เจ้าบ่าวมือสอง

 

เสียงกระดิ่งที่บานกระจกแสดงสัญญาณให้เจ้าของร้านรู้ว่า

 

มีคนเข้ามาในสตูดิโอ นีน่าวางมือจากการสอยตะเข็บชุดแต่งงานบนตัวรุ้งรดา

แล้วชะเง้อคอมองไปทางหน้าร้าน

“อุย ลูกค้าเข้าค่ะ น้องรุ้งรอแป๊บนึงนะคะ”

รุ้งรดาพยักหน้ารับง่ายๆ แล้วหันไปสำรวจดูความเรียบร้อยของชุด

ในกระจกบานใหญ่ ปล่อยให้นีน่าวิ่งไปรับหน้าลูกค้า

เวดดิงแพลนเนอร์คนเก่งฉีกยิ้มกว้างต้อนรับหญิงสาวร่างระหงในชุด

เดรสเรียบหรูสีดำสนิท พร้อมยกมือไหว้อย่างนอบน้อมตามประสาคน คล่องแคล่วด้านงานบริการ

“สวัสดีค่ะ เดอะเลิฟเวอร์ เวดดิงสตูดิโอ ยินดีต้อนรับค่ะ”

“สวัสดีค่ะ” ผู้มาใหม่ยิ้มบางๆ ให้เจ้าของร้าน พลางสอดส่ายสายตา

ไปทั่วสตูดิโอ แล้วลัลล์ลลิลก็พบเป้าหมาย หญิงสาวที่ยืนหลบมุมอยู่ใน

ส่วนซึ่งคงกั้นไว้เป็นที่แขวนชุดวิวาห์แบบต่างๆ เยื้องไปทางด้านหลังร้าน

“ไม่ทราบว่าวันนี้มีอะไรให้นีน่ารับใช้คะ” นีน่ารีบสอบถามอย่างกระสือ

รือร้น “เอ...หน้าตาผ่องใสแบบนี้ กำลังจะมีข่าวดีแน่เลยใช่ไหมคะ”

“ถ้าไม่ใช่ จะเข้ามาหาเวดดิงแพลนเนอร์เก่งๆ อย่างคุณนีน่าทำไม

ล่ะคะ” ลัลล์ลลิลตอบเรียบๆ แต่นีน่ายิ้มแก้มปริหัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจกับ

คำชมไปแล้ว

“พอดีเพื่อนแนะนำมาว่าที่นี่มืออาชีพและราคาย่อมเยา”

“อุย เพื่อนคุณน่องแนะนำมาถูกต้องแล้วค่ะ นีน่ายินดีรับใช้อย่างยิ่ง

เลยละค่ะ เชิญนั่งก่อนนะคะ แหม วันนี้เด็กในร้านหยุดค่ะ วุ่นนิดนึง พอดี

กำลังติดแขกอยู่อีกรายด้วย” นีน่ากุลีกุจอจัดที่นั่งบนโซฟาให้แขกรายล่าสุด แต่ลัลล์ลลิลยังยืนปักหลักอยู่ที่เดิม

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันเดินดูชุดในร้านเรื่อยๆ ก็ได้ ไม่ได้รีบอะไร”

“งั้นเดี๋ยวนีน่าหาน้ำให้ทานก่อนนะคะ คุณ...”

“ลิลค่ะ ลัลล์ลลิล วิธเธอริงตัน” ผู้มาใหม่แนะนำตัวเอง

“ว้าว ชื่อเท่จังเลยค่ะ ไม่ทราบนะคะเนี่ยว่าคุณลิลเป็นลูกครึ่ง หน้า

หวานอย่างกับสาวไทยแท้ๆ แน่ะ” นีน่าร้องเสียงแหลม มองแขกคนใหม่

ด้วยตาเป็นประกายตามประสาสาวประเภทสองที่เห็นผู้หญิงสวยๆ ก็มัก

ชื่นชมจนออกนอกหน้า

“อุย ชวนคุยเพลิน เดี๋ยวทีท่า'ไปหาน้ำหวานเย็นๆ มาให้ดื่มนะคะ

รอสักครู่ค่ะ” เจ้าของร้านนึกขึ้นได้ จึงรีบขอตัวผลุบหายเข้าไปหลังร้าน

ลัลล์ลลิลละความสนใจจากนีน่า สาวเท้าตรงไปยังส่วนที่จัดไว้เป็นที่ แขวนชุดวิวาห์แบบต่างๆ เรียงรายกันเป็นตับจนลายตาไปหมด แต่ลัลล์ลลิล

