เคหาสน์ตุ๊กตา (ปองวุฒิ)

                “ครูจะทำยังไงกับพวกเธอดี”

สิตาภาเปรยขึ้นขณะมองนักเรียนชายสองคนผู้ถูกลงโทษให้ยืนอยู่

หน้าห้องเรียนว่างเปล่า ขณะนี้เป็นเวลาห้าโมงครึ่ง คาบสุดท้ายจบลงไปร่วม

สองชั่วโมงแล้ว หญิงสาวตาคมหน้าหวานถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

เมื่อคิดถึงการจัดการปัญหาตรงหน้า

ตลอดระยะเวลาสามปีหลังเรียนจบปริญญาตรี เธอทำงานเป็น

แม่พิมพ์ของชาติมาโดยตลอด รับผิดชอบงานสอนวิชาภาษาไทยให้แก่

นักเรียนชั้นประถมสองและสี่เป็นหลัก บางครั้งมีการสับเปลี่ยนไปสอนชั้น

อื่นบ้างแต่ก็ยังวนเวียนอยู่ในกลุ่มเด็กเล็กอยู่ดี แต่ในวันนี้มีเหตุให้เธอต้อง

มาดูแลนักเรียนชั้นมัธยมสามแทนครูคนอื่น

ช่วงเวลาเพียงสองชั่วโมงกลับเกิดเรื่องขึ้นจนได้...

“ครูยกโทษให้พวกผมเถอะครับ ยืนจนเมื่อยแล้ว” ณรงค์ เด็กหนุ่ม

หน้าตี๋รูปร่างผอมสูงขอร้อง

“นั่นสิครับ คนอื่นก็ไปกันหมดแล้วด้วย” ปัญญา เด็กอีกคนที่มีสีผิว

คล้ำร่างท้วมกว่ารีบสนับสนุนความคิดเพื่อนร่วมห้อง

“ทีอย่างนี้เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย” สิตาภาพูดด้วยน้ำเสียงระอา มอง

หน้าทั้งคู่สลับกันไปมา แม้ปกติเธอจะเป็นคนใจดี แต่พอเห็นท่าทางของทั้งคู่

ก็อดหมั่นไส้ไม่ได้ “ทำไมตอนทำไม่คิด”

เอาเข้าจริงแล้วถ้าเป็นไปได้เธอก็ไม่อยากลงโทษพวกเขาหรอก ทว่า

เด็กทั้งสองก่อเรื่องในห้องขณะเธอกำลังสอน อยู่ดีๆ ทั้งคู่ก็ลุกขึ้นกระชาก

คอเสื้อ เหวี่ยงหมัด ยกเท้าถีบ ออกอาวุธแม่ไม้มวยไทยใส่กัน ส่วนเพื่อน

ร่วมห้องแทนที่จะช่วยกันห้ามปรามกลับส่งเสียงเฮ ทำหน้าที่เป็นกองเชียร์

เร้าอารมณ์เสียอีก กว่าครูสาวจะวิ่งจากหน้าห้องไปถึงตัว ทั้งคู่ต่างเจ็บตัวกัน

คนละไม่น้อย

“ก็ตอนนั้นผมโกรธ มันล้อชื่อพ่อผม” ณรงค์เหลือบตาไปมองเพื่อนข้างๆ

“มึงแหละ กวนตีนก่อน” ปัญญาโต้ “ทำการ์ตูนกูหายแล้วไม่ยอมชดใช้”

 “แค่นี้มึงต้องด่าพ่อกูด้วยเหรอ พ่อแม่เป็นบุคคลที่ต้องเคารพนะเว้ย”

“ไม่ต้องมาพูดดีเลย มึงก็เคยล้อชื่อพ่อกู”

“เอ๊ะ ไอ้เหี...”

