วสันต์รัญจวน (ผักบุ้ง)

 

เสียงรองเท้าส้นสูงหยุดลงตรงหน้ารูปภาพคู่บ่าวสาวที่ตั้งโชว์อยู่

บริเวณซุ้มดอกไม้ขนาดใหญ่ติดกับประตูทางเข้าห้องแกรนด์บอลรูมในโรงแรมชื่อ ดังแห่งหนึ่งย่านรัชดาฯ ดวงตาเศร้าหมองมองไปยังภาพชายหนุ่มเจ้าของรอยยิ้ม

ชวนฝันในชุดสูทสีขาวที่โอบกอดเจ้าสาวของเขาไว้

‘ฉันจะไปดูให้เห็นกับตาตัวเอง’

อามายานึกถึงคำพูดที่เธอเคยบอกกับชาร์มิลาเมื่อสิบห้าชั่วโมงก่อน ตอน ที่ผู้หญิงคนนั้นเอาข่าวการแต่งงานของการันต์มาเย้ยหยันถึง ‘The Night Rain’ ร้านขายเสือผ้าแฟชั่นทีเธอและการันต์ก่อร่างสร้างฝันร่วมกันไว้บนถนน

ออกซฟอร์ด

‘ไม่รู้รึไงว่าพี่รันสุดที่รักของเธอน่ะ เขาหนีไปแต่งงานแล้ว ผู้หญิงอย่างเธอ มันก็ดีแต่ทำตัวอวดฉลาด หยิ่งยโส คิดว่าตัวเองวิเศษกว่าชาวบ้านงั้นเหรอ แต่ ที่ไหนได้ โง่โดนผู้ชายหลอกมาตั้งนาน!’

หยดน้ำใสๆ เอ่อล้นขอบตาของอามายาอย่างห้ามไม่ได้เมื่อถ้อยคำของ ชาร์มิลาในตอนนั้นกระแทกใจเธอจนร้าว อามายาพยายามสะกดกลั้นน้ำตาไม่ให้ รินไหล บอกกับตัวเองว่าต้องเข้มแข็ง แต่เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเหตุใดจึงไม่มีแรง

แม้แต่จะก้าวต่อ โลกทั้งใบคล้ายจะหยุดหมุน เพียงแค่ได้เห็นรูปถ่ายของคนรักที่

เคยสัญญาว่าจะอยู่เคียงข้างกันนิรันดร์แต่กลับปันใจไปให้ผู้หญิงคนใหม่ ตลอด

เวลาที่ผ่านมาเธอไม่เคยระแคะระคายเลยสักนิดว่าพวกเขาคบกันตอนไหน เมื่อ

การันต์ไม่มีทีท่าว่าจะนอกใจเธอเลย

‘รอยยิ้มของผมจะมีไว้เพื่อคุณคนเดียว’

อามายานึกถึงคำพูดของการันต์ในคํ่าคืนแสนหวานที่เธอกับเขาเคยดูดาว ด้วยกันบริเวณรีมแม่น้ำเทมส์เมื่อหลายเดือนก่อน ตอนที่เธอยังเรียนอยู่ใน มหาวิทยาลัยชื่อดังทางด้านศีลปะของลอนดอน (University of the Arts London Central Saint Martins College of Art and Design) สาขาแฟชั่นและการออกแบบ เสือผ้าสตรี ในช่วงเทอมสุดท้าย

‘รันเรียนจบตั้งนานแล้ว พ่อแม่ของรันไม่อยากให้กลับไปอยู่กรุงเทพฯ นานๆ บ้างเหรอ’ เธอถาม ขณะทอดสายตาไปยังสะพานทาวเวอร์บริดจ์ยามรัตติ- กาลที่เต็มไปด้วยแสงไฟส่องสะท้อนกับผืนน้าดูสวยงามและน่าจดจำ ไม่บ่อยนัก

ที่เธอจะมีโอกาสมาชมวิวยามราตรีกับคนรัก เนื่องจากตารางเรียนในช่วงเทอม สุดท้ายของเธอแน่นขนัด ผิดจากการันต์ที่เรียนจบก่อนหน้าเธอเมื่อปีการศึกษา

