หัวใจซาตาน (ชลาลัย)

หญิงสาวเงยหน้าขึ้น และชะงักกับสิ่งที่หล่อนได้พบตรงหน้า

...หันหน้าหันหลังแล้วมองกลับมาอีกครั้ง

“บ้านเพชรรัตน์!”

เสียงพึมพำเบากริบ...มองเข้าไปด้านใน...หญิงสาวไม่แน่ใจและ

ไม่มั่นใจใดๆ แม้แต่น้อยนิด

หล่อนเซ็กในโทรศัพท์มือถืออีกครั้ง “บ้านเพชรรัตน์...เลขที่ตามนี้...

ถูกต้อง แต่ทำไมมันถึงได้ใหญ่โตขนาดนี้กันล่ะ?”

“ใช่บ้านหลังนี้แน่หรือพี่รี?”

“ก็...บ้านเลขที่ก็ใช่...มอเตอร์ไชค์ที่มาส่งเราสองคนเขาก็บอกว่า

ใช่...แต่...มันใหญ่โตจังเลย...”

ท่าทีของหญิงสาวเต็มไปด้วยความลังเลเป็นอย่างยิ่ง เหมือนไม่

อยากจะเชื่อว่า...ที่พ่อเขียนเอาไว้ในจดหมาย...ให้หล่อนมาอาศัยที่บ้าน

หลังนี้ เจ้าของบ้านเป็นพี่ชายต่างแม่ของพ่อหล่อนมั่นเอง

พ่อตายแล้ว! บ้านโดนยึด...ที่ดิน ไร่นาเรือกสวน ไม่มีอะไรเหลือ

อยู่เลย

สะรีรัญ เพชรรัตน์ คือชื่อหล่อน กับน้องชาย...โสรัตน์ เพชรรัตน์

สะรีรัญเรียนไม่ทันจบ...พ่อก็ป่วยหนัก หล่อนต้องดรอปเรียนเอา

ไว้หนึ่งปี

แล้วก็ตัดสินใจเดินทางเข้ากรุงเทพฯ ตามที่พ่อเขียนจดหมายเอาไว้

ทั้งๆ ที่ไม่เคยเจอ “ลุง” มาก่อนเลย...

ปีนี้หล่อนอายุยี่สิบ...ชีวิตเต็มไปด้วยความสูญเสีย

สะรีรัญตัดสินใจทำตามที่พ่อสั่งเอาไว้...พาโสรัตน์มาหาลุงที่หล่อน

ไม่เคยพบหน้าค่าตา และหล่อนก็เพิ่งจะรู้ว่ามี “ลุง”

“มาหาใครคะ?”

หญิงกลางคนคนหนึ่งเดินมาที่ประตูและเอ่ยปากถาม

“ที่นี่บ้านเพชรรัตน์ใช่ไหมคะ?”

“ใช่ค่ะ...จะพบใครคะ”

“เอ่อ...คุณ...แสง...อยู่ไหมคะ?”

อีกฝ่ายชะงักและมองหน้าสะรีรัญด้วยสายตาแปลกๆ

“มาหาคุณแสงเหรอคะ?”

“ใช่ค่ะ มาหาคุณแสง เพชรรัตน์!”

“จากไหนคะ?”

“สะรีรัญค่ะ สะรีรัญ เพชรรัตน์!”

“อะไรนะ...เพชรรัตน์?”

คนถามทำหน้างุนงง “บอกใหม่ได้ไหมคะ...จากไหนคะ...ชื่ออะไร

นะคะ?”

“สะรีรัญค่ะ สะรีรัญ เพชรรัตน์!”

 

 

“คอยตรงนี้ก่อนนะคะ”

หญิงกลางคนคนเดิมพาหล่อนและโสรัตน์เข้ามาในบ้านหลังจาก

ได้รับอนุญาตจากคนในบ้านแล้ว

ซึ่งสะรีรัญก็ไม่รู้ว่าใครอนุญาต...แต่ว่าเนื้อตัวของหล่อนเย็นยะเยียบ

ไปด้วยความตื่นเต้น...

 

เช่นเดียวกับโสรัตน์ที่รู้สึกประหม่าไปหมด ทำอะไรก็ไม่ถูก

เด็กรับใช้หน้าตาเกลี้ยงๆ คนหนึ่งเอานํ้าเย็นมาให้หล่อนและ

น้องชาย...แม้จะคอแห้งเป็นผง...แต่สะรีรัญก็ไม่กล้าที่จะยกแก้วนํ้านั้นดื่ม

ขณะที่โสรัตน์ดื่มจนหมด

“พี่รี”

“หือ...?”

“แน่ใจหรือว่ามาไม่ผิดบ้าน ทำไมมันใหญ่โตโอฬารขนาดนี้ล่ะ

ครับ?”

