วิวาห์...วิวาท

 

รถจอดพรืด! เสียงเบรกสนั่นหวั่นไหวจนคนในบานต้องวิ่งแจ้น

ออกมาดูกันเป็นแถว...แล้วภาพที่เห็นก็คือรถอีกคันที่แล่นตามกันมาเบรก

แบบเดียวกันเพื่อให้ทันกัน ผู้ชายจากรถคันหลังวิ่งปาดหน้าหญิงสาวในชุด

แส็กสีแดงสั้นเหนือเข่า เส้นผมหยิกสั้นเลยใบหูมานิดเดียว แต่งหน้าเก๋..

ยามหล่อนโม่ทำหน้าบูดเช่น'นี้...หล่อน'จะเป็นผู้หญิงสวยเปรี้ยวจี๊ดเซ็กซี่น่าดู ที่สุดในโลก

“บุ๋น...พี่ขอร้อง...ขอร้อง อย่าขี้โมโหนักเลยน่า!^,,

“บุ๋นไม่ได้ขี้โมโหนะ^,,

หล่อนหันไปตวาดแว้ด เสียงแว้ดของหล่อนบาดลงไปในบ้องหูของเขา

จนต้องหน้ามุ่ย ยกสองมือปิดหูเอาไว้

“ไม่ได้ขี้โมโหยังไง เรากินข้าวกันอยู่ดีๆ ก็แจ้นมาเฉยๆ ยังงี้แหละ

ไม่เข้าใจเลย...พี่ไม่เข้าใจจริงๆ”

“ไม่เข้าใจอะไร!^,,

“ก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมบุ๋นถึงได้เอาแต่ใจยังงี้ไงล่ะ^,,

 

 “ใครว่าบุ๋นเอาแต่ใจ...พี่บูมต่างหากเอาแต่ใจ!”

“เอ๊...”

“เอ๊อะไร? ถ้าหากพี่บูมไม่ทำให้บุ๋นคิดมาก บุ๋นจะเป็นยังงี้หรือคะ

...ไม่เอาแล้ว บุ๋นไม่เชื่อพี่บูมอีกแล้ว อยากจะไปไหนก็ไปเลย...ไปให้พ้น

เลย...ถ้าเกิดพี่บูมยังทำตัวแบบนี้อยู่ละก็...ไม่ต้องมาคบกับบุ๋น”

“บุ๋น”

“ไม่ต้องมาเรียก...ชอบนังหัวหย็องนั่นนักก็ไปชิ”

ชายหนุ่มถอนหายใจยืดยาว...นับหนึ่งถึงสิบ...และจากสิบไปเป็นร้อย และจากร้อยก็คงจะก้าวไปเป็นพันเป็นแน่! แต่เขาก็ต้องนับ...นับ...และ

นับ...เพราะเขารักหล่อน...รักผู้หญิงแสนงอนและเอาแต่ใจตัวเองที่สุดในโลก อย่างบาลี

ก็เพราะบาลีไม่ได้มีแต่ความแสนงอนอย่างเดียว หล่อนเป็นผู้หญิง

มีเสน่ห์ และช่างเอาใจอยู่ไม่ใช่น้อยในยามที่หล่อนอารมณ์ดีและไม่โกรธ

เกรี้ยว หล่อนจะว่านอนสอนง่าย น่ารักไปสารพัด...ยกเว้นก็แต่อย่างเดียว... ขี้หึงวายร้าย! ขี้หึงจนเขาทำอะไรไม่ถูก...แล้วอาชีพเขาเป็นนักขาย!

เขาเป็นเซลส์มือหนึ่ง...อาชีพเขานั้น...ใครๆ ก็รู้ว่าต้องดิ้นต้องเต้น...

