Daddy in love คุณป๊ะป๋า(กำมะลอ)ที่รัก (ผักบุ้ง)

      สิงโตหิน VS แม่มดหน้าใส

 

 

การจราจรในกรุงเทพฯ ค่อนข้างติดขัดเหมือนทุกๆ วัน

โดยเฉพาะย่านธุรกิจที่มีผู้คนสัญจรค่อนข้างมาก หลายครั้งจึงมักเห็น

ผู้ใช้รถใช้ถนนหงุดหงิด แต่สำหรับชายหนุ่มเลือดผสมไทย-อังกฤษ

ในชุดสูทสากลที่นั่งอยู่เบาะหลังพวงมาลัยรถสปอร์ตสีขาวสัญชาติ

เยอรมัน ใบหน้าของเขากลับดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษที่ได้ขับรถมาทำงาน

ในช่วงเช้าวันนี้

“ผมน่ะหรือครับหนี ผมจะทำอย่างนั้นทำไม ผมไม่รู้จริงๆ ว่า

แม่ชวนแขกมาที่บ้าน ถ้ารู้ผมคงไม่เสียมารยาทกับแขกของแม่หรอก”

เป็นคำโกหกที่ชายหนุ่มได้แต่แอบนึกขอโทษมารดาในใจ แต่ดูเหมือน

ว่าการพยายามหลอกคนที่เลี้ยงเขามานานเกือบสามสิบเจ็ดปีจะไม่ใช่

เรื่องง่าย

“แม่ไม่เชื่อ” ดวงกมลกล่าวโทษผ่านทางโทรศัพท์ “เคนตั้งใจ

หลบหน้าหนูลัลชัดๆ”

มฤเคนทร์นิ่งไปครู่หนึ่ง หวนนึกถึงเหตุการณ์ก่อนที่เขาจะขับรถ

ออกจากบ้านหมาดๆ ตอนนั้นเขากำลังแต่งตัวเตรียมลงไปรับประทาน

อาหารเช้าตามปกติ แต่จู่ๆ ก็บังเอิญเหลือบมองผ่านหน้าต่างห้องนอน

ลงไปเห็นรถยนต์คันหนึ่งแล่นเข้ามาในรั้ว

            เป็นรถของลัลนา...ลูกสาวรัฐมนตรีสังกัดพรรคการเมืองดัง

ภรรยาของท่านรัฐมนตรีสนิทสนมกับมารดาเขามาก เกือบสอง

เดือนก่อน ดวงกมลเคยพยายามแนะนำให้เขารู้จักหล่อนในงานเลี้ยง

สังสรรค์ แต่แค่คุยกันไม่กี่คำ ทัศนคติบางอย่างของหญิงสาวก็ทำให้

เขาต้องหาทางหลบออกมาจากงานเงียบๆ

“โอเคครับ” มฤเคนทร์ยอมรับในที่สุด “ผมตั้งใจหลบหน้า

คุณลัลจริงๆ แต่ผมบอกแม่แล้วนี่ครับว่าคนนี้ผมไม่ชอบ”

“กี่คนๆ แม่ก็ไม่เคยเห็นว่าเคนจะชอบ ตอนหนูพุดซ้อนก็บอก

ว่าเรียบร้อยไป พอมาหนูดาราพรรณรายก็บอกว่าห้าวเกินหญิง แล้ว

กับหนูลัลนี่จะบอกแม่ว่ายังไงอีก นี่ถ้าไม่ติดว่าเคนเคยมีแฟนเป็น

ผู้หญิงสมัยเรียน แม่คงคิดว่าลูกชายของแม่กลายเป็นพวกอนุรักษ์

 ไม้ป่าเดียวกันไปแล้ว” ดวงกมลระบายลมหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน

ผิดกับมฤเคนทร์ที่ยิ้มระรื่น

“ก็อาจเป็นไปได้นะครับ หลายปีมานี้เวลาผมอยู่กับไอ้เสือ

หัวใจของผมมันกระชุ่มกระชวยแปลกๆ”

