เงาลวง (ณารา)

เมืองเคโลวนา ประเทศแคนาดา ปี ๒๐๑๒

เส้นทางชีวิตของนีรามิได้โรยด้วยดอกกุหลาบอย่างที่เคยคิด

เพราะเธอไม่ได้มีโอกาสไปแข่งขันระดับนานาชาติอย่างที่ตั้งใจ หลังจาก

พบว่าตนเองตั้งครรภ์หลังจากค่ำคืนนั้น อนาคตก็พังครืน...

นีราเปิดประตูเข้าไปในอาคารหลังใหญ่ อันเป็นสถานที่ฝึกซ้อมฮอกกี้

และไอซ์สเกตของเมือง ซึ่งจะแบ่งเวลาเรียนต่างระดับกันไป เวลานี้บุตรชาย

ของเธอวิ่งนำหน้าเข้าไปแล้วเพราะกำลังตื่นเต้นทุกครั้งที่ถึงเวลาเรียน

ปล่อยให้มารดาลากกระเป๋าใบโตซึ่งบรรจุอุปกรณ์ทั้งการ์ด หมวกกันน็อก

ไม้ฮอกกี้ และรองเท้าตามเข้าไป กระนั้นเด็กน้อยก็ยังลงไปบนน้ำแข็งไม่ได้

อยู่ดี เพราะต้องแต่งตัวให้เสร็จจึงจะลงซ้อมได้

“เร็วๆ หน่อยสิครับแม่ เขาลงไปบนไอซ์กันแล้ว” ร่างอ้วนแต่แข็งแรง

กระโดดหย็อยๆ กวักมือเรียกเธอที่ถูกกล่าวหาว่าเดินช้าไม่ทันใจ

“ยังไม่ถึงเวลาเลย จะลงได้ยังไง” เธอบ่นพึมพำพลางอ้าปากหาว

หวอด หลังกลับจากมหาวิทยาลัย เธอก็รับบุตรชายจากบ้านของมารดา

มาเรียนฮอกกี้ เรียนเสร็จก็ยังกลับไม่ได้ เพราะต้องสอนเด็กเล่นสเกต

อันเป็นรายได้หลักของเธออีกสองชั่วโมง ถึงจะสามารถกลับไปพักได้

แม้เด็กชายเคนจะเล่นที่โรงเรียนมาตลอดทั้งวัน และไปวิ่งเล่นต่อ

ที่บ้านของคุณตาคุณยายอีกหลายชั่วโมง แต่พลังงานยังไม่หมด ยังออกวิ่ง

ไปรอบๆ แล้วกลับมานั่งรอที่โต๊ะยาวเพื่อให้มารดาเปลี่ยนรองเท้าให้

หนูน้อยรู้สึกว่ามารดาช่างชักช้าเหลือเกิน ไม่ทันใจเอาเสียเลย

“แม่ครับ เดี๋ยวเราไปซื้อโปสเตอร์กันนะครับ วันนี้คุณตาเปิดฮอกกี้

ให้ผมดูเกมเมื่อปีที่แล้ว ผมชอบ ไทเลอร์ สก็อตต์ มาก ผมอยากได้รูป

ของเขามาติดห้อง คุณตาบอกว่ามันจะทำให้ผมขยันฝึกมากขึ้น โตขึ้นมา

ก็จะได้เก่งๆ เหมือนเขา”