อยู่กับที่เมื่อไหร่ก็อดตายเมื่อนั้น แต่ดูเหมือนว่าหล่อนจะไม่ยอมเข้าใจ

บาลีเป็นลูกคนมีเงิน หล่อนเป็นลูกสาวคนที่สองซึ่งเป็นคนสุดท้อง

ของบิดามารดาที่เป็นผู้ลากมากดี และมีเงินอีกต่างหาก

ความที่เป็นลูกคนสุดท้องน้องนุชนี่ด้วยที่ทำให้บาลีติดนิสัยเอาแต่ใจ ตัวเองเหนียวแน่นยิ่งกว่ากาวตราข้าง! หลายครั้งหลายคราที่ทะเลาะ

เบาะแว้งกันจนแทบจะบอกศาลาเลิกกันไป

แต่บุราก็ต้องกลับมางอนง้อขอคืนดีกับหญิงสาวเสียทุกครั้งไป...

ก็เขารักหล่อนน่ะชิ...รักเหมือนจะตาย...ทั้งรักและทั้งหลง...หึงอีกต่างหาก

ก็เพราะพอทะเลาะเบาะแว้งกันทีไร...บาลีก็จะแกล้งกลับไปควงกับเพื่อน

ชายเก่าๆ ของหล่อนเล่น...ทำเอาบุราพล่านเหมือนเลือดจะไปลมจะมา

ยามดีกันครั้งใด ความรักก็จะหวานปานน้ำผึ้งเดือนห้าที่ไม่ผสม

'น้ำตาล เป็นนํ้าผึ้งแท้ๆ ที่หยดและกลั่นมาจากรวงผึ้งจากปาเลยทีเดียว

ไม่ใช่รวงผึ้งเลี้ยงที่เลี้ยงกันทั่วไป...รักหวานปานนั้น วันดีคืนร้ายก็ทะเลาะกัน

อีก ด้วยเรื่องขี้หมูราขี้หมาแห้ง!

“ชอบที่ไหนเล่า เขาเป็นลูกค้า...ลูกค้า ไค้ยินไหม”

“ไม่ได้ยิน...ไม่ฟัง...ไม่สน...ลูกค้าอะไรจะต้องไปนั่งกินข้าวตอนค่ำ ด้วยกันแบบนั้น เจ้าแม้วมันเห็นมากับตา”

“อ๋อ...” บุราเท้าสะเอว “ยายแม้วปากม้านั่นอีกแล้วชีที¹ทำเหตุน่ะ...

ไม่เข้าใจเลยบุ๋น...พูดกี่ครั้งแล้วยายนั่นน่ะเป็นโรคจิต ผัวตัวเองเอาเขาไว้

ไม่อยู่ แล้วก็เที่ยวได้หาเรื่องให้คู่รักเขาทะเลาะกัน”

“อย่ามาว่าเพี่อนของบุ๋นนะ...พี่บูมทำตัวไม่ดีเอง”

“บุ๋น!” เขาเรียกเสียงยาว “พี่น่ะจะหมดกำลังใจแล้วนะ ทำยังไง

ก็ไม่ดี ใช่ซิ ก็พี่มันคนไม่ดีนี่ ไหนจะดีอย่างนาย...”

“อย่าพูดนะ!” บาลีขี้หน้า “ตัวเองคิดไม่ชื่อก็ไม่ต้องไปก้าวร้าวถึง

คนอื่นเขา...”

“ตามใจ!” บุราชักโมโห “พูดไม่ฟังก็ตามใจ...อธิบายก็แล้วอะไร

ก็แล้ว ไม่เชื่อก็ไม่ รู้ว่าจะพูดไปทำไมให้มันเปลืองน้ำลาย...บุ๋นน่ะถูกทุกอย่าง

แต่พี่ผิด พี่น่ะผิดทุกอย่างเลยเชียว!”

แล้วเขาก็ผลุนผลัน'ขับรถออก¹ไปเสียงตังเฟี้ยวฟ้าวเลยทีเดียว บาลี

ยังยืนนิ่งอยู่กับที่ ตราบกระทั่งไค้ย่นเสียงพี่สาวทักอย่างเยาะๆ

“รบกันอีกแล้วซิบุ๋น”

หล่อนหันไป “พี่ดา”

“แล้วใครชนะยะ?”

