เมียรายเดือน

มหัศจรรย์แห่งรัก

 

                ทุกครั้งที่แหงนหน้าขึ้นมอง หัวใจทั้งดวงปวดร้าวเป็นริ้วๆ

อึดอัดทรมานเหมือนยืนอยู่ในที่ที่ขาดแคลนอากาศ แข้งขาสั่นเทา เหน็บ

หนาวจนต้องยกแขนสองข้างขึ้นกอดตัวเอง แต่แปลกนักหนา สกุนตลา

ละสายตาจากภาพตรงหน้าไม่ได้ มันเป็นต้นไม้โบราณอายุร่วมร้อยปี

สูงตระหง่าน แผ่กิ่งก้านน้อยใหญ่ออกรายรอบลำต้นดูสวยงามร่มเย็น

กำลังทอดเงาทาบดินกินพื้นที่บริเวณกว้าง และที่สำคัญมันก่อให้เกิด

อารมณ์สะเทือนใจอยู่ลึกๆ

“โสม”

ร่างเล็กสะดุ้งเฮือก

“กะแล้วว่าต้องอยู่ที่นี่” เด็กสาวเจ้าเนื้อเขม้นมองดวงหน้าสวย

เศร้า ทันได้เห็นหยาดน้ำในดวงตาสีน้ำตาล เพื่อนสนิทคนนี้มีพฤติกรรม

แปลกๆ หล่อนชอบใช้เวลาพักกลางวันอยู่ใต้ต้นไทร ต้นไม้หลังโรงเรียน

ซึ่งมีรากอากาศห้อยย้อยลงมาเป็นม่านธรรมชาติ บ่อยครั้งที่หล่อน

ร้องไห้ สะอึกสะอื้นปิ่มจะขาดใจโดยไร้ต้นสายปลายเหตุ

“ถ้าไทรต้นนี้มันทำให้เธอรู้สึกแย่ เธอก็ควรจะอยู่ห่างจากมัน”

“ไม่ใช่แค่ต้นนี้...ทุกต้น...แม้แต่ในรูปถ่ายหรือในหนังสือ ทุกครั้งที่

ได้เห็น เรารู้สึกเหมือน...เหมือนมีใครสักคนรอเราอยู่...รอด้วยความ

เจ็บปวด ขมขื่น บางคืนเราก็ฝัน...ฝันเห็นผู้ชายตัวสูงๆ ยืนหันหลังอยู่ใต้

ต้นไทร เราเรียกเขา พอเขาจะหันหน้ามาเราก็ตื่น...ตื่นซะทุกที”

“ตื่นซะทุกที นี่เธอจะบอกว่าเธอฝันถึงผู้ชายคนนั้นมากกว่าหนึ่ง

ครั้ง ฝันเรื่องเดิมซ้ำๆ เหรอ” เจ้าของเสียงสูงหันซ้ายหันขวา พอเพื่อน

ร่วมชั้นพยักหน้า ขนแขนก็พร้อมใจกันลุกพรึบ บรรยากาศรอบตัว

ค่อนข้างเงียบ ชวนให้คิดอะไรต่อมิอะไรฟุ้งซ่าน

“แล้วจำได้ไหม ในฝันเธอเรียกเขาว่าอะไร”

“คุณ...คุณอะไรก็ไม่รู้ ชื่อเขาติดอยู่ที่ริมฝีปาก เราพยายามจะนึก

แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก”

“ว้า! เสียดายแทน น่าจะได้เห็นหน้า เราว่าเขาต้องเป็นเนื้อคู่เธอ

แน่ๆ แบบว่าชาติที่แล้วเคยพลัดพรากจากกัน จากทั้งที่ยังรัก ชาตินี้

ก็เลย...”