ไม่ได้สนใจชุดเหล่านั้น เพราะมันไม่ใช่เหตุผลที่หล่อนเข้ามาที่นี่

“อุ๊ย!” รุ้งรดาอุทาน เมื่อหันไปพบคนแปลกหน้าก้าวเข้ามาต้านใน

ขณะที่หล่อนกำลังถลกชายกระโปรงขึ้นสำรวจความเรียบร้อยของตะเข็บ

ด้านใน

“ขอโทษค่ะ ไม่ทราบว่ามีคนอยู่” ลัลล์ลลิลเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“ไม่เป็นไรค่ะ มาดูชุดแต่งงานเหรอคะ” รุ้งรดาคลี่ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

“ค่ะ สวยๆ ทั้งนั้นเลยนะคะ”

“พี่นีน่า?เมือดีค่ะ บริการเยี่ยมด้วย” ลูกสาวรัฐมนตรีช่วยโฆษณาให้ เพราะเห็นว่านีน่าเป็นเวดดิงแพลนเนอร์มืออาชีพและบริการลูกค้าอย่าง

เอาใจใส่จริงๆ

ลัลล์ลลิลยิ้ม แล้วไล่สายตาสำรวจอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจดเท้า “นั้นสิคะ

ชุดคุณถึงได้สวยจังเลย นี่ออกแบบใหม่รีเปล่าคะ”

“ค่ะ ฉันเสนอแบบเองเลยละค่ะ แต่ที่ออกมาสวยสมใจนี่ต้องยกเครดิต

ให้คนตัด” รุ้งรดาบอกด้วยความภูมิใจ หาได้รู้เลยว่า อาการนั้นของหล่อ

ยิ่งทำให้ลัลล์ลลิลคิดแผนการสนุกๆ ขึ้นมาได้ทันที

“กำหนดงานแต่งเมือไหร่เหรอคะ” ลัลล์ลลิลถามเรื่อยๆ ขณะเอื้อม มือออกไปหยิบชุดบางตัวออกมาดูผ่านๆ “อีกสองเดือนค่ะ”

“อีกไม่นานนี่คะ ตื่นเต้นรีเปล่า”

“แน่นอนสิคะ เจ้าสาวที่ไหนไม่ตื่นเต้นบ้าง เอ้อ แล้วคุณล่ะคะ จะแต่ง เมื่อไหร่เอ่ย” รุ้งรดาถามกลับบ้าง

หล่อนไม่ทันลังเกตว่ามีแววขบขันแวบผ่านในดวงตาของอีกฝ่าย...

“คงไม่เกินสัปดาห์หน้าค่ะ”

“สัปดาห์หน้า?” ลูกสาวรัฐมนตรีทวนคำอย่างงงๆ “เอ แล้ววันนี้มารับชุดหรือยังไงคะ”

“เปล่าค่ะ ฉันยัง¹ไม่มีชุดเลย” ลัลล์ลลิลตอบเฉื่อยๆ เหมือนว่าการที่

หล่อนจะแต่งงานสัปดาห์หน้าและยังไม่มีชุดไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

“ไม่มีชุด เอ...แล้วจะทันเหรอคะเนี่ย” คราวนี้รุ้งรดาแทบร้องเสียงหลง

“ก็ว่าจะดูชุดแถวๆ นี้ละค่ะ คงไม่เสียเวลาสั่งตัดใหม่”

รุ้งรดาพยักหน้าเข้าใจ เพราะเจ้าสาวบางคนก็ไม่ใส่ใจกับชุดแต่งงาน

มากนัก ในขณะที่บางคนพิถีพิถันมาก ต้องสั่งตัดใหม่เพี่อไม่ให้ซ้ำแบบใคร

ในโลก อย่างเช่นตัวหล่อนเอง

“ยังไงก็ยินดีด้วยนะคะ ขอให้มืความสุขมากๆ ค่ะ” รุ้งรดาอวยพร

ในที่สุด ซึ่งอีกฝ่ายก็เพียงแค่ยิ้มรับน้อยๆ ไม่ได้ตอบหรืออวยพรอะไรกลับมา ตรงกันข้าม ลัลล์ลลิลกลับพุ่งความสนใจไปที่แหวนเพชรรูปหัวใจบนนิ้วนาง

