ศรสวาท

เสียงสรวลเสเฮฮาของแขกเหรื่อมากหน้าหลายตาดังขึ้น

บนเรือยอช์ตขนาดใหญ่ชื่อมิคเก้ ที่ลอยลำอยู่กลางท้องทะเลอันดามัน

ซึ่งอยู่ในอาณาเขตของเกาะภูเก็ต เพื่อร่วมเฉลิมฉลองชัยชนะให้แก่

นักกีฬาเรือใบคนเก่งในนามตัวแทนทีมชาติไทย ที่คว้ารางวัลเหรียญ

ทองมาจากการแข่งขันประเภทคีลโบตของรุ่นไออาร์ซี 0 โดยมีนักกีฬา

เรือใบจากนานาประเทศเข้าร่วม และจัดขึ้นเป็นประจำทุกปี

มิคเก้ โจฮันสัน ชายหนุ่มลูกครึ่งไทย-นอร์เวย์ เป็นนักกีฬาตัวแทน

ทีมชาติไทย เจ้าของเรือนกายสูงล่ำ ใบหน้าคมเข้ม ผมสีน้ำตาลแดงยาว

ระต้นคอ ดวงตาสีน้ำตาลคมกล้า จมูกโด่ง ปากหยักได้รูปสวย และ

เหลี่ยมคางได้รูป

ชายร่างสูงล่ำสวมสูทราคาแพงสีดำ และติดโบสีดำบนคอเสื้อเชิ้ต

สีขาวเข้ากับกางเกงสีเดียวกัน รองเท้าหนังมันเงาราวกับไม่เคยโดนฝุ่น

ละออง ในมือเขามีแก้ววิสกี้ซึ่งรอรับการแสดงความยินดีจากเพื่อนฝูง

เพื่อฉลองความสำเร็จในชัยชนะของเขาอีกครั้ง

“ยินดีด้วยมิคเก้ นายแน่มากจริงๆ” เพื่อนนักกีฬาเรือใบเข้ามา

ชนแก้วด้วยและกล่าวแสดงความยินดี โดยเขาเป็นฝ่ายพ่ายแพ้นักกีฬา

ลูกครึ่งไทย-นอร์เวย์

            “ขอบใจ เดิมพันครั้งนี้มันสูง ฉันเลยต้องทำเต็มที่”

“เสียดาย ช่วงที่ฉันจะแซงนายลมดันแผ่ว”

“โอกาสหน้าเพื่อนยาก โอกาสหน้าฉันจะให้นายแก้ตัว”

มิคเก้ตบไหล่เพื่อนนักกีฬาเบาๆ เป็นการปลอบใจ เพราะแอนดี้

แพ้การแข่งขันในครั้งนี้แบบฉิวเฉียด แต่ก็นั่นแหละ งานนี้ประเทศไทย

เป็นเจ้าภาพ และเขาในฐานะตัวแทนทีมชาติจะปล่อยให้คนจากประเทศ

อื่นมาคว้าชัยชนะไปได้อย่างไร

“ขอสัมภาษณ์หน่อยค่ะคุณมิคเก้” นักข่าวกีฬาจากสถานี

โทรทัศน์ท้องถิ่นยื่นไมโครโฟนไปตรงหน้าชายหนุ่ม และช่างภาพ

รวมถึงนักข่าวจากอีกหลายสำนักก็กรูกันเข้ามา เมื่อถึงคิวให้นักข่าวได้

สัมภาษณ์

“คุณมิคเก้เป็นลูกครึ่งไทย-นอร์เวย์ใช่ไหมคะ”

เป็นคำถามที่ชายหนุ่มต้องตอบบ่อยครั้งว่าเขามีมารดาเป็น

คนไทยชื่อแสงดาว เจ้าของโรงเรียนสอนดำน้ำแห่งแรกในเมืองภูเก็ต

และยังจำหน่ายอุปกรณ์ต่างๆ แบบครบวงจร เรียกว่ามาที่แสงดาว

ไดวิงแห่งเดียวก็จะได้ทุกอย่างครบครัน

“ได้ข่าวว่าคุณพ่อของคุณมิคเก้เป็นเจ้าของบริษัทเรือยอช์ต

โจฮันสันชื่อดังในประเทศนอร์เวย์ แล้วมาเปิดธุรกิจให้เช่าเรือยอช์ต

เรือใบ สารพัดเรือในเมืองไทย โดยให้คุณมิคเก้ดูแล ตอนนี้คุณแสงดาว

ก็บินไปช่วยคุณแมทธิวบริหารธุรกิจที่นอร์เวย์ เป็นแบบนั้นจริงหรือ

เปล่าครับ”

