รักเรานิรันดร (มัญชดา)

เสียงกรีดร้องดังก้องแข่งเสียงสายฟ้าที่ฟาดลงมา

ไม่ขาดสาย ฝนห่าใหญ่เทลงมาตั้งแต่ช่วงหัวค่ำจนเกือบถึงรุ่งสาง

ไฟจากหน้าต่างไม้ของบ้านเก่าโทรมส่องให้เห็นพื้นดินเปียกชุ่ม

เลือนราง ขณะที่อากาศข้างนอกหนาวจนสั่น แต่ข้างในห้องเล็กแคบกลับร้อนระอุ

เหงื่อเม็ดโตผุดพรายขึ้นบนใบหน้างาม ดวงตาคมหวานซึ้งปิด

สนิท ริมฝีปากเม้มแน่น เล็บมือทั้งสองข้างจิกแขนคนที่นั่งประคอง

หลังไว้ ตัวโซมเหงื่อบิดเร่าๆ ด้วยความทรมาน เรี่ยวแรงเหือดหาย

เพราะผจญความเจ็บปวดมาตั้งแต่หัวค่ำจนเกือบรุ่งสาง

“ไปหาหมอเถอะคุณปู” ผู้ชายคนหนึ่งแนะนำ ซึ่งเป็นรอบที่

เท่าไหร่ก็จำไม่ได้เสียแล้ว แต่ผู้แบกรับความทรมานนั้นไว้ได้แต่ ส่ายหน้า

ฝืนตอบเสียงแผ่วจนแทบไม่ได้ยิน

“ไม่ได้ ไปหาหมอไม่ได้”

“อย่าฝืนเลยค่ะ จะหมดลมเอาเสียก่อน” คนที่นั่งยองๆ บอก

แล้วเอื้อมมือมาคลำหน้าท้องที่นูนขึ้นมา ความทรมานของนายสาว

ทำให้ความกังวลเพิ่มขึ้นทวีคูณ “ยังไม่กลับหัวเลย ถ้าข้ามวันข้ามคืน

ขนาดนี้จะอันตรายนะคะ ไปเถอะค่ะ ให้หมอช่วยนะคะ”

“ไม่!” คนเจ็บยืนกรานเสียงแข็ง ก่อนความเจ็บปวดระลอกใหม่

จะจู่โจมจนร่างกระตุก เธอบิดไปมาพร้อมครางด้วยความทรมาน

แม้เสียงจะแหบแห้งไปมากก็ตามที

“ลูกของฉันต้องอดทน” ปุษยากัดริมฝีปากบอกออกมาอย่าง

นั้น ต้องได้สิ...แม่หลายคนคลอดลูกด้วยวิธีนี้ ในเมื่อแม่เหล่านั้นทำได้ เธอเองก็ต้องทำได้

“นี่ก็ครึ่งปีแล้วนะคะ คนของนายสกรรจ์คงเลิกตามหาเราไป

แล้ว” ลดาวัลย์ปลอบโยน “ออกไปเถอะค่ะ ออกไปหาหมอเถอะค่ะ

คุณปูเจ็บท้องข้ามคืนแล้วนะคะ ถ้ายังฝืนจะอันตรายทั้งแม่ทั้งลูกนะคะ”

“ไม่! เขา...ไม่มีวันเลิกตามหาฉัน เขา...ต้องการให้ฉันตาย”

ปุษยากัดริมฝีปากล่าง ความเจ็บที่เหมือนลำตัวจะขาดออก

จากกันทำให้แทบไม่เหลือแรงพูด แต่กระนั้นหญิงสาวก็ยังส่งเสียงออกไป

“ถ้าจะตายก็ต้องตายในนี้ ฉันไม่อยากออกไปตายด้วยน้ำมือ

ผู้ชายคนนั้น ลดา!” เธอกรีดร้องชื่อลูกน้องคนสนิทออกมา

ลดาวัลย์ที่นั่งอยู่ปลายเท้าขยับตัวมากุมมืออีกฝ่ายเอาไว้

“อยู่ตรงนี้ค่ะคุณปู ลดากับคุณปองอยู่ตรงนี้ค่ะ”