“เคน...แม่ไม่ตลกนะ” ผู้เป็นมารดาเอ็ด แม้ลึกๆ จะรู้ดีว่าพยัคฆ์

เป็นเพียงญาติสนิทของลูกชายที่ไม่มีทางเป็นอย่างอื่นไปได้ก็ตาม

“ไม่รู้ละ วันนี้เลิกงานแล้วเคนต้องไปรับหนูลัลที่บ้าน พาหนูลัลไปกิน

มื้อค่ำด้วยกัน ไถ่โทษที่ให้หนูลัลต้องมาคอยเก้อ”

เป็นคำสั่งที่ทำให้คนเป็นลูกถึงกับนิ่งงันไปนาน หากเขาอยาก

กินข้าวกับลัลนาจริงๆ ตอนนี้เขาคงนั่งอยู่ที่โต๊ะรับประทานอาหารที่

บ้าน ไม่ขับรถออกมาให้ติดไฟแดงเล่นๆ ทั้งที่เช้าวันนี้ไม่มีความจำเป็น

ต้องรีบเข้าบริษัท

“ผม...นัดลูกค้าไว้แล้วครับ” ชายหนุ่มปด แน่นอนทีเดียวว่าก่อน

ที่มารดาผู้ปราดเปรื่องของเขาจะไล่ต้อนจนต้องจำยอมรับปากไปรับ

ลัลนาช่วงเย็น การตัดบทสนทนาจึงเป็นทางออกที่ดี “ถ้ายังไงแค่นี้ก่อน

นะครับ ผมกำลังขับรถอยู่ คุยไม่ค่อยสะดวกเลย”

ชิ่งกดวางสายเรียบร้อย หนุ่มเลือดผสมวัยสามสิบหกก็ถอน

หายใจฟู่ นึกเบื่อหน่ายเหลือเกินที่ตลอดหลายปีมานี้มารดาพยายาม

จับคู่ดูตัวเขากับสาวๆ บ่อยครั้ง เหตุผลคือท่านอยากเห็นหน้าหลาน

แต่สำหรับเขาแล้วการมีทายาทไม่ใช่เรื่องสำคัญพอที่จะทำให้เขาอยาก

แต่งงาน เพราะถ้าเขาจะมองหาเจ้าสาวสักคนจริงๆ ผู้หญิงคนนั้นต้อง

เป็นคนที่เขารักด้วย

น่าเสียดาย...เขาจำไม่ได้แล้วว่าอาการตกหลุมรักเป็นอย่างไร

เพราะตั้งแต่ผู้หญิงคนแรกและคนเดียวที่เขาเคยตกหลุมรักต้องมาจาก

โลกนี้ไปเพราะอุบัติเหตุเมื่อเจ็ดปีก่อน เขาก็ไม่เคยตกหลุมรักใครอีก

มฤเคนทร์ไม่เคยคิดอยากสานสัมพันธ์กับผู้หญิงคนไหนที่

มารดาเพียรหามาให้ บางทีคงเพราะนิสัยไม่ชอบถูกควบคุมบงการ ยิ่ง

พยายามยัดเยียดมากเท่าไร เขายิ่งต่อต้าน ผิดกับพยัคฆ์...ญาติหนุ่ม

จอมเสเพลของเขาที่ชอบคลุกคลีกับสาวๆ ไม่ซ้ำหน้า และมักแซวเขา

ว่าหวงเนื้อหวงตัวเกินเหตุ เป็นราชสีห์เนื้อทองบ้างละ สิงโตหินบ้างละ

ก็ชื่อจริงของเขาแปลว่าสิงโต...ซึ่งเขายอมรับว่าชีวิตนี้คงไม่มี

ผู้หญิงคนไหนสามารถกะเทาะเปลือกหินที่ห่อหุ้มหัวใจสิงห์ง่ายๆ

เพราะเขาได้ฝังมันลงไปในหลุมศพอดีตว่าที่ภรรยานานแล้ว

พ้นจากสัญญาณไฟแดงช่วงสี่แยกรถติดมาได้ รถสปอร์ตสีขาว

ก็เลี้ยวเข้าสู่ถนนขนาดเล็กหน้าตึกสูงกว่าหกสิบชั้น ก่อนจะหยุดสนิท

หน้าโถงบันไดทางเข้าอาคาร ซึ่งมีป้ายอักษรเหนือประตูกระจกใส

กำกับชัดเจนว่า ‘คราวน์ทาวเวอร์’