ข้างซ้ายของรุ้งรดา

“นี่แหวนแต่งงานเหรอคะ”

รุ้งรดาพยักหน้ารับ ดวงตาเป็นประกายฉายชัดว่าเจ้าหล่อนภูมิใจกับ แหวนแทนความรักวงนี้มาก ยิ่งทำให้ลัลล์ลลิลนึกสนุกใหญ่

“สวยมากเลยค่ะ ขอฉันลองใส่ได้ไหมคะ” หญิงสาวชุดดำโพล่งขอ ออกมาตรงๆ ทำให้รุ้งรดาตกใจพอสมควร

“เอ่อ คงไม่สะดวกค่ะ พอดีว่าคู่หมั้นของฉันกำชับไว้นักหนาว่าห้าม

ถอดเด็ดขาด”

“แหม ลองแค่นิดเดียว จะกลัวอะไรคะ หรือว่า...กลัวถอดแล้วจะไม่ได้

ใส่อีก” ถึงตรงนี้ ลัลล์ลลิลก็แกล้งคว้ามือข้างซ้ายของรุ้งรดามากำไว้แน่น

หญิงสาวในชุดวิวาห์ขาวตื่นตระหนก พยายามจะกระตุกมือกลับแต่

ไม่สำเร็จ

“คุณ ปล่อยมือฉันนะ”

ลัลล์ลลิลไม่ปล่อย แต่กลับเหยียดมุมปากเหมือนจะยิ้มเยาะท่าทาง

ลนลานของอีกฝ่าย

“พี่นีน่าคะ พี่นีน่า ช่วยรุ้งด้วยค่ะ” รุ้งรดาร้องเรียกเมื่อเห็นนีน่าเดิน

ประคองถาดน้ำหวานสองแก้วออกมาจากด้านหลังของร้านพอดี นีน่ารีบวาง

ถาดน้ำลงบนโต๊ะใกล้ๆ แล้ววิ่งเข้ามาหาลูกค้า

“ตายจริง เกิดอะไรขึ้นคะ”

“คุณคนนี้เขาแปลกๆ น่ะค่ะ พี่นีน่าไล่เขาออกจากร้านเถอะค่ะ ดูสิ

อยู่ดีๆ ก็จะมาแย่งแหวนรุ้ง” รุ้งรดาสะบัดมือออก¹ได้ก็รีบเข้า¹ไปหลบหลัง

นีน่า

นึน่าปั้นหน้าเหลอหลา มองรุ้งรดาที ลัลล์ลลิลที ยังไม่ทันได้พูดอะไร ลูกค้ารายใหม่ของหล่อนก็หัวเราะออกมาฟังแล้วแปร่งๆ ชอบกล

“แหม เป็นเด็กขี้ฟ้องเสียด้วย...ดี อ่อนๆ แบบนี้น่ะ ฉันชอบ เพราะมัน

หักง่ายดี!”

รุ้งรดาหน้าตึง คราวนี้หล่อนก้าวเข้ามาประจันหน้าลัลล์ลลิลอย่าง

คนไม่กลัวใคร ถึงหล่อนจะมีนิสัยสดใส ร่าเริง อ่อนหวาน แต่หล่อนก็ไม่ใช่

ผู้หญิงหัวอ่อนที่ยอมให้ใครทำร้ายอยู่ฝ่ายเดียว “คุณพูดแบบนี้หมายความ

ว่ายังไง ฉันไปทำอะไรให้คุณไม่พอใจไม่ทราบ”

ลัลล์ลลิลแสยะยิ้ม ปรายตามองไปยังแหวนเพชรน้ำงามบนนิ้วมือของ

ว่าที่เจ้าสาวอีกครั้ง “แหวนแทนใจวงนี้น่ะหวงไว้ให้ดีนะรุ้งรดา เพราะไม่แน่ว่า ฃ

ฉันอาจทำให้เธอต้องถอดมันออกมาในเร็ววันนี้”

“คุณรู้จักชื่อฉันได้ยังไง” รุ้งรดาเอะใจ แต่อีกฝ่ายไม่ตอบ

“ฉันขอสั่งตัดชุดแต่งงานแบบที่คุณรุ้งรดากำลังใส่อยู่ ต้องเหมือน

ทุกอย่าง” ลัลล์ลลิลหันไปสั่งนีน่าเสียงเฉียบขาด เจ้าของร้านทำหน้ากระอัก กระอ่วนทันที ก่อนรีบอธิบายด้วยน้ำเสียงกรงเกรง

