ลิขิตรักจากซาตาน

 

1

สมหวัง

 

ปลายฟ้า บุตรสาวเจ้าของไร่ส้มชื่อ ‘ไร่ ณ ปลายฟ้า’ จาก

เชียงราย เข้ามาศึกษาด้านการวิศวกรรมศาสตร์ เอกคอมพิวเตอร์ จนสำเร็จ

การศึกษาในระดับปริญญาตรี และกำลังจะได้รับปริญญาบัตรในเร็ววันนี้

ด้วยความเป็นลูกสาวคนเล็กทำให้เธอเลือกที่จะเรียนตามความต้องการ

อีกทั้งเพราะมีนิสัยดื้อรั้น เอาแต่ใจ แต่ก็มีเหตุผล รู้จักคิด เธอเลือกทำในสิ่ง

ที่ดี ไม่ก่อความเสียหายแก่คนรอบข้าง และยังเอาตัวรอดจากเหตุการณ์ต่างๆ

ในเมืองหลวงได้อีกด้วย ดังนั้นจึงเป็นที่ไว้วางใจของพี่ชายคนเดียวให้มา

อยู่อพาร์ตเมนต์ในกรุงเทพฯ จนเรียนจบ เธอจะกลับมาช่วยงานที่ไร่ตอนปิด

ภาคเรียน และรับงานเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์ให้บริษัทห้างร้านต่างๆ ด้วย

 “เฮ้อ...สอบเสร็จเสียที ทีนี้ก็รอแต่รับปริญญาเท่านั้นเองนะ” ทันทีที่

ก้าวขาออกจากห้องสอบได้ ปลายฟ้าก็ถอนหายใจเสียงดังออกมาราวกับ

ยกภูเขาออกจากอก หลังจากที่เหนิดเหนื่อยกับการอ่านหนังสือสอบเทอม

สุดท้าย“ใช่ ฉันก็ดีใจมากๆ เลยละฟ้า งันวันนี้ไปดูหนังสักเรื่องไหม จะได้

ผ่อนคลายสมองด้วย” วิมลรัตน์ หรือ ‘รัตน์’ เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของ

ปลายฟ้าที่เธอยอมสนิทสนมด้วยที่สุดตั้งแต่เริ่มเรียนปีหนึ่งเป็นด้นมาจนถึง

ปีสุดท้าย แม้ว่าจะมีเพื่อนๆ ในกลุ่มอีกหลายคนก็ตาม ด้วยนิสัยที่ห้าวๆ

ชอบอิสระและดื้อรั้นเหมือนกัน ทำให้ทั้งสองสาวเป็นเพื่อนที่รู้ใจกันมาก

“ได้สิ ว่าแต่จะดูเรื่องไหนล่ะ อย่าเอาเรื่องที่มันมีแอ็กชันมากนักนะ

อยากพักสมองน่ะ เอาเรื่องนี้ก็แล้วกันนะ โรแมนติกดีออก รักแห่งสยาม

ก็แล้วกันนะรัตน์”

“ได้ งั้นไปกันเลยนะ ไม่ต้องชวนใครแล้ว ขี้เกียจเดินเป็นขบวนน์ะ”

 

“ได้สิ ไปเถอะ” ทันทีที่ตกลงกันได้ สองสาวก็เดินตามกันไปขึ้นรถ เก็งคันจิ๋วของปลายฟ้า ที่สุดเขต พี่ชายอนุมัติเงินกองกลางชื้อให้เพื่ออำนวย

ความสะดวกให้น้องสาว ซึ่งต้องเดินทางไปกลับคนเดียวระหว่างมหาวิทยาลัย กับอพาร์ตเมนต์ซึ่งอยู่ชานเมือง อีกทั้งเธอยังต้องอาศัยขับกลับไปมา

