สมยอมรัก

ยาปลุกเซ็กซ์เคลื่อนที่

 

 

นี่เป็นการตกเครื่องที่คุ้มค่าสุดๆ ไปเลย

บรรณนิศายังคงยิ้มกว้าง หล่อนลากกระเป๋ากลับเข้ามาในห้องชุด

บนชั้นสามสิบแปด ทิ้งมันไว้หน้าโซฟาสีน้ำตาลเข้มแล้วหมุนตัวไปรอบๆ

ดูเหมือนหล่อนกำลังหัวเราะ ใช่...หล่อนหัวเราะจริงๆ ด้วย และเสียง

ประหลาดไม่เป็นภาษาคล้ายเสียงกระต่ายติงต๊องในการ์ตูนสำหรับเด็ก

อายุสามขวบนั่นก็เป็นเสียงของหล่อนเอง

ความจริงคือหล่อนเพิ่งพลาดเที่ยวบินไปภูเก็ต มันเป็นตั๋วโพรโมชัน

สำหรับที่นั่งชั้นประหยัดซึ่งขอเงินคืนไม่ได้ เช่นเดียวกับค่าโรงแรมสี่คืนที่

ซื้อผ่านเว็บไซต์ในราคาลดสามสิบเปอร์เซ็นต์ ค่าเช่ารถที่จ่ายมัดจำไปแล้ว

ครึ่งหนึ่งโดยตัดบัตรเครดิต หรือแม้กระทั่งคูปองทำสปาที่ได้มาในราคาถูก

            มันเป็นเรื่องแย่บัดซบ หล่อนเห็นด้วย หล่อนเสียทั้งเงินและของดีๆ

ทั้งหมดที่หามาได้ในราคาถูก แต่ตอนนี้ใครจะสนล่ะ!

บรรณนิศากระโดดโลดเต้นไปทั่ว การบังเอิญได้เจอ เชส วินสตัน

ทำให้พลังงานในร่างกายพลุ่งพล่าน โชคดีที่ห้องชุดกว้างขวางมากพอจึง

ไม่ชนข้าวของล้มกระจาย อันที่จริงต้องขอบคุณแพรพลอย เพื่อนสนิทแสนดี

ที่เคยเป็นเจ้าของห้อง แพรพลอยย้ายตามแพทริคผู้เป็นสามีไปอยู่ที่

นิวยอร์กเมื่อเกือบสามเดือนก่อนและยกที่นี่ให้หล่อน

หญิงสาวโยนหมวกลงบนโซฟาก่อนจะยืนพิงผนัง หอบหายใจอยู่

ราวครึ่งนาที หล่อนฮัมเพลงเดินเข้าไปในห้องครัว รินน้ำส้มเย็นๆ ใส่แก้ว

วันนี้อากาศแจ่มใส บรรณนิศามองท้องฟ้าสีสดผ่านกำแพงกระจกก่อนจะ

เดินมาที่ระเบียง

เก้าอี้นอนไม้สีน้ำตาลเข้มปูเบาะผ้าสีครีมตั้งอยู่สองตัว กั้นกลาง

ด้วยโต๊ะเล็กๆ ทรงสี่เหลี่ยมทำจากเรซินซึ่งฝังกลีบดอกไม้แห้ง หล่อนเดิน

ไปนั่งเก้าอี้ตัวซ้าย ลมพัดมาเอื่อยๆ

แสงแดดจัดจ้าส่องกระทบคลื่นในโค้งน้ำเจ้าพระยาจนระยิบระยับ

ค่อยยังชั่วที่บรรณนิศาไม่เห็นเป็นหน้า เชส วินสตัน หล่อนหัวเราะคิก ดื่ม

น้ำส้มจนหมดแล้ววางแก้วบนโต๊ะก่อนจะยกมือขึ้นในระดับสายตา

สัมผัสของ เชส วินสตัน ยังติดอยู่ที่ปลายนิ้ว และนั่นทำให้หล่อน

เขินอายไม่เลิก

ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาบรรณนิศาเหมือนจะทนอยู่ที่นี่ไม่ได้อีก ทั้ง

