หนังสือชุด หิมวันต์รัญจวน : ครุฑาล่าหัวใจ

                                                 คนมีปีก

            ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด... ร่างบอบบางควานมือออกไปหาต้นเสียงที่ปลุกเธอจากการ

หลับใหล เธอหยิบโทรศัพท์สมาร์ตโฟนขึ้นมาแล้วกดปิดเสียงนาฬิกาปลุก

บนหน้าจอแบบทัชสกรีน ก่อนจะลุกขึ้นนั่งบนเตียงอย่างเสียไม่ได้ ทำไม

ถึงเช้าเร็วนักนะ เธอเพิ่งได้ล้มตัวลงนอนไปตอนเที่ยงคืนนี่เอง หกโมงเช้า

ก็ต้องรีบตื่นเพราะเช้านี้เธอต้องไปรับน้องบอย นายแบบหน้าใหม่ไป

แคสต์งานบทพระรองของค่ายละคร จากนั้นต้องกลับมารับน้องเพนนี

ไปถ่ายโฆษณาในช่วงบ่าย ตกเย็นต้องพาน้องมินนี่ไปร้องเพลงที่ผับหรู

                เพียงหงส์ถอนใจเฮือก เธอแทบไม่มีเวลาเป็นของตัวเอง อันที่จริง

พี่บีน่าจะจ้างผู้ช่วยเพิ่มอีกสักสองคน ไม่ใช่มีงานอะไรก็โยนให้เธอทั้งหมด

แบบนี้ หญิงสาวลุกขึ้นแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว

อีกสิบนาทีต่อมาเธอก็ออกมายืนอยู่กลางบ้านในชุดที่ทุกคนคุ้นเคย นั่นก็

คือเสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนสีซีดที่ทำท่าจะเปื่อยยุ่ยไม่ต่างจากผ้าขี้ริ้ว และ

