รอยจำในดวงใจ (ศรีสุรางค์)

ในความทรงจำอันแจ่มชัด...เมื่อเช้า...

นิดาก้าวออกจากห้องพัก แล้วหันกลับไปคล้องกุญแจล็อกที่ประตู

ไม่ลืมสำรวจเครื่องเขียนและเอกสารที่ต้องใช้ในการสอบให้ครบถ้วนเป็น

ครั้งสุดท้าย ก่อนสาวเท้าออกจากหอพักเล็กๆ แห่งนั้น

ลงบันไดมาจนถึงชั้นล่างซึ่งมีโถงรับแขกเล็กคับแคบขนาดวาง

เก้าอี้นวมได้เพียงสองตัวกับทีวีอีกเครื่องหนึ่ง แต่ห้องนี้ไม่เคยได้ใช้รับแขก

ของผู้เช่าหอเลย เพราะถูกคนเฝ้าหอครอบครองเป็นห้องส่วนตัวไปเรียบร้อยแล้ว

พี่เจี๊ยบ หญิงสาวร่างท้วมผู้ทำหน้าที่ควบคุมดูแลมิให้นักศึกษา

หญิงซึ่งพักอยู่พาชายหนุ่มขึ้นไปค้างอ้างแรมตามกฎของหอพักแห่งนี้

นั่งจ้องจอทีวีพร้อมกับหยิบขนมกรุบกรอบถุงโตในมือใส่ปาก

พี่เจี๊ยบยังเป็นคนเก็บเงินค่าเช่า ทวงเงิน บ่นเปรยกระทบกระเทียบ

นักศึกษาที่ค้างค่าเช่า รวมถึงเป็นผู้ตัดน้ำตัดไฟและขับไล่คนที่ไม่ยอม

จ่ายเงินเกินสองเดือนอย่างเคร่งครัดอีกด้วย

พี่เจี๊ยบหันมามองเมื่อนิดาเดินผ่านหน้าห้องโถงเพื่อออกจากหอ

"ไปสอบหรือดา”

“ค่ะ พี่เจี๊ยบ”

