได้ไม่ยาก (แต่สำหรับเรามันไม่ใช่อ่ะ 5555) ปิดท้ายกันด้วยอลัน...เอลฟ์ผมทองที่ชอบฟาดฟ้าผ่าใส่คนอื่นเวลาที่ปรอทอารมณ์แตก มีเรื่องนี้นี่แหละที่มีเอลฟ์ขี้หงุดหงิดโผล่มาให้ข้าน้อยกรี๊ดกร๊าดเล่น 5555 คนที่ชอบรองลงมาจากซายะกับแดนก็คนนี้เลยขอรับ อลันมิชชูสโกรเดียทิล่า (ถึงกับต้องเปิดหนังสือดูชื่อเต็มๆ ของเขากันเลยทีเดียว//ปาดเหงื่อ) อีกหนึ่งโมเมนต์ที่ชอบคือตอนที่ซายะกับอลันอยู่ด้วยกัน สองคนนี้เขาเข้ากันได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยนักแล >w<

เรื่องนี้อวี้หว่อเขียนจบแล้วนะคะ มีทั้งหมด 11 เล่ม เรียกได้ว่าถ้าซื้อครบยกเซ็ทนี่ได้อ่านยาวจุใจกันเลยทีเดียว :)

อีกหนึ่งผลงานของอวี้หว่อที่เรามีติดบ้าน เล่มแรกๆ อ่านแล้วติดมากเพราะชอบ 'ชิโรซายะ' นักดาบผู้ทรงคุณธรรมในเรื่อง ที่กลายมาเป็นสัตว์เลี้ยงแสนรัก(?)ของ 'ลูเซีย' เนื้อเรื่องค่อนข้างเรื่อยเปื่อยในความคิด แต่อ่านแล้วก็เพลินดีเลยซื้ออ่านต่อเรื่อยๆ (เพราะชอบการบรรยายของคนเขียน) เห็นพี่น้องหลายคนบ่นว่านิยายเรื่องนี้ค่อนข้างจับฉ่าย เราก็ไม่รู้หรอกนะคะว่าจริงหรือไม่จริง เพราะเรื่องพวกนี้มันขึ้นอยู่กับตัวบุคคล เลยไม่ขอฟันเฟิร์มอะไรดีกว่า แต่ส่วนตัว เราว่ามันก็สนุกดี เพียงแต่ไม่ปลื้มตอนจบเท่าไหร่

เนื้อเรื่องจะกล่าวถึงตัวเอก 'ลูเซีย' ที่ชอบเก็บของ(คน)สวยๆ งามๆ มาเป็นสัตว์เลี้ยง แล้วสัตว์เลี้ยงแต่ละคนของเจ้าตัวก็งามหยดจริงๆ แถมยังเทพมากอีกด้วย แต่ละคนไม่มีอ่ะที่เรียกว่าธรรมดา แล้วคนที่เก็บพวกเขามารวมเป็นกลุ่มก้อนกันได้จะธรรมดากว่าได้เสียที่ไหน มันก็เริ่มเรื่องมาด้วยประการฉะนี้แล...

