เพชฌฆาตคนสุดท้าย ล.2

Takeshi |
26/09/2014

ผู้เขียน เชาวเรศน์ จารุบุณย์ , นคร พนมชัย สำนักพิมพ์ ดอกหญ้ากรุ๊ป จำนวนหน้าหนังสือ 304 หน้า เล่มสองนี้ดูเหมือนจะน่าสนใจกว่าเล่มแรกครับ (สำหรับผมนะ) เพราะเล่มนี้จะกล่าวถึงวิธีประการชีวิตในยุคต่าง ๆ ซึ่งผมว่ามันก็เป็นความรู้ทีดีอย่างหนึ่งครับ โดยจะเริ่มจากความเป็นมาของคุก "สยามประเทศ" และเรือนจำกลางบางขวางว่ามีที่มาที่ไปอย่างไร ก็สนุกดีครับ เก่าแก่ดี จากนั้นเราก็จะเริ่มเข้าสู่โหมดเพชฌฆาตกันบ้างแล้วว่า ก่อนประหารเนี่ย คนที่เป็นเพชฌฆาตต้องทำอะไรบ้าง ซึ่งเยอะมากครับ พิธีกรรมต่าง ๆ นี้ ผมอดคิดไม่ได้เลยว่าคนที่เค้ารับทำหน้าที่ตำแหน่งนี้ในสมัยก่อนและปัจจุบันเค้าคิดอย่างไรกัน เมื่อเสร็จสิ้นพิธีกรรมของเพชฌฆาตแล้ว ทีนี้ก็จะเริ่มเข้าสู่วิธีการประหารด้วยดาบก่อนเลยครับ จากนั้นจึงต่อด้วยปืน และยาพิษ ผมอยากจะบอกว่าวิธีประหารด้วยดาบเนี่ย เวลาดูในหนังในละครเหมือนไม่เห็นมีอะไรเลย เอานักโทษมานั่ง เพชฌฆาตรำดาบแล้วก็ตัดคอเอาหัวเสียบประจาน แต่มาดูวิธีการจริง ๆ แล้วมันมีอะไรมากกว่านั้นเยอะครับ ต้องทำพิธี ต้องรำ เวลาจะประหารต้องกระทืบเท้า ถ้านักโทษสะดุ้งก็ประหารไม่ได้ ในส่วนของปืนก็เหมือนกันครับ ต้องมีเป้าตาวัว มีทรายโรย กว่าจะเอาเข้าสู่หลักยิงได้ นักโทษจะต้องทำอะไรบ้าง แต่ที่ผมชอบจริง ๆ คือในส่วนของยาพิษครับ ซึ่งดูเหมือนจะไปสบายที่สุด แต่แท้จริงแล้ว ถ้าได้อ่านจะเห็นเลยว่าอวัยวะภายในของนักโทษไม่ได้ไปสบายเหมือนสภาพศพครับ ซึ่งตรงนี้อธิบายได้ดีมากทั้ง 3 วิธีเลยครับ ในส่วนของบทหลัง ๆ ก็จะเป็นเรื่องราวของการขอพระราชทานอภัยโทษครับ การจะขอพระราชทานอภัยโทษจะต้องทำอย่างไรบ้าง ซึ่งผมเห็นว่าคดีอุจฉกรรจ์ อำมหิต หรือพวกยาเสพติดเนี่ย ไม่ควรจะขอด้วยซ้ำ แต่ก็เข้าใจครับ บางทีคนเราทำผิดก็สำนึกได้จริง ๆ ออกมาก็อยากจะทำความดีชดเชยความผิด ก็จะถือว่าเป็นผลิตผลที่ดีของประเทศต่อไป ผมว่าหนังสือเล่มนี้เหมาะสำหรับทุกคนครับ โดยเฉพาะเยาวชน เพื่อที่จะได้เห็นว่าการประหารชีวิตมันน่ากลัวขนาดไหน โดยเฉพาะคดียาเสพติดที่ถ้าได้เข้าไปในแดนประหารแล้ว น้อยคนที่จะรอดออกมา