แผนร้ายลงท้ายว่ารัก

            หญิงสาวปริศนา

            หญิงสาวร่างบางในชุดสีชมพูหวานถอนหายใจอีกครั้ง อีกครั้ง

และอีกครั้ง ดวงตามีแววครุ่นคิดขณะมองไปยังประตูห้องที่ถูกล็อกจาก

ด้านนอก มือทั้งสองข้างยังคงประสานกันไว้และบีบกระชับกันอยู่เป็น

ระยะ เสมือนพยายามสร้างไออุ่นทดแทนความเย็นเฉียบในร่างกาย

...เธอจะทำยังไงต่อไปดี คิดสิคิด... คำถามเดิมวนเวียนไปมาอย่าง

ต้องการหาทางออก ภาพเหตุการณ์ไม่กี่นาทีที่ผ่านมายังคงติดตาตรึงใจ จ

นไม่อาจลบเลือนให้หายไป จำได้ว่าทันทีที่เธอตัดสินใจกระชากมงคล

แฝดคู่นั้น ย่อมหมายความว่าเธอพร้อมรับผลแห่งการกระทำที่กำลังจะ

ตามมา...

                ‘กะ...แก แกเป็นใคร กล้าดียังไงมาทำกับฉันแบบนี้’ เพชรชมพู

เจ้าสาวในชุดไทยประยุกต์สีงาช้างลุกขึ้นยืนทันทีที่บ่วงแห่งรักหลุดลอย

ออกไปจากศีรษะของตน มือข้างหนึ่งที่เคยเอื้อมรับน้ำมงคลก่อนหน้านี้

ถูกยกขึ้นเช็ดน้ำที่ไหลจากศีรษะลงมาเปรอะเปื้อนใบหน้า ปลายนิ้วของ

ไฮโซสาวผู้เพียบพร้อมไปด้วยชื่อเสียงและเกียรติยศชี้ไปด้านหน้าอย่าง

สั่นเทา ต่างจากอีกฝ่ายที่มีเพียงสีหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่รู้สึกรู้สาใน

ความผิดที่เพิ่งกระทำลงไป ทำให้เจ้าสาวของงานสติแตกมากยิ่งขึ้น ‘

                ไม่มีปากหรือไง ฉันถามว่าแกเป็นใคร’

            นอกจากจะไม่มีเสียงตอบกลับมาแล้ว คนถูกถามยังลอยหน้า

ลอยตากวนโทสะอย่างเห็นได้ชัด

                ‘พวกการ์ดหายหัวไปไหนกันหมด ปล่อยให้คนบ้าเสียสติเข้ามา

ได้ยังไง ใครก็ได้มาเอานังนี่ออกไปเดี๋ยวนี้’ ปากเรียวบางสั่นระริกตาม

คลื่นอารมณ์ ทว่า ‘นังนี่’ กลับมองหน้าคนพูดด้วยรอยยิ้มมุมปาก แต่

ดวงตาคมไม่ได้ยิ้มตามแต่อย่างใด

                ‘จะรีบให้ฉันออกไปไหนกันล่ะคุณ ในเมื่อเรื่องสนุกมันเพิ่งเริ่มต้น

เท่านั้นเอง’ หญิงสาวปริศนาเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนจะยิ้มเยาะอีกฝ่าย

อย่างเปิดเผย ‘ฉันเป็นใครไม่สำคัญหรอกค่ะ ประเด็นสำคัญมันอยู่ที่ว่า

เจ้าบ่าวของคุณเป็นอะไรกับฉันต่างหาก’

                ตาคมเจือแววหวานของเธอสะกดไว้ที่เจ้าสาว หากทว่ามือเรียว

บางกลับยกขึ้นสัมผัสลูบไล้ไปตามซีกแก้มของผู้เป็นเจ้าบ่าวที่ยืนนิ่งเงียบ

อยู่ใกล้ๆ อาการเฉยเมยไม่ปัดป้องใดๆ ของภาณุมาศ บวกกับคำตอบ

กำกวมจากหญิงสาวปริศนา ยิ่งเรียกให้อารมณ์โกรธของเพชรชมพูทวี

ความรุนแรงมากขึ้น

                ‘นังบ้า หยุดเพ้อเจ้อแล้วเอามือสกปรกๆ ของแกออกไปจากพี่นุ

เดี๋ยวนี้นะ’ เพชรชมพูปัดมืออีกฝ่ายออกจากแก้มภาณุมาศอย่าง

ขยะแขยงทันทีที่พูดจบ และเอื้อมมือหมายจะผลักหญิงสาวนิรนามให้

ออกห่างจากเจ้าบ่าวของเธอ แต่ยังไม่ทันที่จะได้ทำอย่างใจคิด แขนของ

เธอกลับถูกยึดไว้แน่นด้วยอุ้งมือแข็งแกร่งของคนที่ยืนอยู่เคียงข้าง

                ‘เอ๊ะ!’ เพชรชมพูชะงักค้าง หันกลับมามองผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าบ่าว