“พอเถอะ” สกุนตลาเอ่ยห้ามเสียงแหบแห้ง คำว่าพลัดพราก

แสลงหู มันทิ่มแทงใจให้เจ็บปวด

“เป็นอะไรหรือเปล่า” คนถามแตะบ่าบอบบาง เห็นชัดว่าดวงหน้า

รูปไข่เกือบๆ จะไร้สีเลือด

“ไม่เป็นไร แค่...แค่รู้สึกหวิวๆ”

“จะเป็นลมหรือเปล่า หาที่นั่งพักก่อนไหม”

“ไม่ละ กลับเข้าห้องเรียนกันดีกว่า อีกสิบนาทีก็หมดเวลาพัก

เที่ยงแล้ว”

“อ้าว! เวรกรรม!” ยุ้ยหรืออิ่มอนงค์แสดงสีหน้าว่าอยากเขกหัว

ตัวเอง

“คุยไปคุยมาลืมเลย อาจารย์ลัดดาให้มาตาม เร็วเข้าเถอะ ป่านนี้

อาจารย์รอเงกแล้ว”

“อาจารย์อยู่ที่ไหน”

“ห้องพักครู”

ข้อมือบางถูกคว้าหมับ สกุนตลาเดินห่างจากต้นไม้ขนาดใหญ่

ตามแรงดึง ก่อนจะถึงเขตอาคารเรียนที่คลาคล่ำไปด้วยนักเรียนชาย

หญิง หล่อนเหลียวหลังมองไปยังทิศทางเก่า เห็นลมพัดรากไทรย้อยให้

เคลื่อนไหวพะเยิบพะยาบ เหมือนมันพยายามจะบอกอะไรหล่อน

สักอย่าง อะไรที่เกี่ยวข้องกับชายคนนั้น คนที่หล่อนโหยหาอาวรณ์ทั้งๆ

ที่ไม่รู้จัก

 

“อาจารย์คะ”

ลัดดาเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะทำงาน ท่านส่งยิ้มอ่อนโยนให้เด็กสาว

อายุสิบสี่ซึ่งเป็นลูกศิษย์คนโปรด หล่อนเรียนดี ความประพฤติดี มี

พรสวรรค์ด้านดนตรีที่น่าส่งเสริม แต่น่าเสียดายที่หล่อนเกิดในครอบครัว

ซึ่งมีฐานะอัตคัด

“นั่งสิหนู” ลัดดาบอก สกุนตลาจึงนั่งอย่างสงบเสงี่ยมลงเบื้อง

หน้า ขณะที่อิ่มอนงค์รอเพื่อนอยู่นอกห้อง

“เสาร์นี้หนูว่างหรือเปล่าจ๊ะ ถ้าว่างครูจะพาไปขับร้องเพลงไทยที่

กรุงเทพฯ”

“ว่างค่ะ”

เส้นทางชีวิตของลูกคนจนไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ อาชีพ

จักสานไม้ไผ่ของแม่ม่ายขาพิการสร้างรายได้แค่ปีละไม่ถึงแสน ในฐานะ

พี่สาวคนโตของน้องๆ อีกสองคน หล่อนต้องทำงานวันหยุดตัวเป็นเกลียว

เก็บผักบุ้งผักตำลึงมัดกำขาย รับจ้างถูบ้าน ฟ้อนรำ เล่นดนตรีไทย

ให้วงของโรงเรียน ทำทุกอย่างที่ได้เงิน แม้กระทั่งเป็นนางรำแก้บนหน้า

ศาลเจ้าพ่อ หรือพับถุงด้วยหนังสือพิมพ์เก่าส่งแม่ค้าหน้าตลาดสดหล่อน

ก็ทำมาแล้วและยังทำอยู่

“งานนี้มีแค่หนูกับปิยะเดช หนูขับร้อง ปิยะเดชสีซอ เล่นแค่สอง

เพลง ‘บุหลันลอยเลื่อน’ กับ ‘ลาวดวงเดือน’”

                “ค่ะ”

“คนดูไม่เยอะ ไม่น่าจะเกินสิบคน คนจ้างเป็นเศรษฐีนักธุรกิจชื่อ

คุณชนะชัย พี่สาวเขาไม่ค่อยสบาย ท่านป่วยเป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรง

คุณหมอประจำตัวแนะนำให้ลองใช้ดนตรีบำบัด เห็นว่าคุณนายช้องนาง

คนนี้มีอดีตโศกเศร้าฝังใจกับเพลงไทยเดิม”

“คุณนายช้องนาง” สกุนตลาห่อไหล่ รู้สึกหนาวเยือกขึ้นมาเฉยๆ

“แต่ก็แปลกนะ คุณชนะชัยเขาโทร. มาหาครูสองรอบ ย้ำนักย้ำหนา

ว่าคนร้องต้องเป็นหนู สกุนตลาคนเดียวเท่านั้น คงจะเห็นการแสดง

ของหนูกับเพื่อนๆ ในวงจากยูทูบ ครูอภินันท์เล่าให้ฟังว่าเพิ่งเอาคลิป-

วิดีโอที่ถ่ายงานแข่งขันดนตรีไทยระดับจังหวัดไปอัปโหลดลงเว็บ ดูสิ...

แค่ไม่กี่วันก็มีคนสนใจว่าจ้างให้ไปแสดงที่บ้าน แหม! เสียดายจริง ถ้า

หนูได้เรียนต่อ ม. ปลาย โรงเรียนเราคงรับงานนอกสถานที่ไม่หวาดไม่ไหว”

คนฟังยิ้มชืด การเรียนต่อ ม.4 เป็นฝันที่ไม่อาจเป็นจริง น้องสาว

ฝาแฝดสองคนเรียนอยู่ชั้น ป.6 ปีหน้าจะเข้าเรียน ม.1 ที่โรงเรียนแห่งนี้

หน้าที่แบ่งเบาภาระหนักอึ้งของแม่เป็นของหล่อนซึ่งเป็นพี่คนโต ไม่ว่าจะ

เสียดายแค่ไหนหล่อนก็ต้องตัดใจ ต้องเลิกเรียนทั้งที่อยากเรียน

“อ้อ! คืนวันศุกร์ไปนอนบ้านครูนะ วันเสาร์เราจะเดินทางเข้า

กรุงเทพฯ แต่เช้า ครูจะทำเรื่องขอใช้รถตู้โรงเรียน หนูต้องตื่นมาแต่งหน้า

ทำผมตอนตีห้า วันพุธคุณชนะชัยจะส่งชุดไทยสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้น

มาให้ลองใส่ คับหลวมตรงไหนก็คงพอจะแก้ทัน” ลัดดาคำนวณเวลา

เดินทางจากจังหวัดอยุธยาถึงคฤหาสน์ย่านบางเขนไว้ประมาณชั่วโมงครึ่ง

“ต้องแต่งชุดไทยด้วยหรือคะ”

“จ้ะ ต้องแต่ง น้ำเสียงคุณชนะชัยฟังดูกระตือรือร้น เขาคงหวัง

เต็มที่ว่าเสียงเพราะๆ ของหนูกับฝีมือสีซอขั้นเทพของปิยะเดชจะสามารถ

บำบัดอาการป่วยของคุณนายช้องนางให้ทุเลาได้”

ลูกศิษย์กับอาจารย์พูดคุยกันเรื่องดนตรีอีกไม่กี่ประโยค ออด

โรงเรียนก็ดังไปทั่วทุกอาคาร เตือนให้รู้ว่าถึงเวลาต้องแยกย้ายกันไป

ทำหน้าที่ของตัวเอง

“หนูขออนุญาตเข้าห้องเรียนนะคะ”

“ไปเถอะจ้ะ” ลัดดามองเด็กสาวที่กระพุ่มมือไหว้ สกุนตลา

ผิดแผกจากเด็กสาวยุคสองพัน หล่อนนุ่มนิ่มเป็นกุลสตรี ทุกกิริยา

ละเมียดละไมชวนให้มองไม่รู้เบื่อ

“สกุนตลา”

คนถูกเรียกชะงักเท้า หล่อนเดินย้อนกลับมาหาแม่พิมพ์ของชาติ

“คะ...อาจารย์”

“ครูซื้อหนังสือมาฝาก”