“ได้ยินมาถูกต้องแล้วครับ” ชายหนุ่มตอบด้วยความเบื่อหน่าย

เขาไม่เข้าใจว่านักข่าวจะถามเรื่องเดิมๆ ทำไม แต่ก็ยังให้สัมภาษณ์

อย่างใจเย็นด้วยสีหน้านิ่งสนิท

“คุณมิคเก้เรียนภาษาไทยจากไหนคะ”

“จากแม่ จากในโรงเรียน”

“ขอโทษค่ะ เรียนจบในเมืองไทยหรือเปล่าคะ”

“ผมเรียนประถมแล้วก็มัธยมที่นี่ ไปต่อมหาวิทยาลัยในอเมริกา

จนจบปริญญาโท สาขาบริหารธุรกิจ ส่วนกีฬาทางน้ำผมเล่นเป็นงาน

อดิเรกเพราะชอบเป็นการส่วนตัว แล้วก็ยังไม่มีคนรักเป็นตัวเป็นตน”

มิคเก้ร่ายประวัติตัวเองยืดยาว เพื่อให้การสัมภาษณ์สิ้นสุดลงโดยเร็ว

“อ้อ ผมชอบผู้หญิง โอเคนะครับ”

“เจ้านายครับ เรือเล็กพร้อมแล้วครับ” คำนึง ลูกน้องคนสนิท

มายืนรายงานแทรกการสัมภาษณ์ได้อย่างพอดี

“คืนนี้ผมต้องขอตัวก่อนนะครับ เรือเล็กที่จะพาพวกคุณกลับ

ขึ้นฝั่งพร้อมแล้ว” เจ้าของเรือเอ่ยตัดบท เมื่อเห็นว่าการสัมภาษณ์ควร

สิ้นสุดลงได้แล้ว

“เสียดายจังเลย อยากนั่งเรือออกทะเลด้วยน่ะครับ”

“จริงด้วยค่ะ ให้พวกเราไปด้วยไม่ได้เหรอคะ” นักข่าวสาวเอ่ย

ทีเล่นทีจริงอย่างมีความหวัง

“ขอโทษด้วยที่ทำตามความต้องการของพวกคุณไม่ได้” มิคเก้

ค้อมศีรษะพอเป็นพิธี ก่อนพยักหน้าให้ลูกน้องที่ผายมือไปยังบันได

ข้างลำเรือ ทำให้บรรดานักข่าวจากหลายสำนักต้องทำตาม

“ไง ท่าทางนายหงุดหงิดมากนะ” นายแพทย์น่านนที เพื่อนสนิท

สมัยเรียนมัธยมปลายของมิคเก้เอ่ยทัก

“เออ ถามคำถามเดิมๆ เรื่องเดิมๆ ทั้งที่เรื่องนั้นก็รู้กันอยู่แล้ว

เขายังเอามาถามย้ำ ฉันก็ไม่เข้าใจว่าเขาจะมาสัมภาษณ์ไปทำไม

ในเมื่อจะได้เรื่องเดิมๆ กลับไป” นักกีฬาบ่นยืดยาว พลางเอื้อมมือไป

หยิบแก้ววิสกี้จากถาดของพนักงานเสิร์ฟ

“แล้วถ้าเขาลงลึกกว่านั้นล่ะ นายจะตอบไหม”

“ถ้ามันเป็นเรื่องส่วนตัว ฉันจะตอบได้ยังไง” มิคเก้ตอบเสียงกลั้ว

หัวเราะ อดขำตัวเองไม่ได้ว่าทุกครั้งที่ให้สัมภาษณ์ ทุกคนก็มักจะถาม

ด้วยคำถามเดิมๆ แล้วเขาก็จะหงุดหงิดเพราะต้องตอบคำถามซ้ำซาก

ซึ่งไม่พ้นเรื่องมีแฟน ครอบครัว หรือพ่อแม่ก็มักจะถูกดึงมาเป็นหัวข้อ

สนทนาอยู่เสมอ

“บางทีเขาอาจรู้ว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวที่นายจะไม่ตอบ ก็เลย