เวลาเดียวกันนั้น มอเตอร์ไซค์รับจ้างคันหนึ่งแล่นมาจอดต่อท้าย

เพื่อส่งผู้โดยสาร มฤเคนทร์ไม่ได้สนใจอะไรนัก เนื่องจากตึกแห่งนี้เปิด

ให้เช่าเป็นสำนักงานต่างๆ แต่ละวันมีผู้คนแวะเวียนกันเข้ามาติดต่อ

ธุระไม่ขาด แต่ในฐานะเจ้าของตึกที่มีห้องทำงานส่วนตัวอยู่ชั้นบนสุด

เมื่อเปิดประตูลงจากรถ พนักงานต้อนรับจึงรีบตรงมาทำความเคารพ

“อรุณสวัสดิ์ครับ คุณเคน”

“อรุณสวัสดิ์ครับ” มฤเคนทร์ทักทายตอบอย่างแจ่มใส ก่อนจะ

ส่งกุญแจรถให้อีกฝ่ายนำไปจอดในบริเวณซึ่งถูกจัดเตรียมไว้เป็นพิเศษ

ทันใดนั้น ชายหนุ่มก็เหลือบไปเห็นหญิงวัยกลางคนที่เพิ่งชำระ

ค่ามอเตอร์ไซค์รับจ้างหมาดๆ เร่งฝีเท้าขึ้นบันไดไปทางประตูอาคาร

มือหย่อนกระเป๋าสตางค์เก็บลงในกระเป๋าถือ ทว่าความรีบกลับทำให้

เจ้าตัวไม่ทันระวัง กระเป๋าสตางค์ร่วงหล่นลงบนพื้นหน้าประตูกระจกใส

ครั้นจะร้องบอกให้รู้ตัว หญิงวัยกลางคนก็เข้าไปในอาคาร

เรียบร้อย...

มฤเคนทร์ตัดสินใจก้าวขึ้นบันไดไปเก็บกระเป๋าสตางค์บนพื้น

แต่ก็ต้องประหลาดใจที่จู่ๆ มีผู้หญิงอีกคนหนึ่งสาวเท้ามาย่อกายลง

ข้างๆ มือของเขาทาบลงบนหลังมือนุ่มนิ่ม ส่งผลให้ต้องหันไปมอง

เจ้าของมือน้อยๆ นั้นตามสัญชาตญาณ

น่ารัก! เป็นความรู้สึกแรกที่ปรากฏในหัวใจเขา ก่อนจะค่อยๆ

รู้สึกได้ว่าหัวใจเต้นแรงเร็วกว่าปกติ

มฤเคนทร์จ้องหล่อนตาไม่กะพริบ ขณะที่หญิงสาวเองก็มอง

เขาไม่วางตา หล่อนมีใบหน้าเรียวรูปไข่ มีผิวขาวใสอมชมพูทั้งที่ไม่ได้

แต่งหน้า จมูกเล็กจิ้มลิ้มนั้นหรือก็รับพอดีกันกับริมฝีปากอิ่ม ส่วน

ดวงตากลมโตสีอัลมอนด์คู่นั้นก็สวยสะกดราวกับตุ๊กตา

หล่อนเป็นลูกครึ่งงั้นหรือ

มฤเคนทร์ไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ๆ คือหล่อนคงเป็นครึ่งคนครึ่ง

แม่มด...ถึงได้มีเวทมนตร์สะกดให้เขาตัวชาไปหมดแบบนี้

เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้น หรืออาจจะเคยเกิดในระยะเวลา

นานมาแล้วจนเขาแทบจำไม่ได้ สิงห์หนุ่มลืมไปหมดเลยว่าก่อนหน้านี้

กำลังจะทำอะไร กระทั่งรับรู้ถึงแรงเขยื้อนของมือน้อยๆ ใต้ฝ่ามือหนา

สติที่หลุดกระเจิงไปก็ค่อยๆ หวนคืนมาอีกครั้ง

มฤเคนทร์รีบยกมือออกจากหลังมือหล่อน

“ขอโทษครับ” เขากล่าวอย่างสุภาพ แม่มดน้อยจึงยิ้มตอบเล็กๆ

ตามมารยาท พลางก้มลงหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นถือครอง

“ไม่เป็นไรค่ะ”