“พอเลย หยุดๆ” สิตาภาห้ามเสียงเข้ม “ห้ามพูดคำหยาบหรือลงมือ

ลงไม้กันอีกเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นครูจะสั่งให้เธอยืนอยู่ตรงนี้ตลอดคืน”

“แหม ครูอย่าใจร้ายกับพวกผมอย่างนั้นสิครับ” ปัญญาพูดเสียงอ่อย

“นั่นสิ ครูสิตาภาใจดีจะตาย คงไม่ทำแบบนั้นหรอก” ณรงค์อ้อน

“จริงด้วย ครูสิตาภาทั้งใจดีทั้งสวย”

“พอเลย ไม่ต้องมาประจบ ครูไม่ปลื้มหรอกนะ”

เด็กทั้งสองอมยิ้ม แม้พยายามทำเสียงขึงขังปั้นหน้าจริงจังแค่ไหน

สิตาภาก็ไม่สามารถทำให้พวกเขาเกรงกลัวได้อยู่ดี ใครก็รู้กันทั้งนั้นว่าเธอ

ไม่ใช่ครูพันธุ์ดุเข้มงวด ยิ่งใบหน้าอ่อนเยาว์ ผิวขาวผ่อง ดวงตากลมโต มา

ผสานกับเสียงเล็กอ่อนหวานและบุคลิกกระฉับกระเฉงแล้ว ยิ่งทำให้

หญิงสาวดูไม่ต่างจากนักศึกษาฝึกงานสักเท่าไรนัก

ตอนสอนชั้นประถมก็ไม่เท่าไรหรอก วัยนั้นยังควบคุมง่าย แต่เด็ก

วัยรุ่นชั้นมัธยมนี่สิ...ภาพลักษณ์คุณครูผู้ใจดี บารมีความเข้มงวดน้อย ส่ง

ผลให้พวกเขาไม่เกรงกลัวจนลุกขึ้นมาต่อยตีกันกลางห้องเรียนได้ เธอคิด

อย่างเหนื่อยใจ อยากถอนหายใจดังๆ เสียจริง

“ครูปล่อยพวกผมไปเถอะนะครับ พวกผมสำนึกผิดแล้ว” ณรงค์อ้อน

ต่อ เด็กหนุ่มคิดว่าใช้ไม้นี้น่าจะได้ผล

“จริงครับครู โดนลงโทษให้ยืนมาสองชั่วโมง เมื่อยจะตาย” ปัญญาบอก

“พวกเธอสำนึกผิดแล้วจริงเหรอ”

“ครับ จากนี้ไปพวกผมจะไม่ทะเลาะกันอีกแล้ว”

สิตาภาคิดอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ใจอ่อน

“ก็ได้ คราวหน้าอย่าทำแบบนี้อีกนะ”

“เย้! ขอบคุณครับครู ถ้าอย่างนั้นพวกผมไปนะครับ” ปัญญายกมือ

ไหว้ ตั้งท่าเตรียมเผ่นทันที

“พวกเธอจะไปไหนกัน!”

เสียงเข้มที่ดังราวสายฟ้าฟาดลงกลางห้องทำให้คนถูกลงโทษตัวแข็ง

ทื่อฉับพลันเหมือนโดนสาป สิตาภาหันไปมองตามเสียงก็เห็นว่าคนที่กำลัง

เดินมาคือครูวัยกลางคนร่างสูง สวมเสื้อเชิ้ตรีดเรียบกริบไร้รอยยับแม้ผ่าน

เวลามาถึงช่วงเย็นของวันเช่นนี้ได้อย่างน่าอัศจรรย์ ผมสั้นแสกข้างถูกหวี

เรียบเข้ากับบุคลิกค่อนข้างเจ้าระเบียบ เขาคือสุธี หัวหน้าฝ่ายปกครองและ

ธุรการการเงิน

“ซวยแล้ว สุธีว่ะ” ณรงค์กระซิบบอกเพื่อนร่วมห้องด้วยน้ำเสียงแหบ

แห้ง ต่างฝ่ายต่างหน้าเจื่อน

“ครูแพรวปล่อยพวกเขาหรือครับ” สุธีถาม สายตาคมกริบมองทาง นักเรียนตัวปัญหา

“ค่ะ คิดว่าลงโทษให้พวกเขายืนหน้าห้องเรียนมาสองชั่วโมง น่าจะเข็ด กันแล้ว”

“ไม่พอหรอกครับ ความผิดถึงขั้นกล้าชกต่อยกันในห้องเรียนต่อหน้า

ครูบาอาจารย์ ไม่มีความเคารพผู้หลักผู้ใหญ่ แค่ยืนสองชั่วโมงยังน้อย

เกินไปด้วยซ้ำ สมควรถูกลงโทษต่อ”

