เล่ห์ลับ ซ่อนรัก Love Secret

                กลางสนามโปโลซึ่งมีพื้นที่กว้างประมาณสี่สนามฟุตบอล

จอมก่อเรื่องที่ได้รับเชิญให้เป็นนักกีฬากิตติมศักดิ์เข้าร่วมแข่งขันโปโล

การกุศลกำลังขับเคี่ยวกันอย่างสนุกสนานโดยมีเสียงเชียร์จากบรรดา

สาวๆ เป็นแรงสนับสนุน

                “องค์ชาย สู้เขานะคะ”

                “ฉันจะมอบร่างกายเป็นรางวัลให้องค์ชายในคืนนี้”

                นางแบบสาวชื่อดังของวงการพูดขึ้นอย่างไม่อายใคร ทำให้

หญิงสาวดีกรีนางเอกดาวรุ่งที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ทำหน้าเบ้ด้วยความหมั่นไส้

                “มอบร่างกายเป็นรางวัล...เฮอะ” ฝ่ายนั้นตวัดเสียงเยาะ “คิดว่า

อยู่ดีๆ ใครหน้าไหนจะเสนอตัวให้องค์ชายได้หรือ ถ้าไม่ได้รับเลือก

ก็ไม่มีสิทธิ์ย่ะ!”

                คนถูกแขวะหน้าแดงก่ำ ทำท่าเหมือนอยากกระโจนเข้าบีบคอ

เจ้าของเสียงแหลมบาดหู

                “รู้ดีขนาดนี้ ท่าทางจะเคยถูกตัดสิทธิ์สินะ”

                “นี่!”

                “จี้ใจดำละซี้...ว้าย เงียบ เคยแน่ๆ เลย” นางแบบสาวลอยหน้า

ยั่ว

            เสียงหัวเราะเยาะกับบทสนทนาที่ดังเผื่อแผ่คนใกล้เคียงพลอย

ทำให้คนอื่นๆ หัวเราะสะใจบ้าง นางเอกสาวซอยเท้าไปมาพร้อมกรีด

เสียง ถ้าไม่ติดว่าอยู่ท่ามกลางสายตาผู้คนและหนุ่มหล่อในสนามอาจ

จะหันมาเห็นคงเกิดเรื่องทะเลาะวิวาทอย่างไม่ต้องสงสัย เมื่อไม่รู้จะ

ทำอย่างไรเจ้าตัวจึงได้แต่เดินกระแทกเท้าแยกไปอยู่อีกมุมหนึ่ง

                ทีมที่ได้รับความสนใจเป็นพิเศษในการแข่งขันคราวนี้ถูกเรียกว่า

‘ก๊วนเจ้าชาย’ มีทั้งหมด 5 คน ประกอบด้วย เลวิน ดราโก วินเซ็นต์

เจ้าชายเดวิน และเจ้าชายอีธาน

                แม้ว่าสมาชิก 3 ใน 5 จะไม่ใช่เจ้าชาย แต่รูปร่างหน้าตาและ

ชีวิตความเป็นอยู่เหมาะสมกับฉายาอย่างยิ่ง นอกจากทุกคนจะหล่อ

เหลาปานเทพบุตรแล้ว ยังมีโพรไฟล์เลิศเลอจนหญิงสาวค่อนโลกต่าง

ใฝ่ฝันถึง แม้เป็นเพียงคู่ควงชั่วคราวของพวกเขาสักครั้งหนึ่งในชีวิต

ก็ยังดี

                เริ่มจาก เลวิน นิโคลาส เฟอร์ลอง ทายาทเจ้าของโรงแรม

เฟอร์ลองซึ่งมีสาขาทั่วทุกมุมโลก รวมถึงโรงแรมเฟอร์ลองสาขาสิงคโปร์

ที่อยู่ใกล้กับสนามโปโลที่จัดการแข่งขันในวันนี้ด้วย ว่ากันว่ามรดกที่

จะได้รับ ใช้ตลอดชาติก็ยังไม่หมด

                คนต่อมา ดราโก กราซซินี่ ครอบครัวของเขาเป็นเจ้าของสาย

การบินกราซซินี่ แอร์ไลน์ มีเที่ยวบินตรงสู่นครหลวงสำคัญๆ ทั่วโลก

แต่แทนที่เจ้าตัวจะสนใจสืบทอดกิจการ กลับรักในงานเดินแบบ

มากกว่า ชื่อเสียงของเขาในวงการดังกระฉ่อน รายได้ต่อปีมากพอเลี้ยง

ชีพได้สบายโดยไม่ต้องพึ่งเงินจากครอบครัวสักเหรียญ

                คนที่สาม วินเซ็นต์ โกลด์สมิธ แค่นามสกุลก็บอกยี่ห้อว่าตระกูล

นี้ร่ำรวยขนาดไหน สำนวนคาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดเป็นคำเปรียบ