รองเท้าผ้าใบสีเทาคู่ใจที่พาสองเท้าของเธอเดินไปไหนต่อไหนได้อย่าง

ไม่เหน็ดเหนื่อย เธอรวบผมยาวถึงกลางหลังมัดเป็นหางม้า ก่อนจะสวม

หมวกแก๊ปสีน้ำเงินเข้ม

                หญิงสาวคว้าจักรยานปั่นออกไปหน้าปากซอย เพื่อซื้อปาท่องโก๋

น้ำเต้าหู้ โจ๊ก ข้าวเหนียวหมูปิ้ง มาวางไว้ในครัว เมื่อเด็กๆ นางแบบนายแบบ

ตื่นขึ้นมาจะได้มีอาหารเช้ารับประทาน การที่หญิงสาวได้ปั่นจักรยานออกไป

หน้าปากซอยมีข้อดีอยู่อย่าง คือทำให้เธอมีโอกาสตักบาตรทุกเช้า พระท่าน

จะเดินบิณฑบาตผ่านหน้าปากซอยแต่ไม่ได้เข้ามาในหมู่บ้านที่เธออยู่

เพราะเป็นหมู่บ้านราคาแพงที่ไม่อนุญาตให้ใครเข้าออกได้ง่ายๆ

                บ้านหลังใหญ่ราคาหลักสิบล้านเป็นของศิริลักษณ์พี่ชายของเธอ

ที่ปลุกปั้นดารานางแบบในสังกัดจนมีชื่อเสียง จึงย้ายจากบ้านทาวน์เฮาส์

ย่านชานเมืองเข้ามาซื้อบ้านหรูกลางใจเมืองเพื่อสะดวกแก่การเดินทาง

ของเด็กๆ ในสังกัด โดยศิริลักษณ์ซื้อบ้านสองหลังแล้วทุบกำแพงออก

เพื่อเชื่อมบ้านสองหลังไว้ด้วยกัน

                หลังหนึ่งไว้พักอาศัยเองภายในครอบครัว ส่วนอีกหลังหนึ่งเอาไว้

ให้ดาราหน้าใหม่มาพักอาศัย เพื่อเรียนการแสดง แคสต์งาน เตรียมพร้อม

เพื่อเป็นดาวรุ่งพุ่งแรงคนต่อไปของวงการบันเทิง

                “อ้าว! หงส์ตื่นแต่เช้าเชียว มีงานเหรอลูก” หญิงสูงวัยกำลังรดน้ำ

ต้นไม้อยู่ หันมาเอ่ยทักบุตรสาวที่แทบไม่ค่อยได้พบหน้า เพราะเพียงหงส์

แทบไม่เคยอยู่ติดบ้านเลยสักวัน

                “ค่ะแม่ เช้านี้หงส์ต้องพาบอยไปแคสต์งานค่ะ” หญิงสาวดูนาฬิกา

ข้อมือ เห็นว่ายังพอมีเวลาอยู่บ้าง จึงเดินเข้าไปโอบเอวมารดาไว้

                “คิดถึงแม่จัง ไม่ได้กอดตั้งหลายวันแล้ว” เธอพูดพลางยื่นหน้า

เข้าไปหอมแก้มมารดาฟอดใหญ่ เพียงหงส์หน้าตาผิดแผกไปจากทุกคน

ในครอบครัวอย่างเห็นได้ชัด จนมีชาวบ้านซุบซิบนินทากันว่าเพียงหงส์

ใช่ลูกของบิดามารดาแน่หรือ ในเมื่อครอบครัวของเธอนั้นมีสีผิวเข้ม

ตัวเล็ก สูงไม่เกิน 160 เซนติเมตร ทว่าเพียงหงส์กลับสูงถึง 170 เซนติเมตร

ผิวขาวราวกับหยวกกล้วย ผมและดวงตาเป็นสีน้ำตาลเข้มโดยกำเนิด

                “ก็เอาแต่ทำงาน พักบ้างก็ได้นะลูก พี่เขาใช้งานหนูหนักไป

หรือเปล่า” สุนีย์ยื่นมือไปจับแก้มบุตรสาว แล้วมองร่างผอมบอบบาง

ด้วยความเป็นห่วง

                “ไม่เลยค่ะแม่ หงส์ชอบทำงาน”

                หญิงสาวพูดปดเพื่อความสบายใจของมารดา ด้วยไม่อยากให้ท่าน

รู้เรื่องที่พี่ชายใช้งานเธอหนัก และมักพูดจิกกัดทุกครั้งราวกับจงเกลียด

จงชังเธอนักหนา อีกอย่างพี่ชายไม่เคยแนะนำใครต่อใครว่าเธอคือน้องสาว

เขามักบอกกับใครๆ ว่าเธอคือผู้ช่วย เป็นเพียงลูกจ้างของเขาเท่านั้น มีเพียง

ผู้จัดการดาราที่ทำงานให้พี่ชายและเด็กในสังกัดที่มากินนอนในบ้านรู้ว่า

เธอมีศักดิ์เป็นน้องสาวของผู้จัดการบี ศิริลักษณ์

                “ทำงานก็ดี แต่ก็ต้องพักบ้าง ป่วยไข้มันไม่คุ้มนะลูก” หญิงสูง

วัยหยิกแก้มบุตรสาวด้วยความเอ็นดู เพราะเป็นลูกสาวคนเล็ก สามีของ

เธอจึงทั้งรักและตามใจมาโดยตลอด แต่น่าเสียดายที่สามีของเธออายุสั้น

จึงไม่ได้เห็นว่าเมื่อเพียงหงส์โตเป็นสาวนั้น ทั้งสวยและน่ารักมากเพียงไร

                “ค่ะแม่ หงส์แข็งแรง อึด ถึกออกจะตายไป แม่ไม่ต้องห่วงนะคะ”

หญิงสาวยกแขนขึ้นแล้วทำท่าเบ่งกล้ามอวดมารดา ยังผลให้สุนีย์หยิก

ท้องบุตรสาวด้วยหมั่นไส้ในความทะเล้น

                “นี่แน่ะ เรานี่แทบไม่มีความอ่อนหวานเอาซะเลยนะ”

                “ให้พี่บีอ่อนหวานไปคนเดียวก็พอแล้วค่ะ หงส์จะเป็นลูกชาย

ให้แม่เอง” เพียงหงส์หัวเราะร่วนเมื่อทำให้มารดานิ่วหน้าจนแทบหยิบ

ไม้กวาดทางมะพร้าวมาไล่ตีเธอ

                “เดี๋ยวเถอะลูกคนนี้ ไม่ต้องมาสลับเพศกันให้แม่ปวดหัวเลยนะ”