เทอมสุดท้ายแล้ว เหลือแค่สามวิชา นิดาก็จะสำเร็จเป็นบัณฑิต

ด้านเทคโนโลยีอาหาร หญิงสาวขยันอ่านหนังสือ แม้จะไม่มั่นใจว่าจะได้

คะแนนดีเลิศ แต่ก็แน่ใจพอควรว่าคงจะผ่านการสอบทุกวิชาด้วยคะแนน

ไม่ต่ำต้อยจนเกินไปนัก

สอบเสร็จแล้วเธอจะได้กลับบ้านที่ราชบุรี ไปหาพ่อกับแม่ และ

หางานทำ ลาจากหอพักห้องจิ๋วอันแสนคับแคบแออัด กลับไปยังสวนชมพู่

และละมุดที่บ้านของเธอเสียที

หญิงสาวเดินไปตามซอกซอยเล็ก ซึ่งลัดเลาะไปในหมู่บ้านที่สร้าง

ปนไปกับตึกแถวร้านค้าและตึกหอพักในเขตชุมชนหลังมหาวิทยาลัยใหญ่

แห่งนี้ ผ่านร้านโจ๊ก ปาท่องโก๋ กับร้านเต้าฮวยที่เธอเพิ่งลงมาซื้อไปกินเมื่อเช้า

แสงแดดยามสายส่องกระทบพื้นถนนคอนกรีตสายแคบซึ่งกระดำ

กระด่างด้วยรอยเปื้อนนานาชนิด ผ่านร้านสะดวกซื้อ แผงหนังสือ เพื่อ

จะไปขึ้นรถสองแถวไปอีกไม่ไกลก็จะถึงประตูด้านหลังมหาวิทยาลัยแล้ว

เธอยืนคอยที่หน้าปากซอยไม่นาน รถสองแถวสภาพเก่าสีแดงหม่น

ก็แล่นช้าๆ มาจอดตรงหน้า นิดาก้าวขึ้นไปนั่ง เวลาสายเช่นนี้รถค่อนข้าง

ว่าง มีคุณป้าคนหนึ่งนั่งอยู่กับตะกร้าจ่ายตลาด และนักศึกษาชายหญิง

ห้าคน ที่คงจะไปสอบเช่นเดียวกันกับเธอ

วิชาด้านเทคโนโลยีอาหารที่หญิงสาวเลือกเรียนเป็นวิชาที่เธอรัก

นิดาสนใจเรื่องการแปรรูปผลิตผลทางการเกษตรพื้นบ้านให้เป็นอาหาร

ที่มีคุณประโยชน์แบบต่างๆ ปรับปรุงให้เป็นสินค้า ได้เรียนรู้คุณโทษทาง

โภชนาการของสารมากมายในอาหารที่เรากิน ซึ่งสามารถเลือกกินเพื่อ

เสริมสุขภาพ หรือป้องกันรักษาโรคได้ด้วย

เป็นวิชาที่มีประโยชน์ในชีวิตประจำวัน มากพอๆ กับที่จะนำไป

ประกอบอาชีพ เพราะคนเราต้องเลือกซื้อหาอาหารเพื่อบริโภคทุกๆ วันอยู่แล้ว

เวลานี้เธอวาดแผนการไว้มากมาย เมื่อกลับไปบ้านเกิด ว่าจะทดลอง

ทำผลิตภัณฑ์หลายอย่างจากผลไม้และมะพร้าวในสวน แม่กับพ่อจะต้อง

ดีใจแน่ๆ ที่เธอเปลี่ยนใจไม่หางานทำในกรุงเทพฯ แล้ว แต่จะกลับไปอยู่ที่บ้านด้วยกัน

พอรถสองแถวจอดที่ริมถนนหน้าประตูทางเข้ามหาวิทยาลัย นิดา

กับนักศึกษาคนอื่นๆ ก็ลงจากรถ เธอยื่นเงินให้คนขับแล้วหันกลับเพื่อข้ามถนน

จู่ๆ ก็ราวกับว่าบรรยากาศมืดสลัวลงอย่างกะทันหัน

ขณะที่นิดาเดินตามคนอื่นๆ ข้ามถนนไปนั้น เธอก็หันไปเห็น

มอเตอร์ไซค์คันใหญ่แล่นตรงเข้ามาด้วยความรวดเร็ว

ที่จริงหากเธอเดินต่อไปเรื่อยๆ ก็คงพ้นจากรถคันนั้น แต่เจ้ากรรม

ความที่เธอหันไปเห็นมันในระยะกระชั้นชิดจึงตกใจหยุดยืนนิ่งงัน คน

ขับมอเตอร์ไซค์ซึ่งคงกะจังหวะไว้ว่าเธอจะเดินข้ามไปทันพอดี ไม่คาดว่า

จู่ๆ เธอจะหยุดเดินด้วยความตกใจ จึงหลบไม่ทัน เขาหักเลี้ยวแต่ช้าเกินไป

รถคันใหญ่นั้นพุ่งเข้ามากลางลำตัวเธอเต็มที่

หญิงสาวไม่รู้สึกถึงแรงกระแทกเลย นอกจากความตกใจสุดขีด

เมื่อรู้ว่ากำลังจะถูกชนแน่ ภาพรถกับคนขี่พุ่งเข้ามา แล้วทุกอย่างก็มืดมิดลง

“ชีพจรปกติ ความดันปกติ อุณหภูมิก็ปกติค่ะคุณหมอ จะให้เปิด IV ไหมคะ”

เสียงกระซิบเบาๆ ของพยาบาลที่ดังขึ้นใกล้ตัวทำให้หญิงสาวค่อยได้สติขึ้นมา

“ยังไม่ต้อง ผมจะรอคุณหมอภพก่อน”

ภาพแรกที่เธอเห็นคือด้านข้างของผู้ชายในเสื้อกาวน์สีขาวคนหนึ่งซึ่งกำลังคุยกับพยาบาลอยู่ข้างเตียง