ก่อน เขาจึงมีเวลาเทียวไปเทียวมาระหว่างกรุงเทพฯ กับลอนดอนแทบทุกอาทิตย์

‘ทำไมคุณถามแบบนี้ล่ะ’

‘ก็รันไปๆ มาๆ แบบนี้ ถ้าหากพ่อแม่ของรันคิดว่าฉันแย่งความรักของ

ลูกชายท่านมาหมดจะทำยังไง’

‘ไม่หรอก’ การันต์หัวเราะน้อยๆ ก่อนจะหันกลับมามองใบหน้าหวานด้วย แววตาที่สะท้อนให้เห็นถึงความรักอย่างแท้จริง ‘ถ้าหากผมมีความสุข พ่อกับแม่

ของผมก็มีความสุขด้วย’

‘แปลว่าฉันคือความสุขของรันเหรอ’ อามายาถามแกมหยอก ความจริง

เธอเองก็รู้คำตอบดีอยู่แล้ว ตั้งแต่วันแรกที่เธอรู้จักกับเขา ไม่เคยเลยสักครั้งที่

การันต์จะทำให้เธอเสียน้าตา

หนุ่มชาวไทยสบตาสาวสวยต่างเชื้อชาติพร้อมยิ้มให้เธออย่างอ่อนละมุน

‘จำไว้ว่ารอยยิ้มของผมจะมีไว้เพื่อคุณคนเดียว เพราะว่าความสุขของ

ผม...คือการได้อยู่กับคุณ’

เพียงแค่นึกถึงคำพูดสุดโรแมนดิกในคาคืนนั้น แววตาชวนฝันก็พลัน

หมองหม่น ต่อให้น้ำตาไมรินไหลออกมาให้ใครเห็น แต่หัวใจของเธอกลับบอบชํ้า จนแทบหายใจไม่ออก เมื่อเห็นว่ารอยยิ้มของการันต์ในวันนี้กลับกลายเป็นของ

ใครคนอื่น

เจ้าสาวแสนสวยในภาพถ่ายที่ตั้งโชว์อยู่ตรงหน้า คือ ‘พลอยไพลิน ศิลป-

เดชา’ บุตรสาวคนเดียวของเจ้าพ่อธุรกิจด้านรีสอร์ตที่ติดอันดับต้นๆ ของเศรษฐี

ที่รวยที่สุดในเมืองไทย

อามายาตัดสินใจกลับหลังหันเพื่อเดินออกไปจากที่นี่ โดยไม่คิดจะเข้าไป เจอการันต์เพื่อทวงถามสัญญาอีก ในเมื่อเขาเลือกที่จะทำให้ทุกอย่างยุติลง

ภายในห้องแกรนด์บอลรูมซึ่งใช้เป็นสถานที่จัดงานวิวาห์ การันต์กับ

พลอยไพลินกำลังเดินยกมือไหว้ทักทายแขกผู้ใหญ่หลายท่านตามโต๊ะต่างๆ ทุก

คนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าพวกเขาสมกันดุจกิ่งทองใบหยก ฝ่ายหญิงเป็นถึง

ลูกสาวเจ้าพ่อริสอรัตชื่อดังมากความสามารถ ส่วนฝ่ายชายนั้นเป็นหนุ่มนักเรียน นอกหน้าตาหล่อเหลา ลูกชายคนเดียวของท่านปลัดกระทรวงผู้ตงฉิน แม้การันต์

จะไม่เลือกเดินตามรอยเท้าพ่อ แต่เขาก็ถูกการันตีว่าเป็นหนุ่มอนาคตไกลในด้าน แฟชั่นดีไซน์จากรางวัลต่างๆ นับไม่ถ้วน ทั้งยังเคยทำผลงานสร้างชื่อให้แก่ห้อง

เสื้อใหญ่แห่งหนึ่งในประเทศไทยมาแล้วมากมาย

“เดี๋ยวพี่ขอตัวไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะ” การันต์บอกเจ้าสาวของเขา หลัง