สุนีย์หัวเราะไม่ออก เมื่อบุตรชายที่หมายมั่นปั้นมืออยากให้เป็นทหาร

แต่กลับไปเป็นผู้จัดการดารา มิหนำซ้ำยังกลายเป็นสาวได้หน้าตาเฉย

ส่วนลูกสาวที่หน้าตาสะสวยกลับมีนิสัยห้าวราวกับทอมบอย

                “แล้วเมื่อไหร่หงส์จะมีแฟน แต่งงาน มีหลานให้แม่ชื่นใจสักที

แม่แก่ลงทุกวัน อยากเลี้ยงหลานจะแย่แล้ว” สุนีย์หันมามองบุตรสาว

อย่างจริงจัง เป็นการถามที่ไม่ใช่แค่ถามเล่นๆ อย่างเช่นทุกครั้ง

                “อะไรกันคะแม่ หงส์เพิ่งอายุ 28 ปีเอง สมัยนี้ใครเขาแต่งงานเร็ว

กันคะ นู้นแน่ะ อายุ 35 ค่อยคิดก็ยังไม่สาย ว่าแต่วันนี้แม่ไม่ไปวัดเหรอคะ”

เพียงหงส์แกล้งหัวเราะกลบเกลื่อน พยายามชวนคุยเรื่องอื่นแต่ไม่เป็นผล

                “ที่หนูไม่มีแฟน เพราะหนูเป็นทอมใช่มั้ยหงส์ หนูรักผู้หญิงด้วยกัน

ใช่มั้ย” ในที่สุดสุนีย์ก็เอ่ยถามสิ่งที่ค้างคาใจมาโดยตลอด เพียงหงส์ได้ยิน

เช่นนั้นก็หัวเราะออกมาจริงๆ

                “แม่ไปฟังใครมาคะนี่”

                “อย่ามากลบเกลื่อน แม่รู้นะว่าหงส์คบอยู่กับนางแบบที่ชื่อลูกแก้ว”

หญิงสูงวัยไล่จี้บุตรสาวอย่างไม่ยอมปล่อย เธอหมดหวังกับลูกชายคนโตไป

แล้ว ดังนั้นเธอจะไม่ยอมหมดหวังกับลูกสาวเด็ดขาด นามสกุลของสามี

จะมาสิ้นสุดโดยไม่มีลูกหลานสืบสกุลเพราะลูกชายลูกสาวสลับเพศกัน

อย่างนี้น่ะหรือ ถ้าเธอตายจะไปเจอบรรพบุรุษได้อย่างไร

                “ลูกแก้วเป็นเด็กในสังกัดของพี่บีนะคะแม่ หงส์จะไปทำอย่างนั้น

ได้ยังไง อีกอย่างหงส์เป็นผู้หญิงแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์ค่ะ ไม่มีทางเป็นทอม

แน่นอน”

                “แต่แม่เห็นว่าหงส์กอดกับลูกแก้ว กอดกันในสวนหลังบ้าน อย่า

คิดว่าแม่ไม่เห็นนะ”

                “โอเคค่ะแม่ หงส์จะบอกความจริงว่า...” เพียงหงส์เว้นไปแล้วมอง

หน้ามารดาที่รอคอยคำตอบด้วยสีหน้าลุ้นระทึก เห็นแล้วก็อยากแกล้ง

มารดาต่ออีกสักหน่อย แต่ก็กลัวว่านรกจะกินกบาลเข้าเสียก่อน “หงส์

ไม่ได้คบกับน้องลูกแก้วค่ะ แต่น้องลูกแก้วเป็นเลสเบียนจริงๆ ค่ะ เขา

ชอบหนูและพยายามตามตื๊อหนูอยู่ ซึ่งหนูไม่รู้ว่าจะใจอ่อนดีหรือเปล่า

แม่ว่าหนูควรจะใจอ่อนดีมั้ยคะ”

                “นี่แน่ะ!” ผู้เป็นมารดาหยิกเข้าที่แขนเต็มแรง

                “โอ๊ย! หงส์เจ็บนะคะแม่” หญิงสาวนิ่วหน้าร้องโอดโอยเมื่อถูก

หยิกแล้วบิดอย่างไม่ปราน

                “ก็ใครใช้ให้พูดเล่นล่ะ เรื่องนี้แม่ไม่ขำด้วยหรอกนะ”

                “โหย...แม่อย่าโกรธเลยนะคะ โกรธแล้วตีนกาขึ้นหน้าไม่รู้ด้วยนะ”

                “เรานี่ยังไงนะ ทะเล้นไม่สมกับเป็นสาวเป็นแส้” สุนีย์ส่ายหน้า

แล้วถอนใจอย่างปลงตก แต่แสร้งทำหน้าขรึมได้ไม่นานเมื่อบุตรสาว

ออดอ้อนออเซาะจนเธอยอมยิ้มจนได้

                “เพราะพงศธรใช่มั้ยถึงทำให้ลูกเปลี่ยนใจไปชอบผู้หญิงแบบนี้”