“ไม่เกินไปหน่อยหรือคะ” สิตาภาถามอย่างลังเล เธอกับสุธีมักมี

แนวคิดไม่ค่อยตรงกันนัก โดยปกติเธอเป็นคนชอบใช้ไม้อ่อน ไม่นิยมการ

ลงโทษเด็กรุนแรง ต่างจากอีกฝ่ายที่เห็นว่าเด็กควรถูกลงโทษอย่างหนักให้

หลาบจำ

“นั่นสิครับ พวกผมยอมรับผิด จะไม่ทำอีกแล้วครับ” ณรงค์พูดเสริม

เสียงอ่อย

“เงียบไปเลย” สุธีจ้องเด็กด้วยแววตาดุดัน “พวกเธอรู้ไหมว่าโรงเรียน

เรามีประวัติความเป็นมายาวนานแค่ไหน รุ่นพี่หลายคนนอกจากสอบเข้า มหาวิทยาลัยดีๆ ได้แล้ว ยังมีศิษย์เก่าจำนวนมากที่เป็นใหญ่เป็นโต สร้าง

ชื่อเสียงระดับประเทศ พวกเธอกลับมาทำตัวให้เสื่อมเสียชื่อเสียงแบบนี้

ถ้าไม่ถูกลงโทษให้เข็ดหลาบ อนาคตคงไปไม่ถึงไหน”

เมื่อเจอครูฝ่ายปกครองเทศนาเป็นชุด เด็กทั้งสองจึงไม่กล้าเถียงอีก

ได้แต่ยืนเอามือกุมเป้า ก้มมองพื้นด้วยสีหน้าสลด สิตาภารู้สึกเห็นใจไม่น้อย

เธอเป็นคนใจอ่อน ทว่าก็ต้องยอมรับว่าสิ่งที่สุธีพูดมานั้นมีส่วนถูก

โรงเรียนเทเวศวัฒนาวิทยาลัย เป็นโรงเรียนชื่อดังที่ก่อตั้งมาร่วม

แปดสิบปีแล้ว พ่อแม่ผู้ปกครองต่างยอมรับในคุณภาพการเรียนการสอน

หรืออย่างน้อยก็ชื่อเสียงในทางที่ดีซึ่งสั่งสมมา แต่ละปีจึงมีคนมากมาย

พยายามทำให้ลูกหลานได้เข้าเรียนที่นี่ การตั้งใจรักษามาตรฐาน สั่งสอน

นักเรียนให้ทำตัวดี ไม่ก่อเรื่องชวนหนักใจอย่างที่ครูฝ่ายปกครองพูดมาก็

เป็นเหตุเป็นผลอยู่

“นี่เย็นแล้ว ค่อยลงโทษต่อพรุ่งนี้ดีไหมคะ” สิตาภาเสนอ

“ขยักขย่อนเกินไป เด็กพวกนี้คงไม่คิดว่าเป็นการลงโทษหรอกครับ

เอาอย่างนี้ดีกว่า ถ้าพลังล้นเหลือกันนัก ให้ออกแรงทำความสะอาดเสีย

หน่อย เสร็จแล้วค่อยปล่อยไป” สุธีพูดเสียงเรียบ

“ครูจะให้พวกผมทำความสะอาดห้องเรียนหรือครับ” ปัญญาถาม

อย่างมีความหวัง เขาคิดว่าห้องเรียนเล็กแค่นี้ กวาดๆ ถูๆ ไม่เกินครึ่งชั่วโมง

ก็เสร็จสิ้น

“เปล่า เมื่อกี้ครูเพิ่งไปคุยกับคนดูแลพิพิธภัณฑ์ตุ๊กตามา เขากำลัง

ต้องการคนช่วยงานพอดี”

“หา! แต่...” เด็กหนุ่มอุทานเสียงดัง ในขณะเพื่อนร่วมห้องที่ยืนอยู่

ข้างกันหน้าถอดสี ซีดเซียวอย่างฉับพลัน

“มีปัญหาอะไร หรืออยากโดนไม้เรียวแทน”