พูดถึงนิสัยของตัวละคร(หลัก)ในเรื่อง อย่างที่บอก ติดเรื่องนี้เพราะชอบชิโรซายะ (ขอเรียกสั้นๆ ว่าซายะ) บทนี่เด่นพอๆ กับลูเซียที่เป็นตัวเอกของเรื่องเลยฮะ มีคู่จิ้นอยู่หนึ่งหน่อถ้วนชื่อ แดน (ตอนแรกแดนเข้าใจผิดคิดว่าชิโรซายะเป็นผู้หญิง บวกกับซายะเป็นสิ่งมีชีวิตที่ชาวปีศาจเรียกกันว่า ‘คู่ปรับ’ แดนจึงยอมทำทุกอย่างเพื่อช่วยเหลือซายะ) อ่านแล้วชอบคู่นี้นะ ถึงมันจะออกออร่าสีม่วงมากเลยก็เถอะ... เอาเป็นว่ามาพูดถึงซายะก่อนแล้วกัน (ลูกรักต้องเริ่มก่อน 555)
หากพูดถึงซายะ สิ่งแรกที่เรานึกถึงเลยก็คือ สีขาว เขาเป็นนักดาบผู้ผดุงความยุติธรรม เห็นใครเดือดร้อนเป็นช่วยเหลือ นิสัยซื่อๆ นี่แหละที่ทำให้เราหลงรักซายะมากกว่าใครในเรื่อง กลับกันกับลูเซียที่เป็นตัวเอก ยิ่งอ่านยิ่งหมั่นไส้ 5555 (ขออภัยที่พิมตามตรง) อาจจะเป็นเพราะเราไม่ชอบตัวละครที่ฉลาดแกมโกง+เห็นแก่ตัวเท่าไหร่ เลยไม่ค่อยถูกชะตากับลูเซียละมั้ง ลูเซียเป็นปีศาจที่ชอบของสวยๆ งามๆ ใครเข้าตาก็จะอยากได้มาเป็นสัตว์เลี้ยง พื้นเพนิสัยค่อนข้างเอาแต่ใจ ชอบกวนประสาทคนไปทั่ว แถมยังเอาตัวรอดโคตรเก่ง หากใครชอบฟิลปีศาจน้อยจอมทะเล้นก็คงหลงรักลูเซียได้ไม่ยาก (แต่สำหรับเรามันไม่ใช่อ่ะ 5555) ปิดท้ายกันด้วยอลัน...เอลฟ์ผมทองที่ชอบฟาดฟ้าผ่าใส่คนอื่นเวลาที่ปรอทอารมณ์แตก มีเรื่องนี้นี่แหละที่มีเอลฟ์ขี้หงุดหงิดโผล่มาให้ข้าน้อยกรี๊ดกร๊าดเล่น 5555 คนที่ชอบรองลงมาจากซายะกับแดนก็คนนี้เลยขอรับ อลันมิชชูสโกรเดียทิล่า (ถึงกับต้องเปิดหนังสือดูชื่อเต็มๆ ของเขากันเลยทีเดียว//ปาดเหงื่อ) อีกหนึ่งโมเมนต์ที่ชอบคือตอนที่ซายะกับอลันอยู่ด้วยกัน สองคนนี้เขาเข้ากันได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยนักแล >w<

เรื่องนี้อวี้หว่อเขียนจบแล้วนะคะ มีทั้งหมด 11 เล่ม เรียกได้ว่าถ้าซื้อครบยกเซ็ทนี่ได้อ่านยาวจุใจกันเลยทีเดียว :)

หากใครติดตามผลงานของอวี้หว่อจะรู้ดีเลยว่า คำสาปใต้เงาแค้น นี้จะมาแบบแหวกทุกแนวของที่พี่ท่านเคยเขียนมาเลยล่ะ การดำเนินเรื่องจะเป็นไปอย่างราบเรียบ ภาษาสวย จินตนาการล้ำ ดอกไม้-ใบไม้อะไรเดินได้เพิ่งเคยเห็น 5555 (เขาเรียกว่าภูติโฟร้ยย! //บอกตัวเอง) ที่นิยายเรื่องนี้ดึงดูดเราได้คงเป็นความหม่น ความดาร์ก และบรรยากาศภายในเรื่องค่ะ บางฉากนี่บีบคั้นมากจนแทบไม่อยากอ่านหน้าต่อไปเลย แต่พออ่านผ่านไปแล้วเรากลับย้อนกลับมาอ่านซ้ำๆ เพื่อซึมซับอารมณ์โศกของตัวละครในเรื่องซะอย่างนั้น (เป็นเอามาก) ใครที่ชอบมาม่า(นิยายดราม่า) น่าจะหลงรักนิยายเรื่องนี้ได้ไม่ยาก ตั้งแต่แรกที่อ่าน เราไม่สามารถคาดเดาสิ่งที่จะเกิดขึ้นในตอนต่อไปได้เลยค่ะ มันเลยทั้งลุ้นทั้งระทึก บางครั้งก็บีบคั้นมากจนผ้าเช็ดหน้าแทบขาดคามือ (ทึ้งเยอะไปหน่อย...พอดีชีวิตตัวเอกมันรัดทดเกินห้ามใจค่ะ สงสาร TvT ) ว่าแล้วก็กล่าวถึงน้องนายซะหน่อยดีกว่าเนอะ

