หลอมดวงใจด้วยไฟรัก (กัลวาร์)

 

“แม่จ๋า...มาร์ขอโทษ...” หญิงสาวร่างเล็กใจชุดคลุมท้องสีชมพูหวานพนมมือก้มกราบลงแทบเท้าของมารดาอย่างสำนึกผิดที่ไม่สามารถทำให้ความฝันของคนเป็นแม่เป็นจริงได้ ก่อนชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งที่นั่งพับเพียบอยู่ข้างๆ จะกระทำเช่นเดียวกัน

“ผมขอขมาน้ายาด้วยนะครับที่ทำเรื่องไม่งามขึ้น ผมผิดเองที่ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ น้ายาอย่าตำหนิมาร์เลยนะครับ” วาริชเงยหน้าขึ้นมามองผู้สูงวัยอย่างลุแก่โทษ

“ข้าไม่รับคำขอโทษจากเอ็งสองคน ไสหัวไปให้พ้นหน้าข้าเดี๋ยวนี้ ข้าไม่มีลูกมักง่ายใจเร็วอย่างเอ็งนังมาร์ เอ็งด้วยไอ้ปลาแล้วอย่ากลับมาให้ข้าเห็นหน้าอีก” ปรียาเดินหนีจากตรงนั้นอย่างไม่คิดจะสนใจ ทั้งเจ็บทั้งอายที่อยู่ๆ ลูกสาวก็กลับมาบ้านและบอกว่าท้องได้สี่เดือนแล้ว

“แม่ให้อภัยมาร์ได้ไหมจ๊ะ มาร์ไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นจริงๆ มาร์ขอโทษ...” มณิการ์คลานเข่าตามมาพร้อมกับกอดขามารดาไว้ทั้งน้ำตานองหน้ากับความผิดที่ได้กระทำลงไปอย่างไม่ตั้งใจ

“ขนาดไม่ได้ตั้งใจเอ็งยังท้องตั้งสี่เดือน ถ้าตั้งใจก็คงมีลูกออกมาวิ่งเป็นโหลแล้วใช่ไหม” ปรียาชักเท้าออกจากการเกาะกุม แล้วยืนเท้าสะเอวมองหน้าลูกสาวสลับกับชายหนุ่มอีกคนด้วยแววตาเหยียดหยันระคนเจ็บปวด น้ำตาแห่งความผิดหวังไหลรินอาบแก้มคนเป็นแม่หยดแล้วหยดเล่า

“ข้าส่งให้เอ็งไปเรียนหนังสือ หวังจะให้มีหน้าที่การงานที่ดี มีหน้ามีตาในวงสังคม แต่เอ็งกลับไม่รักดี นอกจากจะทำให้ข้าผิดหวังในตัวเอ็งแล้ว ยังทำให้ข้าอับอายขายหน้าชาวบ้านชาวช่องอีก เอ็งมันไม่รักดี เอ็งมัน...ฮือๆ”

ปรียาร้องไห้โฮด้วยความเสียใจ ระบายอารมณ์ด้วยการทุบตีตามร่างกายลูกสาวที่ไม่มีแรงแม้แต่จะปัดป้อง ทำให้อานนท์ที่เดินเข้ามาในบ้านพร้อมลูกสาวคนเล็กรีบเข้ามาห้าม

“พอแล้วยา คุณจะดุด่าลูกให้มันได้อะไรขึ้นมา ถึงยังไงมันก็กลับไปแก้ไขไม่ได้แล้ว”

“เพราะนังมาร์มีพ่ออย่างพี่ให้ท้ายไง มันเลยกล้าทำเรื่องงามหน้าแบบนี้ ฉันบอกไม่ให้ไปกรุงเทพฯ กับไอ้ปลาแต่แรกพี่ก็ไม่เชื่อ แล้วสุดท้ายมันก็ทำกับเราจนได้”

“ปลาเป็นเด็กดีและขยันทำมาหากิน เขาไม่เคยทำตัวเกเรทั้งที่ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่คอยอบรมสั่งสอน แต่ผมก็เชื่อว่าเขาจะดูแลลูกสาวของเราได้อย่างดี ใช่ไหมปลา” อานนท์ไม่อยากโทษใครกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่สิ่งที่ทำได้ตอนนี้มีเพียงกำลังใจให้ลูกเท่านั้น

“ครับน้านน ถึงผมจะไม่ได้มีฐานะร่ำรวยเหมือนคนอื่น แต่ผมก็สัญญาว่าจะเลี้ยงดูมาร์กับลูกอย่างดี ไม่ให้อดอยากแน่นอนครับ” วาริชเอ่ยขึ้นประโยคแรกหลังจากเอาแต่นิ่งเงียบมานาน

“เรื่องนั้นเป็นหน้าที่ของเอ็งอยู่แล้วไอ้ปลา แต่สิ่งที่ข้าต้องการคือให้นังมาร์เรียนหนังสือให้จบ ไม่ใช่ท้องป่องกลับมาบ้าน ถ้าเอ็งรักนังมาร์จริงทำไมไม่รอให้เรียนจบก่อน แล้วค่อยมาสู่ขอให้ถูกต้องตามประเพณี ไม่ใช่แอบอยู่ด้วยกันแบบนี้” ปรียามองอีกฝ่ายอยู่สายตาไม่พอใจ

“ถึงยังไงเรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้ว ให้อภัยเขาสองคนเถอะยา”

