เจ้าสาวลายเสือ

“อะไรนะครับแม่ แม่...อะไรนะ แม่พูดอะไรนะครับ ผม

เหมือนไม่ได้ยินครับ เดี๋ยวนะฮะ เดี๋ยวผมเข้าห้องพักก่อนแล้วแม่โทร. เข้า

ห้องแล้วกันจะได้คุยกันง่ายกว่า”

สักพักเมื่อเขากลับเข้าห้องพักมารดาจึงโทร.มาด้วยน้ำเสียงที่เศร้า

ที่สุด เศร้าจนดั้นเมฆไม่อาจคิดว่าสิ่งที่มารดาเขาโทร. มาบอกนั้นเป็นเพียง

การหยอกล้อเท่านั้น

เขากำ ลังเรียนต่อปริญญาเอกครึ่งๆ กลางๆ ในต่างประเทศ

มีคอนโดมิเนียมและบ้านพักของตัวเอง ครอบครัวเขาร่ำ รวย เป็นเจ้าของ

กิจการโรงแรมใหญ่ทั้งในเมืองหลวงและต่างจังหวัด ชีวิตดั้นเมฆเหมือน

เจ้าชายที่เสกสรรปั้นแต่งอะไรก็ได้อย่างใจต้องการเสมอ

ดั้นเมฆเลยเป็นคนจองหองยโสโอหังไม่ยอมใครง่ายๆ แม่เขาก็ช่าง

ตามใจมาแต่เล็กแต่น้อย อีกอย่างเขาเรียนเก่งมาก ชั่วเวลาไม่นานเขาก็

จะคว้าปริญญาเอกแต่จู่ๆ มารดาโทร. มาบอกว่าอยากให้เขาดร็อปทุกอย่าง

ไว้ก่อนแล้วกลับเมืองไทยเร็วที่สุด

“เอาเลยครับคุณแม่ ว่าไปเลยครับ จะบอกว่าอะไรนะ”

“แม่อยากจะให้ลูกกลับเมืองไทย”

“แต่ผมกำ ลังเรียนนะครับ อีกไม่นานก็จบแล้ว”

          “มันไม่ไหวแล้วดั้น แม่...แม่ไม่อาจปิดบังอะไรดั้นได้ต่อไปแล้ว

ละนะ แล้วคุณพ่อก็ต้องการให้แม่เป็นคนบอกดั้นเอง”

มารดาเขาร่ำไห้เหมือนอดทนไม่ไหวอีกต่อไป และดั้นเมฆเองก็พูด

อะไรไม่ออก เขารู้สึกเหมือนหูอื้อไปหมด

“เราต้องขายทุกอย่างที่มีเพื่อใช้หนี้นะ กิจการของเราไม่อาจก้าว

ต่อไปได้อีกแล้วละลูก...เราต้องขายก่อนที่จะล้มทั้งยืน”

“ผมว่าคุณแม่ต้องล้อผมเล่นแน่ๆ เลยนะครับ”

ดั้นเมฆกล่าว “ผมว่าแบบนี้ไม่สนุกนะครับ ไม่ใช่เรื่องคุยกันเล่นๆ

นะ”

“คอนโดฯ แล้วก็บ้านที่นั่นคุณพ่อบอกขายไปแล้วนะจ๊ะ แล้วดั้นก็

ต้องย้ายออกเร็วที่สุดน่ะ แม่คิดว่าแทนที่จะไปหาอะพาร์ตเมนต์อยู่ให้

สิ้นเปลือง ดั้นรีบกลับเถอะลูก มีโอกาสค่อยกลับไปเรียนใหม่เพราะแม่ไม่มี

เงินจะโอนให้อีกแล้ว”

เป็นไปไม่ได้! แต่มารดาเขาคงไม่เล่นบทเนียนได้ขนาดนี้ ทั้งพูดไป

ร้องไห้ไปถ้าไม่ใช่ความจริง แต่มันกะทันหันเกินไป เพราะก่อนหน้านี้เขา

ไม่ระแคะระคายเรื่องนี้เลย

“มันเกิดขึ้นได้ยังไง...แล้วตั้งแต่เมื่อไหร่”

“มันสะสมมานานแล้ว จากปัญหาทุกด้าน ทั้งการเมืองภายใน

ทั้งเศรษฐกิจโลก...แล้วทั้งตัวเราด้วย หากว่าเราไม่รีบขายก็จะไม่เหลือ

อะไรเลย เราต้องยอมตัดอวัยวะเพื่อรักษาชีวิต”

มารดาร้องได้สะอื้น “ดั้นเมฆรีบกลับเถอะลูก อย่าช้าเลย อย่าคิด

ดึงดันด้วยเพราะว่ามันถึงระดับฟางเส้นสุดท้ายแล้วนะ”

“คุณแม่!”