หญิงสาวเหลือบมองปองพลที่นั่งประคองนายสาวเอาไว้ เขาเอง

ก็ก้มลงกระซิบริมใบหูนั้น

“ผมอยู่ตรงนี้คุณปู ไม่ออกไปก็ไม่เป็นไรครับ เข้มแข็งไว้นะครับ”

“ฉัน...ปวดเหลือเกินลดา ทำไมถึงได้ปวดมากขนาดนี้ ปวด

เหมือนร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยง” ปุษยาครวญครางด้วยความทรมาน

ลดาวัลย์จับมือนายสาวเอาไว้

“ใจเย็นๆ นะคะคุณปู สูดหายใจลึกๆ ออมแรงเอาไว้ก่อน

ถ้าบอกให้เบ่งค่อยเบ่งนะคะ”

ร่างของนายสาวกระตุกเป็นระยะเพราะความเจ็บแล่นเป็นริ้วๆ

“ลดา คุณปูจะหมดลมแล้วนะ” ปองพลบอกเสียงดังแข่งกับ

เสียงสายฟ้าที่ฟาดลงมา

“อีกนิดเดียวนะคะคุณปู รออีกนิดนะคะ”

ปุษยาพยักหน้ารับอย่างยากเย็น เธอต้องอดทนเพื่อเด็กที่จะ

เกิดมา...เด็กที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของ ‘เขา’ คนที่จ้องหมายเอาชีวิต

เธออยู่ทุกวินาที คนที่เคยเป็นยิ่งกว่าดวงใจ คนที่เคยโอบกอดเธอไว้

ด้วยความเสน่หา ทว่าเวลานี้กลายเป็นยิ่งกว่าคนไม่รู้จักเมื่อเขามอง

เธอเป็นศัตรู ถึงกระนั้น...เด็กคนนี้ก็ยังเป็นลูกของเขาอยู่ดี ลูกที่เกิด

จากความไม่ตั้งใจ ลูกที่เกิดโดยที่เขาไม่รับรู้ แต่ช่างเถอะ...ไม่เป็นไร

ลูกคนเดียวเธอเลี้ยงได้

“เจ็บ! ลดา...ฉันเจ็บ”

“สูดหายใจลึกๆ แล้วเบ่งนะคะ”

หญิงสาวเกร็งตัว ออกแรงเบ่งจนหน้าแดงแล้วทิ้งตัวหอบ

หายใจ ความเจ็บระลอกใหม่โจมตีทันทีจนต้องออกแรงเบ่งอีกครั้ง

คุณหมอจำเป็นหน้าซีดเพราะกลัวนายสาวจะหมดลมเอาเสียก่อน

เสียงกรีดร้องของปุษยาดังขึ้นเรื่อยๆ จนกลบเสียงสายฟ้าที่

ฟาดลงมา เธอดิ้นอยู่บนที่นอนนุ่มจนผ้าปูที่นอนยับยู่ยี่ เลือดไหล

ออกมาจากหว่างขาขาวผ่องย้อมผ้าขาวจนแดงฉาน

“คุณปองไปเอาน้ำที่ต้มไว้ใส่อ่างมาเลย ผสมน้ำอย่าให้ร้อนนัก

นะคะ คุณปูใกล้จะคลอดแล้ว” ลดาวัลย์สั่งแล้วอ้อมไปประคองหลัง

นายสาวแทนปองพลที่ลุกออกไปทำตามอย่างว่าง่าย

“ใจเย็นๆ นะคะคุณปู จะคลอดแล้ว อีกนิดเดียวเท่านั้นเอง”