“ไม่ผิดบ้านหรอก...แต่...พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าแต่...ถ้าบ้านนี้ไม่ใช่

บ้านลุงแสงเราจะไปนอนที่ไหนกัน...เราไม่มีเงินมากพอที่จะไปเช่า

โรงแรมอยู่หรอกนะ”

                       

“นั่นสิ! ”

“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยว...เรารอก่อน”

“พี่รี”

 “อะไรอีกล่ะ?”

“เอ่อ...ผมว่า...พ่อต้องเช้าใจอะไรผิดแน่ๆ เราคงไม่มีญาติร่ำรวย

ขนาดนี้หรอก อันนี้จะบอกว่ารารวยธรรมดาไม่ได้นะครับ ต้องเรียกว่า

ร่ำรวยมหาศาลทีเดียว”

“โสรัตน์!”

“ครับ”

“หุบปากก่อนได้ไหม?”

“เอ่อ...”

“โสรัตน์...”

“ครับๆ โอเค”

“ขอบใจ!” สะรีรัญทำเสียงดุ

หญิงคนเดิมกลับมา สีหน้าสีตาเหมือนจะประหลาดใจอะไรอยู่มาก

“คุณบอกว่าชื่อ...”

“สะรีรัญค่ะ สะรีรัญ เพชรรัตน์”

“คุณ...คุณคนเดียวนะคะ เชิญทางนี้ค่ะ”

“ฉัน...” สะรีรัญยกมือแตะหน้าอกตัวเอง “ฉันคนเดียว...ทำไม

หรือคะ...แล้วน้องชายฉันล่ะ”

“ดิฉันจะให้คุณไปพบคนที่เขาอนุญาตให้คุณเข้ามาไงคะ เชิญค่ะ”

“พี่รี...”

“แกอยู่นี่ก่อนโสรัตน์”

“ไม่เอาหรอกพี่รี ผมไปด้วย”

“ไม่ต้องหรอก อยู่นี่”

“คุณอยู่นี่แหละ ทานอะไรมาหรือยัง เดี๋ยวดิฉันจัดของว่างให้

อ้อ...ดิฉันชื่อเปลวนะคะ เป็นหัวหน้าแม่บ้านที่นี่”

“คุณเปลว”

“เรียกดิฉันว่าเปลวเฉยๆ เถอะค่ะ”

“น้าเปลว...”

“อย่าเลยค่ะไม่เหมาะหรอก มาเถอะค่ะ...เดี๋ยวคุณสายจะรอนาน”

ในห้องนั้นตกแต่งสวยงามจนสะรีรัญแทบจะไม่กล้าก้าวเข้าไป...

ใครสักคนยืนอยู่ที่มุมห้องก่อนจะก้าวเท้าออกมา

สตรีนั้น...อายุราวๆ สามสิบ...เธอสวย...สง่างาม หากดวงตา

ที่มองมาดูคมกริบไม่ผิดกับใบมืดโกน!

“เธอบอกว่าชื่อ...อะไรนะ?”

สะรีรัญยกมือไหว้...แต่สตรีนั้นไม่รับไหว้...

“บอกสิ...เธอบอกว่าชื่ออะไร?”

“สะรีรัญค่ะ สะรีรัญ เพชรรัตน์”

“เอาหลักฐานอะไรมาแสดง?”

“อ้อ... มีค่ะมี...มีแต่บัตรประชาชน ทะเบียนบ้าน...หายค่ะ...

หาย...แต่ว่า...ถ้าไปค้นอาจเจอ”

“เอาบัตรประชาชนมา!”

สะรีรัญรู้สึกไม่ชอบใจกับน้ำเสียงแบบนั้นของคนตรงหน้า เพราะ

มันดูเหมือนจะผิดกับหน้าตาอันสะสวยของเธออย่างมาก

สะรีรัญหยิบกระเป้าเงินออกมาและส่งบัตรประชาชนให้

คุณสายสวาทรับบัตรประชาชนมาดูแล้วมองหน้าสะรีรัญอีกครั้ง...

“ฉันต้องตรวจสอบก่อนว่าบัตรประชาชนนี่เป็นบัตรปลอมหรือ

เปล่า?”

“ไม่ปลอมนะคะ รีเป็นลูกสาวของคุณพ่อส่อง เพชรรัตน์ พ่อตาย

แล้ว...แล้วเขียนจดหมายให้ถือมาที่นี่”

“ตายแล้ว?”

“ใช่ค่ะ มีจดหมายด้วยค่ะ”

“ไหนจดหมาย?”

“เดี๋ยวนะคะ”

“ทำอะไรชักช้าแบบนี้น่ารำคาญจริง”

สะรีรัญถอนหายใจ...แต่ก็กลั้นเอาไว้...อย่าถอนหายใจเป็นอันขาด

ในเมือตัดสินใจมาแล้ว จะเจออะไรก็ต้องยอมรับ

“นี่ค่ะ...จดหมาย”

คุณสายสวาทรับจดหมายมาและเปิดออกอ่านจนจบ ก่อนจะมอง

หน้าสะรีรัญอีกครั้งอย่างพินิจพิจารณา “สะรีรัญ...”