ระหว่างกรุงเทพฯ-เชียงรายอยู่บ่อยๆ ทั้งๆ ที่สุดเขตห้ามปรามเพราะกลัว

เกิดอุบัติเหตุระหว่างทาง อีกทั้งเป็นผู้หญิงคนเดียวเดินทางไกลก็อาจเกิด

อันตรายได้ แต่เจ้าตัวก็กลับไม่กลัวอะไร จนคนด้านขี้เกียจพูด แล้วก็เลิก

พูดไปในที่สุดด้วยหมดความอดทนกับการดื้อเงียบของน้องสาว

 

“ทำไมคนยังดูเยอะอยู่อีกล่ะ หนังก็เข้านานแล้วนะเนี่ยรัตน์”

ปลายฟ้าเอ่ยขึ้นทันทีที่เดินมาถึงหน้าโรงหนังในห้างสรรพสินค้าใหญ่กลาง

เมือง ซึ่งเป็นจุดศูนย์รวมของวัยรุ่น วัยทำงาน และธุรกิจ

“โอ๊ย!...คนอะไรเดินไม่ดูตาม้าตาเรือบ้างเลยนะ ชนแล้วยังไม่ขอโทษ

อีก” เพราะปลายฟ้ากับวิมลรัตน์มัวแต่เดินดูโปรแกรมหนัง เลยทำให้หนุ่ม

สาวคู่หนึ่งซึ่งรีบร้อนเดินเข้ามาชนเธอจนเซล้มลงไป และด้วยความปากไว

ทำให้เธอต่อว่าออกไปทันที

“อุ๊ย...แอนนี่ขอโทษค่ะ มัวแต่รีบน่ะ” สาวน้อยหน้าหวานรีบกล่าว

ขอโทษปลายฟ้าด้วยสีหน้าสลดลงอย่างเห็นได้ขัดทันทีที่เห็นเธอลุกขึ้นมา

และต่อว่าเข้าให้

“อุ๊ย น่ารักจัง เหมือนตุ๊กตาเลย เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ”

“เจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ แอนนี่ว่า ไปหาหมอไหมคะ” สาวน้อย

แอนนี่มองสำรวจร่างกายปลายฟ้าแล้วแสดงความรับผิดชอบ

“ไม่เป็นไร ขอบคุณมาก”

“แอนนี่ พี่ว่าเขาไม่เป็นไรหรอกน่ะ เราก็ขอโทษเขาแล้วก็แล้วกัน

เจ้าตัวก็บอกไม่เป็นไร อย่าเซ้าซี้ให้เสียเวลาดีกว่าน่ะ เรารีบไปดูหนังกันเถอะ

หนังฉายตั้งนานแล้วละ” ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ แอนนี่กล่าวขึ้นด้วยอาการ รำคาญเต็มที่ หลังจากที่ยืนฟังสองสาวคุยกันนานแล้ว

ปลายฟ้าหน้าเข้ม คิ้วขมวดบอกบุญไม่รับ แต่จะต่อว่าอะไรก็ไม่ทัน

แล้ว เพราะชายหนุ่มดึงมือแอนนี่หรืออนินญาไปยังประตูโรงหนังแล้ว

“โอ๊ย! หมดมู้ดเลยฉัน...ไม่อยากดูแล้วหนัง รัตน์ เราว่าไปหาอะไร

กินดีกว่านะ ไม่อยากออกมาเจอคู่นั้นอีกน่ะ” ปลายฟ้าอดที่จะหงุดหงิดไม่ได้ เพราะไม่ได้ตอกเขากลับไป จึงเสียอารมณ์ยิ่งนัก

“ได้สิ เราก็'ว่าดีเหมือนกัน คนอะไรล้อหล่อ แต่ทำไมปากจัดอย่างงี้

นะ สงลัยจะเป็นแฟนน้องแอนนี่ แอนเน้ออะไรนั้นละสิท่า ดูสิ จับไม้จับมือ

กันด้วย” วิมลรัตน์อดที่จะบ่นตามหลังหนุ่มสาวคู่นั้นไม่ได้ ก็มันไม่เคยเห็น

หล่อแต่นิสัยเสียแบบนี้นี่

“ว่าแต่เธอจะกลับบ้านไร่เมื่อไร”

