ย้อนรอยหัวใจ

                   การเผชิญหน้า

 

            ภายในห้องแกรนด์บอลรูมของโรงแรมหรูกลางเมือง

 แขกเหรื่อต่างทยอยเข้ามาในงานอย่างคับคั่ง ล้วนเป็นคนมีชื่อเสียง

 จากหลากหลายวงการ เพราะครอบครัวของเจ้าภาพทั้งสองล้วนเป็น

 คนมีชื่อเสียงในวงสังคม จีรนันท์นั้นนอกจากเป็นสาวไฮโซ ด้วยมีบิดา

 เป็นถึงรัฐมนตรีกระทรวงใหญ่ เธอยังเป็นนักแสดงชื่อดัง มีภาพลักษณ์ดี

 อันดับต้นๆ ของวงการบันเทิง ส่วนตติภัทรนั้นเป็นลูกชายของพลเอก

 การันต์ ที่ถึงจะเสียชีวิตไปหลายปีแล้ว แต่ผู้คนยังจดจำคุณความดี

 ของท่านที่ทำประโยชน์ให้ประเทศชาติ และคุณหญิงพวงผกา มารดา

ของเขาก็ยังทำงานเพื่อสังคมมาโดยตลอด

 ตัวตติภัทรเอง นอกจากเป็นหนุ่มหล่อ ฐานะร่ำรวยที่ถูกกล่าวขวัญ

มากที่สุดคนหนึ่งของวงสังคม เขายังเป็นนักธุรกิจหนุ่มด้านอสังหา-

ริมทรัพย์ที่ประสบความสำเร็จมากคนหนึ่งของเมืองไทย

 เมื่อใกล้ถึงเวลาที่กำหนดไว้ คือ 9 นาฬิกา 19 นาที หนุ่มสาว

 ก็ออกมาจากห้องแต่งตัวตรงเข้าไปในห้องจัดงาน ท่ามกลางเสียงร้อง

 ต้อนรับและแสงแฟลชจากบรรดานักข่าว ซึ่งงานนี้ได้รับเชิญมาเกือบ

 ทุกสำนัก ทั้งสื่อสิ่งพิมพ์และโทรทัศน์

จีรนันท์ในชุดไทยประยุกต์สีครีมส่งยิ้มหวานให้แก่ทุกคน ในขณะที่

ชายหนุ่มร่างสูงสง่าในชุดสูทสไตล์ไทยสีเดียวกับว่าที่คู่หมั้นกลับมี

 สีหน้านิ่งเฉย เขาแทบจะไม่มองใครขณะเดินไปนั่งพับเพียบต่อหน้า

 บุพการีและญาติผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่าย เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับพิธีการ

 ที่จะเริ่มขึ้น หากสังเกตดีๆ จะเห็นดวงตาคมเข้มที่ทำเอาสาวๆ ต่าง

 หลงใหลเพียงแค่สบตานั้นมีแววเคร่งเครียด ทำเอาหลายคนในงานแอบ

 กระซิบกระซาบกันอย่างสงสัย โดยเฉพาะสาวๆ ที่ยังรู้สึกเสียดายที่

 ตติภัทรจะกลายเป็นคนมีคู่หมั้น ไม่ใช่หนุ่มหล่อที่พวกเธอจะฝันถึง

 อีกต่อไป

 “คุณเต้ทำหน้ายังกะแบกโลกทั้งใบไว้แน่ะ แกสังเกตไหม”

 “นั่นน่ะสิ...ถูกคุณหญิงแม่บังคับหรือเปล่า”

 “หรือเขาจะอาลัยอาวรณ์ฉันอยู่” แม่สาวนางนี้พูดจบก็หัวเราะ

 คิกคัก

เสียงซุบซิบซาลง เมื่อเวลาที่กำหนดไว้มาถึง แต่ไม่ทันที่ตติภัทร

 จะได้สวมแหวนเพชรเม็ดเป้งที่นิ้วนางข้างซ้ายของจีรนันท์ ทันใดเสียง

 โวยวายของใครคนหนึ่งที่หน้าประตูห้องจัดงานก็ดังขึ้นเสียดหู

 “คุณครับไม่มีบัตรเชิญเข้าไปไม่ได้นะครับ!” คนทำหน้าที่เฝ้า

 ประตูทางเข้าห้องจัดงานเอ่ยห้ามปราม เมื่อเห็นหญิงสาวคนหนึ่งจูงมือ

 เด็กชายหน้าตาน่ารักเข้าไปในห้องจัดงานโดยไม่มีบัตรเชิญ

 “ฉันมียิ่งกว่าบัตรเชิญเสียอีก!” เสียงที่เปล่งออกมานั้นเรียก

 แขกเหรื่อในงานให้หันไปมองเกือบทั้งหมด รวมทั้งตติภัทรและจีรนันท์

 “คุณครับ ผมขอร้อง ผมให้คุณเข้าไปในงานไม่ได้จริงๆ”