“อุ๊ย ฟื้นแล้วค่ะคุณหมอ”

ชายหนุ่มผู้นั้นหันมา เธอเห็นใบหน้าคมคายสะอาดสะอ้าน ใต้เสื้อ

กาวน์เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้ากับเนกไทสีเข้มเกือบดำ ดวงตาฉายแววกังวลหัวคิ้วขมวดนิดๆ มองเธอ

“เป็นยังไงบ้าง” เขาถาม

นิดากะพริบตา สำรวจความรู้สึกตนเองไปทั่วตัว แปลกจริง เธอ

ไม่รู้สึกเจ็บปวดที่ตรงไหนเลยแม้แต่นิดเดียว นอกจากมึนศีรษะเล็กน้อย

ไม่รู้สึกว่าร่างกายบาดเจ็บอย่างที่ควรจะเป็น

“ไม่เป็นไรเลยค่ะ” คราวนี้หญิงสาวเป็นฝ่ายขมวดคิ้วบ้าง ตกลงเธอ

ไม่ถูกมอเตอร์ไซค์ชนหรอกหรือนี่

คุณหมอถอนใจเฮือกใหญ่ออกมา ทำให้หญิงสาวหันไปมองเขา

อีกครั้ง คุณหมอคนนี้ยังหนุ่ม อายุน่าจะไม่เกินสามสิบไปสักเท่าไหร่

เขาตัวสูง สีหน้าท่าทางเคร่งขรึม ทำให้ดูน่าเกรงใจ แถมเสื้อผ้ากิริยาก็

ดูเหมือนพวกคนที่มีฐานะดีมากๆ ด้วย

แล้วหญิงสาวก็เพิ่งเห็นว่า เธอมิได้กำลังนอนอยู่ในห้องฉุกเฉิน

หากอยู่ในห้องคนไข้ที่ค่อนข้างกว้างขวางและมีเตียงอยู่เพียงเตียงเดียวเหมือนห้องพิเศษ

“ตายละ นี่โรงพยาบาลรัฐหรือเปล่าคะ” เธอรีบถามออกไปทันที

ถ้าหากเป็นโรงพยาบาลเอกชนบางแห่ง ค่ารักษาอาจจะแพงมากก็ได้

“ไม่ใช่ครับ นี่เป็นโรงพยาบาลเอกชน...” คุณหมอหนุ่มรูปงาม

ขมวดคิ้วขึ้นอีก จ้องมองหล่อนนิ่งราวกับเริ่มกังวลใจ ก่อนหันไปบอก

พยาบาลซึ่งยืนคอยอยู่ด้านหลังให้ออกไปจากห้องก่อน

เมื่อพยาบาลออกจากห้องไปแล้ว เขาก็หันกลับมามองเธอด้วย

สีหน้าแปลกๆ แต่มิได้เอ่ยปากว่าอะไร

“ฉัน...เอ่อ...ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากใช่ไหมคะ แล้วคนที่ชนฉัน

เขายังอยู่แถวนี้รึเปล่า”

“ชน?” คุณหมอกลับงง

“ก็คนที่ขับรถมอเตอร์ไซค์ชนฉันน่ะค่ะ เขาหนีไปแล้วหรือคะ”

นิดาห่อเหี่ยวลงทันที นี่หมายความว่าเธอต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลเองด้วยสินะ

“ใครพาฉันมาโรงพยาบาลคะ แล้วที่นี่โรงพยาบาลอะไร ฉัน เอ่อ

ขอไม่อยู่ห้องพิเศษได้ไหมคะ” หญิงสาวรีบพูดพลางลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ

คุณหมอก้าวเข้ามาปรับเตียงและหยิบหมอนมาหนุนหลังให้เธอนั่งพิง

ด้วยกิริยาที่ค่อนข้างสนิทสนมจนนิดาอดแปลกใจไม่ได้ เขายังคงเงียบและ

จับจ้องมองเธอด้วยความงุนงงแกมแปลกใจจนคล้ายลืมตอบคำถาม

เมื่อสำรวจแขนขาตัวเองว่าไม่ได้เป็นอะไรแล้วจริงๆ นิดาก็รีบบอกว่า

“ที่จริงดา เอ่อ ฉันไม่ได้เป็นอะไรแล้ว สงสัยคงจะแค่ชนเบาๆ แล้วดาตกใจ

ไปเองน่ะค่ะ คุณหมอให้ฉันกลับบ้านเลยก็ได้นะคะ”

คราวนี้คุณหมอคนหล่อถึงกับตกตะลึงตาค้าง

“หา...เอ่อ...ใจเย็นๆ ก่อนนะครับ น้อง...เอ่อ...ดา คุณเรียกตัวเอง

ว่าดางั้นหรือ!” เขาถามพลางทำตาโตจ้องหล่อน

“ใช่ค่ะ ฉันชื่อนิดา กำลังจะต้องไปสอบ แต่พอลงรถสองแถวแล้ว

จะข้ามถนนกลับถูกรถมอเตอร์ไซค์ชนเสียก่อน ตายจริงแล้วกระเป๋าถือ

ของดาล่ะคะ มีใครเก็บไว้ให้หรือเปล่า” เอกสารสำคัญของเธออยู่ในนั้นหมดเสียด้วยซี

หญิงสาวเริ่มเอะใจเมื่อคุณหมอคนนั้นยังคงยืนนิ่งอึ้งตะลึงงัน

มองเธออยู่เช่นเดิม ไม่ยอมตอบคำถาม สีหน้าเคร่งเครียดหนักใจมาก

ขึ้นเรื่อยๆ จดจ้องราวกับกำลังสังเกตอาการผิดปกติของเธออย่างใกล้ชิด

เขาเงียบอยู่พักใหญ่ก่อนจะค่อยๆ พูดกับเธออย่างระมัดระวัง

“น้อง...คุณ...แค่เป็นลมไป คนที่บ้านเห็นว่าหมดสติไปนานผิดปกติ

จึงเป็นห่วงโทร.มาบอกพี่...เอ่อ...ผมที่โรงพยาบาล พอดีผมอยู่ที่นี่อยู่แล้ว

ก็เลยให้เขาพาคุณมาหา และน้อง...เอ่อ...คุณดา จำโรงพยาบาลนี่

ไม่ได้หรือคะ...เอ้ย ครับ”

แปลกจริง ทำไมหมอคนนี้พูดจาแปลกๆ เช่นนี้นะ

“แต่ดาไม่ได้เป็นลมอยู่ที่บ้านนะคะ ดาบาดเจ็บอยู่กลางถนนหน้า

มหาวิทยาลัยต่างหาก” หญิงสาวยืนยัน หรือว่าคุณพยาบาลให้ข้อมูล

คุณหมอคนนี้ผิดกันนะ อาจจะสลับกับข้อมูลคนไข้คนอื่นกระมัง

“ไม่ใช่นะคะ...ครับ” คุณหมอส่ายหน้า “น้อง...คุณดา ใจเย็นๆ

ก่อน คุณปวดหัวมั้ย” คุณหมอหรี่ตา “คุณอาจล้มตอนที่หมดสติแล้วศีรษะกระแทก...”

“ไม่ค่ะ ไม่ปวด”

หญิงสาวพยายามจะลุกจากเตียง หากทันทีนั้นก็รู้สึกหน้ามืดไป

วูบหนึ่ง จึงเอนกายลงพิงหมอนไว้อย่างเดิม

“อืม...รู้สึกว่ามึนนิดๆ เหมือนกันค่ะ”

“คุณจำผมไม่ได้หรือ?” คุณหมอถาม

นิดาประหลาดใจ เธอมองใบหน้าหล่อ ดวงตาคมของคุณหมอ

คนนี้แล้วพยายามนึก

“จำไม่ได้เลยค่ะ”

