รักนี้แซบเว่อร์

เจตนาหอบหนังสือตั้งใหญ่กลับมาจากห้องสมุด วางลงบนเตียง

แล้วง่วนอยู่กับมันราวกับเป็นสิ่งเดียวที^,เหลืออยู่ในชีวิต แม้แต่เพื่อนร่วม

ห้องที่นอนอ่านการ์ตูนตาหวานอยู่บนเตียงข้างๆ ก็ยังไม่ทักทายสักคำ

“นี่แกจะไม่ถามฉันหน่อยเหรอว่าฉันสบายดีไหม” เพื่อนสาวหน้า

ใสถามอย่างอดไม่ได้

“ฉันรู้ว่าแกสบายดี แขนลาอย่างแกจะมีใครมาทำอะไรแกได้”

 พรีสยกแขนขึ้นดูอย่างไม่ค่อยมั่นใจ “ดูลํ่าจริงเหรอ ไม่มั่ง อย่าอำ

นะ”

“อำก็ได้” เจตนาตอบส่งๆ แล้วง่วนกับกองหนังสือตรงหน้าต่อ

เพื่อนสาวเห็นพฤติกรรมแปลกประหลาดของอีกฝ่ายแล้วทนไม่

ไหว ปกติถ้าไม่มีเรียนช่วงบ่าย เพื่อนของเธอจะง่วนอยู่กับการเล่นเกม ออนไลน์ ช่วงหัวคํ่าจึงค่อยทบทวนตำราเรียน ไม่ใช่ยุ่งอยู่กับกองหนังสือ ตั้งแต่ตะวันยังไม่ตกดินแบบนี้ คิดแล้วก็ทนไม่ไหว วางหนังสือการ์ตูน ตาหวานที่กำลังติดพันแล้วมาด้อมๆ มองๆ อยู่ข้างเพื่อน

“โลกไดโนเสาร์ วิธีรักษาเชื้อราในช่องคลอด ติ่มซำเลิศรส ผู้พิชิต

ความเหงาด้วยความรัก ร้อยวิธีบำรุงครรภ์ โกงข้อสอบอย่างไรไม่ให้ครู

จับได้ เออ เล่มนี้น่าสนใจ ขอยืมต่อนะ” พรีสยิ้มระรื่นก่อนนึกแปลกใจ

“ว่าแต่...ทำไมหนังสือแต่ละเล่มไม่มีอะไรเชื่อมโยงกันได้เลย ยกเว้นถ้าแก

ตั้งครรภ์พร้อมกับเป็นเชื้อราในช่องคลอด” พูดจบก็เหลือบมองสีหน้า

เพื่อนสาว เมือยังไร้อารมณ์เช่นเดิมก็นึกโล่งใจ “ฉันคิดว่าแกไปค้น

ตำรามาทำรายงานเสียอีก”

“เปล่า” เจตนาตอบสั้นๆ

“เปล่า...” พรีสทวนคำแล้วพยักหน้าช้าๆ “แกคงพยายามหาอะไร

ทำเพื่อจะได้ไม่ฟังซ่านถึงเกมสุดเลิฟนั่นใช่ไหม”

เจตนาหันขวับมาสบตาเพื่อนด้วยสายตาที่...ถ้าพ่นไฟใส่ได้เหมือน

มังกรแห่งแอลคงทำไปแล้ว

“แกเข้าใจไหมว่าการลืมอะไรที่เรารักมากเป็นเรื่องยาก” คนติด

เกมเอ่ยอย่างเย็นชา

“แกหมายถึงเกมที่แกชอบเล่นนั่นเรอะ”

เจตนาพยักหน้าในขณะที่น้ำตาเริ่มคลอเบ้า “ใช่สิ เราเคยมีกัน

และกัน แต่นี่ฉันไม่ได้เปิดเกมมาจวนจะครบอาทิตย์หนึ่งแล้ว เลเวลก็ไม่

อัป ป่านนี้ปาร์ตี้คงจะขาดอัศวินแนวหน้า เป็นตายร้ายดีอย่างไรไม่รู้”

“แน่ใจนะว่าพูดถึงเกม” พรีสเกาหัว ไม่ค่อยเข้าใจ “ถ้าคลั่งขนาด

นั้นจะหยุดเล่นไปทำไม ก็เล่นต่อไปสิ หรือตั้งใจหลบหน้าน้องอิซาเบลล่า น่ารัก”

