ลิขิตเสน่หา . . . มนตราไอยคุปต์ เล่ม 2 (นภัสพลอย)

“มันหายไปไหนแล้วล่ะกาน่า ป่านนี้มันน่าจะมาถึงแล้วนี่นา เอ...

หรือว่ายามันจะออกฤทธิ์ แล้วคนที่เจ้าให้มาดักรอก็จัดการไปเรียบร้อย

แล้ว” อดีตพระสนมเอกคีตาน่าหันไปถามนางกำนัลคนสนิทพร้อมยิ้มยินดี

กับหายนะของเสี้ยนหนาม

“ก็อาจจะเป็นไปได้เพคะ เพราะว่าตอนนี้เวลาก็ผ่านไปนานมาก

พอสมควรแล้ว เอ๊ะ! นั่นมันพวกทหารที่หม่อมฉันจ้างนี่เพคะ ทำไม

มันถึงมายืนอยู่ตรงนั้นล่ะ เอ...หรือว่าเจ้าองครักษ์นั่นจะยังเดินทางมาไม่ถึง

แต่ก็ไม่น่าจะเป็นไปได้นะเพคะ ก็พวกเราเดินตามมันออกมาจากตำหนัก

ถ้าหากว่ายังเดินมาไม่ถึงพวกเราก็ต้องเห็นมันระหว่างทางสิเพคะ”

กาน่าครุ่นคิดด้วยความสงสัยว่าราชองครักษ์ไนล์หายไปไหน เพราะ

ว่าตอนที่นางเดินออกมาจากตำหนักพร้อมกับเจ้าหญิง ก็ไม่เห็นราชองครักษ์

สาวผู้นั้นเลย จึงเป็นไปได้ว่านางอาจจะเดินทางมาถึงที่นี่แล้วเรียบร้อย

เพราะว่าทางที่จะมาค่ายทหารได้นั้นมีเส้นทางนี้เพียงเส้นทางเดียวเท่านั้น

กลุ่มทหารหน้าตาดุดันท่าทางน่ากลัวที่กาน่าได้จ้างวานไว้ พอเห็น

กาน่าก็จำได้จึงได้เร่งเข้ามาสอบถามทันที เพราะว่าพวกเขายืนรอมา

พักใหญ่แล้ว แต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีใครเดินทางมาเสียที

“สวัสดีขอรับท่านนางกำนัล ไม่ทราบว่าจะมาตรวจดูความเรียบร้อย

หรือขอรับ แต่ว่าพวกข้ายังไม่เห็นคนที่ท่านว่าเลยแม้แต่น้อยนะขอรับ

พวกข้าเองก็ยืนรอตรงนี้มาตั้งนานแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นวี่แวว หรือว่าท่าน