ทันที แขนของเธอยังคงถูกยึดไว้แน่น นัยน์ตาเรียวที่ถูกแต่งแต้มไว้อย่าง

งดงามหรี่ลงช้าๆ ก่อนจะส่งสายตาไปสำรวจหญิงสาวตรงหน้าอย่าง

ตั้งใจ พินิจพิจารณาตั้งแต่ศีรษะจดปลายเท้า ก่อนจะวกกลับมาหยุดอยู่

ที่หน้าท้องของอีกฝ่าย แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่ท้องหรอกที่เป็นปัญหา

ปัญหาคือชุดที่เจ้าหล่อนจงใจใส่มาต่างหาก

                ‘แกท้อง’ เหมือนเป็นประโยคบอกเล่า แต่สีหน้าและแววตาผู้พูด

แสดงให้เห็นชัดเจนว่าตอนนี้เธอกำลังต้องการคำตอบ

                ‘ตายแล้ว! นี่คุณเพิ่งรู้เหรอคะ นึกว่าจะฉลาดมากกว่านี้ซะอีก

แล้วหวังว่าคุณจะไม่ตั้งคำถามโง่ๆ ว่าฉันท้องกับใครหรอกนะ’ จังหวะ

การพูดหยุดไปเล็กน้อย ก่อนเสียงเล็กหวานจะตามมาด้วยประโยคสั้นๆ

ที่ว่า ‘ในเมื่อผัวของฉันก็ยืนอยู่ใกล้ๆ คุณนั่นไง’

                ผู้พูดจงใจเน้นเสียงในถ้อยคำที่แสดงถึงสถานะความสัมพันธ์ของ

เธอกับชายหนุ่มตรงหน้าอย่างหนักแน่น เชื่องช้า และมั่นคง อีกทั้งยัง

โอบแขนเข้าหาลำตัวเจ้าบ่าวของงานอย่างรักใคร่ ทำเอาเจ้าสาวตัวจริง

นิ่งอึ้งไปอย่างเริ่มเข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้ได้ชัดเจนขึ้น

                เพชรชมพูหลับตา ตั้งสติหายใจเข้าออกช้าๆ เมื่อเธอลืมตาขึ้นมา

อีกครั้ง น้ำแห่งความเสียใจก็ค่อยๆ ไหลออกมาจากนัยน์ตาแดงก่ำที่

บ่งบอกถึงความร้าวรานภายใน หญิงสาวส่ายหน้าไปมาอย่างน่าสงสาร

                ‘ไม่จริง ไม่จริงใช่ไหมคะพี่นุ บอกพิ้งค์มาสิว่าผู้หญิงคนนี้โกหก’

แววตาผู้เป็นเจ้าสาวสั่นระริกไม่ต่างจากร่างกายของเธอ แต่ก่อนที่ภาณุ-

มาศจะได้ตอบอะไรออกไป เสียงทรงอำนาจก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง

                ‘ใช่! ไม่จริง หลานชายของฉันไม่มีวันตาต่ำไปคว้าผู้หญิงหน้าด้าน

ไร้ยางอายอย่างแกหรอก’ มือเหี่ยวย่นของเจ้าสัวอิทธิเลื่อนไปจับแขนผู้ที่

เขาหมายมั่นปั้นมือจะให้มาเป็นหลานสะใภ้อย่างให้กำลังใจ ‘หนูพิ้งค์

อย่าไปเชื่อมันนะลูก’

                ชายชราผู้เป็นตาของเจ้าบ่าว มองหญิงสาวปริศนาผู้สร้างความ

ร้าวฉานตรงหน้าด้วยแววตารังเกียจชิงชังอย่างเห็นได้ชัด หากทว่า

อีกฝ่ายหาได้สะทกสะท้านแต่อย่างใด กลับยกมือไหว้ผู้อาวุโสด้วยรอยยิ้ม

                 ‘สวัสดีค่ะคุณตา ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ยังคงปากร้ายไม่เปลี่ยน-

แปลงเลยนะคะ’ ดวงตากลมโตจ้องมองชายชราตรงหน้าอย่างไม่มีทีท่า

เกรงกลัวแม้แต่น้อย ความไม่ลงรอยเผยชัดในแววตาคนทั้งคู่

                ‘อย่ามาเรียกฉันว่าตาเพราะฉันไม่เคยรู้จักแก หลานชายของฉันก็

ไม่มีวันตาต่ำไปเลือกก้อนกรวดมาแทนเพชรแท้อย่างหนูพิ้งค์เด็ดขาด

ใคร ใครก็ได้ มาลากตัวนังผู้หญิงบ้าเสียสติออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!’