คิดถึงแพรพลอยและอ้างว้างอย่างที่สุด หล่อนวางแผนหนีความรู้สึกนี้โดย

ไปเที่ยวภูเก็ต หล่อนเคยไปคนเดียวครั้งหนึ่งตอนแพทริคหลอกให้เข้าใจผิด

ว่าแพรพลอยอยู่ที่นั่น แต่ไม่น่าเชื่อว่าการได้เจอเชสแค่ไม่ถึงสองนาที

อารมณ์เลวร้ายทั้งหมดก็หายวับไปเหมือนไม่เคยมีอยู่จริง

เชส วินสตัน ทำให้หล่อนประทับใจได้เสมอนั่นละ ตั้งแต่ครั้งแรกที่

พวกเขาเจอกันแล้ว

เมื่อหกสัปดาห์ก่อนบรรณนิศาเก็บกระเป๋าเดินทางไปนิวยอร์ก

เพื่อร่วมงานแต่งงานของแพทริคกับแพรพลอย อันที่จริงพวกเขาเรียกว่า

‘งานเลี้ยงฉลองครบรอบการแต่งงานแสนสุข’ เพราะแทบทุกคนที่ไปร่วม

งานแต่งนั้นรู้อยู่แล้วว่า แพทริค วินสตัน แต่งงานกับเจ้าสาวชาวเอเชียเมื่อ

สองปีก่อน และหล่อนกก็ ลายเป็นมสิซิสวินสตันผู้ลึกลับที่ไม่เคยมีใครเห็น

อีกเลย

          คงมีผู้หญิงไม่น้อยเชียวละที่สาปส่งให้แพรพลอยตายๆ ไปซะ พวก

หล่อนต้องลมแทบจับที่จู่ๆ ก็มีข่าวว่าบ้านวินสตันร่อนการ์ดเชิญคนดังและ

เพื่อนฝูงมหาเศรษฐีมาร่วมงานเลี้ยงฉลอง และแน่นอน ‘ครบรอบการ

แต่งงานแสนสุข’ จะต้องเป็นประโยคที่แทงทะลุฝันของใครหลายๆ คน

บรรณนิศาคิดว่าตัวเองคือคนที่ยากจนที่สุดซึ่งได้รับเชิญมาร่วมงาน

แต่ที่คฤหาสน์วินสตันหล่อนได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดี ชาลส์และ