ไม่ใช่แค่หน้าตาดี บุคลิกก็ดี รูปร่างสูงได้ส่วนราวกับนายแบบ

อย่างนี้ ถ้าเคยพบกันมาก่อน เธอต้องจำได้แน่นอน

ขณะที่คุณหมอยืนนิ่งอึ้ง สีหน้าผิดหวังแกมตกใจอย่างแรงอยู่นั่น

เอง ประตูห้องก็เปิดออก ใครคนหนึ่งก้าวเข้ามา นิดาหันไปมองแล้วก็

กลายเป็นฝ่ายจ้องตาค้างบ้าง

ชายหนุ่มในชุดสูทธุรกิจสีเทาถ่านสอดเส้นด้ายเป็นลายริ้วสีนิล

กับเชิ้ตดำและเนกไทผ้าไหมสีไวน์แดง ให้ความรู้สึกเสมือนเจ้าของธุรกิจ

พันล้านเพิ่งออกจากการประชุมผู้ถือหุ้นครั้งสำคัญ หากดวงหน้าในกรอบ

ผมสั้นหวีเรียบร้อยนั่นต่างหากที่ทำให้หล่อนตกตะลึงจริงๆ

เขามีส่วนคล้ายคลึงกับคุณหมออยู่บ้าง หากคล้ายกับปรับด้วย

โปรแกรมตกแต่งภาพในคอมพิวเตอร์ให้งดงามขึ้นสามเท่า คางเขียวๆ

ล้อมกรอบริมฝีปากหยักราวคันศรของพระกามเทพ จมูกโด่งสวยละมุน

ละไม ดวงตาสีจัดเปี่ยมพลังที่เมื่อมองแล้วเหมือนถูกตรึงอยู่กับที่ ขยับ

ไม่ได้ หายใจไม่ทัน และคิดอะไรไม่ออก

จนกระทั่งรู้สึกว่าดวงตาสีกาแฟเอสเพรสโซคู่นั้นเคลื่อนใกล้เข้ามา

เรื่อยๆ หญิงสาวถึงเพิ่งทราบว่าเธอได้แต่นั่งตะลึงมอง แม้เมื่อเขาก้าวเดิน

มาจนถึงเตียง โน้มใบหน้างามหมดจดเข้ามาใกล้จนเธอเห็นขนตาโค้งเรียง

เป็นแพกับแววตาใสมีเงาแสงสะท้อนพราย

ราวกับหวั่นไหว...ห่วงใย...ร้อนรน

“น้องแพรว”

เธอนิ่งอึ้งอยู่กับที่ เมื่อน้ำเสียงทุ้มนุ่มอ่อนหวานเหลือแสนเอ่ยนาม

ที่มิใช่ชื่อเธอ และวงแขนอุ่นจัดแข็งแกร่งโอบตัวเธอไปกอดแนบแน่น

คุณพระช่วย เธอรู้สึกว่าจมูกโด่งๆ ของเขาซุกลงในกลุ่มผม แก้มแนบ

อยู่กับขมับเธอ และทรวงอกของเขาสะท้อนด้วยแรงถอนใจยาวครั้งหนึ่ง

ก่อนริมฝีปากนุ่มเลื่อนมาประทับจุมพิตลงบนผิวแก้ม นิดาจึงเพิ่งได้สติ

โชคดีที่เธอยังไม่ทันผลัก เขาก็คลายวงแขนออกเสียก่อน และถอย

ห่างไปเล็กน้อย ทำให้เธอเห็นใบหน้างามบาดใจในระยะใกล้อีกครั้ง

“ค...คุณ...คุณเป็นใคร”

ถ้าเธอคิดว่าคุณหมอมีสีหน้าตกใจแล้ว ยังเทียบไม่ได้เลยกับสีหน้า

หล่อเข้มของคนตรงหน้าในยามนี้ เขาตกใจจนเหมือนหยุดหายใจไป

หลายวินาที ปากสีชมพูเผยอค้าง ตาคมโตที่มีขนตายาวสวยจ้องหล่อน

         (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)