                บอดีการ์ดประจำงานที่ดูเหมือนไม่มีตัวตนก่อนหน้านี้ รีบตรงปรี่

เข้ามาเพื่อดึงหญิงสาวตัวการความวุ่นวายออกไป แต่ก่อนที่ร่างอัน

บึกบึนของเหล่าผู้คุ้มภัยจะถึงตัวเธอ ภาณุมาศกลับเลื่อนกายเข้ามา

 บดบังร่างเล็กในชุดคลุมท้องไว้ ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นเสียงที่เงียบมา

ตลอดก็ดังขึ้น ท่ามกลางความตกตะลึงอย่างคาดไม่ถึงของเหล่าสักขีพยาน

และญาติผู้ใหญ่ที่มาร่วมพิธีมงคลในวันนี้

                ‘ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์แตะต้องเธอ’ เสียงเข้มเอ่ยขึ้น แม้

มันจะไม่ดังมาก แต่ก็ทำให้คนทั้งห้องชะงักค้างไป ด้วยคิดไม่ถึงว่าเจ้าบ่าว

ของงานจะกล้าลุกขึ้นมาปกป้องคนที่ไม่ใช่เจ้าสาวของตนเองเช่นนี้

                ‘แกนั่นแหละหยุดเจ้านุ ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ถอยออกมาจาก

มันเดี๋ยวนี้’

                ‘ผมคงทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกครับคุณตา ในเมื่อฟากฟ้าเป็นเมีย

ผม และเราสองคนกำลังจะมีลูกด้วยกัน’ สิ้นคำสารภาพที่หลุดออกมา

จากปากชายหนุ่ม ความเงียบเริ่มคืบคลานเข้ามาปกคลุม พร้อม

บรรยากาศค่อยๆ ตึงเครียดขึ้นทุกขณะ ด้วยไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เพิ่งได้ยินไป

เมื่อสักครู่ได้หลุดออกมาจากปากของผู้เป็นเจ้าบ่าวจริงๆ แต่หลังจากนั้น

เพียงชั่วนาที เสียงกระซิบกระซาบราวข้าวตอกแตกของเหล่าสักขีพยาน

ก็ดังอื้ออึงไปทั่วห้องทำพิธี

                หากแต่ที่ชัดเจนจับใจความได้ มีเพียงคำตัดพ้อต่อว่าอันแผ่วเบา

ที่หลุดจากปากเจ้าสาว ‘พี่นุทำไมใจร้ายแบบนี้ ทำไมพี่ทำกับพิ้งค์แบบนี้’

ตามด้วยเสียงสะอื้นร่ำไห้ด้วยความร้าวราน ก่อนที่ร่างเพรียวบางในชุด

ไทยประยุกต์จะทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรง ใบหน้าที่แต่งแต้มไว้อย่าง

สวยงามบัดนี้ซีดขาวราวกระดาษ น้ำตาไหลรินลงมาเป็นสาย ชวนให้

น่าเวทนาสงสารยิ่งนัก เหล่าสักขีพยานต่างมองดูเธอด้วยความเห็นใจ

                แม้กระทั่งหญิงสาวผู้กระทำยังลังเลในการกระทำของตน แต่ก่อน

ที่ใจจะถูกแบ่งเป็นสองให้สับสนไขว้เขวไปมากกว่านี้ ใครบางคนก็ถือ

วิสาสะดึงข้อมือของเธอจากทางด้านหลัง ทำให้หญิงสาวเซตามไป

เล็กน้อย มารู้ตัวอีกครั้งก็เมื่อร่างของตัวเองตกอยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่ง

ของชายหนุ่มอีกคนอย่างไม่ทันได้เตรียมใจ

                ‘โอเคๆ อายอมแล้วคุณนุ ไม่เห็นต้องใช้วิธีนี้เลย อาบอกแล้ว

ใช่ไหมว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ ยังไงอาก็ต้องรับผิดชอบเพื่อนคุณนุ

เพราะว่าเด็กในท้องคือลูกของอา’ ประโยคสุดท้ายดูเหมือนเจ้าตัวจะ

พยายามเน้นเสียงให้ดังขึ้น เพื่อให้คนภายในห้องได้ยินกันถ้วนหน้า

วงแขนแข็งแกร่งรัดหญิงสาวแน่นขึ้นกว่าเดิม ในขณะที่เจ้าของเรือนร่าง

ในอ้อมแขนเบิกตากว้าง อ้าปากค้างอย่างตกใจไม่ต่างจากคนอื่นๆ เลย

สักนิด!