พร่างดาว พ่อแม่ของแพทริคและเชสเอ็นดูหล่อน พวกเขาเตรียมห้องนอน

แสนสบายที่มีระเบียงหันหน้าไปทางสวนสวยไว้ให้

แพรพลอยเคยเล่าถึงคฤหาสน์วินสตันบ้าง แต่ดูเหมือนเพื่อนจะ

เอาแต่ฝันถึง แพทริค วินสตัน จนลืมบอกว่าที่นี่กว้างขวางและหรูหรามาก

แค่ไหน บรรณนิศารู้สึกเหมือนเดินอยู่ในโรงแรมห้าดาว หล่อนต้องระวัง

ไม่ให้ตัวเองหลงและไม่เผลอก่อความเสียหายให้ข้าวของราคาแพง

หล่อนเข้าใจว่ามันแพงทุกชิ้นนั่นละ

บรรณนิศาไม่รู้ว่าอาณาบริเวณของคฤหาสน์วินสตันกินพื้นที่กี่

เอเคอร์ พวกเขาก็แค่มีสวนสวย สนามหญ้า สระว่ายน้ำ ฟรีฟอร์มที่รอบๆ

ตกแต่งด้วยต้นปาล์ม คอร์ตเทนนิสพร้อมกับเครื่องยิงลูก สนามแบดมินตัน

ลานจอดเฮลคิอปเตอร์และสนามกอลฟ์ ย่อมๆ ไว้ซ้อมตีลูกเป็นของตัวเอง

ด้านหนึ่งของบ้าน...บรรณนิศายินดีจะเรียกตามพวกวินสตัน ถึงแม้

ที่นี่จะไม่เหมือนบ้านทั่วๆ ไปก็เถอะ เอาละ ด้านหนึ่งเป็นโรงจอดรถยาวๆ

พร่างดาวบอกว่านั่นคือที่เก็บของเล่นของพวกผู้ชาย

บรรณนิศาจินตนาการไม่ออก แต่เดาว่าน่าจะเป็นอะไรก็ตามที่

หน้าตาคล้ายขยะแบบที่ผู้ชายชอบสุมไว้ในโรงจอดรถ จนกระทั่งชาลส์กด

รีโมตแล้วประตูเลื่อนขึ้น หล่อนถึงได้เห็นซูเปอร์คาร์เงาวับจอดเรียงกันเป็น

ระเบียบอยู่ในนั้น

เขาชวนบรรณนิศาไปนั่งรถกินลม ซึ่งหล่อนก็ตอบรับทันที คุณพระ

...เขาคือ ชาลส์ วินสตัน เจ้าของธุรกิจการเงินขนาดใหญ่ระดับโลกอย่าง

วินสตันไฟแนนเชียลกรุ๊ปเชียวนะ ธนาคารวินสตันหนึ่งในธุรกิจของเขาเพิ่ง

ฉลองหนึ่งหมื่นห้าพันสาขาในแปดสิบสี่ประเทศทั่วโลกไปเมื่อต้นปี

ชาลส์เป็นผู้ชายอายุห้าสิบปลายๆ ที่ยังหล่อเหลาและทรงเสน่ห์

วันนั้นเป็นวันที่ฟ้าและอากาศแจ่มใส ผมสั้นสีบลอนด์สะท้อนประกายอยู่

ภายใต้แสงแดด ชาลส์สวมเสื้อยืดสีขาวและกางเกงขาสั้นคลุมเข่า เขามี

ไหล่หนา ต้นแขนล่ำสัน และอกกว้าง ยังหุ่นดีไม่แพ้ลูกชายเลย

ดวงตาสีเทาใสของเขาเต็มไปด้วยพลัง ร่องยาวสามเส้นปรากฏอยู่

บนหน้าผาก มีริ้วรอยเล็กๆ กระจายอยู่ทั่วใบหน้า แต่กลับทำให้เขาดูเข้ม

ขึ้น เจนโลก และสามารถจัดการทุกอย่างง่ายๆ ด้วยประสบการณ์

ขณะที่บรรณนิศาตั้งอกตั้งใจเลือกว่าจะนั่งรถคันไหน รถคันหนึ่งก็

ลากเรือลำเบ้อเร่อเข้ามา หล่อนอ้าปากค้างขณะที่ชาลส์ตะโกนบอกสาว

รับใช้

‘เรือเติมน้ำมันกลับมาแล้ว ไปตามคุณดาวที’

