ลมซ่อนรัก (ปกใหม่) (นราเกตต์)

รถโดยสารประจำทางสีส้มแล่นจากไปทิ้งฝุ่นฟุ้งตลบไว้เบื้องหลัง

หญิงสาวในชุดเดินทางเรียบเก๋แบบสาวชาวกรุงผ่อนลมหายใจมองบริเวณ

โดยรอบด้วยสีหน้าค่อนข้างเซ็ง ท่ารถที่เธอเพิ่งลงมาเหยียบเป็นเพียงบริเวณ

โล่งๆ มีร้านค้าเก่าคร่ำคร่า ขายพวกของชำและอาหารตามสั่งตั้งล้อม

เรียงราย เหมือนเมื่อเจ็ดแปดปีก่อนที่เธอจากไปไม่มีผิด ไม่ได้มีอะไรพัฒนา

ขึ้นเลย ลานจอดที่รองรับน้ำหนักรถโดยสารวันละหลายเที่ยวบัดนี้เป็น

หลุมเป็นบ่อเสียกว่าครึ่ง

ภัทรินถอนหายใจเดินออกจากบริเวณนั้น ไม่สนใจพวกรถจักร-

ยานยนต์รับจ้างที่กรูกันเข้ามาถามไถ่จุดหมาย เพียงข้ามถนนมาอีกฟาก

ใกล้กันกับปั๊มน้ำมันหน้าท่ารถ มีร้านตัดเสื้อร้านหนึ่งอยู่ที่นั่น หญิงสูงวัย

ผมสีเงินนุ่งผ้าถุงนั่งอยู่หน้าบ้านซึ่งเปิดเสริมเป็นร้านขายของชำเล็กๆ นาง

จับจ้องมาคล้ายทบทวนความทรงจำก่อนร้องทักด้วยความประหลาดใจ

“อ้าว กลับมาเมื่อไรล่ะ”

“วันนี้เองจ้ะยาย มารถเที่ยวบ่ายโมงครึ่งน่ะ”

“เหรอ ไม่ได้เห็นหน้าตั้งนาน เออ ไอ้เนตรมันอยู่หลังบ้านแน่ะ”

เธอกล่าวขอบคุณเบาๆ แล้วเดินเข้าไปหลังร้าน เนตรมณีเป็นเพื่อน

ที่คบหากันมาตั้งแต่สมัยประถมและมาสนิทกันมากตอนชั้นมัธยมต้น

ก่อนหน้าภัทรินจะย้ายไปเรียนมัธยมปลายในกรุงเทพฯ จนจบมหาวิทยาลัย

หญิงสาวได้ทำงานในบริษัทฝรั่งโก้หรูแห่งหนึ่ง ซึ่งถ้าเอ่ยชื่อคนทั้งประเทศ

คงรู้จักดี หน้าที่การงานของเธอก้าวหน้ามากเมื่อเทียบกับเพื่อนซึ่งจบจาก

รุ่นเดียวกัน ความสำเร็จดังกล่าวทำให้เธอไม่คิดที่จะกลับมาที่นี่อีก

ที่ซึ่งไม่มีความฝัน ความหวัง มีแต่ความเวิ้งว้างในป่าเขา อย่างที่

คนเขาเรียกกันว่า ‘บ้านป่าเมืองเถื่อน’

“กลับมาคราวนี้จะอยู่นานเท่าไรล่ะ” เนตรมณีหันมาถามเธอขณะพา

ซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์คู่ใจ

ในอำเภอเล็กๆ อย่างอำเภอขุนผาหมอกแห่งนี้ มีถนนสำคัญเพียง

แค่ไม่กี่สาย หากนับสัญญาณไฟแดงเห็นจะมีไม่เกินสองแยก ขี่รถวน

ไม่ถึงชั่วโมงก็รอบ จำได้ว่าจากบ้านเธอไปโรงเรียนระยะทางสามกิโลเมตร

เดินทางด้วยรถแค่ห้านาทีก็ถึง

“คงสักระยะแหละ” ภัทรินตอบอย่างเหนื่อยหน่าย

“เหรอ ถ้าอยู่นานๆ จะได้นัดเจอกับพวกเพื่อนๆ เราไง พวกนั้นคง

อยากเจอภัทน่าดู ไม่เห็นหน้าตั้งนาน”