“ครูสุธีเลือกวิธีลงโทษให้ทำความสะอาดก็ดีแล้วนี่ ถือเป็นการฝึก

สร้างวินัย ตอนอยู่บ้านจะได้ช่วยพ่อแม่” สิตาภามองโลกในแง่ดี

“เรื่องทำความสะอาดพวกผมไม่มีปัญหาหรอกครับ แต่ฟ้าใกล้มืด

แล้ว ผมกลัวโดนตุ๊กตาผีสิงในนั้นหลอกเอา” ณรงค์บอกเสียงหวาดหวั่น

“พูดจาเหลวไหล!” ครูฝ่ายปกครองตวาด “ตามมา อย่าอิดออด และ

อย่าคิดจะหนีกลับเชียว ครูจะคุมไปส่งถึงที่”

สุธีตัดบทแล้วเดินนำไป ไม่เปิดโอกาสให้สองเด็กหนุ่มโอดครวญอีก

สิตาภาตามไปด้วยเพราะคิดว่าทั้งสองเป็นเด็กในความรับผิดชอบของตัวเอง ระหว่างทางเธอเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดงแกมส้ม ดวงอาทิตย์

ใกล้ลาลับจากสายตา บริเวณตึกเรียนมีนักเรียนเหลืออยู่ไม่มากนัก ในเวลา

เช่นนี้ส่วนใหญ่คงอยู่แถวหอพักหรือไม่ก็โรงอาหารมากกว่า โดยเฉพาะ

นักเรียนประจำ

ครูสาวหันไปมองเด็กหนุ่มทั้งสองที่เดินตามมาอย่างเงียบๆ ใบหน้า

สลดปนหวาดหวั่นนั้นทำให้เธอคิดว่าทั้งสองคงกลัวอย่างที่พูดมาจริงๆ

ภายในขอบเขตพื้นที่แสนกว้างใหญ่ของโรงเรียนเทเวศวัฒนาวิทยาลัย

นั้น บริเวณด้านหลังโรงเรียนเป็นที่ตั้งของคฤหาสน์ไม้หลังใหญ่ที่มีอายุเกือบ

ร้อยปี มีชื่อเรียกอย่างเป็นทางการว่า ‘พิพิธภัณฑ์ตุ๊กตาวรภา’ หรือบางคน

เรียกขานด้วยชื่อเล่นว่า ‘เคหาสน์ตุ๊กตา’

ภายในนั้นมีตุ๊กตาหลากหลายชนิดจัดแสดงอยู่ ทั้งตัวอาคารและของ

ที่อยู่ภายในล้วนมีอายุหลายสิบปี ซ้ำบริเวณโดยรอบยังเป็นสวนรกครึ้ม

จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมีข่าวลือทำนองว่าพิพิธภัณฑ์แห่งนี้มีวิญญาณสิงสู่

ซึ่งก็ไม่พ้นการดึงตุ๊กตามาเป็นตัวชูโรงประกอบเรื่องเล่าสยองขวัญ

“ถ้าครูแพรวมีธุระอย่างอื่นก็ไปก่อนได้เลยนะครับ ผมจัดการสองคน

นี้เอง” สุธีบอก

ครูสาวหันไปทางด้านหลัง พอจะมองออกว่าเด็กทั้งคู่คงไม่อยากให้

เธอทิ้งไปไหน สำหรับคนเป็นครู การอ่านแววตาเด็กไม่ใช่เรื่องยากเย็น จะ

เด็กเล็กหรือเด็กโตก็ไม่ต่างกัน ยามนี้พวกเขาต้องการที่พึ่ง

“แพรวขออยู่ด้วยดีกว่าค่ะ”

“คงไม่นานหรอกครับ ผมตั้งใจให้ทำความสะอาดแค่ห้องเดียวแล้ว

จะปล่อยกลับ เฮ้อ...” ครูวัยกลางคนถอนหายใจแรง ใบหน้าเคร่งเครียดดู

ผ่อนคลายขึ้น “ถ้าเป็นไปได้ผมก็ไม่อยากเสียเวลาลงโทษเด็กพวกนี้หรอก

แค่ต้องจัดการเรื่องเด็กที่หายตัวไปก็ปวดหัวจะแย่แล้ว”

“เป็นยังไงบ้างคะเรื่องนั้น”