ปองพลออกไปครู่เดียวก็กลับเข้ามาพร้อมอ่างน้ำ เขาเผลอ

มองหว่างขานายสาวครู่หนึ่งก็เบิกตากว้างแล้วเมินหน้าหนี

ลดาวัลย์ที่อ่านสายตานั้นไม่ออกตวาดลั่น

“กลับนั่งที่ได้แล้วค่ะ คุณปอง”

“เด็ก...ลดา ผมเห็นหัวเด็กแล้วครับคุณปู” เขาว่าแล้ววาง

อ่างน้ำร้อนลงใกล้ๆ ก่อนเดินกลับมานั่งที่ของตัวเอง

คุณหมอจำเป็นรีบกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองพร้อมยิ้มพราย

“จริงค่ะ เบ่งให้สุดแรงเลยนะคะคุณปู เด็กจะคลอดแล้ว”

ปุษยาสูดหายใจลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วออกแรงเบ่งเต็มกำลัง

จนดวงหน้าหวานแดงก่ำ ความทรมานแล่นพล่านไปทั่วร่างกายทันที

หญิงสาวกรีดร้องดังลั่นก่อนจะรู้สึกว่ามีบางอย่างจะหลุดออกจากร่าง

ทุกอย่างเงียบลงไปชั่วอึดใจ เงียบจนคนที่แทบไม่เหลือเรี่ยวแรง

อยู่แล้วฝืนผงกหัวขึ้นมอง แล้วถามแผ่วเบา

“เป็นยังไงบ้าง ลดา”

เมื่อลดาวัลย์ยื่นห่อผ้ามาตรงหน้าแทนคำตอบ เสียงร้องไห้จ้า

ก็ดังกระทบโสต ปุษยามองห่อผ้านั้นด้วยความตื้นตัน มือสั่นเทาสอง

ข้างรับลูกมาไว้ในอ้อมกอด

ครั้นเห็นใบหน้าทารกน้อยเพศชายที่ชวนให้ระลึกถึงใครอีกคน น้ำตาก็รินไหลลงอาบแก้ม

แสงอาทิตย์ของวันใหม่สาดเข้ากระทบใบหน้าแก้วตาดวงใจ

ฝนที่ตกกระหน่ำมาตลอดคืนหยุดสนิทเหมือนไม่เคยตกมาก่อน

ลดาวัลย์รับทารกน้อยคืนมาขณะที่ดวงตาเปียกชื้นของปุษยาค่อยๆ

ปิดลงด้วยความเหนื่อยล้า

“ตฤณ ลูกของสกรรจ์ชื่อตฤณ...” เธอเอ่ยเสียงแผ่วพร้อมคิด

ไปถึงใครคนหนึ่งที่เป็นพ่อของแก้วตาดวงใจ ทั้งที่เธอรักเขาหมดใจ

แต่สิ่งที่เขาต้องการกลับเป็นลมหายใจของเธอ!

 

เสียงร้องไห้จ้าปลุกคนที่หลับสนิทให้ตื่นขึ้น ปุษยากวาด

สายตามองไปรอบๆ และรู้ทันทีว่า...ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เธอควรอยู่นัก เมื่อ

หันมองข้างกายก็เห็นลดาวัลย์กำลังอุ้มทารกน้อยไว้ ขณะที่ปองพล

หันกลับมามองและยิ้มให้ เธอจึงเอ่ยออกไปด้วยเสียงแหบพร่าเต็มทน

“พวกเธอขัดคำสั่งของฉัน...”