นัดนางไปผิดที่หรือเปล่าขอรับ” นายทหารหน้าเถื่อนคนหนึ่งถามด้วย

ความร้อนใจเพราะกลัวว่าถ้างานไม่สำเร็จจะไม่ได้รับค่าจ้างที่เป็นทองคำ

จำนวนมาก ซึ่งจะทำให้ทหารเลวอย่างพวกเขาสบายไปอีกนานเลยทีเดียว

พวกเขาเป็นทหารของทัพไมตานีที่เดินทางมาร่วมงานฉลองของ

อียิปต์พร้อมกับขบวนเสด็จของกษัตริย์ไมตานี และระหว่างที่กำลัง

ล้อมวงกินข้าวอยู่ในค่ายทหารที่จัดอยู่ท้ายวังนั้น จู่ๆ นางกำนัลผู้นี้ก็เดิน

เข้ามาหาและยื่นข้อเสนอที่น่าสนใจนี้ให้

งานง่ายๆ สบายๆ แถมยังได้ค่าจ้างอย่างงาม ไม่มีอะไรน่าสนใจ

มากไปกว่านี้อีกแล้ว หึๆ เพราะฉะนั้นพวกเขาต้องทำมันให้สำเร็จให้ได้

“เอ๊ะ! นี่พวกเจ้า อยู่ต่อหน้าเจ้าหญิงคีตาน่าแห่งนูเบียแล้วทำไม

ยังไม่ทำความเคารพอีก” กาน่าตวาดใส่พวกทหารเลวอย่างหัวเสียที่

ไม่แสดงความเคารพเจ้าหญิงผู้สูงส่งของเธอ

“เอ่อ...ขอประทานอภัยพระเจ้าค่ะเจ้าหญิง” นายทหารทั้งหมดรีบ

คุกเข่าก้มหัวลงเพื่อทำความเคารพอย่างรวดเร็ว

เจ้าหญิงคีตาน่าโบกมืออย่างไม่สนใจ

“เอาละๆ ช่างมันเถอะ ส่วนเรื่องของนังนั่นก็ปล่อยมันไปอย่างนั้น

นั่นแหละ เพราะไม่ว่ามันจะหายตัวไปอยู่ที่ไหน แต่อีกไม่นานยานั่น

ก็จะออกฤทธิ์ และมันก็คงต้องทรมานเจียนตายเป็นแน่ ฮะๆๆ อ๊ะ!”

นางกำนัลสูงวัยหันไปมองนายสาวของตนด้วยความงุนงงปนสงสัย

ว่าเจ้าหญิงคีตาน่าร้องด้วยเรื่องอะไรกัน

“ทรงเป็นอะไรหรือเพคะเจ้าหญิง” กาน่าถามเจ้าหญิงของตนด้วย

ความตกใจ เมื่อเห็นว่าเจ้าหญิงงอตัวพลางกอดตัวเองไว้แน่นและทำหน้า

เบี้ยวเหมือนกำลังทรมานอย่างมาก

“กาน่า ข้า...ทำไมข้ารู้สึกร้อน มันร้อนเหลือเกิน มันเกิดอะไรขึ้นกับ

ข้ากันกาน่า นี่ข้าเป็นอะไรไปเนี่ย ระ...หรือว่า นี่เจ้าใส่ยานั่นลงไปในแก้ว

ไหนเนี่ยกาน่า” เจ้าหญิงคีตาน่าเอ่ยถาม หน้าบิดเบี้ยวขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความ

ทรมานจากอาการบางอย่างที่ก่อตัวขึ้นภายในร่างกาย

“มะ...หม่อมฉัน หม่อมฉันก็ใส่ไว้ในแก้วของนังราชองครักษ์นั่นไงเพคะ”

“จะ...เจ้าแน่ แน่ใจหรือ โอ๊ย!” เจ้าหญิงคีตาน่าค่อยๆ ทรุดลงนั่ง

กับพื้นพลางกอดตัวเองเอาไว้ด้วยความทรมาน

“เจ้าหญิงเพคะ โถเจ้าหญิงของหม่อมฉัน ทรงเป็นอะไรไปเพคะ”

กาน่าผวานั่งลงตามเจ้าหญิงของตนด้วยความเป็นห่วงอย่างมาก

“ข้าคิดว่าข้ากำลังโดนยา ยาของท่านหมอหลวงกำลังออกฤทธิ์อยู่

แน่ๆ เลยกาน่า...เจ้า...เจ้าแน่ใจหรือว่าใส่ลงไปในแก้วของมัน...ไม่...ไม่ใช่ในกาน้ำชาน่ะ”

“แน่ใจสิเพคะเจ้าหญิง หม่อมฉันเป็นคนเอายาไปทาไว้ทั่วแก้วของ

มันเองกับมือ อีกทั้งยังใส่ยาลงไปในแก้วของมันอีกตั้งครึ่งขวดแน่ะเพคะ

หม่อมฉันรับรองว่าไม่มีทางพลาดแน่นอนเพคะเจ้าหญิง” กาน่าบอกด้วยความมั่นใจ

“ละ...แล้วอีกครึ่งหนึ่งที่เหลือเจ้าเอาไปไว้ที่ไหน”

“หม่อมฉันเอาไปซ่อนไว้เรียบร้อยแล้วเพคะเจ้าหญิง ทรงมิต้องเป็น

ห่วงแต่อย่างใด ไม่มีใครหามันเจอแน่นอนเพคะ เจ้าหญิงทรงถาม...เจ้าหญิง!”