'เมแลนท์' เป็นดอกไม้สีดำดอกสุดท้ายที่ต้นไม้แห่งจิตวิญญาณให้กำเนิด แต่เพราะเกิดเหตุขัดข้องบางอย่าง (อธิบายซะอย่างกับไฟฟ้าลัดวงจร - - ) เขาจึงถูกชนเผ่าใบไม้ทอดทิ้งให้ต้องอยู่เพียงลำพัง ก่อนจะถูกมนุษย์จับตัวไป มันเลยกลายเป็นจุดเริ่มต้นของความแค้นที่ทำให้นิยายเรื่องนี้มันโคตรดราม่า เอารางวัลน้ำตาทองคำจากข้าพเจ้าไปได้เลย

ธีมของเรื่องนี้ก็ตามชื่อเรื่องเลยค่ะ 'ความแค้น' และไม่ใช่แค้นธรรมดาด้วยนะคะ แต่เป็นความแค้นแบบ S (ซาดิสม์) มากในความคิดเรา คือปรกติเวลาจะแก้แค้นใครสักคน แค่แทงฉึกเดียวกลางอกคนๆ นั้นก็ตายแล้วใช่เปล่าคะ แต่เรื่องนี้ไม่ค่ะ 'คาซีม' ที่เป็นตัวละครหลักอีกคนในเรื่อง เขาต้องการเห็นเมแลนท์อยู่ก็เหมือนตายทั้งเป็นค่ะ... ซึ่งมันเป็นอะไรที่น่าเศร้ามากในความคิดของเรา เพราะในอดีต สองคนนี้เคยเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน แต่ในความแค้นนั้นมันก็มีความกร๊าวให้กรี๊ดเล่นอยู่หลายช็อต ถึงจะแค้นมาก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกผูกพัน หลายฉากหลายตอนมันเลยทำให้เรามีความหวังว่าสองคนนี้จะปรับความเข้าใจกันได้ (ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะได้หรือเปล่า เพราะออกมาแล้ว 3 เล่ม มันยังแง่งๆ กันอยู่เลย แอร๊ยย) ก็ต้องรอลุ้นกันต่อไปค่ะ ว่าความแค้นของเมแลนท์ กับความแค้นของคาซีม ที่ทั้งคู่เดินอยู่บนเส้นทางสายเดียวกันจะจบลงแบบไหน ไม่อยากให้เป็น BAD END เลย ก็คงต้องนั่งลุ้นต่อไปว่าท่านอวี้หว่อจะหักมุมตอนจบอีกหรือเปล่า

ปล. หากใครไม่แอนตี้นิยายดราม่า ดาร์กแฟนตาซี หรืออะไรทำนองนี้ ก็อยากให้ลองซื้อเรื่องนี้ไปอ่านดูค่ะ เผื่อได้เปิดโลกทัศน์ใหม่นะ (คืออัลไล5555)