อา...เขาอยากขี่ไม้กวาดเสียแล้ว เป็นความรู้สึกถัดมาที่ก่อตัว

ขึ้นอย่างง่ายดาย กระทั่งสังเกตเห็นว่าแม่มดน้อยสวมเครื่องแบบนิสิต

ติดเข็มกลัดตรามหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง มฤเคนทร์ก็นึกก่นด่า

ตัวเอง

บ้าฉิบ! หล่อนยังเป็นเด็กนักศึกษาอยู่เลย

ขณะกำลังพยายามขับไล่ความรู้สึกต่ำทรามออกไปให้พ้น ความ

รู้สึกคุ้นใบหน้าหล่อนก็ค่อยๆ ปรากฏเข้ามาแทนที่

“เรา...เคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่าครับ” สาบานได้ว่าเขารู้สึก

คุ้นหน้าจริงๆ ไม่ได้ตั้งใจปล่อยมุกเสี่ยวจีบหญิงแต่อย่างใด แม้แม่มด

น้อยตรงหน้าจะมีใบหน้าน่ารักสะดุดตา มีรอยยิ้มหวานสะดุดใจ

แต่โบราณว่าคบเด็กสร้างบ้านฉันใด กินเด็กก็ไม่ได้เป็นอมตะเสมอไป

ฉันนั้น

“เอ่อ...” หญิงสาวขมวดคิ้วน้อยๆ มองเขาอย่างพิจารณา

ครู่หนึ่งก็ส่ายศีรษะปฏิเสธ “ไม่ค่ะ หนูขอตัวนะคะ”

ให้ตาย! ยิ่งหล่อนแทนตัวเองว่า ‘หนู’ มฤเคนทร์ยิ่งรู้สึกว่า

ตัวเอง ‘แก่’ ทั้งๆ ที่ปกติแล้วเขาไม่เคยคิดว่าตัวเองแก่ และไม่เคยมี

ใครทำให้เขารู้สึกแก่ขนาดนี้

ร่างบางในชุดนิสิตรีบลุกขึ้นยืน สาวเท้าตรงไปผลักประตูกระจก

ใสที่อยู่เหนือบันไดกว้าง คนแก่...เอ๊ย! คนผ่านประสบการณ์ชีวิตมา

มากกว่าลุกมองตามหลัง กระทั่งฉุกคิดได้ว่ากระเป๋าสตางค์ใบนั้นเป็น

ของผู้หญิงอีกคน ขายาวก็รีบก้าวเร็วๆ ตามไป ก่อนจะต้องชะงักเมื่อ

พบว่าหล่อนไม่ได้คิดฉกฉวย

แม่มดน้อยกำลังคืนกระเป๋าสตางค์ให้หญิงวัยกลางคนที่ยืน

ต่อคิวอยู่ตรงหน้าลิฟต์

ริมฝีปากหยักลึกขยับยิ้ม ชื่นชมในความน่ารักทั้งภายในและ

ภายนอกของหญิงสาว ซึ่งพอส่งหญิงวัยกลางคนเข้าลิฟต์เรียบร้อย

หล่อนก็ก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ ก่อนจะรีบร้อนตรงไปตามทางเดิน

ทิศตะวันตกภายในอาคาร

เสี้ยวนาทีหนึ่งมฤเคนทร์นึกอยากให้ใบหน้าน่ารักนั้นหันกลับ

มาทางเขาสักหน่อย แต่หล่อนกลับไม่ได้สนใจเขาเลย...ทำเหมือนเขา

ไม่สำคัญ เป็นอากาศธาตุที่ไม่มีอะไรน่าจดจำ

จู่ๆ ก็ใจหายอย่างประหลาด ก่อนจะเกิดคำถามในใจว่าหล่อน

มาทำอะไรที่นี่...