ยังไม่วายถามหาเหตุผลที่ทำให้บุตรสาวไม่ยอมคบหาใครอีกจนได้ “ผ่านมา

7 ปีแล้วนะลูก ยังไม่ลืมอีกเหรอ ผู้ชายน่ะไม่ได้ชั่วเหมือนกันทุกคนหรอก

นะ”

                 “เขาไม่สำคัญพอจะกำหนดชีวิตของหงส์ได้หรอกค่ะแม่ ที่หงส์

ยังไม่มีแฟนเพราะยังไม่เจอคนที่ถูกใจต่างหาก” หญิงสาวฝืนยิ้มราวกับ

ไม่คิดอะไร

                ความจริงแล้วผู้ชายคนนั้นยังมีอิทธิพลเหนือเธออย่างไม่น่าให้อภัย

และเพราะช้ำรักอกหักจากเขาเธอจึงลากดาราสาวในสังกัดพี่บีที่กำลัง

ระหองระแหงกับคนรักไปดื่มที่ผับ หมายจะดื่มให้ลืมทุกสิ่ง แต่ดาราสาว

เจ้ากรรมเกิดเมาแล้วซ่า คว้าคอเธอแล้วจูบเธอต่อหน้าผู้คนมากมาย

หน้าตาเฉย แน่นอนว่ารูปนั้นโชว์หราในหน้าหนังสือพิมพ์บันเทิง แม้จะกรอบ

เล็กๆ ไม่น่าสนใจ แต่ดูเหมือนว่ามารดาจะคาใจพานคิดว่าเธออกหัก

จนเกลียดผู้ชายหันไปคบเพศเดียวกันเสียแล้ว

                “แล้วแบบไหนถึงจะถูกใจล่ะ”

                “สเปกของหงส์คงเป็นผู้ชายที่บินได้เหมือนนกมั้งคะแม่” หญิงสาว

หัวเราะร่วนเมื่อเห็นมารดาขึงตาใส่ ก่อนที่ท่านจะบ่นยืดยาวเธอก็ปราด

เข้าไปกอดร่างเจ้าเนื้อของมารดาไว้อย่างรวดเร็ว

                “เดี๋ยวเถอะ! ทำไมถึงได้ทะเล้นแบบนี้นะ”

                “ขำๆ นะคะแม่ ผู้ชายบินได้ของหงส์อาจเป็นนักบินก็ได้นี่คะ

ในอนาคตหงส์อาจได้สามีเป็นนักบินอวกาศ นักกระโดดร่ม หรือไม่ก็มี

แฟนเป็นซูเปอร์แมน เท่จะตาย...” เพียงหงส์ทำท่าครุ่นคิดจริงจัง

                “พอเลยๆ ชักจะไปกันใหญ่แล้ว” หญิงสูงวัยหยิกแก้มทั้งสองข้าง

ของเพียงหงส์

                “โอ๊ย! เจ็บนะคะ” เธอโอดครวญไปอย่างนั้นเอง ก่อนจะวางศีรษะ

ลงบนไหล่มารดาด้วยท่าทางออดอ้อนราวกับตัวเองเป็นเด็กหญิงอายุน้อย

เสียอย่างนั้น

                “ลูกคนนี้นี่...” สุนีย์อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นยีผมบุตรสาวด้วยความรัก

“ก่อนไปทำงานช่วยเปลี่ยนหลอดไฟให้แม่หน่อย สงสัยหลอดไฟจะขาด”

 หญิงสูงวัยเอ่ยขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าไฟในห้องนอนเธอเปิดไม่ติดตั้งแต่

เมื่อคืน

                “ได้เลยครับผม!”

                หญิงสาวยกมือทำวันทยหัตถ์ก่อนจะวิ่งเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว

สุนีย์มองตามหลังบุตรสาวแล้วหัวเราะด้วยความขบขัน ดูเอาเถอะ

โลกเราแปลกเข้าไปทุกวัน คลอดบุตรชายแต่โตมากลับกลายเป็นสาว

มีบุตรสาวแต่กลับห้าวดั่งชายอกสามศอก หากเครื่องใช้ไฟฟ้าหรือของใช้

ในบ้านชำรุดละก็ขอให้บอกบุตรสาวคนเล็ก เพียงหงส์จัดการได้ทุกอย่าง

แต่ถ้าเสื้อขาด กระดุมหลุดต้องบอกบุตรชายคนโต รายนั้นทำงานฝีมือเนี้ยบ

และประณีตจนผู้หญิงแท้ๆ ยังอาย

                สุนีย์อ่อนใจ เริ่มปลงแล้วว่าหากวันดีคืนดี ลูกสาวคนเล็กจะออกมา

ประกาศว่าเป็นหญิงรักหญิง เธอก็คงต้องยอมรับโดยไม่รู้ว่าจะโต้แย้ง

อย่างไร ในเมื่อสิ่งนั้นมันคือความสุขที่ลูกๆ ของเธอเป็นคนเลือกด้วยตัวเอง

กระนั้นเสียงในหัวใจก็ยังค้าน สุนีย์อยากให้ลูกของเธอสักคนแต่งงาน

มีครอบครัว ซึ่งดูแล้วเพียงหงส์น่าจะกลับตัวกลับใจง่ายกว่าศิริลักษณ์

เพราะรายนั้นดูเหมือนจะไปไกลจนกู่ไม่กลับ...

                “อ้าว ยังไม่ไปอีกเหรอยะไอ้หงส์ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว”

                ศิริลักษณ์เดินกรุยกรายลงมาจากบันไดชั้นสองพร้อมกับชุดคลุม

นอนผ้าซีทรูสีชมพูชอกกิงพิงก์ บริเวณคอชุดคลุมมีขนเฟอร์สีชมพูเข้าชุด

ติดฟูฟ่อง ผู้จัดการบีนั้นมีรูปร่างค่อนข้างอวบอ้วน ตัวเตี้ย สูงราวๆ 155

เซนติเมตร ผิวเข้มตามแบบฉบับคนใต้ แม้ผิวเข้มแต่ศิริลักษณ์ก็ชื่นชอบ

สีชมพูเป็นพิเศษ โดยเฉพาะอะไรที่เกี่ยวกับคิตตี้เจ้าแมวญี่ปุ่นหน้าตา

น่ารัก ซึ่งเจ้าตัวมองว่ามันอ่อนหวานเหมาะกับเขาเป็นที่สุด

                “หงส์ขึ้นไปเปลี่ยนหลอดไฟให้แม่มาค่ะพี่บี กำลังจะรีบไปเดี๋ยวนี้

แล้วค่ะ” หญิงสาวผูกเชือกรองเท้าผ้าใบเสร็จก็ยืนขึ้น ซึ่งนั่นทำให้ศิริลักษณ์

ต้องแหงนหน้าคุยกับน้องสาวที่สูงกว่า

                “แกนี่มีข้ออ้างตลอดเลยนะไอ้หงส์” ผู้เป็นพี่ชายมักเรียกน้องสาว

ว่า ‘ไอ้’ ราวกับน้องสาวเป็นผู้ชาย นั่นก็เพราะตั้งแต่เรียนจบเพียงหงส์

ไม่ยอมนุ่งกระโปรงเลยสักครั้ง เมื่อมาอกหักรักคุดหนีไปจูบปากกับผู้หญิง

ด้วยกันจนเป็นข่าว เขาก็ยิ่งมั่นใจว่าน้องสาวคงเปลี่ยนใจหันไปเป็นทอม

อย่างไม่ต้องสงสัย

                “หงส์ทำงานหนักขนาดนี้พี่บียังไม่พอใจอีกเหรอคะ นี่หงส์ตื่นมา

ตั้งแต่เช้าทำทุกอย่างจนเรียบร้อยก่อนจะออกจากบ้าน อีกอย่างหงส์

นัดบอยไว้ 9 โมง ยังไงก็ทันค่ะ” เพียงหงส์เถียง เธอยอมทำงานหนักตามที่

พี่ชายต้องการก็จริง แต่เธอไม่ใช่คนยอมคนถึงขนาดไม่เถียง หากเห็นว่า

อะไรถูกผิดเธอก็ไม่คิดเกรงใจที่จะโต้แย้ง

                ศิริลักษณ์เถียงไม่ออก จึงเบ้ปากแล้วส่ายหน้าก่อนจะเดินกรีดกราย

ไปนั่งบนโซฟาหลุยส์ที่เขาแสนภูมิใจนักหนา เพราะโซฟาตัวนี้เขาสั่งนำเข้า

มาจากฝรั่งเศส ดังนั้นมั่นใจได้เลยว่าในเมืองไทยจะมีโซฟาชุดนี้ที่บ้านของบี

ศิริลักษณ์เท่านั้น

                “หงส์ไปแล้วนะคะ เดี๋ยวจะสาย” หญิงสาวกระชับกระเป๋าสะพาย

ข้างแล้วขยับหมวกแก๊ปให้เข้าที่

            (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)