“โอ๊ย! ช่วยข้าด้วยกาน่า ทรมานเหลือเกิน ข้า...ข้าไม่ไหวแล้วกาน่าช่วยข้าด้วย”

ยิ่งเจ้าหญิงคีตาน่าทำหน้าเหยเกมากเท่าไหร่ กาน่าก็ยิ่งหน้าเสียมากขึ้นเท่านั้น

กาน่ารีบเข้าไปพยุงเจ้าหญิงคีตาน่าเพื่อพาเธอไปพบหมอโดยเร็ว

ที่สุด แต่ด้วยแรงอันน้อยนิดอันเนื่องมาจากวัยและสังขาร ทำให้ทั้งกาน่า

และเจ้าหญิงต้องล้มก้นจ้ำเบ้ากันทั้งคู่

“เจ้าหญิงของหม่อมฉัน ทรงเจ็บมากรึเปล่าเพคะ หม่อมฉัน

ขอประทานอภัย เอ้าพวกเจ้าจะยืนดูอยู่เฉยๆ ทำไมกันล่ะ ยังไม่รีบเข้ามา

ช่วยข้าอีก เร็วเข้าสิ! รีบเข้ามาช่วยข้าพยุงเจ้าหญิงเร็วๆ เข้า” กาน่าหันไป

ตวาดพวกทหารที่ยืนมองอยู่อย่างหัวเสีย

พวกทหารหน้าเหี้ยมทั้งสี่คนกุลีกุจอเข้ามาช่วยกาน่ากันอย่างรวดเร็ว

ไม่ใช่เพราะว่าเป็นห่วงเจ้าหญิงคีตาน่า แต่กลัวว่าจะอดได้ค่าจ้างตามที่ได้

ตกลงกันเอาไว้มากกว่า

แต่เมื่อจะเข้าไปช่วยพยุง พวกทหารก็ละล้าละลังด้วยความไม่แน่ใจ

ที่จะแตะต้องร่างกายของเจ้าหญิง จนกาน่าต้องหันมาตวาดแหวใส่พวก

ทหารทั้งหมดอีกครั้งอย่างหงุดหงิดกับความล่าช้า

“จะยืนมองหาอะไรกันอยู่ล่ะ รีบเข้ามาช่วยข้าเร็วๆ เข้าสิ!”

“เอ่อ...ขอรับ” นายทหารหน้าดุผู้หนึ่งก้าวมายืนอยู่หน้ากาน่ากับ

เจ้าหญิง “ขอประทานอภัยนะพระเจ้าค่ะ ให้กระหม่อมอุ้มไปจะไวกว่า”

เมื่อกล่าวจบ นายทหารก็ก้มลงอุ้มร่างบางของเจ้าหญิงขึ้น ในขณะที่

เพื่อนนายทหารอีกคนวิ่งไปตามหมอ นายทหารร่างใหญ่อุ้มเจ้าหญิงมุ่งหน้า

ไปยังกระโจมหลังหนึ่งที่ยังว่างอยู่ ซึ่งตระเตรียมเอาไว้สำหรับจัดการ

ราชองครักษ์ไนล์โดยเฉพาะนั่นเอง

นายทหารค่อยๆ วางเจ้าหญิงคีตาน่าลงบนที่นอนอย่างแผ่วเบา แต่

เมื่อเขาปล่อยมือจากร่างบางแล้ว แขนเรียวที่โอบรอบคอของเขาอยู่นั้น

กลับไม่ยอมปล่อย

เขาเงยหน้ามองหน้าของเจ้าหญิงด้วยความแปลกใจ แล้วก็พบกับ

ตาหวานฉ่ำที่มองมายังเขา แววตาแสนหวานนั้นทำเอาอารมณ์ของเขา

แปรปรวนยิ่งนัก ความปรารถนาบางอย่างพุ่งขึ้นอย่างแรง จนเขาต้องรีบ

ข่มอารมณ์ของตัวเองพลางเตือนสติไว้ตลอดเวลาว่าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า