นีรากลอกตา คิดถึงบิดาที่เปิดการแข่งขันฮอกกี้ให้หลานดู ถือว่า

ดูได้ทั้งตาและหลาน จะได้ไม่ต้องมาคอยวิ่งไล่จับเจ้าตัวอ้วนจอมซน เรียกว่า

รู้เคล็ดลับจับเจ้าตัวอ้วนให้อยู่หมัดได้ดีที่สุดด้วยวิธีนี้

“เดี๋ยวแม่ต้องสอนสเกตต่อ เอาไว้วันหลังดีไหมจ๊ะ” เธอต่อรอง

อยากจะขับรถกลับไปพักผ่อนมากกว่า

“ไปวันนี้ไม่ได้เหรอฮะ ผมจะขยันซ้อมน้า แล้วผมก็ทำการบ้านเสร็จ

หมดแล้วด้วย” เด็กน้อยต่อรองตามแบบฉบับของเขา ตั้งแต่อยู่ในฐานะ

ซิงเกิลมอม เลี้ยงลูกมาตามลำพัง เคนไม่เคยสร้างปัญหาให้เธอมาตั้งแต่

แรกคลอดแล้ว ไม่เคยเจ็บไข้ได้ป่วยหนักๆ นอกจากไข้หวัด ตัวร้อน

ตามประสาเด็ก โตขึ้นมาก็เข้าใจว่าแม่เหนื่อย เรียนไปด้วยทำงานไปด้วย

จึงอยู่กับคุณตาคุณยายและน้าชายได้โดยไม่งอแง ซึ่งทั้งสามก็สอนให้

เด็กชายรู้หน้าที่ของตนเองเพื่อจะได้ไม่สร้างภาระให้แก่เธอ พออยู่กับแม่

ก็มักจะอ้างว่าอ่านหนังสือเสร็จแล้ว ทำการบ้านเสร็จแล้ว ทำให้เธอปฏิเสธไม่ได้สักที

“นะครับแม่ ผมอยากได้รูปของไทเลอร์ ตาบอกว่าทีมแอลเอคิงส์

เล่นได้ดีมาก เอาชนะแวนคูเวอร์คานักไปตั้งแต่รอบแรก นะครับ ผมอยาก

ได้รูปของเขากับทีมคิงส์ ต่อไปผมจะได้เก่งๆ อย่างเขา”

เจ้าตัวอ้วนส่งเสียงออดอ้อนจนคนเป็นแม่ทนรบเร้าไม่ไหว

“ตกลงจ้ะตกลง เอาเป็นว่าตั้งใจฝึกซ้อมให้ดีก็แล้วกัน พอแม่สอนเสร็จ จะพาไปส่ง”

เด็กชายกระโดดตัวลอย ทั้งที่ใส่การ์ดหนักไปทั้งตัวแต่ก็ยังกระโดด

ขึ้นไหว เคนตัวจ้ำม่ำ มีโครงร่างใหญ่เหมือนบิดา และในอนาคตก็คงจะ

มีรูปร่างใหญ่โตไม่แพ้กัน

“เข้าไปได้แล้วเจ้าตัวอ้วน” เธอตีลงบนหมวกกันน็อกเบาๆ เด็กชาย

คว้าไม้แล้ววิ่งตามเพื่อนในกลุ่มเดียวกันเข้าไปซ้อมในสนาม เขาลงเรียน

ถึงสัปดาห์ละสี่วัน ทั้งฝึกวิ่ง ฝึกตีพัก๒ และสารพัดที่เธอไม่ได้รู้รายละเอียด

ทั้งหมดเพราะไม่ได้เชี่ยวชาญกีฬานี้เหมือนตา ที่คอยสอนและส่งเสริม

หลานชายให้เล่นกีฬาชนิดนี้ เธอจะมาส่งเคนก็ตอนวันที่ต้องมาสอนสเกต

สัปดาห์ละสามวัน ที่เหลืออีกหนึ่งวันเป็นหน้าที่ของไบรอัน บิดาของเธอ

เคนลงไปวิ่งวอร์มอัปร่างกายบนลานน้ำแข็งแล้ว เธอก็คว้ากระเป๋าผ้า

เล็กๆ จากกระเป๋าของเคน ตามเข้าไปภายในห้องอันเย็นยะเยือก แม้

ข้างนอกจะอากาศอบอุ่นเพราะยังอยู่ในช่วงปลายฤดูร้อน แต่พอเข้าไป

ในห้องที่ปรับอุณหภูมิสำหรับลานน้ำแข็ง ก็รู้สึกเย็นขึ้นมาทันที เธอเดิน

ขึ้นบันไดสเตเดียมไปบนชั้นสองห่างไกลจากผู้คน แล้วทิ้งตัวนอนลงบน

เก้าอี้ยาว ก่อนดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุม สายตายังมองร่างอ้วนกลมของ

บุตรชายที่วิ่งบนน้ำแข็งได้รวดเร็วไม่น้อยหน้าเพื่อนๆ ต้องชมที่มารดา

ของเธอเลี้ยงดี เด็กชายกินอาหารเก่งจนอ้วนกลม แต่ก็คล่องแคล่ว

ปราดเปรียวยิ่งนัก

มุมปากของเธอหยักขึ้น มองบุตรชายที่มุ่งมั่นวิ่งไปบนลานน้ำแข็ง

ด้วยความรักท่วมท้นหัวใจ เขาคือสิ่งยึดเหนี่ยวเดียวที่ทำให้เธอลุกขึ้น

ยืนหยัดต่อสู้กับชีวิตได้หลังจากมรสุมครั้งใหญ่ผ่านพ้นไป

ใครจะคิดว่าคอนเนอร์จะไม่ยอมรับเป็นบิดาของเคน ปฏิเสธที่จะ

ให้ตรวจดีเอ็นเอ และปฏิเสธความสัมพันธ์ทั้งหมดระหว่างกัน!