แล้วคุณสายสวาทก็ยิ้มออกมา “เธอเป็นลูกของคุณอาส่อง เพชร-

รัตน์จริงๆ หน้าตาสะสวยนะ แต่มอมแมมบ้านนอกไปหน่อย”

สะรีรัญชะงัก

“เดี๋ยวฉันจะให้เปลวจัดห้องพักให้...เธอมากับน้องชายใช่ไหม?”

“ค่ะ โสรัตน์”

“เดี๋ยวฉันจะให้เขาจัดห้องให้คนละห้องแต่ใกล้กัน”

“ไม่เป็นไรค่ะ เรานอนห้องเดียวกันได้”

“ตลก...ผู้ชายกับผู้หญิงนอนห้องเดียวกันได้ยังไง” คุณสายสวาท

เอ็ดเสียงเข้ม “เปลว!”

เปลวก้าวเข้ามาและทรุดลงนั่ง “ค่ะคุณสาย”

“จัดห้องให้เด็กสองคน...คนละห้อง แล้วก็...ดูแลเรื่องอาหาร

การกินด้วย”

“ค่ะ”

“โทร. ตามคุณประสงค์มาพบฉันวันนี้เลย!”

 

 

“ผมตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับคุณสาย...”

“ยังไงคะคุณประสงค์?”

อีกฝ่ายถามอย่างตื่นเต้น “ใช่จริงๆ ใช่ไหมคะ?”

“ครับใช่...”

“โอ...วิเศษมาก วิเศษที่สุดเลย...ไม่มีอะไรที่จะวิเศษขนาดนี้

อีกแล้ว...สุดยอด”

คุณประสงค์มองหน้าคุณสายสวาท “วิเศษยังไงหรือครับ คุณ

สายคงจะไม่ได้ยินดีกับการที่อยู่ๆ เพชรรัตน์จะมีทายาทเพิ่มขึ้นมาจาก

เดิมหรอกนะครับ”

“คุณประสงค์..” คุณสายสวาทหัวเราะ “ฉันโชคดีจริงๆ เลย

 คุณก็!ว่าฉันมีลูกไม่ได้ ไม่มีโอกาส...”

“ครับ”

“แล้ว...ที่จริง...บ้านเพชรรัตน์ก็ติดจำนองร่อแร่...กิจการของ

ครอบครัวก็กำลังจะมองไม่เห็นทางไป...เด็กคนนี้มาช่วยเราแล้ว มาช่วย

จริงๆ”

“คุณสายคงไม่ได้หมายความว่า...”

“คุณประสงค์คงจะรู้ เรื่องที¹เราคุยกัน เราไม่เคยคิดว่ามันจะเป็น

ไปได้ แต่มันก็เป็นไปแล้ว”

“คุณสาย”

“เราจะรอดแล้ว!”

คุณสายสวาทพูดเสียงเครือ “ฉันจะรีบส่งเด็กคนนี้ไปชุบตัว เอา

ให้หมดคราบหมดไคลบ้านนอกเลย...”

“คุณสายต้องคิดให้ดีนะครับ...เอ่อ...”

“ฉันคิดดีแล้วฉันบอกแล้วไง...มันเป็นโชค...แสงสว่างกำลังจะมา!”

คุณสายสวาทตาแดงกา

“คุณประสงค์...มันเหมือนฝันไป”

“ผมอยากให้คุณสายทบทวนให้ดีอีกทีนะครับ ผมสงสารเด็ก

น่ะครับ...เราก็รู้'อยู่แล้ว อะไรเป็นอะไร...มันเหมือนกับจะส่งเด็กสาวที่ไม่รู้

อีโหน่อีเหน่ไปให้ชาตาน”

“คุณประสงค์!”

“เขามีเจตนาอะไรคุณสายก็ทราบ...”

“แต่ว่าฉันมีแต่ทางได้ เด็กนั่นก็จะได้ดิบได้ดี ชุบตัวจากเด็ก

บ้านนอกไม่มือนาคตกลายเป็นคุณนายมหาเศรษฐี...มันไม่ดีตรงไหน...

มันเป็นสิ่งที่ฉันช่วยต่างหาก”

“คุณสาย”

“ฉันตัดสินใจไม่ผิดหรอก ไม่ผิดจริงๆ”

“ผม...”

“หวังว่า...”

“คุณสาย...”

“หวังว่าความลับนี้จะไม่ถูกแพร่งพรายออกไปนะคะ”

คุณสายสวาทมองคุณประสงค์ก่อนจะตรงเข้ากอดเขา “ฉันรัก

คุณนะคุณสงค์...คุณก็รู้นี่”

 

 

                (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)