หากใครติดตามผลงานของอวี้หว่อจะรู้ดีเลยว่า คำสาปใต้เงาแค้น นี้จะมาแบบแหวกทุกแนวของที่พี่ท่านเคยเขียนมาเลยล่ะ การดำเนินเรื่องจะเป็นไปอย่างราบเรียบ ภาษาสวย จินตนาการล้ำ ดอกไม้-ใบไม้อะไรเดินได้เพิ่งเคยเห็น 5555 (เขาเรียกว่าภูติโฟร้ยย! //บอกตัวเอง) ที่นิยายเรื่องนี้ดึงดูดเราได้คงเป็นความหม่น ความดาร์ก และบรรยากาศภายในเรื่องค่ะ บางฉากนี่บีบคั้นมากจนแทบไม่อยากอ่านหน้าต่อไปเลย แต่พออ่านผ่านไปแล้วเรากลับย้อนกลับมาอ่านซ้ำๆ เพื่อซึมซับอารมณ์โศกของตัวละครในเรื่องซะอย่างนั้น (เป็นเอามาก) ใครที่ชอบมาม่า(นิยายดราม่า) น่าจะหลงรักนิยายเรื่องนี้ได้ไม่ยาก ตั้งแต่แรกที่อ่าน เราไม่สามารถคาดเดาสิ่งที่จะเกิดขึ้นในตอนต่อไปได้เลยค่ะ มันเลยทั้งลุ้นทั้งระทึก บางครั้งก็บีบคั้นมากจนผ้าเช็ดหน้าแทบขาดคามือ (ทึ้งเยอะไปหน่อย...พอดีชีวิตตัวเอกมันรัดทดเกินห้ามใจค่ะ สงสาร TvT ) ว่าแล้วก็กล่าวถึงน้องนายซะหน่อยดีกว่าเนอะ

'เมแลนท์' เป็นดอกไม้สีดำดอกสุดท้ายที่ต้นไม้แห่งจิตวิญญาณให้กำเนิด แต่เพราะเกิดเหตุขัดข้องบางอย่าง (อธิบายซะอย่างกับไฟฟ้าลัดวงจร - - ) เขาจึงถูกชนเผ่าใบไม้ทอดทิ้งให้ต้องอยู่เพียงลำพัง ก่อนจะถูกมนุษย์จับตัวไป มันเลยกลายเป็นจุดเริ่มต้นของความแค้นที่ทำให้นิยายเรื่องนี้มันโคตรดราม่า เอารางวัลน้ำตาทองคำจากข้าพเจ้าไปได้เลย

ธีมของเรื่องนี้ก็ตามชื่อเรื่องเลยค่ะ 'ความแค้น' และไม่ใช่แค้นธรรมดาด้วยนะคะ แต่เป็นความแค้นแบบ S (ซาดิสม์) มากในความคิดเรา คือปรกติเวลาจะแก้แค้นใครสักคน แค่แทงฉึกเดียวกลางอกคนๆ นั้นก็ตายแล้วใช่เปล่าคะ แต่เรื่องนี้ไม่ค่ะ 'คาซีม' ที่เป็นตัวละครหลักอีกคนในเรื่อง เขาต้องการเห็นเมแลนท์อยู่ก็เหมือนตายทั้งเป็นค่ะ... ซึ่งมันเป็นอะไรที่น่าเศร้ามากในความคิดของเรา เพราะในอดีต สองคนนี้เคยเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน แต่ในความแค้นนั้นมันก็มีความกร๊าวให้กรี๊ดเล่นอยู่หลายช็อต ถึงจะแค้นมาก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกผูกพัน หลายฉากหลายตอนมันเลยทำให้เรามีความหวังว่าสองคนนี้จะปรับความเข้าใจกันได้ (ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะได้หรือเปล่า เพราะออกมาแล้ว 3 เล่ม มันยังแง่งๆ กันอยู่เลย แอร๊ยย) ก็ต้องรอลุ้นกันต่อไปค่ะ ว่าความแค้นของเมแลนท์ กับความแค้นของคาซีม ที่ทั้งคู่เดินอยู่บนเส้นทางสายเดียวกันจะจบลงแบบไหน ไม่อยากให้เป็น BAD END เลย ก็คงต้องนั่งลุ้นต่อไปว่าท่านอวี้หว่อจะหักมุมตอนจบอีกหรือเปล่า

ปล. หากใครไม่แอนตี้นิยายดราม่า ดาร์กแฟนตาซี หรืออะไรทำนองนี้ ก็อยากให้ลองซื้อเรื่องนี้ไปอ่านดูค่ะ เผื่อได้เปิดโลกทัศน์ใหม่นะ (คืออัลไล5555)