พอคิดถึงเหตุการณ์ในครั้งนั้น หัวอกของเธอก็ปวดแปลบราวกับ

มันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวันวาน

เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากค่ำคืนอันแสนหวานผ่านไป เธอตื่นมาด้วยความ

สดชื่น พอควานหาคนข้างตัวก็พบเตียงที่ว่างเปล่า เธอคิดไปในทางที่ดีว่า

คอนเนอร์คงกลัวว่ามารดาจะทราบเรื่อง จึงต้องรีบกลับไปที่ห้อง ซึ่งก็ไม่ถือว่า

เป็นเรื่องผิดปกติแต่ประการใด เพราะคอนเนอร์ออกจะหัวอ่อน เชื่อฟัง

มารดามาแต่ไหนแต่ไร และเป็นสิ่งเดียวที่เธอไม่ค่อยชอบนักเกี่ยวกับเขา

คอนเนอร์อายุยี่สิบสอง กำลังจะจบมหาวิทยาลัยในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า

แล้ว ควรจะต้องมีความคิดเป็นของตัวเอง ไม่ใช่ปล่อยให้แม่บงการเสียจนกลายเป็นหงอ

หลายครั้งที่มารดาของเธอเอ่ยถึงเรื่องนี้ ว่าเธอมั่นใจแล้วหรือ

ที่จะเลือกผู้ชายอย่างคอนเนอร์มาเป็นสามี เพราะต่อไปในภายภาคหน้า

เธอจะต้องเจอปัญหาหนักกับโจนส์แน่นอน

หากเธอยังคงตั้งมั่นในความรักที่มอบให้แก่เขา รักแรก และ

จะเป็นรักเดียวไปตลอดชีวิตของเธอ ใครว่าอะไรก็ไม่เคยสนใจฟังทั้งสิ้น

เชื่อว่าโตขึ้น คอนเนอร์ก็จะต้องมีวิธีหาทางออกได้ ยิ่งแต่งงานย้ายออกมา

จากบ้านมารดาของเขาแล้ว ปัญหาก็คงจะค่อยๆ ลดลงตามลำดับ

แต่เธอยังไม่มีโอกาสจะไปถึงแม้แต่บันไดขั้นแรกของความฝัน...

วันนั้น เธอมองหน้าคอนเนอร์อย่างอายๆ เพราะเพิ่งผ่านพ้น

ประสบการณ์อันแสนหวานมาหมาดๆ ขณะที่คอนเนอร์ดูจะเป็นเหมือน

ปกติทุกประการ จนกระทั่งกลับเมือง

คอนเนอร์พลาดหวังจากการแข่งขันชายเดี่ยว คะแนนของเขาตกเป็น

อันดับที่ห้า สร้างความไม่พอใจให้แก่โจนส์ยิ่งนัก พอกลับมาถึงเคโลวนา

ทั้งสองก็ยังคงฝึกซ้อมกันต่อไป เพื่อรอคอยเวลาเข้าแข่งขันในประเทศ

อเมริกาเป็นการลองเวทีระดับนานาชาติเป็นครั้งแรกหลังจากได้แชมป์มาแล้ว

ชีวิตของเธอในช่วงเวลานั้นเต็มไปด้วยความสุข คิดถึงแต่ชัยชนะ

ในอนาคตร่วมกับคอนเนอร์ จนกระทั่งวันที่ฟ้าถล่มลงมากลางใจ

เธอเป็นลมขณะฝึกซ้อม ครั้งแรกก็คิดว่าตนหักโหมจนเกินไป แต่

สองสามครั้งหลังทุกคนก็เริ่มแปลกใจ จนกระทั่งมารดาตัดสินใจเข้ามา

ถามความจริง แล้วซื้อชุดตรวจการตั้งครรภ์มาพิสูจน์

มารดาของเธอผิดหวังกับสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะอนาคตการแข่งขัน

ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าจะต้องพับไป และยากเหลือเกินที่เธอจะได้กลับ

เข้าสู่วงการอีก เธอเองก็รู้สึกเสียใจเช่นกัน แต่ความรักที่มีต่อคอนเนอร์

และลูกในท้องมีมากกว่า จึงตัดสินใจที่จะเสียสละ ปล่อยให้คอนเนอร์

มุ่งหน้าเล่นสเกตชายเดี่ยวต่อไป ส่วนเธอก็จะคอยเป็นผู้สนับสนุนเขาอยู่ข้างหลัง

วันที่เธอบอกความจริงกับคอนเนอร์ เธอยิ่งช็อกมากกว่าเดิม เมื่อ

เขาไม่พูดจาอะไรเลย ไม่แสดงความดีใจออกมาสักนิด ทั้งที่เด็กในท้องเป็นลูกของเขา

คนที่เป็นเดือดเป็นแค้นกลับเป็นโจนส์อย่างที่มารดาของเธอคาดไว้

โจนส์กล่าวหาว่าเธอต้องการจับลูกชายของหล่อน และยืนยันว่าคืนนั้น

บุตรชายนอนอยู่ในห้องพักเดียวกันจนถึงเช้า ไม่มีทางหลบมาหาเธอได้แน่

ขัดกับสิ่งที่เธอเล่าให้มารดาและหล่อนฟังโดยสิ้นเชิง

ถ้าคอนเนอร์นอนอยู่ในห้องพักกับโจนส์ แล้วใครล่ะที่มานอนกับเธอ!

บิดาแค้นจัด ร่ำร่ำจะฟ้องเรียกร้องให้ตรวจดีเอ็นเอพิสูจน์ความจริง

แต่มารดาใจเด็ดกว่า บอกว่าเมื่อผู้ชายไม่รับผิดชอบ ก็ไม่ต้องบังคับใจ

พร้อมที่จะเลี้ยงดูหลานในท้องของเธอเองโดยไม่ง้อฝ่ายชาย

คอนเนอร์เงียบกริบ และเดินตามมารดากลับบ้านหงอยๆ ไม่แม้แต่

จะหันกลับมามองเธออีกครั้ง เท่ากับว่าความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองที่คบ

