รักฉบับสำรอง

 

 

                                       เพื่อนเก่า

 

 หลังเวที...

เจ้าของดวงตากลมโตเม้มริมฝีปากแน่น พยายามข่มความรู้สึก

ตื่นเต้น แม้จะเคยชินกับสถานการณ์แบบนี้ แต่ก็ห่างหายไปนาน จึงปฏิเสธ

ไม่ได้ว่ามันกำลังทำให้เธอประหม่า

“อะไรกันน้องริต้า ดูตัวสั่นเป็นลูกนกเชียว หรือว่าตื่นเต้นคะ”

เจ้าหน้าที่สาวร่างท้วมเอ่ยแซว พร้อมจับไม้จับมือเพื่อเรียกกำลังใจ

“ก็นิดหน่อยค่ะพี่ ริต้าไม่รู้จะทำหน้ายังไง ยิ่งงานใหญ่แบบนี้ จำได้

ว่าที่ไปร่วมงานครั้งหลังสุดน่าจะเป็นคอนเสิร์ตฉลองหนังร้อยล้าน” สาวสวย

เอ่ยด้วยความกังวล สีหน้าที่เธอแสดงเรียกความเห็นใจจากคนฟังได้เป็น

อย่างดี

“โถๆ...ระดับน้องริต้า ดาราตรี อดีตนางเอกหนังร้อยล้านคนแรก

ของเมืองไทย แค่ยืนเฉยๆ ทุกคนก็พร้อมจะปรบมือให้อยู่แล้ว วันนี้น้องริต้า

กลับเข้าวงการอีกครั้ง...” สาวใหญ่พูดไม่หยุด ก่อนจะเอียงหน้ากระซิบ

เกรงคนอื่นจะได้ยิน “และยิ่งมาเป็นแขกรับเชิญเซอร์ไพรส์บนเวทีให้เหล่า

ดีเจและแฟนคลับในงานเลี้ยงครบรอบสิบปีของคลื่นเราด้วยแบบนี้

 พี่รับรองเลยค่ะว่าพรุ่งนี้น้องริต้าจะต้องเป็นข่าวใหญ่แบบทอล์กออฟเดอะ

ทาวน์แน่นอน”

   ยิ่งเธอพูด ดาราตรีก็ยิ่งมีรอยยิ้มมั่นใจ ก่อนที่เสียงวิทยุสื่อสาร

ในมือสาวอวบจะดังขึ้น เธอยกมันขึ้นแนบหู ตอบรับข้อความนั้นแล้ว

หันมาทางนางเอกสาว

“พร้อมนะคะ...” เธอเอ่ยและรุนหลังนางเอกสาวไปยืนในตำแหน่ง

ซึ่งใกล้หน้าเวทีที่สุด

คำพูดพิธีกรบนเวทีและเสียงกรีดร้องจากผู้ชมด้านล่างชัดขึ้น

 ดาราตรีพยายามหรี่ตามองสู้แสงไฟ แต่ก็เห็นเพียงเงาคน เธออยู่ในที่มืด

 รอจังหวะพุ่งเข้าหาแสงสว่าง เหมือนดั่งแมลงที่พร้อมโบยบินเล่นกับไฟ

หลากสีเหล่านั้น

แมลงซึ่งไม่เคยรู้ว่าไฟที่เห็นนั้นร้อนหรือเย็น แต่ก็ยังจะบินเข้าหา

 รู้เพียงว่าแสงนั้นช่างงดงามเหลือเกิน

“เอาละฮะ ครบรอบสิบปีของคลื่นเลิฟเอฟเอ็มของเรา พวกคุณ

คิดว่าจะธรรมดาหรือฮะ” สาวมาดเท่ แต่งตัวแนวทอมบอย หันมาถาม

พิธีกรร่วมบนเวที หนุ่มร่างท้วมใจสาวที่มีจริตหญิงล้นตัว

“ทำไมเหรอคะเฮีย นอกจากพิธีกรคู่ที่เป็นทอมกับกะเทยแล้ว

 คลื่นเราจะมีอะไรวิปริตไปกว่านี้อีกเหรอคะ” น้ำเสียงลีลาที่โต้ตอบกันไปมา

เรียกเสียงฮาจากผู้ชม ทั้งสองคือดีเจทอม สาวเท่เสียงหล่อ และแนนนี่

 ดีเจกะเทยสุดฮา สองคู่ซี้จากรายการวิทยุดังช่วงเช้าอย่าง ‘ตีเข่าเล่าข่าว

กับดีเจทอมแอนด์แนนนี่’