ไม่ถาม”

“ก็จริงว่ะหมอ บางทีฉันอาจหงุดหงิดไปหน่อย เหนื่อยด้วยมั้ง”

“เดี๋ยวก็น่าจะหายเหนื่อยละมั้ง ฉันกับเพื่อนๆ ลงเงินจัดของขวัญ

มาเซอร์ไพรส์”

มิคเก้หัวเราะในลำคอ เพราะพอจะรู้มาบ้างว่าของขวัญเซอร์-

ไพรส์นั้นคืออะไร

“แต่ฉันดีใจนะที่นายลางานมาล่องเรือกับฉันในทริปนี้ได้”

“เออ เบื่อๆ เสียดายไอ้ปองมาไม่ได้”

“โอกาสหน้ายังมีถมเถ ไอ้ปองมันมีคดีต้องสะสางไม่เว้นวัน

เดี๋ยวว่างมันก็หาเวลามาเอง” เจ้าของเรือจิบวิสกี้ไปด้วย

“ดูเหมือนว่าของขวัญของนายจะมาแล้วมั้ง”

มิคเก้หันไปตามคำบอกของเพื่อน กราบเรือฝั่งตรงข้ามมีผู้มา

เยือนก้าวขึ้นมายืน เรือนร่างอรชรอ้อนแอ้นอยู่ในชุดเดรสสั้นเข้ารูป

สายเดี่ยวสีเขียวมะกอก อวดเนินอกขาวผ่อง เอวคอดรับกับสะโพกผาย

ได้รูป ขาเรียวยาวราวกับขานางแบบระดับโลก จนเขาให้คะแนนความ

เนียนสวยเต็มสิบ

เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลเลื่อนสายตาขึ้นดูใบหน้ารูปไข่ขาวนวล

ดวงตาสีดำกลมโตดูตื่นกลัวหวาดระแวง คิ้วโค้งได้รูปสวย แผงขนตา

งอนยาวกะพริบถี่ราวกับกำลังง่วงงุนอย่างหนัก จมูกโด่ง ปากอิ่ม

สีชมพูเม้มจนเป็นเส้นตรง ก่อนที่เธอจะหันไปถามอะไรบางอย่างกับ

สตรีวัยกลางคนที่รู้จักกันในชื่อพรนภา มีอาชีพจัดหาผู้หญิงบริการ

คุณภาพคับแก้วให้ผู้มีฐานะและผู้ทรงอิทธิพลทั้งหลาย โดยหญิงสาว

ที่คัดมาส่งนั้นมักมีราคาสูงสมกับรูปร่างหน้าตา

มิคเก้ชูแก้ววิสกี้ในมือขึ้น เมื่อพรนภาพยักพเยิดมาทางเขา

ก่อนพาหญิงสาวเดินลงไปยังชั้นล่าง โดยมีคำนึงเดินนำ

“สวยกว่าที่คิดไว้” น่านนทีเอ่ยกับคนที่ได้รับของขวัญชิ้นพิเศษ

“ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน” มิคเก้ดื่มวิสกี้แก้วนั้นจนหมด และ

หันไปยิ้มให้พรนภาซึ่งเพิ่งเดินขึ้นมายังที่ที่เขายืนคุยกับเพื่อน

“คุณมิคเก้ สวัสดีค่ะ” พรนภาเอ่ยทักเสียงใส ก่อนหันไปยิ้ม

ทักทายนายแพทย์น่านนที

“สวัสดีครับ ของขวัญของผมใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ ของขวัญชิ้นพิเศษ ดิฉันขอรับรองว่าคนนี้บริสุทธิ์ผุดผ่อง

จริงๆ”

“ผมขอพิสูจน์เองดีกว่า”

“ค่ะ ขอให้มีความสุขกับค่ำคืนที่แสนโรแมนติกนี้นะคะ” คนพูด

ชี้ขึ้นไปยังท้องฟ้าสีเทาเข้มที่พระจันทร์เสี้ยวเพิ่งโผล่พ้นหมู่เมฆออกมา

ให้ยลโฉม

“ขอบคุณที่พามาส่งด้วยตัวเอง”