เทียบที่ไม่เกินจริงไปนัก เพราะกิจการค้าทองของครอบครัว เจ้าตัวจะ

คาบสักสิบช้อนพร้อมกันยังได้ ปัจจุบันวินเซ็นต์ทำงานเป็นที่ปรึกษา

ทางด้านการเงินคนสำคัญของบริษัทยักษ์ใหญ่หลายแห่ง จัดเป็นคน

บ้างานมากคนหนึ่ง

                เจ้าชายเดวิน กิลฟอร์ด มอนทราเวีย สมาชิกคนที่สี่ของก๊วน

เจ้าชายแห่งประเทศมาเคซซีเนีย แม้จะเป็นเจ้าชายจากประเทศเล็กๆ

ที่ตั้งอยู่กลางมหาสมุทรแปซิฟิก แต่ความร่ำรวยและชาติกำเนิดอันสูง

ศักดิ์เหมือนแม่เหล็กชิ้นโตที่ดึงดูดสาวๆ ให้เข้าหาไม่ซ้ำหน้า

                ส่วนคนสุดท้ายซึ่งกำลังควบม้าพร้อมเอี้ยวตัวลงหวดไม้โปโล

เพื่อปิดเกมในชักกาสุดท้ายคือ เจ้าชายอีธาน วิลเลี่ยม เฟลิกซ์ เจ้าชาย

รัชทายาทแห่งราชอาณาจักรเลนีเซีย ประเทศเล็กๆ แถบยุโรปตะวัน-

ออกเฉียงใต้ริมฝั่งทะเลเอเดรียติก

                ด้วยความหล่อเหลาพ่วงตำแหน่งว่าที่กษัตริย์ รวมถึงการวางตัว

ติดดินเข้าถึงได้ง่าย เขาผู้นี้จึงได้รับการจัดให้เป็นหนึ่งในท็อปเทนของ

รัชทายาทที่มีสาวๆ หลงรักมากที่สุดในโลกถึงสามปีซ้อน ชนิดที่ต่อให้

มีข่าวควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า ผู้ที่ใฝ่ฝันอยากเป็นซินเดอเรลลาในชีวิตจริง

ก็ไม่แคร์

                หนุ่มหล่อทั้งห้าเริ่มสนิทสนมกันตั้งแต่ครั้งเรียนด้วยกันที่อีตัน

โรงเรียนชายล้วนชื่อดังแห่งประเทศอังกฤษ ชีวิตหลายปีในโรงเรียน

ประจำทำให้ความเป็นเพื่อนของทั้งห้าแน่นเหนียวยิ่งกว่าพี่น้องร่วมสาย

เลือด แม้ภายหลังวินเซ็นต์จะออกจากโรงเรียนกลางคันก็ตาม

                นอกจากความเนื้อหอมกับประวัติเพอร์เฟกต์แล้ว อีกอย่างที่

พวกเขาเหมือนกันคือชอบก่อวีรกรรมจนตกเป็นข่าวไม่เว้นแต่ละวัน

โดยที่เจ้าตัวไม่เคยแยแส

                เสียงปรบมือและเสียงกรี๊ดกร๊าดของสาวๆ ดังขึ้นหลังการ

แข่งขันโปโลการกุศลจบลง เลวิน หนึ่งในก๊วนเจ้าชายเนื้อหอมที่

สมัครใจเป็นผู้ชมเพียงอย่างเดียวลุกขึ้นเดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อน โดย

มีเจ้าของเสียงวี้ดว้ายก่อนหน้านี้ตามเป็นทาง

                “ยังจริงจังอย่างกับลงแข่งโอลิมปิกเหมือนเดิม” เลวินตบบ่าแซว

อีธานที่ยิ้มรับทั้งเหงื่อเต็มหน้า

                เจ้าชายทั้งสองในก๊วนอาจมีชีวิตสูงส่งเต็มไปด้วยกฎระเบียบ

เวลาอยู่ในวัง ทว่าเมื่ออยู่ภายนอกกลับใช้ชีวิตปกติเหมือนคนทั่วไป

แม้แต่คำพูดจากับคนอื่นๆ

                “นายยังไม่ชินอีกเรอะ” เจ้าชายเดวินเอ่ยพลางโอบเอวนางแบบ

สาวสวยสองคนเข้าหา

                กีฬาโปโลเป็นกีฬาถนัดของทั้งกลุ่ม แต่เป็นที่รู้กันว่าอีธานชอบ

มันมากๆ ถ้าเขาไม่ใช่เจ้าชายและคิดเอาดีทางนี้คงสบายไปทั้งชาติ

เพราะคงได้ค่าตัวสูงลิบลิ่วจากความสามารถที่มี

                “ชักหิว มีอะไรให้กินบ้าง”