“อืม ไว้โทร. นัดกันอีกทีละกัน”

ภัทรินกล่าวขอบใจเมื่อถึงบ้าน แสงตะวันรอนเป็นสีส้มจัดจ้า ตัดกับ

เงาไม้สีดำสนิท เห็นนกพากันบินกลับรัง ทั้งที่อำเภอนี้ห่างจากเชียงใหม่

แค่นั่งรถสี่ชั่วโมง แต่ทำไมบรรยากาศมันถึงได้แตกต่างกันถึงเพียงนี้

หญิงสาวเปิดประตูรั้วเข้าบ้าน สุนัขเพศเมียพันธุ์เทอร์เรียวิ่งมาต้อนรับเธอ

ด้วยความดีใจ

มันเป็นหมาที่ภัทรินยัดเยียดส่งมาให้แม่เลี้ยงเมื่อสองปีก่อน

ให้ชื่อหรูหราตามชื่อโกโก้ ชาแนล เพราะเป็นหมามี ‘สกุล’ แบบที่คนเลี้ยง

ประกวดชอบแต่งขนด้วยการมัดจุกมัดแกละติดโบให้ แต่เมื่อมาอยู่ที่

บ้านนอกแบบนี้เลยกลายเป็นหมา ‘สถุล’ ไปโดยปริยาย เพราะขนยาวๆ

พันอีนุงตุงนังเป็นสังกะตังแถมเห็บหมัดก็ไต่กันยุบยับยิ่งกว่าเดินพาเหรด

กระนั้นความน่ารักน่าเอ็นดูของมันก็ไม่ได้ลดน้อยลง ด้วยความที่ช่างอ้อน

ออเซาะและพูดรู้ฟัง ทำให้คนไม่ชอบสัตว์อย่างแม่ชุบเลี้ยงอยู่ร่วมบ้าน

มาได้จนถึงทุกวันนี้

ภัทรินก้าวเข้าบ้านโดยมีนังโก้ตามเกาะแข้งเกาะขา เธอหมายถึง

มันเกาะจริงๆ ด้วยการยืนสองเท้าแล้วเอาเท้าหน้าทั้งสองเกาะขาเธอแล้ว

เดินตาม ลากกันสุดทางจนถึงหน้าประตูบ้าน

“มันคงดีใจที่เห็นลูก” ภารตีเอ่ยยิ้มๆ เมื่อเห็นสภาพทุลักทุเลนั้น

“...หมาประหลาด” หญิงสาวบ่น เอ็นดูระคนอ่อนใจขณะพยายาม

สลัดมันออก กว่าจะหลุดก็เล่นเอาเหนื่อย

“วางกระเป๋าแล้วอาบน้ำอาบท่าเสีย จะได้มากินข้าว”

เห็นควรเลยทีเดียว รถโดยสารพัดลมที่แทบจะไม่เปิดพัดลม แต่

เปิดหน้าต่างแทน ทำให้ภัทรินคลุกฝุ่นมาตลอดทาง แถมเหนียวไปทั้งเนื้อ

ทั้งตัว วางกระเป๋าแล้วจึงแล่นเข้าห้องน้ำ กลับออกมาอีกทีคุณภารตีก็

จัดสำรับเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอทรุดนั่งลงมองข้าวสวยส่งควันฉุยหอมกรุ่น