หญิงสาวทำหน้าหมอง “ไม่รู้ชิคะ”

หญิงสาวเดินเข้าบ้านอย่างหงอยเหงา ทั้งที่ก่อนออกจากบ้านนั้น

หล่อนร้องเพลงฮึมฮัมท่วงทำนองแจ๊สตามยุคสมัยอย่างอารมณ์ดี...แต่งตัว

ก็สวยปรูดปราดยิ่งกว่านางแบบ

หากตอนนี้...บาลีราวกับดอกไม้เหี่ยว...หน้าบูด...ยิ้มไม่เป็น!

“อาจจะแพ้ทั้งคู”

“นายบูมเขาทำอะไรอีกล่ะ เจ้าชู้อีกละชิ ก็พี่บอกแล้ว...ผู้ชายน่ะเห็น

แก่ตัวจะตาย อยู่อย่างนี้ดีกว่า อยู่คนเดียว สบายกว่าต้องไปเป็นทาสเขา

ถึงยังไง ผู้ชายก็เป็นผู้ชายวันยังคาน่ะแหละ!”

“เฮ้อ!”

“ไม่เชื่อที่พี่สอน...ถึงเป็นอย่างนี้ นายนั่นน่ะอาชีพมันก็บอกเหตุแล้ว

พวกนี้น่ะกะล่อนเป็นไฟ ไม่กะล่อน เขาจะขายสินค้าของเขาได้หรือ...

อีกอย่าง ฐานะทางของเขาก็ง่อนแง่น...หาเช้ากินคาแบบนั้น จะเลี้ยงเราไหว

ได้ไง มันหมดสมัยแล้วละเรื่องกัดก้อนเกลือกินน่ะ”

บาลีกอดอกเมื่อทั้งตัวลงนั่ง คำพูดของพี่สาวเช้าหูขวาแล้วทะลุออก

หูช้าย ไม่ได้ซึมเข้าไปในสมองเลยแม้แต่นิด

“ยามรักน้ำต้มผักก็¹ว่าหวาน...” ดาริกายํ้า “พอหมดรักชิ...อยาก

จะรู้ว่าแม้แต่น้ำตาลมันจะขมไหม?”

“พี่ดา!”

“เชื่อพี่แล้วใช่ไหม”

“เมื่อไหร่จะหยุดพูดเสียทีคะ?”

“ยายปน!”

“อย่าว่าอย่างโน้นอย่างนี้เลยนะคะ บุ๋นกำลังปวดหัว ไม่อยากจะฟัง

อะไร^,ทังนั้นแหละ”

นั่นแหละที่ทำให้ดาริกาโกรธ หมุนตัวหนีไป...แล้วบาลีก็ทั้งตัวลง

นอนเหยียดยาว “อยากจะบ้าตาย คนกำลังปวดหัวก็มาพูดอยู่นั่น...พวก

โอลด์เมดก็เป็นอย่างนี้แหละ แอนตี้การมีผัว!”

“ทะเลาะกันลนเลยละค่ะ คุณแม่จะว่าไงคะ...ดาน่ะทนไม่ไหว...

เห็นแล้วมันสมเพช อะไร ยังไม่ทันจะแต่งงานก็รบกันอย่างนี้แล้ว ต่อไป

จะเป็นยังไง”

หญิงสาวใหญ่อายุเลยสามสิบไปหลายปีเดินวนไปวนมาขณะที่มารดา

กำลังปรุงอาหารอยู่ในครัว

“คุณแม่คิดดูชิคะ นายบูมนั่นน่ะมีอะไรดี นอกจากรูปหล่อปากหวาน

ช่างเอาใจ ยายบุ๋นก็หลงเขาละ¹ซิ เขาเห็นว่าเรารวยนี่”

ดาริกาเป็นเดือดเป็นแค้น “คุณแม่ก็เหมือนกัน เขาเอาใจชื้อไอ้โน่น

ไอ้นี่มาให้หน่อยก็เชื่อเขา คิดว่าเขาดี จริงๆ ดาว่าเขาคิดจะมาหลอกยายปน

เสียมากกว่า”