ลดาวัลย์หันมองปองพลแล้วยิ้มเจื่อน ก่อนส่งทารกน้อยให้คนเป็นแม่

ปุษยารับมากอดไว้แนบอก ดวงตาเรียวคู่นั้นยังปิดสนิท

ริมฝีปากสีชมพูอ้ายามร้องงอแง มือบางสั่นระริกขณะเอื้อมไปลูบแก้มลูกรัก

“คุณปูเสียเลือดมากนะคะ ลดากับคุณปองก็เลยต้องพาคุณปู

กับลูกมาที่โรงพยาบาล แต่ไม่ต้องห่วงนะคะคุณปู คุณหมอของที่นี่

เคยรู้จักคุณพ่อคุณปู เขาสัญญาว่าจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ” ลดาวัลย์รายงาน

เป็นจริงดังว่า ปุษยาเสียเลือดมากจนน่ากลัว ชายหนุ่มร่างสูง

หน้าตาคมคายข้างกายนี่เองที่ยื่นคำขาดให้พาเจ้านายสาวมา

โรงพยาบาล แม้จะเสี่ยงแต่เขาก็ไม่อาจทนเห็นอีกฝ่ายเป็นอะไรไป

ต่อหน้าต่อตาได้ โชคยังพอมีที่คุณหมอเจ้าของไข้เป็นคนรู้จักของบิดา

ปุษยา เรื่องความปลอดภัยจึงวางใจได้ในระดับหนึ่ง

“เมื่อครู่คุณหมอเพิ่งมาถาม...เรื่องแจ้งเกิดน่ะค่ะ จะให้แจ้งว่าอย่างไรคะ”

เธอแจ้งชื่อเด็กชายตฤณตามที่นายสาวบอกไว้ก่อนสิ้นสติ ส่วน

นามสกุลก็ใช้นามสกุลของปุษยา แต่ชื่อพ่อของเด็กยังต้องละเอาไว้...

ก็จะให้ใส่ชื่อใครเล่า ชื่อของผู้ชายใจร้ายที่ชื่อสกรรจ์อย่างนั้นหรือ

ปุษยาหน้าเครียด ละสายตาจากบุตรชายที่สงบลง

อย่างไรก็ต้องแจ้งชื่อพ่อ แต่เธอ...จะให้ใครที่ไหนมาเป็นพ่อ

ของลูก ที่สำคัญคือให้ใช้นามสกุลเธอไม่ได้เด็ดขาด สกรรจ์จะ

ไม่วางมือจนกว่าจะฆ่าเธอได้ อะไรจะรับประกันว่าเขาจะไม่ทำร้าย

ลูกของเธอ ลูกของผู้หญิงที่เขาเชื่อเต็มหัวใจว่าฆ่าพ่อของเขาทั้งที่ไม่เคยไต่ถาม

“ต้องหาชื่อใครสักคนใส่ลงไป ใครก็ได้...แต่ไม่ใช่เขา อย่าใช้

นามสกุลฉัน คงจะมีผู้ชายสักคนยินยอมขายชื่อและนามสกุลให้ฉัน

แค่ชั่วคราวเท่านั้น จนกว่าอารมณ์ของสกรรจ์จะสงบลง”

เงินซื้ออะไรก็ได้ และเธอเชื่อว่าเงินจะซื้อพ่อของลูกได้ คงมี

ผู้ชายสักคนต้องการเงินมากพอที่จะยอมขายชื่อนามสกุล และยินยอม

เซ็นรับบุตรชายเธอเป็นลูก เธอจะให้เงินเขาในจำนวนที่เหมาะสมแล้ว

เปลี่ยนชื่อนามสกุลใหม่ และเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง อาจรอจนกว่า

สกรรจ์จะสงบลง ให้เขาฟังเธอบ้างว่าเธอไม่ใช่คนฆ่าพ่อเขาอย่าง

เลือดเย็นอย่างที่เขาเข้าใจ

ลดาวัลย์นิ่งแล้วหันไปสบตาปองพล ขณะที่เขามองเด็กชายในห่อผ้า

ชายหนุ่มยอมรับว่าเกลียดคนเป็นพ่อแม้ไม่เคยพบหน้า

เพราะเขาถูกส่งตัวไปเรียนต่อต่างประเทศก่อนที่ปุษยาจะต้อง

เข้าไปอยู่ในบ้านหลังนั้น เมื่อกลับมาก็พบว่าปุษยาถูกกล่าวหาโดย

ไร้หลักฐานว่าฆ่านายสมัชญ์ มาเฟียใหญ่ของวงการอสังหาริมทรัพย์

และกำลังถูกตามล่าจากสกรรจ์ ผู้ชายซึ่งกำลังจะเข้าพิธีวิวาห์ด้วยในอีกไม่กี่วันข้างหน้า