ขึ้นมาจากจาน นานเท่าไรแล้วที่ไม่ได้กินข้าวอย่างนี้ ในกรุงเทพฯ หญิงสาว

มักฝากท้องไว้กับร้านอาหารตามสั่ง ซึ่งมักหุงข้าวไว้คราวละหม้อใหญ่

เหลือไว้แค่ความอุ่นและเย็นชืด มิใช่ร้อนจนอวลหอมขึ้นมาปะทะจมูก

ภัทรินนั่งกินข้าวไปด้วยความเอร็ดอร่อยพร้อมมารดาที่ดูจะเจริญ

อาหารขึ้นเช่นกัน หลังเก็บล้างถ้วยชาม เธอทำหน้าที่เอาข้าวเย็นให้โกโก้

มันวิ่งกระดิกหางมาหาอย่างกระตือรือร้น

หญิงสาวเทข้าวใส่กะละมังให้มันเสร็จ แหงนมองขึ้นไปบนฟ้า บริเวณ

บ้านนอกไร้ซึ่งแสงจากหลอดไฟฟ้ารบกวน ทำให้มองเห็นแสงดาวพราว

ดาษเต็มพื้นกำมะหยี่สีดำสนิท ราวถูกคลุมครอบไว้ด้วยอาณาจักรอัน

ยิ่งใหญ่ โอบกอดป้องปกออกจากโลกแสนวุ่นวายภายนอก

เมื่อสมัยเด็กๆ ภัทรินมักเอาเสื่อมาปูนอนหน้าบ้านเพื่อมองดูแสง

ระยับดารดาษนั้นด้วยความอัศจรรย์สวยงามตระการตาแต่ไม่ต้องดั้นด้น

ไปไกลสุดยอดดอยให้ลำบาก ในหน้าร้อนเธอสามารถจับหิ่งห้อยได้จาก

พุ่มชาทองริมรั้ว มันส่องแสงน่ารักบินวับแวมไปมาในความมืด ทว่าตอนนี้

เข้าฤดูหนาวแล้วจึงไม่มีให้เห็น รู้สึกเสียดายนิดหน่อย

หลังนอนคุยกับมารดาเสียจนดึกเมื่อคืน วันรุ่งขึ้นภัทรินยังคงตื่น

แต่เช้าตรู่ด้วยความเคยชิน นิสัยคนเมืองหลวงที่ต้องเร่งรีบทำให้เธอไม่อาจ

ข่มตาหลับลงได้ เมื่อระลึกได้ว่าอยู่ที่ไหน หญิงสาวจึงค่อยผ่อนคลายลง

แล้วเดินออกมารับอากาศ โกโก้วิ่งมาหา มันเดินนำเจ้านายไปทั่วหน้าบ้าน

ราวจะอวดอาณาบริเวณ

ละอองหมอกโรยตัวปกคลุมทั่วไป ถนนซีเมนต์สายเล็กๆ หน้าบ้าน

มองเห็นชาวบ้านเดินเท้าผ่านไอขาวราวทะลุออกมาจากม่านควัน เยื้องบ้าน

ของเธอมีร้านขายของชำ ตอนเช้ามีกับข้าวซึ่งตายายเจ้าของร้านไปซื้อจาก

ตลาดมาขายอีกทอดหนึ่ง เห็นแม่อุ๊ยท่าทางแข็งแรงเดินกันกระฉับกระเฉง

อากาศที่นี่สดชื่นสูดเข้าไปแล้วฉ่ำปอด ภัทรินตัดสินใจเอาจักรยาน

ออกไปปั่นเล่นในตัวเมือง ร้านของเนตรมณียังไม่เปิด เธอจึงวนไปทางตลาด

เห็นผู้คนคึกคัก พอเลาะลงมาตามถนนการค้าซึ่งมีชาวไทยมุสลิมอาศัยอยู่

มาก จึงเห็นว่าร้านค้าเหล่านั้นเปิดขายของกันแล้ว มีตั้งแต่ร้านทอง

ร้านขายผ้า ของจุกจิก ไปจนถึงของใช้ในชีวิตประจำวันอย่างพวกเครื่องปั้น

ดินเผา แห อวน กระปุกออมสินสังกะสี แม้แต่ตัวหญิงสาวเองไม่ได้เห็น

มานานยังอดมองด้วยความตื่นเต้นแปลกตาแบบคนเมืองไม่ได้

ชาวไทยมุสลิม หรือที่คนมักเรียกติดปากว่า ‘แขก’ นั้น มาตั้งรกราก

ยังเมืองในหุบเขาอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไรไม่ปรากฏหลักฐาน ภัทรินเห็นพวกเขา

มาตั้งแต่เด็ก บางคนมีอายุมากแล้วจนหญิงสาวเชื่อว่าอาจจะมีชาวมุสลิม

มาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อหกสิบปีก่อนโน่นเทียว แต่น่าแปลกใจอย่างที่เมืองนี้ไม่มี

ชุมชนชาวจีนเหมือนในจังหวัดอื่นๆ

แม่เคยเล่าว่าสมัยมาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ เมื่อประมาณยี่สิบกว่าปีก่อน ขุนผา-