“เราสองคน เขาไม่ได้เรียกคู่วิปริต เขาเรียกพวกเราว่ามาสคอต

 เป็นตัวการ์ตูนประจำคลื่น” สาวมาดห้าวยังสวนกลับได้เหมือนกัน

“เข้าเรื่องเลยดีกว่า ไหนๆ วันนี้พวกเราเหล่าดีเจก็พร้อมจัดเต็มเพื่อ

ชาวเลิฟเอฟเอ็มกันอยู่แล้ว งานนี้ฉันเชื่อว่าพี่จ๋า บอสใหญ่ของเราคงจะมี

อะไรมอบเป็นของขวัญพิเศษจริงๆ ให้แฟนๆ แน่นอน” แนนนี่ส่งสัญญาณ

ให้เพื่อนร่วมเวทีพร้อมเปิดตัวตามแผน

“ใช่แล้วฮะ เราขอเปิดตัวนักจัดรายการคนใหม่ ซึ่งจะมาจัดรายการ

ช่วงเช้าต่อจากรายการดีเจเพื่อน มันพิเศษตรงที่ว่า ดีเจหน้าใหม่ของเรา

ท่านนี้ไม่ธรรมดา”

“ไม่ธรรมดายังไงคะเฮียขา เขาไม่ใช่คนเหรอคะ” หนุ่มตุ้งติ้งถาม

เอาสนุก

“นอกจากแกแล้ว พี่จ๋าไม่อนุญาตให้สุนัขมาจัดรายการได้ย่ะ”

สาวทอมยังมีแก่ใจปล่อยมุกจนคนดูฮาครืน ก่อนจะหันมาพูดสีหน้า

จริงจัง “เธอคนนี้...เป็นดีเจหน้าใหม่ แต่ไม่ใหม่ เพราะเธอเคยเป็นนางเอก

วัยรุ่นที่ดังที่สุดแห่งยุค แถมยังเคยมีตำแหน่งนางงามมิสทีนไทยแลนด์

การันตี เธอห่างหายจากวงการบันเทิงไปนานทีเดียว วันนี้เธอกลับมาแล้ว

 กลับมาเพื่อมอบความบันเทิงให้พวกเราชาวเลิฟเอฟเอ็ม ขอเสียงปรบมือ

ต้อนรับ คุณริต้า ดาราตรี...”