“ถ้าไม่ถึงจุดนี้นะแม่ก็ไม่อยากทำ อะไรทั้งนั้น แม่ไม่อยากทำ ให้ดั้น

ของแม่ต้องเสียใจหรอกจ้ะ”

เขาพูดไม่ออก เพราะมันเกินคำ ว่าเสียใจ มันมากไปกว่านั้น เขา

ช็อกต่างหากล่ะ

วางสายจากมารดาแล้วเขาก็ยังมึนอยู่เหมือนปลาถูกทุบหัว งง...

เจ็บ...มึน!

เขาโทร. หาคนรัก หล่อนไม่รับสาย แต่เขาก็โทร. กระทั่งมีคนมารับ

จนได้

“ขอสายนริสาหน่อยครับ”

“คุณนริสากลับเมืองไทยไปเมื่อเช้านี้เองค่ะ”

“อะไรนะ” เขาร้อง “พูดเล่นรึเปล่า”

“ไม่ค่ะ ไม่ได้พูดเล่นค่ะ คุณดั้นหรือเปล่าคะ”

“ใช่ ป้าแพรวเหรอครับ ทำ ไมนริสาไม่บอกผมล่ะถ้าจะกลับเมือง

ไทย”

“ไม่ทราบสิคะ” เสียงตอบค่อนข้างห้วน “คุณดั้นไม่รู้ป้าจะรู้ได้ยังไง

แต่ให้เดา คุณนริสาอาจจะ...ตกใจกับข่าวเรื่องครอบครัวคุณดั้นมั้งคะ”

“เรื่องครอบครัวผม?”

“ค่ะ ก็เรื่องที่ครอบครัวคุณดั้นกำ ลังประกาศขายกิจการโรงแรม

ในเครือทั้งหมดไงคะ แม้แต่บ้านก็ยังจะขายเลย”

เขาวางสาย ปวดขมับไปหมด นริสากลับเมืองไทยโดยไม่บอกเขา

หล่อนกับเขารักกันและมีแผนจะแต่งงานกัน

ดั้นเมฆหลงรักนริสามาก หล่อนเป็นไฮโซสาวเนื้อหอม มาเรียน

ด้วยกัน หล่อนเรียนเรื่อยเปื่อยแต่บ้านหล่อนมีฐานะ เขากับหล่อนจึง

เหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยกทีเดียว แต่ใครจะรู้ว่าเวลานี้มันกลายเป็น

กงิ่ ทองใบตำ แยไปเสียแล้ว เขาไม่เชื่อหรอกว่าเพราะเรื่องข่าวนั้นจะทำ ให้

นริสากลับเมืองไทยโดยไม่บอกกล่าวกันสักคำ อย่างไรเสียก็ต้องคุยกันให้

รู้เรื่อง

เขาจะกลับเมืองไทยแต่ยังไม่บอกให้ที่บ้านรู้ เขาต้องไปพบนริสา

เพื่อหาทางคุยกันว่าทำ ไมหล่อนทำ แบบนี้ เขาทำ อะไรผิดงั้นหรือ

          รุ่งขึ้นอีกวันเขาโทร. ไปหานริสาที่บ้าน

“นริสาค่ะ” หล่อนรับสาย

“นริสา นี่ผมเอง”

“ดั้น...” เสียงนริสาเย็นชา “มีอะไรหรือคะ”

“ทำ ไมถามผมแบบนั้น คุณกลับเมืองไทยไม่บอกผมสักคำ เลย” เขา

กล่าวด้วยความน้อยใจ “เราไม่ได้ทะเลาะกันสักหน่อยนี่นา ทำไมไม่บอก”

ผม ผมจะได้กลับด้วยไงล่ะ”

“ในที่สุดคุณก็ต้องกลับสินะ เพราะว่าพ่อแม่คุณคงจะไม่มีเงินส่งให้

เรียนแล้วใช่ไหมล่ะคะ”

เขาถึงกับอึ้งไป หมายความว่าเรื่องที่ป้าแพรวพูดนั้นเป็นความจริง

งั้นหรือ ป้าแพรวเป็นญาติห่างๆ ของนริสา มาอยู่ดูแลหล่อนที่ต่างประเทศ

ไม่ช้าป้าแพรวก็คงกลับเมืองไทยเหมือนกันหากนริสาไม่กลับมา

“ถูกไหมคะที่สาพูดนั่นน่ะ”

“แต่มันก็ไม่น่าจะเกี่ยวกับเรื่องความรักของเรานะนริสา”

“ดั้น...งั้นดั้นฟังสาพูดนะคะ”

“จ้ะที่รัก ผมกำ ลังฟังสาพูดนะ”

“เราเลิกกันเถอะ”