เจตนาสำลักเมื่อถูกพูดแทงใจคำ “ก็ถ้าเข้าเกมไปเจอหน้าทุกคน

ฉันก็ไม่รู้จะปฏิเสธทุกคนยังไง เป็นถึงรองหัวหน้ากิลด์ แตกลด์จัดงาน

กลับไม่ยอมไป ความรับผิดชอบนี้ช่างใหญ่หลวงนัก”

พรีสส่ายหน้า “เป็นเอามาก เป็นถึงขนาดนี้ก็อย่าฝืนเลย มาๆ

เดี๋ยวฉันเข้าเกมให้” เสร็จแล้วก็ดึงตัวเพื่อนมานั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะ

คอมพิวเตอร์ที่มีโน้ตบุ๊กจอใหญ่เปิดรออยู่

แล้วไม่นานตัวละคร ‘อัศวินริชาร์ด^, ก็แวบขึ้นมาบนหน้าจอเกม

เจ้าของตัวละครเห็นมันแล้วก็ยิ้มกว้าง กว่าจะเก็บเลเวลมาได้จนถึง

ขนาดนี้ต้องใช้เวลาเท่าไร ของแต่ละชิ้น เครื่องสวมใส^,แต่ละอย่างล้วน

แลกมาด้วยน้ำพักน้ำแรงและความอดทน แต่อะไรก็ไม่เท่ามิตรภาพใน

เกม ความรัก ความมีน้ำใจที่ทุกคนมีให้แก่กัน คอยช่วยเหลือกันในโลก

แปลกตาที่เต็มไปด้วยอันตราย

“ถามจริง แกอยากไปไหมไอ้งานนัดพบอะไรนั่น” พรีสถาม

 “อยากสิ อยากไปเจอตัวจริงของทุกคน อยากรู้จักหัวหน้ากิลด์

ผู้เป็นโคตรเซียนแห่งสงครามกิลด์วอร์ เขาเคยให้หมวกเทพฉันด้วยนะ”

เจตนายิ้มเศร้า

“ถ้าอย่างนั้นก็ไปเถอะ” พรีสบอกก่อนเอื้อมมือไปกดคีย์บอรัด

โน้ตบุก สักพักบนหน้าจอเกมก็ขึ้นข้อความที่อัศวินริชารัดยืนยันว่าจะไป ร่วมงานนัดพบที่จะจัดขึ้นในวันพรุ่งนี้

“เฮ้ย” เจตนาอุทาน “แกทำอะไรลงไปรู้ตัวบ้างไหม”

หญิงสาวจ้องหน้าจอเกมตาแทบถลน ตอนนี้ทุกคนในเกมกำลัง

ยินดีปรีดากันใหญ่เพราะงานที่จัดขึ้นได้สมาชิกครบจำนวนพอดี

 

“ไอ้ไนท์ คุณยุ่งอะไรกับคอมพิวเตอร์ของผม”

ชายหนุ่มผิวขาวหุ่นลํ่าแข็งแรง นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเดินออกมา

จากห้องน้าทั้งที่โฟมโกนหนวดเต็มคาง

“ผมเห็นคุณเปิดเกมทิ้งไว้ ก็เลยยืมเล่นเล็กน้อย...แกไม่หวงใช่ไหม

ไอ้ปลวก” คนมาเยี่ยมตอบยียวนแล้วมองสารรูปถึงเปลือยของเพื่อน

อย่างอิจฉา หน้าท้องเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ต่างกับเขาที่เต็มไปด้วยไขมัน ส่วนเกิน ชื่อปลวกแต่หน้าไม่ปลวก ผิวขาว หน้าใส หนำซ้ำความหล่อ

เหลายังนำโด่งทิ้งเขาไม่เห็นฝุ่น

“เออ ไม่หวงหรอก แค่อย่าเอาตัวละครผมไปจีบหนุ่มที่ไหนก็แล้วกัน” “จีบหนุ่ม...” ไนท์ทวนคำ “ผมจะจีบหนุ่มทำไมขอรับ จีบสาวไม่

แจ่มกว่าเรอะ”

“มึงนี่ไม่ดูอะไรเลยนะ เห็นชื่อตัวละครกูไหม...อิซาเบลล่าน่ารัก แถมยังเป็นแม่ชีสาวชุดแดงใส^,หมวกหมี น่ารักขนาดนี้จะให้ไปจีบเพศ