หมอกแทบไม่มีคนรู้จักชื่อว่าอยู่ส่วนไหนของประเทศ ใครได้ฟังก็ต้อง

ร้อง...หา การเดินทางเข้ามาสู่ที่นี่ค่อนข้างยากลำบาก มีรถวันละเที่ยวต้อง

นั่งรถกันเป็นวันๆ แถมสภาพรถและถนนหนทางนั้นเข้าข่ายว่าทุรกันดารมาก

แล้วดูสิคนที่มาอยู่ก่อนหน้านั้น ไม่ลำบากกว่านี้หรือ สองข้างทางเป็นทั้งภูเขา

สูงชันและหุบเหว ฝนตกทีดินถล่มถนนลื่น มีรถเมล์ตกเหวไปนักต่อนัก

ปัจจุบันขุนผาหมอกถึงจะเจริญขึ้นมามาก แต่ถ้าไปอำว่ายังไม่มี

ไฟฟ้าและน้ำประปาละก็ยังมีคนเชื่ออยู่ แม้ว่าบางหมู่บ้านรอบนอกที่อยู่

ไกลมากในภูเขา ไฟฟ้าจะยังไปไม่ถึง แต่พวกเขามีแผงโซลาร์เซลล์ซึ่งรัฐบาล

สนับสนุนไว้ให้ใช้ ส่วนในตัวเมืองอย่างเราๆ มีไฟฟ้าสะดวกสบาย กระนั้น

บางหมู่บ้านคนยังนิยมใช้น้ำบาดาลขุดเจาะเป็นบ่อมากกว่ารอประปาซึ่งยัง

ไม่ครอบคลุม

เทียบกับอำเภอปายหรือขุนยวมแล้วนักท่องเที่ยวไม่ค่อยมาเที่ยว

ขุนผาหมอก แต่นิยมเลยผ่านมากกว่า อันที่จริงเมื่อก่อนที่นี่เคยมีทุ่ง

ดอกบัวตอง ซึ่งเป็นดอกทานตะวันป่าพันธุ์หนึ่งอันมีถิ่นกำเนิดไกลจาก

ทวีปแอฟริกา ว่ากันว่าถูกนำมาปลูกในสยามโดยมิชชันนารี

...ทุ่งดอกบัวตองที่สาบานได้เลยว่าสวยกว่าดอยแม่อูคอและกิน

พื้นที่ไพศาลปกคลุมดอยหลายต่อหลายลูก ทว่ามันคงเป็นได้เพียงความ

ทรงจำในอดีตเพราะดอกไม้ทำให้ปากท้องอิ่มไม่ได้ ชาวบ้านจึงเปลี่ยนมัน

เป็นไร่กะหล่ำปลีไปหมดไม่เหลือ บัดนี้จึงกลายเป็นไร่กะหล่ำปลีที่ใหญ่

ที่สุดในประเทศไทยแทน ช่างน่าเศร้า

ภัทรินกลับมาถึงบ้านตอนสาย แม่ตื่นแล้วกินอาหารเช้ากันเบาๆ

ตอนเที่ยงเนตรมณีถึงโทร.มาชวนเธอไปกินขนมจีนเจ้าประจำ

เรื่องอาหารเหนือกับเธอเรียกว่าพอกินได้ไม่ถึงกับชอบอะไร เพียงแต่

ที่นี่ขายราคาถูกจึงถูกปากนักเรียนอย่างเราสมัยนั้น ถ้าให้พูดถึงบรรยากาศ

ร้านนี้อยู่ติดลำน้ำสาละวินน้อยซึ่งเป็นแม่น้ำสายหลักไหลผ่านอำเภอ

ขุนผาหมอก เวลาที่มันแห้งขอดจะมองเห็นทุ่งดอกหญ้า ก้านเขียวยอดขาว

ฟูเอนลู่ไปตามลมน่ามอง

ตัวร้านขนมจีนทำจากไม้ มีเสาสูง ร้านจึงอยู่เหนือจากระดับน้ำที่จะ

ท่วมถึง เรือนครึ่งหนึ่งอยู่บนถนนอีกครึ่งอยู่บนเสาหยั่งลงไปริมน้ำ พื้นปู

ด้วยไม้ให้ความรู้สึกเนียนลื่นเท้ายามเดิน เวลากินลูกค้าต้องนั่งกับพื้น

ภัทรินชอบนั่งเท้าคางบนโต๊ะไม้เตี้ยๆ นั้น มองลอดออกไปทางช่องลมซึ่ง

ฉลุเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้าแนวตั้ง เห็นทุ่งดอกหญ้าอยู่เบื้องล่างได้บรรยากาศ

เจ้าของร้านขนมจีนเป็นหญิงวัยกลางคนสองคนท่าทางใจดี จำภัทริน

ได้จึงถามไถ่สารทุกข์สุกดิบตามประสาคนไม่ได้เจอหน้าค่าตากันนาน

พอสมควร หลังกินขนมจีนทุกครั้งต้องตบท้ายด้วยขนมหวาน คือกล้วยเชื่อม

ราดกะทิสูตรเฉพาะของร้าน

“เดี๋ยวแวะไปเยี่ยมจันทร์กันหน่อยไหม”