“นริสา!” เขาร้องเสียงหลง “ทำ ไมล่ะ”

“สาคงไม่มีคำ อธิบายอะไรมากหรอกค่ะ พูดไปดั้นอาจรับไม่ได้ แค่นี้

นะคะ สามีนัดกับเพื่อนน่ะค่ะ จะออกไปชอปปิงกัน”

“เดี๋ยวสินริสา...เดี๋ยว”

แต่นริสาวางสายไปแล้ว เขาโทร.ไปอีกกลับมีคนอื่นมารับและบอก

ว่านริสาออกไปข้างนอกแล้ว เขาสั่งไว้ว่าหากหล่อนกลับมาให้โทร. กลับ

เพราะหล่อนปิดโทรศัพท์มือถือทำ ให้ติดต่อไม่ได้นั่นเอง

เขาจะกลับเมืองไทยแล้วไปพบนริสาด้วยตัวเอง!

“ศนิ! เดี๋ยวลูก วันนี้จะไปไหนอีก มากรุงเทพฯ ก็ไม่เคยอยู่

กับที่เลย ไปโน่นมานี่ตลอดทีเดียว”

“ศนิจะออกไปหาซื้ออะไรสักหน่อยน่ะค่ะ แล้วจะเลยกลับบ้านที่

เมืองชลนะคะ แม่จะกลับด้วยไหม”

“กลับได้ที่ไหนล่ะจ๊ะ” มารดารีบบอก “งานยุ่งจะตาย นี่แม่กำ ลัง

ดูเรื่องโรงแรมที่เขาจะขาย แม่ว่าจะซื้อเอาไว้ ศนิว่าไง เห็นด้วยไหมล่ะจ๊ะ

ศนินาถส่ายหน้า “ไม่ทราบหรอกค่ะแม่ ศนิไม่รู้เรื่องการค้าการขาย

ทางธุรกิจหรอกค่ะ ทำ อะไรไม่เป็นทั้งนั้น”

“เอ...ลูกไม่รู้ก็ต้องเรียนรู้เอาไว้นะจ๊ะ ศนิจะเอาแต่เล่นสนุกไปวันๆ

ไม่ได้ นี่แฟนเฟินก็ไม่มี ใครเขาก็หาว่าศนิเป็นทอมกันหมด ผู้ชายเลยไม่

กล้ามาจีบ ต่อไปถ้าไม่ได้แต่งงานแล้วใครจะมาสืบตระกูลเรา เงินทอง

มากมายที่แม่หามานี่จะเอาไปไว้ไหน คุณพ่อก็ลาออกจากราชการแล้ว

ท่านเองก็ทำ การค้าไม่เป็น ศนิต้องมาช่วยแม่ แม่ทำ คนเดียวไม่ไหวหรอก

จ้ะ”

“แหม แม่คะ พี่หนุ่มก็อยู่ทั้งคน” ศนินาถหมายถึงพี่ชายซึ่งเป็นญาติ

ห่างๆ ที่มารดาเลี้ยงดูมาแต่เล็กแต่น้อยด้วยฐานะทางบ้านยากจน แต่ได้

เล่าเรียนเพราะมารดาหล่อนนี่เอง

“พี่หนุ่มเขาก็ช่วยแม่ได้”

“ช่วยได้ก็ดีน่ะสิ พี่หนุ่มของเราน่ะเขาได้แต่ทำตามคำสั่งแม่เท่านั้น

แหละ ให้คิดให้ทำ อะไรเองก็ไม่เป็นเหมือนกัน” มารดาถอนหายใจ “ศนิ

นั่นแหละลูก มาฝึกสิแม่จะสอนให้ นี่กิจการโรงแรมและรีสอร์ตของเรา

หลายที่ก็เจริญก้าวหน้า แม่ถึงจะซื้อของคนอื่นมาทำ ต่อไงล่ะ แต่ศนิไม่สนใจ

แล้วจะให้แม่ทำ ยังไง”

“แม่ก็ทำ เท่าที่มีอยู่นี่ให้ดีที่สุดก็พอแล้วละค่ะ” ศนินาถพูดง่ายๆ

“ศนิทำ อะไรไม่เป็นหรอก”

“ศนิ ลูกไม่ลองจะรู้หรือจ๊ะ”

“รู้ค่ะ รู้ว่า...”