จากเพิ่งปลีกตัวออกมาจากโต๊ะของผู้ใหญ่ในวงราชการกลุ่มหนึ่ง

“ค่ะ” พลอยไพลินยิ้มหวาน “พี่รันอย่าไปนานนะ”

ชายหนุ่มพยักหน้ารับเนือยๆ ก่อนจะก้าวออกมาจากห้องจัดเลี้ยงด้านในสุด ผ่านซุ้มดอกไม้ที่อยู่ติดผนังด้านซ้ายมือ เลี้ยว¹โปยังห้องน้ำที^,อยู่ทางด้านขวา

ไม่ไกล หากสายตากลับเบนไปเห็นหญิงสาวผมยาวลอนใหญ่คนหนึ่งกำลังเดิน

เข้าไปในลิฟต์โดยบังเอิญ

เพียงแค่แวบเดียวที่เห็นเธอ ชายหนุ่มก็จำได้แม่น “อามายา” การันต์อุทานเบาๆ

ความตกใจทำให้เขาริบวิ่งไปหาหญิงสาวยังลิฟต์ตัวนั้น ทว่าประตูลิฟต์ก็

ปิดลงพอดีโดยที่เขาเห็นเพียงแค่เสี้ยวหนึ่งของหญิงสาวที่กำลังยืนก้มหน้าข่ม

ความเศร้าโศก

การันต์รัวนิ้วเรียกลิฟต์ตัวเดิมหมายจะให้ประตูเปิดออกเพื่ออธิบายความ จริงบางอย่างให้หญิงสาวฟัง ทว่าเมื่อไม่เป็นผล...ชายหนุ่มจึงกวาดตามองหา ทางอื่น แล้วตัดสินใจรีบวิ่งลงบันไดไปยังชั้นล่างเพื่อดักรอพบหญิงสาวให้ทัน

 

ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก หญิงสาวก็เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ดวงตากลม

โตเบิกกว้างเมื่อเห็นการันต์ยืนหอบหายใจอยู่ตรงหน้า น้ำตาที่อามายาเคยคิดว่า สะกดเอาไว้ได้กลับพร้อมจะหลั่งไหลเป็นสายธารา ทว่าเธอก็ไม่อยากสูญเสียมัน

ให้คนทรยศเช่นเขา จึงข่มความเสียใจแล้วก้าวออกจากลิฟต์อย่างเข้มแข็งราวกับ

 ไม่เห็นการันต์อยู่ในสายตาอีก แต่การันต์กลับเดินตามมาแล้วฉวยข้อมือเธอไว้

“อามายา”

“ปล่อย”

หญิงสาวเอ่ยเสียงเย็นชา นัยน์ตาที่เคยชวนฝันกลับเต็มไปด้วยความแข็ง กระด้างเมื่อหันไปมองหน้าชายหนุ่ม การันต์จึงค่อยๆ ปล่อยมือเธอ แล้วมองเธอ อย่างวิงวอน

“ผมอยากให้คุณฟังผมก่อน”

“เราไม่มีอะไรจะต้องคุยกันอีก” อามายาพูดจบก็เดินไปยังประตูโรงแรม

โดยที่การันต์เดินตามเธอไปไม่ห่าง พยายามอธิบายให้เข้าใจ

“ผมแต่งงานกับพลอยเพราะความจำเป็น ผมไม่ได้รักเธอ อามายา...เชื่อ

ผมเถอะ”

“ความจำเป็นเหรอ” อามายาหันกลับมาทวนถามด้วยน้ำเสียงเยาะหยัน

เธอไม่ได้เยาะเขา แต่เธอเยาะตัวเอง หญิงสาวไม่เข้าใจเลยว่าลิงใดที่จำเป็นต่อ ผู้ชายคนนี้ถึงขนาดทำให้เขาทรยศต่อความรักของเธอได้

“ที่บ้านผมกำลังมีปัญหา แม่ของผม...ท่านกำลังจะล้มละลาย ทางเดียว

ที่ผมจะทำเพื่อท่านได้ก็คือแต่งงานกับพลอยเพื่อกอบกู้วิกฤต”