ปรียาไม่ตอบ ไม่มอง ไม่แม้แต่จะคิดสนใจ เมื่อวาริชคลานมาหา  มณิการ์แล้วก้มลงกราบเท้าของเธอพร้อมกันอีกครั้ง

“พรุ่งนี้น้าจะลองถามงานที่ป่าไม้ให้ก็แล้ว เราจะได้มีอาชีพเลี้ยงลูกเลี้ยงเมีย ส่วนค่าสินสอดหรืองานแต่งงาน ไม่จำเป็นต้องมีก็ได้เพราะปลาก็ไม่มีญาติที่ไหนแล้ว แค่สัญญาว่าจะไม่ทอดทิ้งลูกสาวน้าก็พอ”

“ขอบคุณครับน้านน ผมสัญญาว่าจะไม่ทิ้งมาร์กับลูกเด็ดขาด” วาริชรับคำอย่างแข็งขันก่อนจะพยุงภรรยาสาวที่กำลังท้องสี่เดือนออกไปนั่งอยู่บนแคร่ข้างนอก ปล่อยให้ผู้ใหญ่ทั้งสองได้คุยกันตามลำพัง

“เลิกเครียดได้แล้วยา มันไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว ชาวบ้านอยากพูดอะไรให้เขาพูดไปเถอะ อย่าสนใจเลย” อานนท์เห็นภรรยายังนั่งร้องไห้เสียใจเรื่องลูกสาวคนโตก็เข้ามาปลอบใจ

“ฉันทำใจตอนนี้ไม่ได้หรอกพี่ เพราะหวังเอาไว้เยอะ”

“หน้าที่การงานหรูๆ ดีๆ มันก็แค่หน้ากากเท่านั้น ไม่ได้การันตีให้สักหน่อยว่าคนนั้นจะเป็นคนดี แค่นายปลามีความรับชอบ เป็นคนดี และไม่ทอดทิ้งลูกสาวก็น่าจะเพียงพอแล้ว คุณเลิกตำหนิลูกกับนายปลาได้แล้ว สองคนนั้นแค่รักกันไม่ได้ทำผิดกฏหมายสักหน่อย ถ้าเขาสองคนยอมเรียนต่อให้จบเด็กในท้องก็ต้องถูกทำลายทิ้ง คุณอยากให้ลูกกลายเป็นคนบาปฆ่าได้กระทั่งลูกตัวเองใช่ไหม”

“ฉันรู้พี่...ว่าฉันเองก็ไม่ใช่คนดีอะไรมากมาย เคยทำผิดมาก็ไม่น้อยเหมือนกัน แต่ฉันผิดด้วยเหรอที่อยากให้ลูกสาวของเราได้ดิบได้ดีเหมือนคนอื่นบ้าง” ปรียายังน้ำตาไหลไม่หยุด

“เอาเถอะน่า อย่าคิดมากอีกเลย แค่มาร์กับปลาเป็นคนดีของสังคมก็พอแล้ว”

อานนท์ปลอบใจภรรยา ขณะที่ลูกสาวก็กำลังนั่งร้องไห้อยู่ข้างบ้าน เมื่อทำให้มารดาผิดหวัง เสียใจ และอับอายในการกระทำของตน

สองปีที่แล้วหลังจากจบชั้นมัธยมปีที่หกมณิการ์ก็ออดอ้อนมารดาขอตามวาริช เพื่อนรุ่นพี่ที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านเดียวกันไปเรียนต่อในกรุงเทพฯ ด้วยเงินกองทุนกู้ยืมเพื่อการศึกษา ปรียาไม่อยากให้ไปนักเพราะกลัวว่ามณิการ์จะทำตัวเหลวไหลเหมือนตนในอดีต บอกเรียนที่ไหนก็จบเหมือนกันถ้าตั้งใจจริงเสียอย่าง แต่มณิการ์ก็ให้เหตุผลว่าเธอจะทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย จะได้ไม่ต้องรบกวนทางบ้านเรื่องค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน และอาจจะยังมีเหลือส่งมาให้บ้านด้วย

ปรียาหวังจะให้ลูกสาวได้เรียนสูงๆ จบมารับราชการ เป็นเจ้าคนนายคนเพื่อเชิดหน้าชูตาให้วงศ์ตระกูลจึงยอมใจอ่อน แต่ลูกสาวกลับไปรักดี เกิดมีรักในวัยเรียน แอบมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับวาริชจนตั้งท้องขึ้นมา ทำให้เรียนปีสองได้แค่ครึ่งเทอมก็ต้องซมซานกลับมาบ้าน ความหวังของคนเป็นแม่พังทลาย ซ้ำยังได้ลูกเขยจนๆ ไม่มีเงินทองมาจัดงานแต่งงานกลบเสียงนินทาของชาวบ้าน

จากวันนั้นวาริชก็เข้าทำงานที่สำนักงานป่าไม้อำเภอพบพระในตำแหน่งลูกจ้างชั่วคราว ก่อนจะมีคำสั่งให้ย้ายไปช่วยงานที่อำเภออุ้มผาง วาริชจึงพาภรรยาที่ท้องแก่แปดเดือนเดินทางไปใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันที่นั่น กระทั่งมณิการ์ให้กำเนิดลูกฝาแฝดชายหญิงหน้าตาน่ารักน่าชังมาก