“อืมเอาสิ” ภัทรินเงยหน้าขึ้นจากถ้วยขนม จันทร์ทิวาเป็นเพื่อนสมัย

เด็กอีกคน ข่าวคราวล่าสุดของเธอคือสอบติดมหาวิทยาลัยแม่โจ้ หล่อน

คงเป็นหนึ่งในคนรุ่นใหม่ที่สำนึกรักบ้านเกิดกลับมาอยู่บ้านกระมัง

จันทร์ทิวาคลี่ยิ้มอย่างดีใจเมื่อเห็นพวกเธอ หล่อนเปิดร้านขายขนม

อยู่หน้าร้านเกมซึ่งมีเด็กๆ เยอะ นอกเหนือไปจากจันทร์ทิวาแล้วยังพบเอม

อย่างบังเอิญด้วย รายนี้เป็นครูดอยตามอุดมการณ์ได้หลายปีแล้ว แต่เห็น

บ่นร่ำร่ำว่าอยากลาออกไปทำอะไรที่ได้ใช้ความรู้มากกว่านี้นอกเหนือจาก

วิ่งจับเด็กลิงปีนต้นไม้หรือจับเด็กๆ ฟอกยาฆ่าเหาแบบไม่มีวันสิ้นสุด

ที่สำคัญเจ้าตัวบ่นว่าติดปรสิตชนิดนี้มาหลายรอบแล้ว เป็นทีก็คันกันยิกๆ

ทั้งครูและนักเรียน

ภัทรินมารู้ทีหลังว่าจันทร์ทิวาแต่งงานแล้วกับแฟนที่เรียนมาด้วยกัน

พอแต่งงานจึงย้ายมาช่วยกันทำมาหากินที่บ้านเกิดฝ่ายหญิง สำหรับเธอ

แล้วออกจะเสียดายนิดหน่อยที่คนมีความรู้ถึงสองคนจะมาเป็นแค่พ่อค้า

แม่ค้า หาความเจริญก้าวหน้าในชีวิตไม่ได้

“ทั้งสองคนช่วยกันทำมาหากินน่ารักดีนะ อีกหน่อยคงเก็บเงินได้โข”

เนตรมณีเอ่ยตอนขากลับ

เธอรับคำแต่เพียงอือออ จริงอยู่ว่าที่นี่มีค่าครองชีพถูกเมื่อเทียบกับ

เมืองใหญ่ และรอยยิ้มละไมอย่างมีความสุขบนใบหน้าจันทร์ทิวาทำให้เธอ

ไม่มีข้อโต้แย้ง แต่...อะไรบางอย่างทำให้หญิงสาวได้แต่ถอนหายใจ ก่อนนี้