“ก็คิดว่าอาทิตย์หน้าน์ะ ขอเคลียร์งานเขียนโปรแกรมที่ด้างไว้ก่อน

สอบก่อนน่ะแล้วเธอล่ะจะขึ้นไปเที่ยวบ้านไร่กับฉันไหม”

“ขอคิดดูก่อนนะว่าที่ร้านมีคนช่วยงานป๊าหรือเปล่าน่ะ ถ้ามีอาจตาม

เธอขึ้นไปพักผ่อนสักสามสี่วันน่ะ” วิมลรัตน์ต้องช่วยครอบครัวดูแลร้านอาหาร

ซีฟู้ดที่อยู่แถวถนนนราธิวาส เวลาค่ำๆ เธอจึงต้องเข้าไปตรวจงานบัญชี

ต่างๆ ของร้าน และช่วยรับลูกค้าด้วย

“ได้ ไว้ใกล้ๆ ก็บอกด้วยแล้วกันนะ จะได้บอกพี่เขตให้คนช่วยจัดห้อง

ให้น่ะ”

ว่าแล้วสองสาวก็เดินไปหาอาหารรับประทานกันอย่างมีความสุข

จนลืมเรื่องที่เกิดขึ้นไปแทบทันที

 

“ไชโยๆๆ ดีใจจังเลยค่ะพี่เขต ฟ้าจะได้รับปริญญาแล้ว ดีใจ

 

มั้ยพี่ น้องคนนี้มีใบปริญญากะเขาแล้วนะ” ปลายฟ้ากระโดดโลดเต้นไป

รอบๆ ตัวพี่ชายคนเดียวของเธอ หลังจากที่พ่อแม่ของทั้งคู่ประสบอุบัติเหตุ เครื่องบินตกจนเสียชีวิตเมื่อหลายปีก่อน สุดเขตจำเป็นต้องมาควบคุมดูแล

กิจการ ไร่ ณ ปลายฟ้า ของบิดา และดูแลน้องสาวคนเดียวของเขา

“พี่จะไม่ดีใจกับเราได้ยังไงกันล่ะ ดีใจสิ ดีใจมากด้วยแหละที่ต่อไปนี้

พี่จะได้ไม่ต้องเสียตังค์ส่งให้เราเรียนอีกแล้ว เก็บเงินไว้บริหารไร่ล้มต่อดีกว่า

จะได้ส่งออกส้มเยอะๆ น่ะ” สุดเขตดีใจกับน้องสาวสุดๆ แต่ยังเก็บอาการไว้

กลัวเจ้าตัวดีจะเหลิง แต่จริงๆ แล้วพี่ชายคนนี้ยินดีกับน้องสาวสุดที่รักที่สุด

ที่สามารถส่งน้องให้ถึงฝังตามความตั้งใจของพ่อแม่ได้ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านั้น

เขาไม่คิดว่าเขาจะสามารถทำได้

“แหม พี่เขตก็ ฟ้าจบแล้วก็จะมาช่วยทำงานให้พี่สักสองสามเดือน

แล้วกันนะ ไม่ต้องคิดมากน่า” ปลายฟ้าคิดว่าพี่ชายคนดีน้อยใจ จึงกล่าว

ปลอบหลังจากที่เธอบอกว่าจะมาช่วยงานเขาเพียงระยะสั้นๆ เท่านั้น

“อะไรกัน จะมาทำงานช่วยพี่แค่สองสามเดือนเอง แล้วเราจะไปทำ

อะไรที่ไหนอีกล่ะเนี่ย”

“ก็ฟ้ารับงานเขียนโปรแกรมไว้น่ะ แล้วก็อยากจะลองสมัครงานใน กรุงเทพฯ ดูก่อนน่ะว่าเป็นอย่างไรบ้าง เผื่อว่ามีลูกค้ามากๆ จะได้หา ประสบการณ์สักพักก่อน ค่อยมาทำงานกะพี่ แล้วก็รับงานมาทำที่ไร่ด้วยน่ะ