แล้วมารดาก็ปรุงอาหารต่อไป...ราวกับไม¹ไค้ยินเสียงพูดของลูกสาว

คนโต ซึ่งมีน้องสาวอายุห่างกันมากมายหลายปีคือบาลีเป็นลูกหลงนั่นเอง

                    คิดว่าจะมีแค่ดาริกาคนเดียว ก็เกิดมามีบาลีขึ้นอีกคน...อายุอานาม ระหว่างดาริกาผู้พี่สาวและบาลีผู้เป็นน้องจึงแตกต่างกันมาก...

ใช่แต่แค่นั้นที่แตกต่าง...ดาริกานั้นขี้โวยวาย...พูดจาโผงผาง...ไม่มีนํ้า

มีนวล หนำช้ำยังปล่อยปละตัวเอง...แต่งตัวก็ไม่เป็น

เกิดอยากจะแต่งตัวขึ้นมาก็กลายเป็น ‘สะเหล่อ’ ไปเสียทุกที!

ดาริกาก็เลยต้องยอมแพ้...เคยแต่งยังไงก็อย่างนั้น

แล้วก็เที่ยวได้บงการชีวิตคนนั้นคนนี้ทั่วไป เฉพาะอย่างยิ่ง...กับบาลี ที่เป็นน้องสาว...แตกไม่เคยไค้ผล...บาลีไม่เคยจะเชื่อพี่ ก็เพราะรู้นิสัยพี่สาว เป็นอย่างดี

“เพราะเรามีเงิน”

“ช่างเขาเถอะน่ะ”

“คุณแม่!”

“เย็นนี้จะกินอะไร แม่จะทำให้กิน เห็นคุณพ่ออยากกินแกงไก่ใส่

มะระ แม่กำลังทำอยู่นี่...ยิ่งอุ่นก็จะยิ่งอร่อย”

“คุณแม่คะ” ดา'ริกาหงุดหงิด “ดากำลังพูดเรื่องของยายบุ๋น...ไม่ใช่

เรื่องอาหารการกินนะคะ...”

“แม่ว่าเรื่องอาหารการกินนี่มันน่าพูดถึงมากกว่า ถ้าเรากินแล้วรู้จัก

ที่จะออกกำลังมันก็ไม่อ้วน”

“คุณแม่...”

นางใช้ทัพพีคนกะทิให้แตกมัน เพื่อที่จะลงน้ำพริกที่ปันด้วยเครื่อง

แต่ว่าผสมเครื่องแกงด้วยตัวเองลงไป...แล้วก็คนจนแตกมัน ราวกับอาหาร ตรงหน้าสำคัญกว่าเรื่องที่ดาริกาคิดว่าคอขาดบาดตาย!

“นี่คุณแม่ไม่ฟังที่ดาพูดเลยหรือคะ”

“แม่กำลังฟังอยู่” คุณใบบัวพยายามจะทำเสียงให้เป็นปกติ ไม่หลุด

ความรำคาญออกไปให้ลูกสาวคนโตจับได้

เพราะเข้าใจความรู้สึกนึกคิดของสาวใหญ่เป็นอย่างดี ดาริกามี

ปมด้อย เพราะตั้งแต่รุ่นสาว ความเรื่องมากและไร้เสน่ห์ของหล่อนนั่นเอง

ที่ทำให้หล่อนเป็นสาวไร้คู่ ไม่เคยมีชายหนุ่มเฉียดกรายเข้ามาจริงจังด้วย

ได้แต่แวะเวียนมาแล้วก็หายเงียบไป เหมือนคลื่นกระทบฝังเสียทุกคนไป

...แล้วก็ยิ่งทำให้ดาริกาชิงชังผู้ชายมากขึ้น

“นี่ดาพูดเพราะรักและห่วงน้องนะคะ นายบูมนั่นน่ะ มันจะไม่บูม

สมชื่อ ถ้าหากคุณแม่ยังห่วงแต่แกงมะระอยู่ละก็ คุณแม่อาจจะต้องมา

นั่งนํ้าตาตกในทีหลังก็ได้นะคะ”