                เสียงบ่นพึมพำดังมาจากวินเซ็นต์ที่กำลังมองข้ามไหล่ดาราสาว

สุดเซ็กซี่ใกล้ตัวไปยังเต็นท์อาหารที่เรียงรายอยู่ข้างสนาม ท่าทางเฉื่อย

ชาในเวลาปกติเปลี่ยนเป็นงุ่นง่านทุกทีที่ท้องร้อง

                “ไอ้เห็นแก่กิน” ดราโกว่าหลังเงยหน้าขึ้นจากริมฝีปากอิ่มของ

คู่ควงที่เพิ่งพบกันข้างสนามก่อนเริ่มแข่งขัน

                “หรือนายไม่หิว” วินเซ็นต์ไม่ยอมแพ้ตามแบบฉบับคนเห็นเรื่อง

กินเป็นเรื่องใหญ่

                ในขณะที่สี่หนุ่มนัวเนียกับสาวสวยในอ้อมกอดพลางพูดแขวะ

กันไปมา อีธานกลับเป็นคนที่เงียบที่สุด รอยยิ้มบนใบหน้าหายไป

นางแบบกับดาราสาวที่แข่งขันกันบดเบียดเนื้อตัวเข้าหาไม่ได้รับความ

สนใจมากไปกว่าโอบเอวไว้หลวม ๆ

                สายตาของเขากวาดไปทั่วบริเวณงาน บรรยากาศเลิศหรูโชย

น้ำหอมกลิ่นละมุน รถยนต์ราคาแพงอย่างโรลส์-รอยซ์ เฟอร์รารี ลัมโบร์-

กินี บูกัตติ ที่นำมาจอดเรียงรายราวกับโชว์รูมกลางแจ้ง ชายหญิง

ในชุดแบรนด์เนมและแฟชั่นหมวกที่แทบจะเป็นสัญลักษณ์ของงาน

โปโล

                “แกมองหาอะไรอีธาน” เดวินถาม มองตามสายตาเพื่อนด้วย

ความสงสัย

                “คน”

                “ใครวะ บอกมา ฉันรู้จักทุกคนในงานนี้”

                อีธานหันมาสบตาเลวินอย่างมีความหวัง เขาลืมสนิทว่าที่นี่เป็น

อาณาจักรของเฟอร์ลอง แค่เอ่ยชื่อ คนอย่างเลวินต้องบอกได้แน่ว่า

‘เธอ’ เป็นใคร

                ‘แต่...นั่นสิ’

                ‘ใคร?’

                อีธานนึกถึงแวบแรกที่เห็น การที่เขามองสิ่งอื่นนอกจากลูกโปโล

ระหว่างการแข่งขันเป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

                ‘แวบเดียว...ที่จำได้ทุกรายละเอียด’

                ส่วนสูงของเธอประมาณ 5 ฟุต 4 นิ้ว รูปร่างอ้อนแอ้น เอวคอด

กิ่วน่าทาบมือทั้งสองลงไป เส้นผมสีน้ำตาลอมแดงทิ้งตัวลงเคลียเหนือ

เนินอกอิ่มใต้คอร์เซตสีดำดูนุ่มสลวยน่าพันนิ้วเล่น ส่วนนัยน์ตาโต

ดำขลับก็ราวกับมีแรงดึงดูดบางอย่าง ดูจากลักษณะแล้วเธอไม่ใช่

ชาวยุโรปแท้

                ‘อาจเป็นลูกผสมลาติน...ประมาณนั้น’

                แต่ที่แน่นอนคือเธอจ้องมองเขา อย่างตั้งใจทีเดียวละ ทว่าความ

หวังที่จะได้พบเธอหลังแข่งเสร็จกลับพังทลาย เพราะเขาไม่เห็นเธอ...

แม้แต่เงา

                “เฮ้ย! อีธาน บอกเลฟมันสิ” วินเซ็นต์โวยวาย หน้าตาบ่งบอก

ว่าเริ่มโมโหหิวจนแทบกินคนข้างๆ แทนอาหารได้

                อีธานไม่สนใจอารมณ์ของเพื่อนด้วยกำลังตั้งใจมองหาหญิงสาว      

ที่เห็นอยู่ข้างสนามระหว่างตนเองกำลังแข่งขันอีกครั้ง รูปร่างเล็กบาง

กว่าผู้หญิงส่วนใหญ่ในที่นี้น่าจะเป็นจุดสังเกตได้ดี แต่ทั้งงานกลับไม่มี

เธอ

                “เป้าหมายใหม่?” เลวินกระซิบกระซาบ “ไว้หน้ากันหน่อยสิ

เพื่อน สาวๆ ที่ฉันหาให้ไม่โดนใจบ้างสักคนรึ”

                เสียงกระซิบเมื่อครู่คงไม่เบาพอและเข้าหูผู้หญิงตัวนุ่มๆ สอง

คนในอ้อมกอดเข้า พวกหล่อนทำท่ากระเง้ากระงอด อีธานไม่ปฏิเสธ

ว่าสวยทั้งคู่ ซ้ำยังมีทีท่าเต็มใจทำทุกอย่างตามบัญชา แต่น่าแปลกที่

เขากลับไม่รู้สึกสนใจแม้แต่น้อย ทว่า...