ไม่ดีหรือคะ จะได้อยู่ดูความประพฤติพี่ด้วยไงล่ะ”

“อะไรกัน จะมาดูความประพฤติทำไมกัน วันๆ ก็ทำงานอยู่ในไร่

ไม่มีเวลาไปทำอะไรเสียหายหรอกน่ะ” สุดเขตหาเหตุผลมาชี้แจงให้น้องสาว

เห็นว่า เขาทำงานในไร่ตลอดเวลา จึงไม่มีเวลาไปสนใจทำอย่างอื่นเลย วัน

ทั้งวันทุ่มเทแต่กับงานในไร่ส้มก็ไม่มีเวลาไปไหนแล้ว

“ก็เรื่องที่พี่ยังโสดไงล่ะ ไม่เห็นมีสาวๆ มาติดพันเลยน่ะ อย่างนี้เมื่อ

ไหร่ฟ้าจะได้มีพี่สะใภ้มาคอยดูแลพี่เสียทีล่ะ” ด้วยความที่พี่ชายคนดียุ่งอยู่

กับงานในไร่จนมองข้ามความสุขของตนเอง จนวัยเลยเลขสามเข้าไปทุกที

แล้ว ป่านนี้ปลายฟ้าก็ยังไม่เห็นวี่แววของว่าที่พี่สะใภ้เลยสักนิด

“ฟ้าเบื่อพี่แล้วหรือ ถึงได้จะให้คนอื่นเข้ามาดูแลพี่น่ะ” สุดเขต

ทำน้ำเสียงอ่อนราวกับน้อยใจน้องสาวคนดี

“เปล่านะคะ ฟ้าจะเบื่อพี่เขตได้ยังไงกัน แต่ฟ้าเห็นว่าพี่น่ะมัวทำแต่

งานในไร่จนจะเป็นคนปาอยู่แล้ว อย่างนี้จะมีสาวๆ คนไหนเขามารักล่ะ”

ปลายฟ้ารีบคล้องแขนพี่ชายเข้ามากอด พร้อมตอบด้วยเหตุผลที่ว่าอยากให้ พี่ชายคนดีมีครอบครัวเหมือนชายหนุ่มคนอื่นเขาบ้าง

“ไม่มีใครรักก็ไม่เป็นไรหรอก มีฟ้ารักพี่คนเดียวก็พอแล้วนี่” ว่าแล้ว

สุดเขตก็คว้าตัวน้องสาวเข้ามากอดด้วยความรักความผูกพัน ทำให้ปลายฟ้า

อดน้ำตาไหลไม่ได้ เพราะหลังจากที่พ่อแม่เสียชีวิตแล้ว เธอกับพี่ชายแทบ

จะไม่มีเวลาให้แก่กัน การที่จะแสดงความรักต่อกันฉันพี่น้องนั้นแทบจะ

ไม่เกิดขึ้นเลยทีเดียว โดยเฉพาะน้องสาวต้องเรียนไกลถึงกรุงเทพฯ ส่วนตัว

เขาเองนั้น นานๆ ถึงจะลงมาเยี่ยมน้องสาวเสียท เพราะวันๆ มัวแต่ยุ่งกับงาน

ในไร่เสียมากกว่า

“ค่ะ ฟ้าก็รักพี่เขตค่ะ แต่จริงๆ แล้วฟ้าอยากให้มีคนมาดูแลพี่ต่างหาก

ล่ะ เผื่อบางทีฟ้าไม่อยู่แล้ว พี่จะได้มีคนคอยเป็นกำลังใจและให้คำปรึกษา

ได้น่ะ”

“พูดอะไรเป็นลาง วันดีๆ ของเราน่ะจะต้องพูดแต่สิ่งดีๆ สิ” ไม่รู้

ทำไมปลายฟ้าตอบออกไปอย่างนั้น แต่ก็อดใจหายไม่ได้ว่าทำไมตนเองต้อง

ตอบให้พี่ชายไม่สบายใจด้วย เมื่อกลับมาคิดก็อดใจหายไม่ได้ มันน่าเขกหัว ตนเองสักโป๊กหนึ่ง ไม่น่าพูดออกมาเลยปลายฟ้า