 

“กูซิจะนํ้าตาตกในไอ้วัช”

บุรากระแทกแก้วเหล้าอย่างแรง จนนํ้าในแก้วที่เป็นสีเหลืองกาแก่

แม้ว่าจะผสมด้วยโซดาแล้วหกกระดอนออกมากระจายอยู่บนผ้าปูโต๊ะ

เป็นวง

“ทีเมียมึงทำไมไม¹เป็นยังงี้วะ...นี่ขนาดยังไม่มีอะไรกันนะ...เห็นเธอ เปรี้ยวยังงั้นเถอะ จะจูบแต่ละทีแทบจะต้องก้มลงกราบ!”

“ห้ามพูดถึงเมียกูนะไอ้บูม!”

สุวัชรีบห้าม “มาอย่างนี้ ห้ามพูดเรื่องเมียเด็ดขาด...เหมือนที่โบราณ

เขาถือว่าเข้าปาอย่าพูดถึงเสือ เข้าใจไหมเพื่อนรัก”

“เออ...ขอโทษ แต่มันกลุ้มว่ะ...ไม่รู้จะทำไง ง้อก็แล้ว...อะไรก็แล้ว

สารพัด แม่ยังโกรธอยู่นั่นแหละ”

สุวัชรินเหล้าลงในแก้วของบุราอีก เป็นแก้วที่นับไม่ถ้วน โหนกแก้ม

สองข้างของบุราก็เริ่มจะเปลี่ยนสีใกล้เป็นสีมะเขือเทศสุกเข้าไปทุกที...บุรา

จะเป็นอย่างนี้ละ...ถ้าดื่มเหล้าเป็นปิดไม่มิด...เพราะตัวเนื้อของเขาจะ

แดงเถือกไปทั้งตัว เหมือนคนเป็นลมพิษ

“อย่าคิดมาก ผู้หญิงก็อย่างนี้แหละ พยายามเข้าใจหน่อย หล่อน

ชอบงอนก็ต้องพยายามง้อ”

“มันไม่ยุติธรรมเลย แล้วทำไมเขาไม่รู้จักง้อเรามั่ง”

บุราพึมพำ “ทียังงี้แกไม่เห็นจะเรียกร้องสิทธิของความเสมอภาค

...ในเมื่อผู้หญิงอยากจะเป็นผู้ชาย อยากจะทำแบบผู้ชายทำ ก็แล้วทำไม

ผู้หญิงมองข้ามเรื่องที่ผู้หญิงก็ต้องทำเหมือนกันไปล่ะ”

“พูดอะไรวะ งง”

“อ้าว...ก็ผู้หญิงเอาแต่งอนแล้วให้ผู้ชายง้อ เกิดอยากจะกลับกัน...

สิทธิเสรีภาพของบุรุษ...ผู้ชายจะงอน แล้วผู้หญิงทำไมไม¹รู้จักง้อวะ เอาแต่

 งี่เง่าอยู่มั่น”

“ไอ้บุม!”

สุวัชรีบขัด “เสียงตังไปเหอะ มึงก็ดีแต่เสียงตังลับหลังแฟนยังงี้ละ

ต่อหน้าเงียบหงิมยังกับเสือหมดสมรรถภาพ!”

“อ้าว แล้วมึงล่ะ ต่อหน้าคุณศรีภรรยามึงเป็นไง...ยิ่งกว่าหงิม เขา

เรียกอะไรวะ...” บุราทำท่าครุ่นคิด...“แรดนอหักรึเปล่า!”

“ไอ้แสบปากเสีย!” สุวัชโวย “เกิดมากูไม่เคยเห็นใครปากเสีย

เหมือนมึงเลยให้ตาย!”

 

 

   (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)