เสียงดนตรีเปิดตัวดังขึ้น เหล่านักเต้นในชุดสีฉูดฉาดวิ่งออกมาจาก

หลังเวทีพร้อมกับผายมือต้อนรับหญิงสาวผมสีน้ำตาล ดวงตาสีฟ้าสดใส

 ริมฝีปากแดงคลี่ยิ้มหวานงดงาม ยิ่งยามเธอชม้ายตามองด้านล่างตาม

จังหวะเพลง มันช่างชวนให้ทุกคนหลงเสน่ห์ ชุดของเธอปักเลื่อมสีเงิน

สะท้อนแสงไฟวิบวับ กระโปรงสั้นที่พลิ้วไหวตามจังหวะการเคลื่อนตัว

 ทำให้คนจับจ้องดาราสาวราวกับต้องมนตร์สะกด ยังไม่นับเสน่ห์ของ

น้ำเสียงซึ่งเธอกำลังขับร้องเพลงตามที่ได้แอบซ้อมไว้กับทีมงาน

แสงสีและพลุกระดาษปลิวว่อนทำให้ภาพแรกหลังจากห่างหาย

วงการไปนานของ ริต้า ดาราตรี เปิดตัวอย่างงดงามสมศักดิ์ศรี

เมื่อบนเวทีเปิดตัวดีเจคนใหม่ หญิงสาวที่ยืนมองจากหลังฉากเวที

อีกฟาก เพ่งมองดาราตรีด้วยความตกใจ แปลกใจไม่น้อยที่เห็นอดีตดารา

ดังปรากฏตัวที่นี่

“ริต้า...” เธอเผลอเรียกชื่อคนบนเวที

“เป็นไง ตกใจละสิ ที่เห็นดีเจคนใหม่ที่พี่หามาจัดรายการแทนดีเจ

อิ่งอ้อย” กมลหรือพี่จ๋าของทุกคน เดินเข้ามาประชิดไหล่คนที่กำลังตื่นเต้น

เมื่อได้เห็นดาราตรีวาดลวดลายบนเวที

“พี่ไปเจอริต้าได้ยังไงคะ เพื่อนพยายามหาทางติดต่อและตามตัว แต่ก็ไม่เคยเจอ แล้ว...” ประดับเดือน หรือดีเจเพื่อนถามรัวเร็ว เจ้านายจึงยกมือเป็นเชิงปรามให้หยุดก่อน

“ฉันรู้ว่าพวกเธอสองคนเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน” กมลเอ่ยอย่างรู้ทัน

“พี่จ๋ารู้...” ประดับเดือนขมวดคิ้วสงสัย

“ทำไมฉันจะไม่รู้ประวัติลูกน้องฉันแต่ละคนยะ” หัวหน้ารีบบอก

 “ริต้าเพิ่งกลับมาอยู่เมืองไทยได้ไม่ถึงสองเดือนมั้ง เห็นว่าเพิ่งจบมาจาก

อเมริกา พี่กับครอบครัวของเธอรู้จักกัน ก็เลยลองถามแหย่เล่นๆ ว่าสนใจ

มาเป็นดีเจคลื่นเราไหม ใครจะไปรู้ว่าเธอตอบตกลง อดีตนางเอกชื่อ

ดังคัมแบ็กสู่วงการบันเทิงด้วยการมาจัดรายการเลิฟเอฟเอ็ม แค่นี้คลื่นเรา

ก็ดังเป็นพลุแตก” เจ้านายสาวตัวเล็กอธิบายด้วยแววตาแพรวพราว แม้จะ

ดูเป็นคนใจดี แต่ในโลกธุรกิจแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมมีผลประโยชน์

“เพื่อนดีใจที่สุดเลย” ประดับเดือนกระโดดตัวลอยตามความรู้สึก

 แว่นตาที่สวมอยู่แทบจะร่วงตกพื้น

“เก็บอาการหน่อยแม่ดีเจเพื่อน รักษาภาพลักษณ์ดีเจที่แสนอบอุ่น

หน่อย เดี๋ยวแฟนคลับมาเห็นจะผิดหวังเอา” คำเตือนของกมลทำให้ดีเจ

สาวเขิน

“ไม่ต้องห่วงหรอก แฟนรายการของเพื่อนส่วนใหญ่รู้อยู่แล้วว่า

เพื่อนเป็นคนยังไง พวกเขาชอบฟังเพลงที่เพื่อนเปิด ชอบคำพูดที่เพื่อนให้

กำลังใจในรายการมากกว่าค่ะ”

“เสียดาย งานครบรอบสิบปีคลื่นของเราทั้งที พี่อุตส่าห์จะให้เธอ

โชว์อะไรมากกว่านี้ แต่เธอกลับร้องเพลงแค่เพลงเดียว ไม่สงสารคนฟังเขา

เหรอ” กมลบ่นไปตามความรู้สึก งานวันนี้เธอจัดเพื่อให้เหล่าดีเจและแฟน

คลับพบปะกันอย่างใกล้ชิด ดีเจแต่ละคนจึงปล่อยของกันเต็มที่

ผิดกับประดับเดือนที่ขอร้องแค่เพลงเดียว จะให้แสดงอะไรก็ไม่กล้า

“พี่จ๋าก็รู้ เพื่อนชอบจัดรายการเพียงอย่างเดียว อะไรที่เป็นการ

แสดง เพื่อนทำเป็นกับเขาที่ไหน ให้เพื่อนประสานงานอยู่หลังเวที เพื่อน

ยังถนัดกว่าอีก” เธอสารภาพ

“แล้วเธอดันไปเป็นเพื่อนกับนางเอกร้อยล้านอย่างริต้าได้ยังไงยะ”

เจ้านายสงสัย

ประดับเดือนอมยิ้ม หันไปมองเพื่อนสาวที่กำลังร้องเพลงอย่าง

ไพเราะด้านหน้าเวที หวนคิดถึงวันเก่า...ครั้งเรียนมัธยม

 