“ค่า พี่เขต ฟ้าขอโทษนะคะ” ว่าแล้วปลายฟ้าก็กอดพี่ชายแน่นๆ

พร้อมกับยกตัวขึ้นไปหอมแก้มพี่ชายสุดหล่ออีกทีหนึ่ง

“เอ้า ให้รางวัลปลอบใจ เดี๋ยวฟ้ามีแฟนแล้วจะทำไม่ได้นะ” ว่าแล้ว

ก็โดนพี่ชายเขกหัวไปทีหนึ่ง

“นี่แน่ะ รางวัล”

“โอ๊ย...เจ็บนะพี่” หญิงสาวทำหน้ายุ่ง ลูบหัวบริเวณที่เจ็บ

“งั้นวันรับปริญญาพี่จะไปถ่ายรูปให้นะ จะได้ดูว่าหน้าไหนมันกล้า

มาจีบน้องสาวพี่ แต่พี่คงจะตามขึ้นไปทีหลังนะ เราไปก่อนก็แล้วกัน จะได้

เตรียมตัวเรื่องชุด เรื่องแต่งหน้าให้เรียบร้อย”

“ได้ค่ะ ฟ้าจะได้นัดเพื่อนให้เตรียมตัวรับมือกับพี่ด้วย”

 

“เร็วๆ สิพี่เขตมาถ่ายตรงนี้ด้วย” ปลายฟ้าตะโกนเรียกสุดเขต

ซึ่งยอมเป็นตากล้องจำเป็นให้น้องสาว มีเพื่อนๆ มากหน้าหลายตาเข้ามา

ถ่ายรูปกับเธอ แถมเธอยังจะตระเวนไปถ่ายตามซุ้มต่างๆ ของคณะอื่นด้วย

“เดี๋ยวสิฟ้า จะถ่ายอะไรกันนักหนาหือ” หลังจากที่เป็นตากล้องมา

นานนับชั่วโมงแล้ว สุดเขตก็อดที่จะบ่นน้องสาวไม่ได้ ก็เจ้าหล่อนเล่นถ่าย

แทบทุกมุมทุกซุ้ม

“แหม...พี่เขตก็ ฟ้าจบแล้วก็อยากจะเก็บภาพเป็นที่ระลึกบ้างสิคะ

เนี่ยหมดวันนี้ไปแล้วก็จะไม่ได้ถ่ายอีกแล้วนะ น่า ไหนๆ ยอมมาเป็นตากล้อง

ให้น้องแล้ว ก็ยอมๆ ไปสักวันแล้วกันนะคะพี่ชายคนดี” ปลายฟ้าอ้างเหตุผล

พร้อมออดอ้อนพี่ชายเสียงอ่อนเสียงหวาน

“ฟ้า พี่ชายเธอน่ารักจังนะ ปกติเห็นไว้หนวดเครารุงรัง ไหงวันนี้โกน

ซะหล่อเชียว” วิมลรัตน์เอ่ยถามหลังจากที่จบภารกิจในการถ่ายภาพหมู่

และภาพเดี่ยวกับปลายฟ้าแล้ว

“ก็ฉันขอความร่วมมือพี่เขตน่ะว่าวันนี้วันดีของฉัน ขอเห็นพี่ชายที่สุด

หล่อหน่อยน่ะ ไม่เอาคนป่า เท่านี้พี่เขตก็ยอมใจอ่อน เสียเวลาแต่งองค์

ทรงเครื่องใหม่น่ะสิ ไม่งั้นเธอได้เห็นคนป่าชัดๆ แน่เลยน่ะ” ปลายฟ้าตอบ

เพื่อนสาวถึงสาเหตุที่สุดเขตยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองมาในวันนี้ เรียกเสียง