จากว่าที่เจ้าสาว...ปุษยากับลดาวัลย์ต้องหลบหนีการตามล่า

อันบ้าคลั่ง ผู้ชายคนนั้นจะรู้บ้างไหมหนอว่าผู้เป็นนายที่หนีตาย

ระหกระเหินได้หอบเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาติดท้องไปด้วย

เขากับลดาวัลย์เป็นเด็กที่พ่อของปุษยาเก็บมาเลี้ยง พวกเขาคอย

มองเจ้านายสาวด้วยความเคารพชื่นชมมาตลอด ทว่าความรู้สึกนั้น

เริ่มเปลี่ยนเมื่อย่างเข้าวัยรุ่น ปุษยาเป็นสาวสวย สวยจนแม้แต่คนที่

เห็นกันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันอย่างเขายัง...อดตะลึงและหัวใจเต้นแรง

ทุกครั้งที่เจอไม่ได้ เพราะเหตุนี้เองกระมังที่ทำให้เขาถูกส่งตัวไปเรียน

ต่อต่างประเทศอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย แม้แต่งานศพของชายผู้เปรียบ

เสมือนบิดาก็ยังไม่ได้กลับมาร่วมงาน

ปองพลมองใบหน้าซีดเซียวเต็มไปด้วยริ้วรอยกังวลนั้น ก่อน

รวบรวมความกล้าได้ในที่สุด

“ไม่ต้องหาหรอกครับ”

“หมายความว่ายังไงปองพล”

ชายหนุ่มรูปร่างสันทัด ผิวขาวเหลือง ใบหน้าอย่างคนจีน ค้อม

ศีรษะให้เล็กน้อย เขายังเคารพปุษยาอย่างที่เคย เคารพด้วยชีวิต และ...หัวใจ

“ถ้าคุณปูไม่รังเกียจ เป็นผมได้ไหมครับ ใส่ชื่อผมเป็นชื่อพ่อ

ของคุณหนู นามสกุลผมอาจไม่ได้เป็นนามสกุลดัง และนายสกรรจ์

อะไรนั่นคงไม่รู้จักอย่างแน่นอน ผมรู้ว่าไม่เหมาะสมที่จะยกตนขึ้น

อย่างนี้ แต่ผมยินดีช่วยนะครับ”

“ไม่ใช่ว่าฉันรังเกียจเธอนะปองพล แต่เธอไม่จำเป็นต้องทำ

อย่างนี้ อย่าทำเพื่อฉันหรือเด็กขนาดนี้เลย เธอยังหนุ่มยังแน่น ยังมี

อนาคตข้างหน้ารออยู่ แค่เธอยอมเสี่ยงกับฉันอย่างนี้ฉันก็ซึ้งใจเธอ

เหลือเกินแล้ว” ปุษยาว่าอย่างผู้ใหญ่ เพราะนับอายุกันจริงๆ ปองพล

เด็กกว่าเธอราวสองปี เธอเห็นเขาเป็นน้องชายมาตลอด และไม่

คาดหวังให้เขาทำอย่างนี้ด้วย

ชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้แล้วจับมือหญิงสาวที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่

บนเตียงมากุมไว้ ปุษยานิ่งอึ้งขณะที่ลดาวัลย์เสียววาบในใจ

“ผมไม่ได้ฝืนใจนะครับ ผมยินดีทำอย่างนี้ ถ้าผมจะได้อยู่ดูแล

คุณปูกับลูกตลอดไป” เขาพูดจริงจัง “อาจฟังดูตลก แต่...เป็นผมได้ไหม

                    (โปรดติตตามต่อในฉบับเต็ม)