                ‘นี่มันอะไรกันหนึ่ง ตกลงผู้หญิงคนนี้ท้องกับใครกันแน่’ ใบหน้า

และน้ำเสียงของเพชรประภาสผู้เป็นพ่อเจ้าสาวเครียดขึ้นกับตลกร้ายที่

กำลังพบเจอ เรื่องราวดูสับสนวุ่นวายไปหมด ตกลงผู้หญิงปริศนาคนนี้

เป็นใคร แต่เหนืออื่นใดนั่นคือ...ใครเป็นพ่อของเด็กในท้องหญิงสาวผู้นี้

กันแน่

                เพชรแท้ไม่ได้ตอบคำถามพี่ชายต่างมารดาของเขาในทันที หาก

ส่งสัญญาณให้เหล่าบอดีการ์ดที่เตรียมพร้อมอยู่ก่อนแล้ว เข้ามาประชิด

ตัวภาณุมาศก่อนที่เจ้าตัวจะรู้ตัว ในขณะที่อ้อมแขนแข็งแรงของเพชรแท้

 ค่อยๆ ลากร่างเจ้าปัญหาถอยห่างออกมาอย่างเชื่องช้า ก่อนที่คนใน

อ้อมกอดจะทันได้ตั้งตัว

                เมื่อจำเลยในอ้อมแขนกลับคืนมามีสติอีกครั้ง หญิงสาวก็รีบหัน

ไปมองเจ้าบ่าวของงาน คิ้วเรียวบางถูกยกขึ้นคล้ายส่งรหัสลับที่รู้กันเพียง

สองคน ทว่ากลับได้รับเพียงการส่ายหน้าส่งมาให้เท่านั้น หญิงสาวจึง

ตัดสินใจยกส้นรองเท้าที่สูงไม่ถึงสองนิ้วของเธอ กระแทกลงบนเท้าผู้อ้าง

สิทธิ์เป็นพ่อตัวจริงของเด็กในท้องอย่างเต็มแรง เพชรแท้สะดุ้งตกใจอย่าง

คาดไม่ถึง เป็นเหตุให้มือที่กำลังโอบรัดร่างของหญิงสาวผละออกอย่าง

ลืมตัว ร่างในชุดคลุมท้องได้ทีขืนตัวออกมาอย่างรวดเร็ว ปากเรียวบาง

เผยอขึ้น เตรียมปฏิเสธความสัมพันธ์จอมปลอมที่ถูกยัดเยียดให้

                ‘ไม่จริง อุ๊บ...’ ยังไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยอะไรให้เรื่องราววุ่นวายมาก

ขึ้นกว่านี้ ริมฝีปากหนาได้รูปของชายหนุ่มที่อ้างสิทธิ์เป็นสามีตัวจริงก็ถือ

วิสาสะทาบลงมาบนเรียวปากนุ่มของเธออย่างรวดเร็ว เสียงที่กำลังจะ

ถูกเปล่งออกมาถูกกลืนกลับไปในลำคอ ลมหายใจของหญิงสาวติดขัด

ขึ้นมาชั่วขณะ จังหวะเต้นของหัวใจระรัวเร็วเหมือนจะแตกออกมาเป็น

เสี่ยงๆ ในขณะที่นัยน์ตากลมโตราวลูกแก้วเบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ แต่

ก่อนที่หญิงสาวจะมีสติขัดขืนออกไป เจ้าของรอยจูบสายฟ้าแลบที่ครอบ-

ครองริมฝีปากเธอก็เป็นฝ่ายถอนจุมพิตอันน่าพิศวงนี้ออกไปเสียเอง

ใบหน้าคมสันคลี่ยิ้มหวานขณะมองสบสายตาเธอ อีกทั้งยังถือวิสาสะ

โอบรอบไหล่เธอไว้อย่างแนบชิด

                คราวนี้เชื่อหรือยังว่าผมรักคุณ’ เสียงห้าวแว่วมาสำทับรอย

สัมผัสที่ยังติดตรึงในความรู้สึกของหญิงสาว อันที่จริงแล้วเพชรแท้

ต้องการให้คนในงานได้ยินกันอย่างชัดเจน ซึ่งก็ได้ผลชะงัด เมื่อบรรดา

แขกผู้มาร่วมงานต่างพากันตกตะลึง เพราะไม่คิดว่าชายหนุ่มผู้เคร่งขรึม

และเพียบพร้อมไปด้วยชื่อเสียงเกียรติยศจะเปิดตัวภรรยาต่อหน้าสักขีพยาน

นับร้อยด้วยวิธีนี้!