                “ช่างเหอะ” เจ้าชายหนุ่มยักไหล่แล้วยอมตัดใจ “ชักหิวขึ้นมา

เหมือนกัน”

            เจ้าของดวงตาดำขลับมองตามหนุ่มหล่อปานเทพบุตร

ทั้งห้าที่ถูกห้อมล้อมด้วยเซเลบฯ สาวจากแทบทุกวงการเดินไปตัก

อาหารยังเต็นท์ส่วนที่จัดไว้เป็นพิเศษสำหรับพวกเขา แขกในงานโปโล

การกุศลที่รวมกลุ่มอยู่ก่อนพร้อมใจแหวกช่องให้เป็นทาง ใบหน้ายิ้ม

แย้ม พินอบพิเทา

                คนเหล่านี้ได้รับสิทธิพิเศษในทุกที่ที่ย่างกรายไปถึงเสมอ สั่งการ

ได้ทุกอย่างตามต้องการ แค่คนเดียวอำนาจยังล้นมือ รวมกันยิ่งทวีคูณ

                เธอไม่สนใจเรื่องพวกนั้น ทุกแห่งบนโลกมีความเหลื่อมล้ำอยู่

มันเหมือนเป็นสัจธรรมว่าถ้าก้าวขาหนึ่งไปข้างหน้า อีกข้างจะอยู่หลัง

เสมอ

                ปัญหาคือ แล้วเรื่องอะไรเธอกับก๊วนอภิสิทธิ์ชนต้องมาอยู่

ที่เดียวกันด้วย

                ‘บ้าจัง!’

                “ไนล์ อยู่นี่เอง ตามหาตั้งนาน”

                ไนล์ หรือชื่อจริงตามบัตรประชาชนว่า หม่อมราชวงศ์นาตาชา

นฤมาศ สะดุ้งหันขวับมาเจอเจ้าของเสียงเรียกที่ยืนเท้าสะเอวจังก้า

ดวงตาชั้นเดียวยิ่งเล็กลงอีกเมื่อเจ้าตัวหรี่มองแบบคาดโทษ

                “บัว”

                “แกมาทำอะไรตรงนี้” ใบบัวถามคาดคั้น เพราะในขณะที่

ทุกคนรวมตัวกันอยู่ริมสนาม นาตาชากลับอยู่ในอาคารสำนักงานของ

โปโลคลับเพียงลำพัง

                เมื่อครู่เพราะอยู่ในภวังค์ นาตาชาจึงตกใจกับเสียงเรียกเพียง

เบาๆ ของเพื่อนสนิท แต่ตอนนี้สุ้มเสียงกับท่าทางของอีกฝ่ายไม่อาจ

ข่มขวัญเธอได้ แม้แต่การใช้กำลังก็เถอะ ผู้หญิงผิวขาวเป็นหยวกกล้วย

ผอมและเตี้ยกว่าตั้งเกือบสิบเซนติเมตรอย่างใบบัวทำให้เธอขยับเขยื้อน

ยังไม่ได้เลย

                “เข้าห้องน้ำ”

                “ห้องน้ำ?” ใบบัวทวนคำเสียงสูง บุ้ยใบ้ให้ดูป้ายบอกทางไปสุขา

ลูกศรชี้ไปยังทิศทางฝั่งตรงข้าม ไม่ใช่ตรงที่นาตาชายืนทำลับๆ ล่อๆ

อยู่ “เชื่อตายเลยนะ ยายคุณหญิง ฉันรู้ว่าแกพยายามหลบองค์ชาย

อีธานอยู่”

                 ชื่อนั้นเหมือนหนามแหลมทิ่มแทงใจทุกครั้งที่ได้ยิน ใบบัวกล่าว

หากันแบบนี้ไม่ถูกต้อง

                “ไม่ได้หลบ!”

                 “แกหลบ”

                “ไม่-ได้-หลบ!” นาตาชาเถียงคอเป็นเอ็น แน่ใจในคำยืนยันของ

ตัวเอง “ทำไมฉันต้องทำแบบนั้น”

                “กลัวไงล่ะจ๊ะ” ใบบัวหัวเราะคิกคัก กระแซะเข้ากระตุกโบผูก

คอร์เซตเย้า “แกกลัว”

                ในพจนานุกรมของหม่อมราชวงศ์นาตาชาไม่เคยมีคำว่ากลัว

            (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)