ในขณะนี้เป็นถึงเจ้าหญิงแห่งนูเบีย

แล้วก็เหมือนมีโชคช่วยเมื่อกาน่าโผล่เข้ามาในกระโจมเพื่อดูนายสาว

ของตนพร้อมกับเพื่อนๆ ของเขาที่เหลืออีกสองคน เขาจึงรีบใช้จังหวะนี้

ปลดมือบางที่ยึดเขาเอาไว้ แต่ก็ดูเหมือนว่าเจ้าหญิงจะไม่ยอมให้ความ

ร่วมมือเท่าใดนัก เพราะทันทีที่ปลดข้อมือบางออกได้ มันก็ยื่นกลับมา

โอบรอบคอของเขาเช่นเดิม

“นั่นเจ้าทำอะไรเจ้าหญิงของข้าน่ะ” กาน่ายืนเท้าสะเอวหนาพลางมอง

ทหารตาขวาง ก่อนจะปรี่เข้ามากระชากตัวเขาอย่างแรง

แรงน้อยนิดของนางกำนัลกาน่าไม่ทำให้เขาสะดุ้งสะเทือนเลยแม้แต่

น้อย และเขาเองก็ไม่อยากอยู่ในท่านี้นานนัก เพราะมันช่างเป็นอันตราย

ต่อชายชาตรีอย่างเขาเสียเหลือเกิน

“เอ่อ...ปล่อยกระหม่อมเถิดเจ้าหญิง” มือหนาที่แสนจะหยาบกร้าน

ออกแรงปลดมือบางอีกครั้ง และคราวนี้เขาปลดได้สำเร็จ จึงรีบถอยห่าง

ออกมายืนรวมกับพวกเพื่อนๆ ของเขา และปล่อยให้นางกำนัลได้ดูแล

นายสาวของตัวเองอย่างเต็มที่

“เจ้าหญิงเพคะ ทรงเป็นอย่างไรบ้างเพคะ ทรงอดทนอีกหน่อยนะ

เพคะ เดี๋ยวท่านหมอก็จะมาแล้วเพคะ” กาน่าบอกเจ้าหญิงของตนด้วย

น้ำเสียงอ่อนโยน พลางใช้ผ้าเช็ดหน้าของตนคอยซับใบหน้าที่ชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ

“เอ่อ...ถ้าเช่นนั้นพวกข้าขอตัวออกไปรอนางผู้นั้นต่อก่อนก็แล้วกัน

นะขอรับ” นายทหารรีบขอตัวลากลับออกไป

“ถ้าเช่นนั้นก็ไปเถอะ แล้วก็จัดการให้เรียบร้อยด้วยล่ะ อย่าลืมว่า

มีทองคำมากมายกำลังรอพวกเจ้าอยู่” กาน่าเตือน

“ไม่ลืมแน่นอนขอรับ พวกข้าจะจัดการให้เรียบร้อย แล้วจะกลับมา

รับรางวัลพรุ่งนี้เช้า”

พูดจบนายทหารทั้งสามก็หมุนตัวจะเดินกลับออกไป แต่ทั้งหมด

ก็ต้องชะงักเท้าเมื่อได้ยินเสียงหวีดร้องของนางกำนัลกาน่า

“ว้าย ตายแล้ว! เจ้าหญิงเพคะ” กาน่าหวีดร้องด้วยความตกใจ เมื่อ

จู่ๆ เจ้าหญิงก็ลุกพรวดพราดขึ้นมาก่อนจะวิ่งตรงไปยังกลุ่มนายทหาร

หน้าเหี้ยมที่กำลังจะก้าวเท้าออกไปจากกระโจมอย่างรวดเร็ว

นายทหารทั้งหมดหันกลับมาเพื่อที่จะดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่แล้ว

ทหารนายหนึ่งก็ต้องเซถอยหลังไปหลายก้าวเนื่องจากแรงปะทะที่พุ่งเข้า

ที่อกของเขาอย่างแรงจนเกือบจะล้มลงไป ยังดีว่าเพื่อนๆ ของเขาอีก

สองคนดันหลังเอาไว้ให้

นายทหารร่างโตมองเจ้าหญิงที่ตนเพิ่งจะอุ้มเข้ามาด้วยความงง

แต่ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยปากถามอะไร จู่ๆเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์ตรงหน้าก็จู่โจม