เด็กสาวรับหนังสือเล่มบางมาลูบคลำอย่างทะนุถนอม หล่อน

ชอบอ่านนวนิยายกับวรรณคดี เรื่องที่มีอยู่ในห้องสมุดหล่อนก็ยืมแล้ว

ยืมอีก ยืมซ้ำๆ จนอิ่มอนงค์ล้อเลียนว่าหล่อนจะอ่านให้กระดาษทะลุ

“ศกุนตลา” เด็กสาวพึมพำ ปลายนิ้วเรียวลากไปตามตัวอักษร

สีชมพูเข้ม

“จ้ะ ศกุนตลาเป็นวรรณคดีของอินเดีย เขียนโดยจินตกวีชื่อกาลิ-

ทาส นางเอกชื่อพ้องเสียงกับหนู รูปโฉมของนางงดงามยิ่งนัก ขนาด

กษัตริย์รูปหล่อที่ชื่อทุษยันต์เห็นปุ๊บก็รักปั๊บ พระองค์แต่งงานกับนาง

กลางป่าโดยมีพระแม่ธรณีเป็นสักขีพยาน ต่างคนต่างตกอยู่ในห้วงรักที่

แสนดื่มด่ำ แต่แล้ว...” คนเล่าหยุดเว้นจังหวะ มองเห็นประกายใคร่รู้

เต้นระริกอยู่เต็มดวงตากลมโต

“หลังจากร่วมหอกันแล้วทุษยันต์ก็เสด็จกลับนครหัสดิน โดยทรง

มอบแหวนแทนใจให้ศกุนตลาหนึ่งวง นางรอขบวนขันหมากมาสู่ขอเพื่อ

จัดพิธีอภิเษกสมรส แต่ก็รอเก้อ ไม่มีขบวนขันหมากยกมา”

“ทำไมล่ะคะ”

“มีเหตุให้รักแท้กลายเป็นรักที่พลัดพราก ด้วยอำนาจคำสาปของ

ฤาษีทุรวาส ทุษยันต์ทรงจำผู้หญิงที่พระองค์ทรงรักสุดหัวใจไม่ได้”

                “ถ้ารักสุดหัวใจก็ต้องจำศกุนตลาได้สิคะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ก็ต้องไม่ลืมกัน” เสียงหวานสั่นเครือ รู้สึกแปลกๆ เหมือนลัดดาไม่ได้เล่า

เรื่องย่อวรรณคดีอมตะให้ฟัง แต่เหมือนโลกใบนี้มีใครคนหนึ่งคร่ำครวญ

หาหล่อนด้วยความโศกเศร้าอาดูร และถ้าพบกันเขาจะจำหล่อนไม่ได้

“ออดสองดังแล้วละจ้ะ” คนเป็นครูขยับตัว เห็นสีหน้าเจ็บปวด

ของเด็กสาวถนัดตาแต่ไม่มีเวลาให้ซักถาม

“ขอบพระคุณสำหรับหนังสือค่ะ”

“ไม่เป็นไรจ้ะ วันหน้าครูจะหาหนังสือดีๆ มาฝากเธออีก”

เมื่อสกุนตลาเดินพ้นจากสายตาห่วงใยแล้ว น้ำตาที่กลั้นไว้ก็ไหล

ทะลักออกมา

“โสม!” อิ่มอนงค์ตกอกตกใจ ยืนตัวแข็งทื่อเมื่อเพื่อนรักโถมกาย

เข้าสวมกอด

“ยุ้ย ทำไมเราไม่เหมือนคนอื่น หัวใจเราเหมือนไม่ใช่ของเรา เรา

ควบคุมมันไม่ได้ เดี๋ยวเจ็บ เดี๋ยวทุกข์ เดี๋ยวสะเทือนใจกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง”

“ไม่ใช่ของเธอแล้วมันจะเป็นของใคร”

“เขา”

 “เขาไหน”