หรือจะเป็นเด็กฝึกงาน...มฤเคนทร์คาดเดาจากเครื่องแบบนิสิต

ที่หญิงสาวสวม และนั่นคงเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาคุ้นหน้าค่าตาเมื่อครู่

เขากับหล่อนอาจเคยเดินสวนกันในตึกนี้ แต่ถ้าเคยเจอกันจริงๆ ทำไม

เขาถึงนึกไม่ออก

ช่างเถอะ! หล่อนไม่ได้มีความสำคัญอะไรมากมายเสียหน่อย

ชายร่างสูงในชุดสูทสีน้ำเงินเข้มก้าวตรงไปยังลิฟต์ พยายาม

ผลักไสเรื่อง ‘คนไม่สำคัญ’ ออกจากสมอง และเชื่อว่าทันทีที่ประตู

ลิฟต์ปิดลง ความรู้สึกทั้งหมดที่เคยเกิดขึ้นคงจางหายไปเอง เพราะ

สำหรับเขาแล้วผู้หญิงคือสิ่งมีชีวิตที่วุ่นวาย แค่เท่าที่มารดาเพียรหามา

ให้ก็ทำให้ชีวิตเขายุ่งเหยิงเกินพอ

เขาไม่มีทางเอา ‘ความวุ่นวาย’ เข้ามาสู่ชีวิตแน่ๆ

‘ความวุ่นวาย’ ที่มฤเคนทร์แอบตั้งฉายาให้ลับหลัง...บัดนี้

กำลังก้าวอย่างร้อนรนมาตามทางเดินทิศตะวันตกของคราวน์ทาวเวอร์

เรื่อยๆ ก่อนจะเลี้ยวเข้าไปในร้านชาและกาแฟขนาดใหญ่บริเวณหัวมุม

ทางเดิน ภายในร้านตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์โทนสีขาว ให้อารมณ์

แบบวินเทจ ซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของ ‘ไวท์คราวน์ ที แอนด์ คอฟฟี’ กว่า

เก้าสิบสาขาทั่วประเทศไทย โดยสาขาในชั้นล่างของ คราวน์ทาวเวอร์

เป็นสาขาใหญ่ เนื่องจากสำนักงานคราวน์กรุ๊ปตั้งอยู่ชั้นบนสุดของตึก

เดียวกัน

“ไงจ๊ะน้องยิ้ม วันนี้เกือบสายนะ” พนักงานสาวอายุสามสิบ

ต้นๆ ที่ยืนชงกาแฟอยู่หลังเคาน์เตอร์บาร์หันมาทัก น้ำทิพย์จึงยกมือ

ไหว้ผู้ใหญ่

“สวัสดีค่ะพี่แอน พอดีเมื่อคืนยิ้มแปลงานดึกไปหน่อยก็เลย

ตื่นสาย เดี๋ยวยิ้มไปตอกบัตรก่อนนะคะ”

“ไปๆ รีบไปเลยจ้ะ” อีกฝ่ายโบกมือไล่ น้ำทิพย์จึงเร่งฝีเท้าเข้าไป

ทางด้านหลังเคาน์เตอร์บาร์ ซึ่งเป็นห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ติดกับห้อง

ทำงานของผู้จัดการสาขา

นิสิตสาวทำงานพิเศษที่นี่มาตั้งแต่ช่วงเรียนมหาวิทยาลัย

ปีสอง ตอนนี้กำลังจะจบปีสี่เทอมสุดท้าย รู้ดีว่าระบบการทำงาน

บริษัทสายได้ไม่เกินสามครั้งต่อปี ไม่อย่างนั้นจะต้องถูกหักเงินเดือน

สิบเปอร์เซ็นต์โดยไม่มีการผ่อนปรน ซึ่งปีนี้น้ำทิพย์มาตอกบัตรไม่ทัน

ถึงสองครั้งแล้ว ช่วงนี้ยิ่งกรอบๆ อยู่ด้วย...หากต้องถูกหักเงินไปอีก

มีหวังกินแกลบแน่นอน

ก้าวมาถึงหน้าโต๊ะเครื่องตอกบัตร น้ำทิพย์ก็ก้มลงเปิดกระเป๋า

สะพายข้างใบเก่งเพื่อรื้อค้นบัตรประจำตัวพนักงานออกมาแตะ

ปิ๊บ! เสียงบันทึกเวลาดังขึ้น ก่อนเข็มนาฬิกาจะชี้บอกเวลา

เก้าโมงตรงพอดี

รอดตัวแล้วเรา...คนเกือบสายถอนหายใจโล่ง เก็บบัตรประจำตัว

ลงในกระเป๋า สาวร่างบางในชุดนิสิตกระโปรงยาวคลุมเข่าหมุนตัวไปยัง

 

            (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)