“ไม่มีอะไรคืบหน้ามากนักครับ ครูฝ่ายประถมถูกสอบสวนเมื่อวันก่อน คราวนี้เป็นตาของครูฝ่ายมัธยมบ้าง”

“ได้ร่องรอยอะไรไหมคะที่จะช่วยให้หาเด็กพบ”

“น่าเสียดายที่ไม่มีอะไรเลย ทุกคนในโรงเรียนต่างให้ความร่วมมือกับ ตำรวจเต็มที่ เพียงแต่ไม่มีใครรู้แน่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้น”

สิตาภาพยักหน้า ที่วันนี้เธอต้องมาสอนแทนครูภาษาไทยชั้นมัธยม

สามก็เพราะเหตุนี้ มีเด็กนักเรียนคนหนึ่งหายตัวไป เป็นข่าวดังที่ได้รับความ

สนใจจากผู้คนทั้งประเทศ ตำรวจและเจ้าหน้าที่มูลนิธิหน่วยงานต่างๆ ทุ่มเท

อย่างเต็มที่เพื่อตามหาตัวผู้สูญหายให้เจอ

ครู อาจารย์ บุคลากรที่ทำงานอยู่ภายในโรงเรียนเป็นกลุ่มแรกที่ถูก สอบสวนเพื่อหาข้อมูล ครูชั้นประถมอย่างสิตาภานั้นคุยกับตำรวจไปตั้งแต่

เมื่อสองวันก่อน

“แย่จัง ป่านนี้มิลินจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้” เธอพูดเบาๆ

“ทุกคนก็ได้แต่ภาวนา หวังว่าเด็กจะไม่เป็นอะไร” สุธีพูดเสียง

เคร่งขรึม “ผมกลัวว่าถ้าหาตัวไม่เจอ จะเริ่มมีข่าวลือแปลกๆ แพร่กระจาย

ออกไปอีก”

“ข่าวลือเรื่องไหนคะ” สิตาภาเอียงคอถาม

“เรื่องอย่างที่สองคนนี้พูดไงครับ หยิบโยงไปเกี่ยวกับผีสางนางไม้กัน เป็นตุเป็นตะ โรงเรียนนั่นละที่เสียหาย”

“ข่าวลือเกี่ยวกับผีตุ๊กตาในพิพิธภัณฑ์ แพรวเองก็เคยได้ยินมานาน

แล้วนะคะ แต่ก็ไม่เคยเห็นกับตาเสียที”

“เพราะมันไม่เป็นความจริงไงครับ” สุธีตอบรวดเร็ว “ตุ๊กตาพวกนั้น

เป็นของที่คุณแม่ผมสะสมมาทั้งนั้น แค่เพราะตัวคฤหาสน์เก่าแก่ ในสายตา

คนสมัยนี้เลยคิดว่าน่ากลัว เด็กนักเรียนเลยพูดกันไปเรื่อย ครูแพรวทำงาน

กับเด็กเหมือนกันคงรู้ว่าข่าวลือมันแพร่กระจายปากต่อปากได้ง่ายขนาดไหน

เด็กพวกนี้พร้อมจะเชื่อเรื่องตื่นเต้นทุกอย่าง”

“ค่ะ” เธอตอบ “ตำนานเรื่องผีประจำโรงเรียนแบบนี้มีอยู่ทุกที่”

“ใช่ มันก็แค่นั้นแหละ”

คุยกันมาถึงตอนนี้พวกเขาก็เดินมาถึงพิพิธภัณฑ์ ขณะสุธีเข้าไปคุย

กับพนักงานที่อยู่ภายใน สิตาภาและนักเรียนที่ถูกลงโทษก็ยืนรอบริเวณ

ใต้ต้นลั่นทมต้นใหญ่ซึ่งปลูกอยู่ด้านหน้า ช่วงเวลาโพล้เพล้เช่นนี้ ยามมอง คฤหาสน์หลังใหญ่เบื้องหน้า เธอคิดว่าก็สมควรอยู่หรอกที่พวกนักเรียนจะ

สร้างข่าวลือเรื่องผีสิงขึ้นมา เพราะขนาดผู้ใหญ่อย่างเธอเห็นแล้วยังอด

                                (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)