กันมายาวนานก็สะบั้นลงไปง่ายๆ เช่นนั้นเอง

เธอนอนร้องไห้นานนับสัปดาห์ ต้องขอบคุณมารดาที่คอยปลอบใจ

ให้เธอเร่งเรียนให้จบปี ก่อนจะดรอปในปีต่อมาเพื่อคลอดและเลี้ยงดูเคน

จากนั้นเธอก็เรียนพาร์ตไทม์ เพื่อแบ่งเวลาไปทำงานหาเงินมาเลี้ยงลูกและ

เป็นค่าเล่าเรียนโดยไม่ขอจากบิดามารดา แต่ยังอาศัยอยู่ในบ้านของท่าน

มารดาไม่ต้องการให้เธอย้ายออกเพราะเกรงว่าจะไม่มีใครดูแลหลาน ซึ่ง

เธอก็เห็นด้วยเพราะรายได้ที่มีไม่มากนัก ทำให้เธอจ่ายค่าเดย์แคร์ไม่ไหว

ไหนจะค่าเช่าบ้านอีกไม่น้อย ดังนั้น วัฒนธรรมตะวันตกที่เด็กๆ ส่วนใหญ่

อยากจะย้ายออกจากบ้านทันทีที่เข้าเรียนมหาวิทยาลัย หรือทันทีที่หางาน

ทำได้ ก็ใช้ไม่ได้กับเธอ

หลายปีผ่านไป เธอเริ่มทำใจได้ หลังจากไม่ข้องเกี่ยวกับคอนเนอร์

รวมไปถึงปิดกั้นชีวิตจากลานน้ำแข็งอย่างเด็ดขาด

เคนอายุได้ราวหนึ่งขวบ เธอก็ได้ข่าวจากเพื่อนว่า คอนเนอร์ย้ายไปอยู่

ที่แวนคูเวอร์แล้ว แต่เส้นทางการเป็นนักสเกตน้ำแข็งของเขาก็ไม่ได้ราบรื่น

อย่างที่โจนส์คาดหวัง โจนส์ไม่ตามบุตรชายไป แต่พยายามปลุกปั้นเด็กใหม่

ขึ้นมา และยังเป็นโคชที่มีค่าตัวสูงเช่นเดิม หลังจากพาเธอกับคอนเนอร์

ไปชนะการแข่งขันระดับประเทศมาได้

เธอไม่ได้พบกับโจนส์อีกเลยด้วยความจงใจของทั้งคู่ และเมื่อเคนอายุ

ได้สี่ขวบ โจนส์ก็ประสบอุบัติเหตุ ทำให้ต้องตัดขาทั้งสองข้าง ถึงกระนั้น

คอนเนอร์ก็ยังไม่กลับมาดูแลมารดา มีเพียงเจสสิก้า น้องสาวของโจนส์

เท่านั้นที่คอยดูแลหล่อนอยู่

เมื่อไม่นานมานี้เอง เธอก็ทราบข่าวว่าโจนส์ผูกคอตายหลังจาก

ทนทรมานจากโรคประจำตัวรุมเร้า บวกกับความเครียดหลังประสบอุบัติ-

เหตุจนต้องพบจิตแพทย์ตลอดมา

มารดาของเธอบอกว่า มันเป็นกรรมของโจนส์เอง ตามความเชื่อ

ในศาสนาพุทธ แต่กระนั้นครอบครัวของเธอก็ยังทำใจไปร่วมงานศพของ

โจนส์ไม่ได้ เพราะรู้ว่าคอนเนอร์จะต้องเดินทางมาจัดการศพให้มารดา

และนีราไม่ต้องการที่จะเห็นหน้าเขาอีก

งานศพผ่านไปแล้วราวสามหรือสี่สัปดาห์ ป่านนี้คอนเนอร์คงจะ

กลับไปแวนคูเวอร์ตามเดิม ส่วนบ้านของโจนส์ก็ถูกปิดเอาไว้ เมื่อสามสี่วัน

ก่อนขับรถผ่านไป ก็เห็นไฟมืดสนิท คอนเนอร์คงยังไม่ตัดสินใจว่าจะขาย

หรือเก็บไว้ดี แต่ก็นั่นแหละ มันไม่ใช่ธุระอะไรของเธอ เพราะตัดขาดกันไปนานแล้ว

ตอนเคนเกิด เขาก็ไม่เคยมาดูดำดูดี ไม่แม้แต่จะมาชะโงกหน้า

มองลูกสักนิด ดังนั้นอย่าเอ่ยถึงเวลาเขากลับมาจัดงานศพให้แก่โจนส์เลย

แค่จะโทรศัพท์ทักทาย ไถ่ถามทุกข์สุขสักคำก็ไม่เคย เท่ากับว่าชาตินี้

คงไม่ต้องพบเจอกันอีก เขาเลือกเส้นทางของเขา เธอก็มีเส้นทางของเธอ

แม้มันจะไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบและทอดยาวไกลไปเบื้องหน้าสุด

ลูกหูลูกตา แต่เธอก็ได้เป็นโคชสอนเด็กๆ เล่นสเกตอย่างที่ใฝ่ฝัน เงินอาจ

จะไม่ดีนักเพราะไม่ได้โด่งดังเหมือนโจนส์ และอายุยังน้อย แต่ก็มีคนรู้จัก

เธอพอควร และให้ความไว้วางใจฝากบุตรหลานไว้ในการดูแลของเธอ

เพื่อปั้นเด็กให้เกิดเป็นดวงดาวบนลานน้ำแข็งในภายภาคหน้า

นึกแล้วก็น่าขำ ที่ทั้งบิดาและมารดาไม่สนับสนุนให้เคนเล่นไอซ์-

สเกต แต่กลับส่งเสริมให้ไปเล่นฮอกกี้แทน ซึ่งเด็กน้อยก็ดูจะชอบมากกว่า

และเห็นแววมาตั้งแต่เล็กๆ แล้วว่าชอบในด้านการวิ่งเร็ว และตัวก็หนัก

มากกว่าจะกรีดกรายท่าสวยงาม ดังนั้นหลังจากเรียนสเกตน้ำแข็งคอร์สแรก

ไปแล้ว เธอก็ให้เด็กชายเลือก แน่นอนว่าเด็กที่นั่งบนตักของตาชมฮอกกี้

                      (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)