ใช่...บรรณนิศาไปแล่นเรือกับสองสามีภรรยาวินสตันใหม่ในบ่ายวันนั้น

ชาลส์และ พร่างดาว วินสตัน เป็นของขวัญที่สวรรค์ประทานให้

เชสและแพทริคโดยแท้ บรรณนิศาคิดถึงพ่อแม่มหาเศรษฐีที่มักเห็นใน

ละคร บุคคลจำ พวกที่ไม่เอาใจใส่ ไม่มีเวลา และทำ อะไรบางอย่างแย่ๆ

ซึ่งส่งผลให้ลูกๆ เสียคน ทว่าชาลส์และพร่างดาวแตกต่างอย่างสิ้นเชิง

พร่างดาวในวัยห้าสิบกว่ายังสวยและดูอ่อนกว่าอายุจริงร่วมสิบปี

มักเล่าถึงเวลาที่ใช้ไปกับลูกๆ บอกว่าตัวเองกับสามีตามใจลูกจนนิสัยเสีย

การเติบโตขึ้นมาในบ้านวินสตันเป็นสิ่งที่น่าภูมิใจ ได้ทุกอย่างที่อยากได้

ไม่มีอะไรต้องกังวล บรรณนิศานึกออกว่าถ้าหล่อนเป็นลูกของพวกเขา

หล่อนคงกร่างและเอาแต่ใจน่าดู

มันเป็นช่วงเวลาแห่งความสุข หล่อนได้อยู่เคียงข้างแพรพลอย

ตอนรถบรรทุกแบบตู้คอนเทนเนอร์ขนชุดสำหรับงานเลี้ยงฉลอง รองเท้า

และเครื่องสำอางเข้ามาจอดที่ลานหน้าบ้าน พร้อมกันนั้นก็มีสไตลิสต์

ชั้นแนวหน้า ช่างแต่งหน้ามืออาชีพและช่างทำผมมาด้วย

แพรพลอยต้องเลือกชุด ลองแต่งหน้าทำผมเพื่อหาแบบที่พอใจที่สุด

รองเท้าต้องเข้ากับองค์ประกอบอื่น สวยและสวมสบาย ไม่ก่อให้เกิด

ปัญหาแน่ๆ ในวันงาน เจ้าสาวมักมีความกังวลและมีเรื่องจุกจิกที่ต้อง

จัดการเยอะแยะไปหมด แต่ทีมงานมืออาชีพช่วยเจ้าสาววินสตันได้มาก

ทีเดียว

พวกหล่อนใช้เวลาว่างที่เหลือในแต่ละวันไปกับการชอปปิงและ

เที่ยว ก่อนจะกลับมากินมื้อค่ำร่วมกับคนอื่นๆ อีกครั้ง บรรณนิศาจำห้อง

รับประทานอาหารที่มีเพดานสูง  แชนเดอเลียร์ขนาดใหญ่ที่ห้อยลงมา โต๊ะ

สีขาวตัวยาวล้อมด้วยเก้าอี้เกือบยี่สิบตัว และเหล่าแม่บ้านในชุดลายตาราง

สีฟ้าตุ่นที่คาดผ้ากันเปื้อนไว้ที่เอวได้ดี

บรรณนิศารู้ว่าชาลส์และพร่างดาวมีลูกชายสองคน แพทริคเป็นคน

เล็ก แต่ตั้งแต่มาถึงบ้านวินสตันหล่อนไม่เคยเห็นเชส ลูกชายอีกคนของ

พวกเขานอกจากในรูปถ่ายทั่วบ้าน หลายครั้งที่หล่อนหยุดมองอย่างเพ้อ

ฝัน อันที่จริงแพทริคเคยเตือนให้อยู่ห่างพี่ชายของเขาเอาไว้ แต่หล่อนจำ

เหตุผลไม่ได้แล้ว

‘น่าเสียดายที่เชสไม่อยู่ ฉันคิดว่าเขาจะต้องเข้ากับหนูบันนี่ได้ดี

แน่ๆ’

เมื่อพร่างดาวพูดแบบนั้นแพทริคก็สำลัก แพรพลอยต้องรีบยกน้ำ

ให้เขาดื่ม

ชาลส์นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ แพทริคและแพรพลอยนั่งอีกฟาก ส่วนบรรณ-

นิศานั่งติดกับพร่างดาวอยู่อีกฟาก เรื่องของเชสกลายเป็นหัวข้อสนทนาใน

ค่ำนั้น

‘หนูนิสัยเหมือนเขาเหรอคะ’

‘ไม่จ้ะ’ พร่างดาวนิ่งคิดแล้วส่ายหน้า ‘ฉันก็บอกไม่ถูก รู้แต่ว่าเชส

จะต้องชอบหนู’

‘บันนี่ล่อตาล่อใจเชสเกินไปที่รัก คุณควรเอาสาวน้อยคนนี้ไปซ่อน

มากกว่าจะแนะนำให้ลูกรู้จัก’ ชาลส์ว่ายิ้มๆ

แพทริคพยักหน้าเห็นด้วย ‘บันนี่จะทำให้เชสคลั่ง’

ดูเหมือนพร่างดาวจะไม่เห็นด้วย เธอกดกริ่งที่ซ่อนอยู่ใต้โต๊ะ เมื่อ

แม่บ้านมาถึงก็สั่งให้ไปหยิบรูปในห้องนั่งเล่น

‘นี่เชสจ้ะ’