“เอ่อ แต่งานชิ้นนี้เป็นงานยูนีคนะคะ ทำได้ตัวเดียวค่ะ ยังไงเดี๋ยว

นีน่าออกแบบให้คุณลิลใหม่ดีกว่านะคะ จะได้ไม่ซ้ำใครไงคะ ไม่ทราบว่า

กำหนดงานเดือนไหนคะ นีน่าจะได้คำนวณเวลาถูก” เจ้าหล่อนพยายาม ประนีประนอม

“ไม่ ฉันต้องการแบบเดียวกับชุดคุณรุ้งรดาเท่านั้น กำหนดงานสัปดาห์ หน้า ถ้าทำไม่ทัน ฉันก็ขอชื้อชุดนี้” ลัลล์ลลิลสวนทันควัน น้ำเสียงและแววตา แสดงชัดว่าต้องการ ‘หาเรื่อง’

“อุ๊ย ได้ยังไง คะคุณ” นีน่าชักเริ่มรู้สึกแปลกๆ

“ฉันไม่อนุญาต แบบชุดนี้ฉันเป็นคนคิดร่วมกับพี่นีน่า ฉันไม่อนุญาต

ให้นำไปตัดให้คนอื่น” รุ้งรดาสวนชิ้นมาเพื่อรักษาสิทธิ์ของตน

ลัลล์ลลิลเหยียดยิ้ม “จะหวงทำไมล่ะรุ้งรดา เชื่อฉันเถอะ ถึงหวงไว้เธอ

ก็ไม่ได้ใส่มันหรอก”

รุ้งรดากระทืบเท้า กรีดร้องเสียงแหลมทันทีเป็นการโต้ตอบประโยคนั้น ของลัลล์ลลิล นีน่าเองก็ตกใจ รีบเข้ามาประคองว่าที่เจ้าสาว

“ตายจริง น้องรุ้งใจเย็นๆ ค่ะ”

ลัลล์ลลิลเป็นคนเดียวที่ยืนนิ่งอย่างสงบ เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น หล่อนฉวยจังหวะที่นีน่าปลอบขวัญรุ้งรดา เดินหนีออกมาจากร้านเสียดื้อๆ

ลัลล์ลลิลเหยียดมุมปากเมื่อได้ยินเสียงสาปส่งจากปากรุ้งรดาไล่ตามหลังมา หล่อนก้าวเดินด้วยมาดนางพญาออกจากร้าน พบบอดี้การ์ดสองคน

ยืนรออยู่ก่อนแล้ว สองหนุ่มต่างวัยวางหน้าไม่ถูก และเป็นปีเตอร์ที่ก้าวเข้า

มาหานายสาวก่อน

“คุณลิลครับ...เมื่อกี้...”

“ฉันจะกลับคอนโดฯ” ลัลล์ลลิลตัดบทเรียบๆ เพราะไม่ต้องการตอบ คำถามของใคร ปีเตอร์กับอังเดรจึงได้แต่สบตากันอย่างหนักใจ

รุ้งรดาออกจากเดอะเลิฟเวอร์ เวดดิงสตูดิโอในช่วงเย็น เพราะ

กว่าจะนั่งสงบอารมณ์จากเหตุการณ์กึงวิวาทกับคนแปลกหน้าลงได้ นีน่า

ก็ต้องเสียเวลาปลอบประโลมอยู่นาน

หญิงสาวรีบกดโทรศัพท์หาคนรัก รายงานเรื่องราวทั้งหมดให้ฟังด้วย ความกังวลใจ แต่นายตำรวจหนุ่มธีรวีย์ฟังแล้วกลับหัวเราะมาตามสาย จน

แฟนสาวเริ่มจะงอนเข้าจริงๆ

“ใจเย็นๆ นะรุ้ง อาจจะเป็นพวกโรคจิตชอบป่วนชาวบ้านละมั้ง

สมัยนี้คนแปลกๆ เยอะจะตาย พี่เจอคนบ้าขึ้นโรงพักทุกวัน” สารวัตรหนุ่ม

ปลอบ แม้ตัวเขาเองจะคิดว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระก็เถอะ