 “ฉันจะมาหาสามีของฉัน ใครหน้าไหนก็ห้ามไม่ได้ทั้งนั้น!” คำว่า

‘สามี’ เรียกให้แขกหลายคนถลาเข้าไปดูหน้าของหญิงสาวที่ไม่มีบัตรเชิญ

นั้นทันที ไม่เว้นแม้แต่ตติภัทร ด้วยรู้สึกคุ้นกับเสียงที่ดังไปทั่วห้อง กลบเสียง

 กระซิบกระซาบของใครหลายคน

 ตติภัทรบอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไรกับภาพตรงหน้า แม้หลายสิ่ง

หลายอย่างในตัวของหญิงสาวจะเปลี่ยนไป โดยเฉพาะการแต่งตัว

 ที่เปรี้ยวขึ้น ด้วยชุดเกาะอกสีชมพูสั้น โชว์ทั้งเนินอกอิ่มสวย และช่วงขา

 เรียวงาม ดวงหน้าที่เคยสวยตามธรรมชาติ บัดนี้แต่งแต้มให้สวยเฉี่ยว

 แต่เขาก็จดจำเธอได้ดี เพราะผู้หญิงคนนี้วนเวียนอยู่ในความนึกคิดมา

 ช้านานแล้ว

 ตติภัทรได้แต่ยืนนิ่งเหมือนถูกสาปเป็นแท่งหิน ดวงตาเรียวคม

เพ่งมองใบหน้าสวยที่มองตอบด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บแค้น

 ชิงชัง จนทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเจ็บหนึบที่ทรวงอก

 “นั่นพ่อใช่ไหมครับแม่!” เสียงเล็กๆ ที่ดังขึ้นทำให้ตติภัทรรับรู้ว่า

 นินินไม่ได้มาคนเดียว

 ชายหนุ่มแทบจะล้มทั้งยืน เมื่อเห็นร่างกลมป้อมที่โผล่มาจาก

 ด้านหลังของนินิน ดวงตาสุกใสคู่โตนั้นมองตอบเขาอย่างยินดี อะไร

 ไม่เท่ากับดวงหน้าเล็กๆ ที่ทำให้เขาคิดถึงภาพในวัยเยาว์ของตนเอง

 เสียง อื้ออึงจากรอบด้านยิ่งทำให้ตติภัทรขยับเขยื้อนไม่ได้ ทั้งที่เขาอยากจะ

 เดินเข้าไปดึงร่างเล็กๆ ของเด็กน้อยที่ส่งยิ้มกว้างให้เขามากอดไว้ด้วย

 ความยินดีสุดใจ รวมทั้งรวบร่างบางระหงของผู้หญิงสวยบาดตา ทว่า

 ทำหน้าบึ้งตาดุกร้าวใส่เขานั่นด้วย แต่ตติภัทรกลับไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรง

 จะยื่นมือออกไป

 “นี่มันอะไรกันคะพี่เต้” จีรนันท์นั่นเองที่กรีดเสียงขึ้น แต่ไม่ทันที่

 ชายหนุ่มจะเอ่ยตอบ เสียงหนึ่งก็ดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน

 “คุณเต้คงหมั้นกับคุณไม่ได้แล้วละคุณจีรนันท์ เพราะเขามีลูก

 มีเมียแล้ว!” สิ้นเสียงของผู้มาใหม่ เกิดความเงียบงันขึ้นฉับพลัน ดวงตา

 ทุกคู่ในบริเวณนั้นจดจ้องหญิงสาวผมซอยสั้นที่จับข้อมือเล็กๆ ของคน

เป็นลูกไว้อย่างหวงแหน

 “ไม่จริงฉันไม่เชื่อ เธอโกหก!” จีรนันท์ตะเบ็งเสียงออกมา

 หลังช็อกจนพูดไม่ออกไปหลายวินาที ดวงตานักแสดงสาวยังจดจ้อง

เด็กน้อยที่มีเค้าหน้าพิมพ์เดียวกับชายหนุ่มที่เธอหลงรักมานาน ผู้ซึ่งเธอ

 คาดหวังว่าเขาจะมาเป็นคู่ชีวิตของเธอในอีกไม่ช้า แต่ไม่คิดจริงๆ ว่า

ผู้หญิงที่เธอมั่นใจว่าเขี่ยออกไปจากชีวิตของตติภัทรแล้ว จะกลับมา

โผล่หน้าในวันสำคัญของเธอกับเขา

 “ถึงขนาดนี้แล้วยังจะหลอกตัวเองอีกเหรอคะคุณจีรนันท์”