เหตุผลของเขาเป็นสิงที่เธอไม่เคยคาดถึง อามายาไม่อยากเชื่อเลยว่า ตลอดเวลาสามปีที่ผ่านมาเธอจะมองคนผิด การันต์ที่แสนดิกลายเป็นคนเห็นแก่

ได้ แต่งงานกับผู้หญิงเพราะหวังในทรัพย์สินเงินทอง แล้วยังจะมีหน้ามาบอกให้

เธอฟังอีก

“ทุเรศ!” เธอกดเสียงลงตํ่าเพราะไม่อยากเอ่ยคำหยาบคายเช่นนี้ออกมา

แต่เขากลับยังคงพยายามจะอธิบายราวกับสิ่งที่เขาทำนั้นไม่น่าละอายเลยสักนิด

“อามายา ได้โปรดเข้าใจผมเถอะ ถ้าหากทุกอย่างมันลงตัวแล้วผมจะรีบ

หย่ากับเธอทันที ผมรักคุณนะ”

ยิ่งฟังเขาพูด หญิงสาวก็ยิ่งรู้สึกขยะแขยงในความเห็นแก่ตัวของเขา เธอ

เดินไปยังประตูโรงแรมอีกครั้งอย่างเร่งรีบ พร้อมกับน้ำตาที^,ไหลรินลงมาเพราะ สะกดกลั้นต่อไปไม่ไหว

เธอเสียใจที^,เคยรักผู้ชายแบบนี้ เสียใจที่ริบร้อนขึ้นเครื่องบินมาจาก

อังกฤษเพื่อมาฟังข้อแก้ตัวบ้าๆ และเสียใจ...ที่สูญเสียเวลาคบกับเขาถึงสามปี

“อามายา!” การันต์ร้องเรียกเมื่อเห็นเธอเดินจากไปยังประตูใหญ่ของ โรงแรม ก่อนจะริบสาวเท้าเดินตามหญิงสาวไปจนเกือบถึงทางออก “อามายา!”

 การันต์ดึงข้อมือเธออีกครั้งให้หันกลับไปหา “ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ”

แววตาของเขาที^,กำลังร้องขอทำให้อามายารู้สึกปวดร้าว ริมปีปากอวบอิ่ม ลันระริก ใบหน้าสวยหวานเปรอะเปื้อนไปด้วยรอยน้าตาที^,พรั่งพรูลงมาอย่างไม่มี

ทีท่าว่าจะหยุด หญิงสาวแทบใจอ่อนเมือได้ฟังคำหวานชโลมใจ แต่เธอทนไม่ได้

กับทุกสิงทุกอย่างที่เธอได้รับรู้วันนี้

“คุณเองก็เหมือนกัน ผมรู้ว่าคุณรักผม ไม่อย่างนั้นคุณคงไม่ร้องไห้”

การันต์วิงวอน “อามายา...ให้เวลาผมเถอะนะ ผมสัญญาว่าทุกอย่างจะจบลงใน

เร็วๆ นี้”

“ที^,จบคือฉันกับคุณ ปล่อย!” อามายาพยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น

ก่อนจะกระตุกมือกลับ แต่การันต์กลับไม่ยอมปล่อยเธอง่ายๆ อีก

“ไม่ ผมไม่ให้คุณไป ผมเห็นคุณเดินจากไปแบบนี้ไม่ได้ คุณก็รู้ว่าผมรัก

คุณมากแค¹ไหน อามายา...เชื่อผมเถอะนะว่าผมไม่เคยคิดนอกใจคุณเลย แต่ที่

ผมต้องแต่งก็เพราะแม่ ผมขัดท่านไม่ได้ เราตกลงกันแล้วว่าถ้าหากฐานะการเงิน

ของที่บ้านดีขึ้นเมื่อไร ท่านจะปล่อยให้ผมทำตามใจตัวเอง เราเคยสัญญากันว่า

เราจะแต่งงานกัน แล้วสร้างฝันของเราที^, The Night Rain ให้เป็นจริงไม่ใช่เหรอ”