ธีรวีย์นั่นใจในความรักที่นั่นคง นั่นใจในตัวเอง และนั่นใจในตัวรุ้งรดา

เขาเชื่อว่าสิ่งที่รุ้งรดากลัวไม่มีวันจะเกิดขึ้นแน่นอน จะไม่มีอะไรทำลายการ แต่งงานระหว่างเขากับรุ้งรดาลงได้ ด่านหินๆ ที่ว่าหนักหนาสาหัสอย่าง

นายสุพจน์บิดาของรุ้งรดา เขากับหล่อนก็ฝ่าฟันผ่านพ้นมาได้แล้ว ต่อจากนี้

ธีรวีย์ไม่กลัวอะไรอีกแล้ว

“แต่เขาเชื่อรุ้งนะคะพี่ธี” หญิงสาวเถียง

“ก็รุ้งเป็นลูกสาวคุณอา เคยลงข่าวหน้าสังคมตอนออกงานตั้งครั้ง

สองครั้ง อาจจะมืคนจำได้ก็ได้” ชายหนุ่มให้เหตุผลพอฟังได้ในความรู้สึก

ของรุ้งรดา หล่อนจึงอ่อนลง

“ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะค่ะ รุ้งไม่ชอบเลย รู้สึกหวิวๆ ยังไงไม่รู้”

“ไม่มีอะไรหรอกรุ้ง อีกสองเดือนเราก็จะแต่งงานกันแล้ว ขนาด

อุบัติเหตุของเธียรยัง¹ไม่กลายเป็นอุปสรรคเลย ทุกคนลุ้นให้เราสมหวังกัน

เร็วๆ จะตายไป”

“นั่นสิคะ รุ้งคงคิดมากไปเอง เอ้อ แล้วพี่เธียรเป็นยังไงบ้างคะ” หล่อน

ถามถึงน้องชายของคนรักบ้าง

ครอบครัวของธีรวีย์มีกันอยู่สี่คน ดือนายวิบูลย์ผู้เป็นพ่อ นางรัตนา

ผู้เป็นแม่ และลูกชายทั้งสองคือธีรวีย์และเธียรพิชญ์ คนน้องนั้นอายุมากกว่า

รุ้งรดาเพียงไม่กี่เดือน แต่หล่อนก็สมัครใจจะเรียกเขาว่าพี่ และรุ้งรดาเองก็

สนิทสนมกับครอบครัวของฝ่ายชายเป็นอย่างดี

“วันนี้พี่ยังไม่ได้ไปเยี่ยมเลย เพิ่งจะเสร็จงาน อ้อ จะถึงบ้านแล้ว พี่วาง ก่อนนะจ๊ะ ฝันดี'จ้ะ”

“ค่ะ...เอ้อ พี่ธีคะ” รุ้งรดาเรียกเขาไว้ก่อนวางสายได้ทัน “รุ้งรักพี่ธี

นะคะ”

ธีรวีย์อมยิ้ม แล้วก็บอกรักหล่อนกลับไปเช่นกัน ก่อนจะขับรถเข้าจอด เทียบท่าโรงรถขนาดกะทัดรัดของบ้านชั้นเดียวในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง

นางรัตนารีบเดินออกมานอกบ้านเมื่อได้ยินเสียงรถของบุตรชายคนโต ครอบครัวของธีรวีย์เป็นข้าราชการกันแทบทั้งหมด พ่อเคยเป็นข้าราชการ

ของกรมชลประทาน ส่วนแม่เคยเป็นครู บัดนี้เกษียณอายุราชการแล้วทั้งคู่

ส่วนน้องชายคนเล็กเพิ่งจะเรียนจบได้ไม่เท่าไร อยู่ในระหว่างหางานทำก็

เกิดเรื่องต้องเจ็บตัวเสียก่อน

“ธี มาพอดีเลย มีคนจากโรงพยาบาลมาลูก เขาว่ามาคุยเรื่องค่า

ใช้จ่าย”

“ค่าใช้จ่ายอะไรครับ ก็ไหนว่าหมอรักษาให้ฟรี” ธีรวีย์จัดการล็อกรถ กระบะสี่ประตูรุ่นใหม่ที่เขาเก็บหอมรอมริบผ่อนชื้อในเวลาสองปีกว่า จนได้

กรรมสิทธิ์เป็นของตัวเองด้วยความภาคภูมิใจในที่สุด

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)