วันที่เธอยังเป็นลูกเป็ดขี้เหร่ ชีวิตในโรงเรียนมัธยมแบบ

ชายหญิงไม่ได้ง่ายสำหรับเธอสักนิด ประดับเดือนจบมัธยมต้นจากโรงเรียน

หญิงล้วน และเพื่ออนาคตที่ดี ชีวิตในวัยมัธยมปลายเธอจึงเลือกโรงเรียน

สหศึกษาชื่อดังซึ่งมีการแข่งขันสูง ถึงแม้หน้าตาเธอจะไม่ได้สะสวย แต่ก็

มีสมองอันชาญฉลาดพอทำให้สอบติดได้อย่างง่ายดาย

สิ่งที่ยาก...ไม่ใช่เรื่องเรียน

คงเพราะที่นี่เป็นโรงเรียนดัง จึงเป็นแหล่งรวมลูกคนรวยคนดัง

ที่ต้องการให้บุตรหลานมีอนาคตที่ดี ไม่แปลกที่ทุกชั้นเรียนจะต้องเห็น

ลูกผู้ดีโดดเด่นรวมกลุ่มกันเพื่อมีสังคมในระดับเดียวกัน

“เต็มแล้ว” ครูหญิงวัยน่าจะเกินสี่สิบบอกด้วยเสียงอันดัง ยังผลให้

กลุ่มนักเรียนที่กำลังเดินกันขวักไขว่ในห้องประชุมหันมามองเด็กสาวสี่ตา

ซึ่งยืนยื่นใบสมัครอยู่หน้าโต๊ะ

“ตะ...เต็มแล้ว? เป็นไปได้ไงคะ ในเมื่อหนูมาสมัครเป็นคนแรก”

เธอถามตามที่เห็น ประดับเดือนตั้งใจมาสมัคร ‘ชมรมประชาสัมพันธ์’

 เป็นชมรมแรก และมั่นใจว่ามาก่อนใคร แต่ครูซึ่งนั่งโต๊ะรับสมัครกลับบอก

ว่าชมรมไม่มีที่เหลือพอสำหรับเธอแล้ว

“เอ๊ะ...เถียงฉันหรือ เป็นศิษย์เก่าที่นี่หรือเปล่าเนี่ย” ครูคนเดิมถาม

เรื่องอื่น แถมยังมองลอดแว่นอย่างหยามเหยียด ในใจครุ่นคิด...เด็กผู้หญิง

สวมแว่นหนาเตอะ ผิวดำคล้ำผอมกะหร่อง แถมใบหน้าก็ยังมีสิวประปราย

 แบบนี้น่ะหรือจะมาเป็นสมาชิกของชมรมประชาสัมพันธ์

“หนูเป็นเด็กใหม่ค่ะ อยู่ห้องสี่ทับหนึ่ง” เธอตอบ “ว่าแต่...ครูยัง

ไม่ตอบคำถามหนูเลยนะคะ ว่ามันเต็มได้ยังไง ในเมื่อนอกจากหนูก็ยัง

ไม่เห็นใครมาสมัครชมรมนี้”

ครูวัยกลางคนกลอกตาพร้อมกับถอนหายใจ ถอดแว่นตาออกมาเช็ด

 พลางแลตาไปยังชื่อที่ปักอกเสื้อ “ประดับเดือน...” เสียงเรียกชื่อเธอยาว

ปนรำคาญ “เธอเป็นเด็กใหม่ คงไม่รู้จักชมรมประชาสัมพันธ์ดีพอ...”

 ลำดวนหยิบแว่นตามาสวมเหมือนเดิม และจิกตามองนักเรียนตรงหน้า

อยู่อย่างนั้น

“ทำไมหรือคะ หนูก็แค่อยากจะอยู่ชมรมนี้” เด็กสาวบอกตามความ

รู้สึก เพราะรู้ว่าตัวเองมีความสามารถทางการพูด อ่าน และเขียนอยู่บ้าง

เธอจึงคิดว่าชมรมนี้จะช่วยฝึกความรู้และบ่มประสบการณ์ในสิ่งที่เธอรักได้

ครูถอนหายใจยาวอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยเสียงดังฟังชัดจนคนทั้งห้อง