 “ตอนนี้คุณยังมีหน้ามาทวงสัญญากับฉันอีกเหรอ” อามายาร้องถาม

ก่อนจะนึกถึงความฝันที่เธอกับการันต์เคยวาดไว้ด้วยกันว่าอยากจะเป็นดีไซเนอร์ คลื่นลูกใหม่ที่มีแบรนด์เสื้อผ้าแฟชั่นเป็นของตัวเอง The Night Rain จะต้องเป็น

แบรนด์ที่วัยรุ่นทุกคนในลอนดอนรู้จัก แต่ ณ วินาทีนี้ หญิงสาวก็รู้แล้วว่ามันเป็น

แค่ความฝันลมๆ แล้งๆ เขาทำเหมือนเธอเป็นคนโง่ที่สามารถกล่อมให้เชื่อได้

ง่ายๆ ด้วยคำหวาน ทั้งที่เธอก็เห็นอยู่ตำตาว่านั่นคือยาพิษที่พร้อมจะกัดกินหัวใจ

ให้ทุกข์ทรมานเจียนตายถ้าหากยอมรับมาไว้ในอ้อมกอด

“ผมขอโทษ” การันต์เอ่ยด้วยน้ำเสียงวิงวอน แววตาของเขาราวกับอยาก บอกว่าเสียเธอไปไม่ได้ “ให้โอกาสผมสักครั้งเถอะนะ ผมไม่อยากเสียคุณไป

จริงๆ”

อามายากลืนก้อนสะอื้นลงไปในลำคอพร้อมกับเสมองไปทางอื่นเพื่อใช้

เวลาในการตัดสินใจ เธอเองก็อยากพิสูจน์เหมือนกันว่า ‘ความรัก’ ที่เขามีต่อเธอ

ในเวลานี้ เป็นความจริงอย่างที่เขาพยายามพรํ่าบอกเธอหรือว่าแค่สุนัขหวงก้าง

“ถ้างั้นคุณกล้าพอที่จะทิ้งทุกอย่างเพื่อฉันมั้ย” เธอตัดสินใจให้โอกาสเขา

เป็นโอกาสครั้งเดียวและครั้งสุดท้าย หญิงสาวสบตาชายหนุ่มตรงหน้าเพื่อด้นหา คำตอบ “ถ้าหากคุณรักฉันจริงๆ ก็หนีการแต่งงานไปกับฉัน”

“อามายา...” น้ำเสียงและสีหน้าของการันต์ดูเหมือนลำบากใจในสิ่งที่เธอ

ร้องขอ

กระแสธาราแห่งความเศร้าโศกเสียใจจึงหลั่งไหลออกจากดวงตาคู่สวย ทวีคูณ เพราะหญิงสาวเองก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอกลัวคำตอบ

ปฏิเสธไม่ได้ว่ายังมีความหวังที่จะได้อยู่กับเขา

ปฏิเสธไม่ได้ว่ายังรักเขา...หมดทั้งใจ

ขอเพียงแค¹เขายอมหนีการแต่งงานไปกับเธอเท่านั้น เธอยินดีจะทำทุก

อย่างเพื่อช่วยเขากู้วิกฤตของตระกูล

ไม่มีใครรู้หรอกว่าบิดาของเธอคือ ‘จอมพล ฮัมซาห์ อัลเอห์ซาน’ เจ้าผู้

ครองแคว้นฮาอิล หนึ่งในจตุแคว้นทูบา ดินแดนมหัศจรรย์แถบเอเชียใต้ ติดเทือก

เขาหิมาลัย ที่ยังไม่ได้เข้าร่วมกับองค์การสหประชาชาติ ประกอบด้วย 4 แคว้น

อิสระอันได้แก่ ฮาอิล ฟาห์ซาล อันซาร์ และชาร์มูดาห์ แต่ด้วยความที่แต่ละ

แคว้นมีคุณสมบัติไม่เพียงพอต่อการเสนอชื่อเข้าร่วมเป็นประเทศ ทั้งยังมีผู้

ปกครองแคว้นเป็นของตนเองโดยไม่สามารถหาข้อยุติเรื่องการแต่งตั้งผู้นำของ

จตุแคว้นให้เป็นหนึ่งเดียวได้ จึงทำให้การเสนอชื่อเข้าร่วมเป็นประเทศสาธารณ-

รัฐทูบาต่อองค์การสหประชาชาติยืดเยื้อมาจนทุกวันนี้ แต่กระนั้น จตุแคว้นทูบา

กลับเป็นดินแดนที่อุดมไปด้วยเหมืองอัญมณี บ่อน้ำมัน และก๊าซธรรมชาติ ทั้งยัง

เป็นศูนย์การค้าที่มีชื่อเสียงระดับโลกจนหลายๆ ประเทศขนานนามว่า ‘ดินแดน มหัศจรรย์แห่งภูมิภาคเอเชียใต้’

จึงไม่น่าแปลกใจเลยว่าบุตรสาวเพียงคนเดียวของเจ้าผู้ครองแคว้นฮาอิล

จะรารวยขนาดไหน เพียงแต่หญิงสาวไม่เคยเปิดเผยฐานะที่แท้จริงให้เพื่อนใน มหาวิทยาลัยรับรู้ ด้วยไม่ต้องการเพียงเพื่อนกิน แม้กระทั้งการันต์ เธอก็ไม่

ต้องการความรักจอมปลอมจากเขา

ความเงียบงันที่แผ่ปกคลุมทำให้อามายาใจหายจนปกปิดความเสียใจไว้

ไม่มิด เขาคงเข้าใจว่าเธอไม่มีทรัพย์สมบัติมากมายเหมือนพลอยไพลินถึงมีท่าที ลำบากใจเช่นนี้

“ตอบมาสีว่าคุณจะทิ้งทุกอย่างแล้วหนีไปกับฉัน ทิ้งสมบัติเงินทอง ทิ้ง ผู้หญิงคนนั้น ตอบสิรัน!” อามายาตะคอก หากยังคงไม่มีคำตอบใดๆ หลุดออก

จากปากของเขา นอกจากคำตอบในแววตาชายหนุ่มที^,เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ซึ่งเธอไม่มีวันเข้าใจ

“ทำไม่ได้ใช่มั้ย” แม้น้ำเสียงของหญิงสาวจะสงบลง แต่ก็ยังคงแข็ง

กระค้างและสั่นเครือในเวลาเดียวกัน...เธอให้โอกาสเขาแล้ว แต่เขาไม่รับมันเอง

“ถ้าทำไม่ได้ก็ปล่อยฉันไป”

“ไม่”

การันต์สายหน้าปฏิเสธ ในแววตาของเขามีแต่เธอปรากฏอยู่แจ่มชัดจน

อามายาไม่อยากเห็นเงาสะท้อนของตัวเองในแววตาคู^,นั้นให้ปวดใจอีก เมื่อรู้ดี

แก่ใจแล้วว่าความรักของเธอไม่มีค่าเทียบเท่าเงินตราในความคิดของการันต์

“ปล่อย!” อามายาขึ้นเสียงพลางออกแรงกระชากมือตัวเองจนหลุดจาก พันธนาการ แล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว จนกระทั้งได้ยินเขาตะโกนตามมา

“ผมทิ้งทุกอย่างเพื่อคุณได้!”

หญิงสาวหยุดถึกโดยอัตโนมัติ หัวใจของเธอทีมรอยร้าวราวกับกำลังได้

ยาดีประสาน รอยยิ้มน้อยๆ เริ่มปรากฏขึ้นบนเรียวปากด้วยความตื้นตัน

“ผมทิ้งสมบัติทุกอย่างเพื่อคุณได้ ทิ้งพลอยไพลินเพื่อคุณได้ ทรัพย์สินเงิน

ทองของเธอไม่เคยมีค่าสำหรับผมมากกว่าคุณ รอยยิ้มของผม...ก็มีไว้เพื่อคุณ”

การันต์เอ่ยความรู้สึกทุกสิ่งทุกอย่างในใจออกมาอย่างเจ็บปวด หน่วยตาของเขา

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)