“รู้ว่าอะไรจ๊ะ”

“รู้ว่าทำ ไม่ได้น่ะสิคะ”

“ลูกคนนี้นี่เหลือเกิน นี่แม่มีลูกสาวแค่คนเดียวนะเนี่ย”

“ไปก่อนนะคะแม่ เดี๋ยวเพื่อนรอ”

 

“ที่จริงนะ แกก็น่าจะทำ ตามที่คุณป้าบอกเพราะแกเป็นลูกสาว

คนเดียว เนี่ยเวลาแกไปไหนมาไหนกับฉันนะ มีแต่คนบอกว่าแกกับฉันเป็น         

ทอมกับดี้ ฉันเลยหาแฟนไม่ได้ซะทียังไงล่ะ”

เอมวลีหัวเราะพร้อมก้มลงดูดน้ำผลไม้ปั่นที่สั่งมาดื่มแก้กระหาย

หลังจากเดินชอปปิงกันจนเมื่อยและเหนื่อย

ศนินาถไม่ชอบชอปปิงเท่าไร แต่เอมวลีกลับชอบ เมื่อไม่รู้จะไปไหน

ศนินาถก็เลยมาเป็นเพื่อนเท่านั้นเอง

“งั้นแกก็เลิกคบกับฉันสิ”

“ได้ไงล่ะ ฉันก็เหงาตายสิ”

“เหงาตายอะไร แกก็หาแฟนสักคน ทีนี้ก็หายเหงา”

“แต่...ตอนยังไม่มีแฟนนี่น่ะ ฉันก็เหงาอยู่ดี ยิ่งตอนนี้ตกงานไม่มี

อะไรทำ ยิ่งแย่นะ วันๆ เอาแต่ฟุ้งซ่าน”

“เออจริงสิ เรื่องงานน่ะถ้าแกอยากทำ ฉันจะลองถามคุณแม่ดู เห็น

บอกว่าจะซื้อกิจการโรงแรมที่ไหนอีกก็ไม่รู้ ก็คงต้องรับพนักงานใหม่แน่ๆ”

“แต่คุณป้าจะรับฉันเรอะ”

“แกจะทำ ไหมล่ะ”

“ถ้าคุณป้ารับก็ทำ ฉันเป็นคนอยู่ไม่สุข ฉันชอบทำ งาน แกน่ะ...ก็

น่าจะไปช่วยคุณแม่ทำ งานนะ ไอ้งานสังคมสงเคราะห์ที่แกทำ อยู่นั่นมันก็

ดีหรอก แต่ว่าแกควรช่วยแม่ด้วยรู้ไหมศนินาถ”

“คุณแม่มีคนช่วยเยอะแยะแล้วละนะ” ศนินาถว่า “ฉันทำ อะไร

ไม่เป็น ประเดี๋ยวไปทำ งานเขาพังเปล่าๆ”

“แกนี่หัวดื้อจริงๆ”

“ไปกันหรือยัง”

“จะรีบไปไหน”

“ฉันจะรีบไปรับเจ้าตูบไปหาหมอ เห็นป้าแกบอกว่าเจ้าตูบไม่

สบาย”

ศนินาถรักหมา เจ้าตูบที่ว่านั่นเป็นหมาข้างถนน มันอาศัยอยู่ใน

ละแวกใกล้บ้านหล่อน แต่แถบนั้นยังเป็นป่ารกที่มารดาคิดว่าจะซื้อที่ดิน

เพิ่ม

ศนินาถเห็นหมาถูกรถชนหรือว่าหมาอดอยากที่ไหนก็มักเก็บไปให้

ป้าแก่ๆ ที่อาศัยอยู่ในเพิงเล็กๆ มีอาชีพเก็บของเก่าขายเลี้ยงไว้ โดยหล่อน

เป็นคนออกค่าใช้จ่ายทุกอย่าง ด้วยมารดาของหล่อนไม่ชอบสุนัข แม้แต่

ที่บ้านก็ยังไม่ยอมเลี้ยง

“งั้นไปก็ได้”

“จะซื้ออะไรอีกไหมล่ะ”

“ไม่แล้วละ ไปเถอะ”

ศนินาถพยักหน้าก่อนช่วยเอมวลีหิ้วของพะรุงพะรังไปยังอาคาร

จอดรถ พอขับรถออกจากที่นั่นได้หล่อนก็ตรงขึ้นทางด่วนเพราะต้องการ

ไปถึงที่หมายอย่างรวดเร็ว

“ขับช้าๆ หน่อยก็ได้”

“รีบน่ะ”

“แต่มันเร็วไปนะ เดี๋ยวตำ รวจเรียกหรอก” เอมวลีเตือน “ช้าๆ หน่อย

ศนิ”

            แต่ศนินาถไม่ได้ลดความเร็วลงเลย ชั่วอึดใจหนึ่งที่ศนินาถจะเบี่ยง

รถเพื่อให้พ้นแท็กซี่คันหน้าที่ขับช้า แท็กซี่คันนั้นกลับเบี่ยงออกมากะทันหัน

“ศนิ!” เอมวลีร้องลั่นพร้อมกับเสียงโครม!

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)