เดียวกัน”

          “เออว่ะ ลืมไป งั้นขอยืมตัวละครแกไปนั่งจีบหนุ่มเล่นได้ไหม น่า

สนุกดี”

ไนท์ท่าทางคึกคักขึ้นมาทันตา แต่เจ้าของตัวละครรีบโบกมือเป็น

เชิงปฏิเสธพัลวัน

          “ไม่ได้โว้ย ผมหวงลูกสาวผม”

“นี่ถึงขนาดเอาตัวละครในเกมมาเป็นลูกสาวเลยเหรอ” เพื่อน

แสนทึ่ง

“ไม่เห็นแปลก ที่สำคัญคืออิซาเบลล่าน่ารักของผมแต่งงานมีสามี

แล้ว ขืนไปจีบหนุ่มพรํ่าเพรื่อมีหวังเสียคน เสียดายภาพลักษณ์แสนน่ารัก

ไร้เดียงสา เพียบพร้อมด้วยความเป็นกุลสตรี”

“เป็นเอามาก กูว่ามันแปลกตั้งแต่เป็นแม่ชีแล้วคันทะลึ่งแต่งงาน

ได้” คนพูดลุกออกจากเก้าอี้อย่างเซ็งๆ “เออ ว่าแต่กิลด์ของแกจะจัด

งานนัดพบใช่ไหม เห็นเขาคุยกัน” หนุ่มไซซ์ XXL ยิ้มกวนๆ เหมือนมี

อะไรไม่ชอบมาพากล “แล้วผมก็ตกลงให้คุณปลวกไปเรียบร้อยแล้วนะ

ขอรับ”

“ตกลงให้ผม...” ปราการเอ่ยอย่างงงๆ “หมายถึงมึงตกลงให้กูไป

งานมีตติง กิลด์”

“ใช่ ทำไมเรอะ”

เจ้าของตัวละคร ‘อิซาเบลล่าน่ารัก^, ไม่ตอบคำถามของเพื่อนผู้ถือ วิสาสะ เพราะตอนนี้เขาเข่าอ่อนลงไปกองบนพื้นเรียบร้อยแล้ว

 

 

ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของบานพาเพื่อนสนิทลงบันไดจากชั้นสาม

มายังชั้นหนึ่งซึ่งเป็นร้านอาหารของพี่สาว หน้าร้านขนาดหนึ่งคูหากว้าง

สี่เมตร ปลวกอยู่มานานจนชินตา จึงเห็นว่าร้านสะอาดเรียบร้อยเสมอแม้

จะค่อนข้างเก่าและไม่ได้รับการปรับปรุงมานานหลายปี

พี่สาวทั้งคู่ของเขากำลังคิดเงินลูกค้าคนเดียวในร้าน เมื่อลูกค้าคน

นั้นออกไป ทั้งร้านก็เหลือแต่เจ้าของร้านทั้งคู่ เขากับเพื่อน และกลิ่น

ปูดองเรียกนํ้าลาย

“น่าจะเปลี่ยนโต๊ะเก้าอี้ไค้แล้วนะพี่”

ปราการขยับตัวบนเก้าอี้ไม้ที่เริ่มโยกคลอน ผิวโต๊ะเต็มไปด้วยรอย

ขูดขีด พัดลมรุ่นโบราณส่ายอยู่เหนือศีรษะอย่างไม่น่าไว้ใจ ทุกอย่างเก่า

ลงตามกาลเวลาในขณะที่พี^,สาวทั้งคู่ยังสวยน่ารักไม่ต่างจากสิบปีที่ผ่าน

มา

“จะทิ้งก็เสียดาย” มอด พี่สาวคนรองเอ่ยพลางยิ้ม

เขาพยักหน้าเห็นด้วยแล้วถอนใจ แม้ไม่ค่อยไค้ช่วยงานในร้าน

แต่ก็รักและผูกพันกับร้านนี้ เพราะมันเป็นร้านที่พี่สาวทั้งสองใช้หาเงินส่ง

เขาเรียนจนจบ ไค้เป็นสถาปนิกตังที่ฝัน

“เฮ้ย แต่ผมว่าเก่าๆ ดูมีสไตล์ดี คิดว่าผลงานออกแบบของแก