                หากทว่าในนาทีนั้นเอง ก็มีเสียงปรบมือดังขึ้นจากใครคนหนึ่ง

เสมือนเป็นเครื่องชี้นำ เพราะไม่นานเสียงปรบมือของบรรดาแขกผู้มา

ร่วมงานคนอื่นๆ ก็ดังกึกก้องไปทั่วห้องทำพิธี เพชรแท้อาศัยจังหวะที่

ทุกคนกำลังร่วมยินดีไปกับเขา ดึงหญิงสาวตัวปัญหาในอ้อมแขนออกไป

อย่างรวดเร็ว เกินกว่าภาณุมาศและเจ้าตัวต้นเหตุจะมีสติยับยั้งไว้ได้ทัน

                ดูเหมือนบุคคลที่มีสติลำดับเหตุการณ์ได้ก่อนใครจะเป็นเจ้าสัวอิทธิ

ที่เข้ามารับช่วงต่อความสัมพันธ์ได้อย่างทันท่วงที

                ‘คุณหนึ่งเปิดตัวภรรยาได้น่าประทับใจจริงๆ แต่ถึงยังไงก็คงต้อง

ขอโทษทุกคนกับเหตุการณ์เข้าใจผิดที่เกิดขึ้น เมื่อเข้าใจกันดีแล้ว เรามา

ทำพิธีรดน้ำสังข์กันต่อดีกว่า จะได้รับประทานอาหารกันเสียที’ จบคำพูด

รวบรัดไม่ขยายความใดๆ เพิ่มเติมของเจ้าสัวอิทธิ ภาณุมาศก็เริ่มมีสติ

กลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง เขาขยับเท้าด้วยหวังจะตามหนุ่มผู้แก้

กับสาวผู้ก่อความวุ่นวายออกไป ทว่ายังไม่ทันได้ทำให้เรื่องเลวร้ายลงไป

มากกว่าเดิม ชายหนุ่มก็ถูกเจ้าสัวอิทธิและเหล่าบอดีการ์ดเข้ามา

ประกบตัวไว้เสียก่อน พร้อมบังคับให้ต้องรดน้ำสังข์ต่อทันที มงคลแฝด

ถูกยกขึ้นมาสวมให้บุคคลทั้งคู่อีกครั้ง

                หลังจากที่เจ้าสาวได้เช็ดหน้าเช็ดตาเป็นที่เรียบร้อย พิธีจึงเดินหน้า

ต่อไปเสมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และถึงแม้ว่าจะมีหลายคนสงสัยกับการ

ปรากฏตัวของสาวปริศนา แต่ก็ไม่มีใครกล้าทักท้วงหรือพูดอะไรออกมา

                ‘ทำไมเรื่องมันลงเอยอย่างนี้ไปได้วะ เวรกรรมจริงๆ หวังว่าแกจะ

เอาตัวรอดได้นะ’ ภาณุมาศคิดอย่างปวดหัวพลางยกมือขึ้นเกาศีรษะ

แกรกๆ

                เขายังคงตั้งรับไม่ทันกับสถานการณ์ที่เปลี่ยนไป ลมหายใจถูก

ผ่อนออกมาอย่างหนักหน่วง บอกให้รู้ถึงความกังวลใจที่อัดอั้นไว้ภายใน

มากมาย หากแต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะเจ้าสัวอิทธิสั่งให้บอดีการ์ดประกบติด

 เขาไว้ตลอดเวลา จึงจำใจต้องนั่งลงพร้อมผู้เป็นเจ้าสาวอีกครั้ง เพชรชมพู

เจ้าสาวผู้น่าสงสารกระตุกแขนเสื้อเจ้าบ่าวข้างตัวเบาๆ แล้วก้มลงกระซิบ

ที่หูเขาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

                ‘มีปัญญาแค่นี้เองเหรอคะพี่นุ เสียใจด้วยนะที่เมียของพี่ทำอะไร

พิ้งค์ไม่ได้’

                คนฟังถึงกับกัดฟันกรอด ก้มหน้าก้มตารับน้ำมงคลโดยไม่ยอม

            (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)