พรนภาหัวเราะเบาๆ ก่อนบอกว่า “ต้องพามาเองค่ะ เพราะเธอ

คนนี้พิเศษจริงๆ จะบอกให้ว่าคุณสุรชัยอยากได้มาก แต่ไม่กล้าสู้ราคา

เลยยอมปล่อยให้เป็นของขวัญคุณมิคเก้แทน ขอให้สนุกนะคะ ขอแถม

ท้ายนิดนึงว่าเธอคนนี้เร่าร้อนสำหรับคุณมิคเก้แน่นอน”

“โฆษณาสรรพคุณกันขนาดนี้ ผมแทบจะอดใจไม่ไหว”

“จะช้าอยู่ทำไมล่ะคะ” แม่เล้าบอกเสียงกลั้วหัวเราะ ก่อนเดินตาม

ลูกเรือที่มาผายมือเชิญกลับไปลงเรือเล็ก เพราะเรือลำใหญ่พร้อมจะ

ท่องทะเลในอีกไม่กี่นาที

“พรนภาสมกับเป็นแม่ค้าจริงๆ โฆษณาสรรพคุณกันยันวินาที

สุดท้าย” น่านนทีเอ่ยขึ้น ก่อนบอกข้อข้องใจของตัวเองแก่เพื่อนรัก

“แต่ฉันก็ไม่เข้าใจนะว่าทำไมผู้หญิงหน้าตาดี หุ่นก็ดีพวกนี้ ไม่ไปทำ

อาชีพอื่น”

“แล้วฉันจะถามให้นะ แต่ที่แน่ๆ ผู้หญิงพวกนี้หิวเงิน แล้วก็คิดว่า

วิธีนี้คือวิธีที่ดีที่สุดในการทำมาหากินเลี้ยงตัวเอง”

“ตอบครอบคลุมแบบนี้ คงไม่ต้องถามเผื่อแล้วมั้ง นายรีบลงไป

เถอะ แต่อย่าลืมป้องกันด้วยล่ะ”

“เออ ขอบใจว่ะเพื่อน มีเพื่อนเป็นหมอก็ดีแบบนี้แหละ ห่วงความ

ปลอดภัยไปซะทุกเรื่อง”

มิคเก้บอกเสียงกลั้วหัวเราะ เขาตบไหล่น่านนทีเบาๆ พลาง

ขอตัวลงมายังห้องบนชั้นสองที่กว้างขวาง มีคำนึงยืนรออยู่หน้าประตู

ห้องนอนส่วนตัวของเขา

“เจ้านายต้องการอะไรอีกไหมครับ”

“ความสงบ ฉันต้องการแค่นั้น”

“ครับผม”

“ขอบใจ” คนเป็นนายกล่าวทิ้งท้ายแล้วเปิดประตูเข้าไปในห้อง

ที่กว้างขวางโอ่โถง ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์เลิศหรูสมฐานะและรสนิยม

ของผู้เป็นเจ้าของ

หญิงสาวที่สวมชุดเดรสสายเดี่ยวสีเขียวมะกอกนั่งอยู่บนเตียง

ด้วยอาการกระสับกระส่าย เขาเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ เมื่อเธอ

หันมาเห็นแล้วผุดลุกขึ้น ใบหน้าขาวนวลแดงก่ำเหมือนคนมีไข้

“อืม...ท่าทางจะเร่าร้อนสมคำโฆษณา” มิคเก้พึมพำอย่างพอใจ

พลางเดินเข้าไปหาเธอ ยังไม่ทันได้แตะเนื้อต้องตัวหญิงสาวของพรนภา

ก็ทำเสียงเหมือนครางแล้วโผเข้าโอบกอดเขา พยายามเบียดเรือนกาย

หอมกรุ่นจนแนบชิด

มิคเก้จึงตอบสนองด้วยการปลดเดรสสั้นสีเขียวมะกอกออกแล้ว

เหวี่ยงทิ้ง กลิ่นกายหอมละมุนโชยมาอ่อนๆ ทำให้เขาจดปลายจมูก

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)