“ไม่รู้ เราไม่รู้อะไรเลย รู้แค่ว่าเขามีตัวตน เขาต้องอยู่ที่ไหนสักแห่ง

บนโลกใบนี้ ยืนอยู่บนแผ่นดินผืนเดียวกับเรา มองฟ้า...มองดาว...มอง

พระจันทร์แล้วปวดใจเหมือนที่เราปวด”

อิ่มอนงค์ลูบหลังเพื่อนซี้ สีหน้างงงัน ไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่ได้ยิน ถ้า

คนคนนั้นมีตัวตนอยู่จริงและไม่ใช่ภูตผีปีศาจ ก็ขอให้ก้าวเข้ามาในชีวิต

ของเด็กสาวน่าสงสารที่กำลังร่ำไห้ เปลี่ยนหยาดน้ำตาทุกหยดให้กลาย

เป็นเสียงหัวเราะ เปลี่ยนรอยยิ้มหมองให้กลายเป็นรอยยิ้มแห่งความ

สุขสมหวัง สกุนตลาจมอยู่กับความทุกข์มานานหลายปี ตั้งแต่รู้จักกัน

อิ่มอนงค์ก็เห็นดวงตาคู่สวยคู่นี้ฉายแววเศร้ารันทดอยู่เป็นนิจ

 

เจ้าของคฤหาสน์สว่างจันทร์ละสายตาจากสนามหญ้าเขียวขจี

ที่นั่นมีชายแปลกหน้าหลายคนเดินสวนกันขวักไขว่ พวกเขากำลังวุ่นวาย

อยู่กับการกางเต็นท์สีขาวทรงพีระมิด ที่มีหน้ากว้างถึงสิบสองเมตร ติด

เครื่องปรับอากาศและผ้าประดับจับจีบกับผ้าม่าน บางคนลำเลียงอุปกรณ์

จัดงานออกจากท้ายรถหกล้อ มีทั้งเก้าอี้ เวทีสำเร็จรูป ระบบเสียง ระบบไฟ

และอะไรต่อมิอะไรอีกมากมาย

“ทำไมถึงแน่ใจนักว่ามันจะได้ผล” โสภณถามเสียงเนิบเมื่อน้องเมีย

ของท่านมีสีหน้าเปี่ยมความหวัง

“เพราะเด็กคนนั้นครับ เมื่อวานผมขับรถไปแอบดูแกที่โรงเรียน

รูปร่างหน้าตา กิริยาท่าทาง ทุกอย่างที่ได้เห็น บอกผมว่าสกุนตลาคนนี้

กับสกุนตลาคนนั้นเป็นคนเดียวกันแน่ เพียงแต่ว่า...เพียงแต่...” ชนะชัย

สะท้อนใจ ผ่านมาสิบห้าปีแล้ว แต่ภาพเหตุการณ์ในวันที่หญิงสาวคน

หนึ่งใช้มีดคมกริบกรีดข้อมือตัวเองใต้ต้นไทร ปล่อยเลือดไหลอาบพื้นดิน

อย่างน่าเวทนายังคงแจ่มชัด

“ลูกสาวสัปเหร่อขี้เมาตายไปแล้ว”

“ครับ สกุนตลาอีกคนตายไปแล้ว”

ต่างคนต่างเงียบงัน โศกนาฏกรรมความรักระหว่างเด็กหนุ่ม

อนาคตไกลกับสาวบ้านป่าผู้มีชะตาชีวิตน่าสงสาร ก่อให้เกิดอารมณ์

สะเทือนใจทุกครั้งที่นึกถึง

ผ่านไปหลายนาที กว่าโสภณจะเอ่ยขึ้นมาเบาๆ

“พี่ไม่เคยเชื่อเรื่องภพชาติ”

“ผมก็เหมือนกันครับ ไม่เคยเชื่อว่ามีการเวียนว่ายตายเกิด ไม่

เคยตั้งคำถามให้ตัวเองตอบสักครั้งว่ามีอีกโลกซ่อนอยู่หลังความตาย

หรือเปล่า แต่เด็ก ม.ต้นที่ชื่อสกุนตลาทำให้ความเชื่อของผมเปลี่ยน”

 

            (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)