จูบเขาอย่างกระหาย จนความอดทนที่เฝ้าข่มและพึงระลึกถึงความ

ไม่เหมาะสมพังทลายลง

นายทหารหน้าเหี้ยมจูบตอบเจ้าหญิงอย่างหื่นกระหาย มือหนาที่

แสนจะหยาบกร้านลูบคลำไปทั่วร่างบางอย่างกักขฬะ โดยไม่สนใจเสียง

ร้องวี้ดว้ายของนางกำนัลสูงวัยที่กำลังใช้กำปั้นทุบเขาไม่ยั้งด้วยแรงทั้งหมด

ที่มีเพื่อช่วยเจ้าหญิงของตน ส่วนเพื่อนทหารก็กำลังยืนมองภาพตรงหน้า

พลางอ้าปากค้างอยู่ด้านหลัง

กาน่ายังคงตั้งหนาตั้งตาทุบร่างหนาของนายทหารหน้าเหี้ยมที่กำลัง

ลวนลามเจ้าหญิงอย่างเอาเป็นเอาตาย จนกระทั่งความอดทนของนายทหาร

ที่กำลังตกอยู่ในห้วงพิศวาสหมดลง เขาถีบนางกำนัลสูงวัยออกไปอย่างแรง

จนนางลอยไปชนโต๊ะดังโครมและสลบเหมือดไป

นายทหารอุ้มเจ้าหญิงที่เกือบจะเปลือยตรงไปยังที่นอนอย่าง

รวดเร็ว ก่อนจะรีบปลดเปลื้องพันธนาการทุกอย่างของตนเองกับเจ้าหญิง

ออกไปจนหมดจนเผยให้เห็นร่างขาวโพลนที่แสนจะงดงาม ร่างบางบิดไปมา

พลางร้องครางด้วยความทรมานจากพิษยา และนั่นเป็นเหมือนการ

เชิญชวนที่น่าสนองเป็นยิ่งนัก

นายทหารร่างโตกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ก่อนจะเลียริมฝีปากของ

ตนอย่างช้าๆ แล้วค่อยๆ ก้มลงหาความหวานจากดอกฟ้าดอกงามที่โน้ม

ลงมาให้เชยชมถึงพื้นดิน สองคนนัวเนียกันอยู่ในห้วงพิศวาสโดยลืมตัวไป

ว่านายทหารอีกสองคนยังไม่ได้ก้าวเท้าออกจากกระโจมนี้ไปเพราะว่าถูก

ตรึงให้อยู่กับที่ด้วยภาพที่แสนจะระทึกใจ และในขณะนี้ทั้งสองคนก็ค่อยๆ

ถอดเสื้อผ้าของตนออกอย่างช้าๆ แล้วก้าวเท้าเข้าไปหาคนที่อยู่ในห้วง

พิศวาสอย่างรวดเร็ว

ส่วนที่ด้านนอกนั้น นายทหารร่างกำยำผู้หนึ่งวิ่งจูงท่านหมอตรงมา

ยังค่ายทหารอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพาท่านหมอวิ่งผ่านกระโจมมากมาย

ที่ตั้งเรียงรายกันอยู่

“ท่านหมอคอยอยู่ตรงนี้ก่อนนะ” นายทหารบอกท่านหมอให้คอย

อยู่หน้ากระโจม ขณะที่เขาผลุบหายเข้าไปในกระโจมที่เพื่อนของตนได้

บอกเอาไว้ว่าจะพาเจ้าหญิงเข้ามาพักที่นี่ เพื่อที่จะแจ้งให้ทุกคนได้รู้ว่า

ท่านหมอได้มาถึงแล้ว

แต่ทันทีที่เขาเข้ามาในกระโจมก็ต้องอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง

กับภาพเบื้องหน้าที่ทำเอาร่างกายของเขาร้อนผ่าวขึ้นมาทันใด เขารีบสูด

ลมหายใจเข้าปอดลึกๆ พลางข่มกลั้นอารมณ์ของตนเอาไว้ก่อนจะเดิน

ออกไปนอกกระโจมเพื่อบอกท่านหมอว่า คนที่จะให้รักษานั้นได้หายดี

เรียบร้อยแล้ว ท่านหมอจึงลากลับไปอย่างงงๆ

และเมื่อลับร่างของท่านหมอแล้ว นายทหารก็กลับเข้าไปในกระโจม

หลังเดิม เพื่อเข้าไปสมทบกับเพื่อนๆ แล้วทุกคนที่อยู่ภายในกระโจม

หลังนั้นก็ไม่มีใครโผล่หน้าออกมาอีกเลยจนกระทั่งยามสายของอีกวัน

ไม่ไกลกันนั้น ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง พระสนมโซฟีนัสกำลัง

แสยะยิ้มและมองไปยังกระโจมที่เจ้าหญิงคีตาน่าหายเข้าไปกับพวกทหาร

                        (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)