วี้ดว้ายจากเพื่อนๆ ของเธอได้เป็นอย่างดี

นานๆ ครั้งสุดเขตถึงจะยอมมาสังสรรค์กับน้องสาว คนที่เห็นสุดเขต

บ่อยที่สุดก็มีเพียงวิมลรัตน์เท่านั้น เพราะช่วงปิดเทอม เธอมักจะตามปลายฟ้า

ไปบ้านไร่บ่อยๆ ทำให้เห็นถึงความเปลี่ยนแปลงของเขาได้อย่างชัดเจนที่สุด

“แล้วเย็นนี้เราจะไปฉลองกันที่ไหนดีล่ะฟ้า” วิมลรัตน์เอ่ยถามถึง

โปรแกรมหลังจากเสร็จพิธีรับปริญญาแล้ว

“ก็คงไปกินข้าวกันสองคนพี่น้องน่ะ แล้วเธอล่ะ พ่อแม่พาไปเลี้ยง

ที่ไหน”

“ก็ไปกินร้านจกโต๊ะเดียวน่ะ พ่อจองไว้แล้ว” วิมลรัตน์มีเชื้อสายจีน

ดังนั้นงานฉลองใหญ่ๆ ทางครอบครัวมักจะนัดเลี้ยงกันที่ร้านอาหารจีนเป็น

หลัก เพราะมีเหล่าญาติๆ มาร่วมด้วยมากมาย และทำให้ได้รับประทาน

อาหารที่ถูกปากด้วย

“งั้นที่เรานัดกันจะไปฉลองที่ไร่ล้มฉันที่เชียงรายล่ะจะไปกันวันไหนน่ะ” ด้วยกลุ่มเพื่อน 5-6 คน อยากจะนัดฉลองกันเองในบรรดาเพื่อนๆ ทำให้

ทุกคนลงความเห็นว่า ไร่ล้มของปลายฟ้าเหมาะที่สุด อีกทั้งช่วงนี้ที่เชียงราย

เข้าฤดูหนาวแล้ว บรรยากาศดี จะได้ถือโอกาสไปเที่ยวด้วยในตัว ก่อนที่

ทุกคนจะแยกย้ายกันไปทำงานของตนเอง บางคนก็จะไปเรียนต่อต่างประเทศ

“ก็ตกลงกันว่าอาทิตย์หน้าน่ะ เดินทางวันอาทิตย์เย็นๆ คงถึงเชียงราย ตอนเข้าวันจันทร์นัะ แต่ไม่เอารถไปนะ จะชื้นรถทัวร์ไปกัน อยากให้พี่เขต

เป็นสารถีพาเที่ยวน่ะ คงไม่ว่ากันนะฟ้า”

“ได้ งั้นเราจะให้คนที่บ้านจัดห้องไว้รอนะ งั้นแยกกันตรงนี้เลยแล้ว

กันนะ เราจะชื้นเชียงรายไปก่อน พวกเธอพร้อมเมื่อไหร่ก็โทร. บอกเราด้วย

แล้วกันนะ” ปลายฟ้าตกลงกับเพื่อนๆ แล้วก็ขอตัวแยกไปกับพี่ชาย

“ฟ้า พี่ว่าจะกลับเชียงรายก่อนนะ วันพรุ่งนี้มีงานด่วนน่ะ ฟ้าไปกับพี่

เลยดีกว่านะ จะได้ไม่เปลือง” สุดเขตบอกน้องสาวทันทีที่แยกตัวออกมา

จากกลุ่มเพี่อนของเธอ เนื่องจากมีธุระด่วนทางไร่ ทำให้เขาไม่สามารถอยู่

ต่อในกรุงเทพฯ ได้ และจะต้องรีบกลับในวันรุ่งขึ้น

“แต่ฟ้ายังเคลียร์งานไม่เสร็จเลยค่ะพี่เขต อีกสักสองสามวันฟ้าค่อย

ขับรถกลับเองดีกว่าค่ะ”

“ได้ แต่ขับระวังๆ หน่อยก็แล้วกันนะ เข้าหน้าหนาวแล้ว มีหมอกลง

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)