ประชุมได้ยิน “เอาละ ไหนๆ ก็มีบางคนที่ไม่รู้ตัว สะเออะมาสมัครเข้า

ชมรมประชาสัมพันธ์ ฉันก็จะขอแจ้งให้ทุกคนในที่นี้ ทั้งเด็กเก่าเด็กใหม่

ทราบกันอีกครั้งว่า ชมรมประชาสัมพันธ์ของเราคัดเลือกนักเรียนเข้าชมรม

เพื่อเป็นตัวแทน และเป็นหน้าเป็นตาของโรงเรียนในการเผยแพร่ข่าวสาร

และข้อมูลต่างๆ เพราะฉะนั้นใครที่จะอยู่ชมรมนี้ ฉันจะพิจารณาจากบุคลิก

หน้าตาเป็นอันดับแรก ซึ่งส่วนใหญ่นักเรียนเก่าที่นี่จะรู้กัน” เสียงนั้นดัง

ฟังชัดพอให้ทุกคนหันมามองเด็กนักเรียนหญิงตัวดำที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะ

“นักเรียนในชมรมของเราต้องทำหน้าที่พูดในที่ชุมชน จัดรายการ

เสียงตามสาย เป็นตัวแทนความสวยงามของโรงเรียน เรียกง่ายๆ ก็คือ

เป็นพรีเซนเตอร์ของโรงเรียน แล้วดูสารรูปเธอสิ” ประโยคสุดท้ายของ

ลำดวนทิ้งเสียงหัวเราะให้ทุกคนที่ได้ยิน

ประดับเดือนเดินออกมาโดยไม่สงสัยอะไรอีก คำตอบของครูคนนั้น

ก็คือ

เธอไม่สวยนั่นเอง...

เด็กสาวนั่งพักอยู่เงียบๆ ที่ม้าหินอ่อนใต้ต้นหูกวาง เสียงหัวเราะ

และทุกสายตาในห้องประชุมยังตามมาหลอกหลอน

ในมือยังมีใบสมัครชมรมที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ แน่นอน...มันยังไม่ได้

ยื่นให้ชมรมใด

เด็กใหม่ หน้าตาธรรมดา ไม่เป็นที่สนใจของใคร ตอนเดินออกจาก

ห้องประชุมเธอเห็นกลุ่มนักเรียนสาวสวยซึ่งได้ยินคนรอบข้างบอกว่าเป็น

กลุ่มดาวโรงเรียน กำลังเดินไปที่โต๊ะชมรมซึ่งปฏิเสธเธอ ครูคนนั้นมีน้ำเสียง

อ่อนหวานต้อนรับ แทบประคองให้กลุ่มเด็กสาวกรอกชื่อ

‘คนหน้าตาดี...มักได้รับโอกาสดีๆ เสมอ’ แม่ของเธอเคยบอก

เช่นนั้น

‘ไม่ต้องไปคิดอื่นไกล แค่คนหน้าตาดีหลงทาง เรายังอยากจะไป

ช่วยเขาเลย แกเกิดมาไม่สวย อย่าเอาแต่จมปลักกับความโชคร้าย แก

แค่พยายามให้มากกว่าคนหน้าตาดีอีกหน่อย แล้วแกก็จะเท่าเทียมเขาเอง’

 คำสอนของมารดายังก้องอยู่ในหู

ประดับเดือนสูดลมหายใจลึก จะมัวเสียเวลาเศร้าไปไย ในเมื่อไม่มี

ทางเลือก สิ่งที่เธอทำได้ก็คือลุกขึ้นแล้วหาหนทางใหม่ ไม่มีทาง...ที่จะยอม

จำนนง่ายๆ

เด็กสาวเดินกลับเข้าห้องประชุมอีกครั้ง เธอไม่สนโต๊ะชมรมที่มี

ฝูงชนมากมายห้อมล้อมอีกต่อไป แววตามุ่งมั่นไปยังโต๊ะที่ไร้นักเรียนยืน

ต่อแถว

“หนูขอสมัครชมรมนี้ค่ะ” เสียงดังฉาดฉานทำให้ครูหนุ่มร่างกำยำ

ในชุดพละเงยหน้ามอง เขาเอียงหน้าคิด ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะ

 

          (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)