เธอถือตัวว่าเลิศเลอกว่าคนอื่นยังต้องซมซานกลับมาที่นี่ ประสาอะไร

จะไปว่าคนอื่นเขาซึ่งอยู่ดีมีสุขกว่าเป็นพันเท่า

ตอนเย็นๆ ภัทรินมักปั่นจักรยานออกไปบริเวณหมู่บ้านรอบนอก

ถนนสายนี้ไม่ค่อยมีรถผ่าน มันทอดเคียงคู่ไปกับทุ่งนาเขียวเป็นระเบียบ

เงียบสงบและร่มรื่น นึกถึงถนนในกรุงเทพฯ ที่คลาคล่ำไปด้วยรถห้อตะบึง

ขับเร็วจี๋ปาดซ้ายปาดขวาและมลพิษฝุ่นควันอัดแน่นจนหายใจไม่ออก ราว

มันเป็นโลกที่อยู่ห่างไกลผิดจากดินแดนในหุบเขาแห่งนี้ลิบลับ

สายลมอ่อนๆ พัดมาพร้อมกลิ่นดอกไม้ ภัทรินชะลอความเร็วลง

กลิ่นหอมหวานที่ลอยต้องจมูกมาจากมะลิซึ่งออกดอกสีน้ำนมพราวต้น

อยู่บริเวณหน้าบ้านหลังหนึ่ง เพราะมัวเหม่อมองจึงทำให้ไม่ทันระวัง จักรยาน

เลี้ยวตกไปในร่องล้อรถยนต์ซึ่งทิ้งรอยลึกไว้ในโคลนเป็นแนวยาวเมื่อคราวฝนตก

โครม!

แม้พยายามทรงตัวไว้สุดความสามารถ ทว่าในที่สุดภัทรินต้อง

ลงไปนอนเค้เก้กับพื้นจนได้ จักรยานทั้งคันทับขาข้างหนึ่งเอาไว้ หัวเข่า

ช่วงโผล่พ้นกางเกงขาสั้นถลอกเป็นแผลเลือดไหลซิบชาไปหมด เธอทำหน้า

เหยเกค่อยๆ ขยับตัวยกรถขึ้น แว่วเสียงซึงลอยมาในยามเย็นทำให้คนเจ็บ

ชะงัก ลำนำแผ่วพลิ้วหวานจับเข้าไปถึงขั้วหัวใจ

ร่างบางผุดลุกขึ้นจูงเจ้าพาหนะสองล้อเดินไปตามต้นเสียง มันดัง

มาจากบ้านดอกมะลินี่เอง รั้วไม้สูงระดับเอวปลูกต้นมะลิเป็นแนวยาว

     (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)