มันเป็นรูปคู่ของเชสกับแพทริคขนาดเท่าฝ่ามือใส่กรอบสีทองหม่น

ในรูปเชสกอดคอแพทริค พวกเขายิ้มกว้าวงอย่างอารมณ์ใต้แสงแดด ฉาก

หลังเป็นทะเลสีฟ้าคราม ทั้งคู่มีรูปร่างสูงใหญ่พอๆ กัน เพียงแต่เชสคล้าย

ชาลส์มากกว่า เขามีดวงตาสีเดียวกับพ่อ ในขณะที่ดวงตาของแพทริคเจือ

สีน้ำตาลของผู้เป็นแม่ ส่วนสีผมของชาลส์อ่อนที่สุด ไล่ขึ้นมาเป็นเชส และ

แพทริคที่มีผมสีน้ำตาล พวกเขาคือส่วนผสมที่ลงตัวอย่างเหลือเชื่อระหว่าง

ตะวันตกกับตะวันออก

เชส วินสตัน เป็นผู้ชายที่โดดเด่น บรรณนิศาคิดว่าจะต้องเห็นเขา

แน่ๆ แม้ชายหนุ่มจะยืนปะปนอยู่ในฝูงชน ไม่ใช่เพราะเขามีเขี้ยวหรือปีก

อยู่ที่หลัง แต่เพราะเสน่ห์ของเขา แรงดึงดูดที่ผู้หญิงยากจะด้านทาน อะไร

บางอย่างที่ทำให้หล่อนอดยิ้มไม่ได้

‘นรก!’ แพทรคิ สบถออกมา บรรณนิศาหุบยิ้มทันที ‘ผมทันเห็นคุณ’

ยิ้มนะบันนี่! ผมเคยเตือนคุณแล้วว่าให้เลี่ยงที่จะเจอเชส’

‘พูดอะไรแบบนั้นน่ะแพท! ลูกกำลังทำตัวไร้มารยาทที่สุด’

พร่าวดาวโอบกอดบรรณนิศา ในขณะที่แพรพลอยถลึงตาและบอบ

หยิกเอวสามี ชาลส์หัวเราะเบาๆ

‘แม่กำลังจะส่งกระต่ายให้นายพราน’

‘อาจจะไม่ใช่นายพราน แต่เป็นสิงโต’ ชาลส์อมยิ้ม เขาลอบสบตา

กับลูกชายแวบหนึ่ง ‘บางครั้งเชสก็ไร้จิตสำหนึกและปล่อยให้สัญชาตญาณ’

นักล่าควบคุมตัวเองเหมือนสัตว์ป่า’

พ่อพูดถูก’ แพท

ขัดขึ้นเสียก่อน

‘ถ้าทั้งสองคนยังไม่หยุดเล่านิทานอีสป สาวๆ เราอาจต้องย้ายไป

นั่งที่หัวโต๊ะอีกด้าน’

แพทริคยักไหล่ กลอกตาขึ้น ในขณะที่ชาลส์ผ่อนลมหายใจยาวช้าๆ

พร่างดาวค้อนผู้ชายวินสตันทั้งคู่ ความเงียบเริ่มโรยตัว มีเสียงมีดและส้อม

กระทบจานเป็นระยะ แต่ช่วงเวลาแห่งความแง่งอนกึ่งจะน่ารักและ

น่าขบขันก็อยู่ไม่นานนัก

แพรพลอยเป็นคนทำลายมัน หญิงสาววางแขนลงบนโต๊ะ โน้มตัว

มาข้างหน้า

‘เชสรับปากว่าจะกลับมาทันงานแต่งงานแน่ๆ ค่ะ’

บันนี่จะได้เจอเชสที่นั่น’ พร่างดาวพยักหน้าพอใจ ก่อนจะส่งเสียง

ที่นั่น ไม่มีใครบอกพวกเขารึไงว่ากำลังจะมีงานแต่งงานของแพท มันเป็น

ช่วงเวลาของครอบครัว และเชสก็ควรจะอยู่กับเรา’

บรรณนิศาทันเห็นรอยเจ้าเล่ห์ที่มุมปากของแพทริค เขาต้องอยู่

เบื้องหลังหรือมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้แน่ๆ จังหวะที่ชายหนุ่มมองมาก็พูด

ด้วยเสียงเรียบและจริงจัง เป็นประโยคที่ทำให้หล่อนเย็นวาบอย่างแปลก

ประหลาด

‘ในอนาคตไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณต้องไม่ลืมนะบันนี่ว่าวันนี้ผม

ได้ปกป้องคุณอย่างดีที่สุดแล้ว’

คืนนั้นก่อนกลับเข้าห้องนอน บรรณนิศาหยุดมองรูปเดี่ยว

ของเชสที่ตั้งอยู่บนโต๊ะยาวริมทางเดิน สายตาของเขาดึกดูดหล่อนเหมือน

ขั้วแม่เหล็ก ทำให้รู้สึกราวกับว่ามีขนนกปลิวว่อนอยู่ในอก และยากเหลือเกิน

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)