 นินินจูงมือลูกชายเข้าไปหาชายหนุ่มที่ยังยืนนิ่งเป็นแท่งหิน วินาที

 ที่เจ้าตัวเล็กจับมือของเขาไว้นั้น ตติภัทรก็ย่อตัวนั่งดึงร่างของเด็กชาย

 ที่หน้าตาเหมือนเขาราวกับพิมพ์เดียวเข้ามากอด พร้อมๆ กับเสียง

ชัตเตอร์ของเหล่าผู้สื่อข่าวดังระรัว

“ถึงเธอจะมีลูกกับพี่เต้ แต่ไม่ได้หมายความว่าเธอจะเป็นเมียเขานี่

 อย่างมากก็เป็นแค่ผู้หญิงในอดีตเท่านั้น!” จีรนันท์โต้ตอบอย่างไม่ลดละ

 เธอไม่เคยลืมว่าครั้งหนึ่งเคยเจอนินที่คอนโดมิเนียมของตติภัทร ก่อนที่

 นินินจะหายไปจากชีวิตของเขา ได้ข่าวว่าไปใช้ชีวิตอยู่เมืองนอก แล้ว

 ทำไมวันนี้ถึงกลับมาพร้อมกับเจ้าเด็กน้อยที่ดูปราดเดียวก็พอจะรู้ว่า

 เป็นลูกใคร

 “งั้นก็ดูนี่หน่อยก็ได้นะคะ” นินินแค่นยิ้มแล้วหยิบกระดาษที่

 เคลือบพลาสติกอย่างดีออกมาจากกระเป๋าสะพายใบโตยื่นให้จีรนันท์ดู

 รวมทั้งคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ได้เห็นกันชัดๆ

จีรนันท์ถึงกับล้มทั้งยืนเมื่อเห็นทะเบียนสมรสของนายตติภัทร

ภัทรโชติกับนางสาวนินิน ชัยพัฒน์ ระบุวันจดทะเบียนเมื่อสี่ปีก่อน ยังดี

 ที่คนอยู่ใกล้คว้าร่างเธอไว้ทันก่อนล้มทรุดลงกับพื้น

 “นี่มันเรื่องอะไรกันนี่!” คุณหญิงพวงผกาเอ่ยอย่างงุนงง หลัง

 ฝ่าวงล้อมของผู้คนเข้ามาได้ ซึ่งก็ใช้เวลาอยู่หลายนาที แต่ยังไม่ได้

 คำตอบอะไรก็ต้องอ้าปากค้าง ดวงตาเบิกกว้างอย่างตื่นตระหนก เมื่อ

 เห็นบุตรชายสวมกอดเด็กน้อยคนหนึ่ง เมื่อพิศใบหน้าเด็กในอ้อมกอด

 ของบุตรชาย ครู่เดียวเท่านั้นคุณหญิงพวงผกาก็ถึงกับเป็นลมล้มพับไป

ทันที ทำเอาแขกเหรื่อที่เห็นเหตุการณ์ตกใจกันยกใหญ่

 “แม่ครับ!” ชายหนุ่มผละจากลูกชายตัวน้อยถลาเข้ามาประคอง

 มารดาอย่างห่วงใย

 “วิน!” ตติภัทรตะโกนร้องเรียกผู้ช่วยของเขาเสียงดังลั่น เพราะ

 เกรงว่าโรคประจำตัวของมารดาจะกำเริบ แล้วความวุ่นวายโกลาหล

 ก็บังเกิด ในวินาทีนั้นเองที่หญิงสาวตัวต้นเหตุหันมาคว้าข้อมือบุตรชาย

 ตัวน้อยเดินลิ่วออกจากห้องจัดงานอย่างรีบเร่ง

 

 “มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไงฮึเต้!” เมื่อกลับมาถึงบ้าน

 คุณหญิงพวงผกาก็หันมาไล่เบี้ยลูกชายทันที

 “ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่านินจะทำ...เอ่อ...กลับมาครับ” เขา

 พยายามข่มน้ำเสียงให้เรียบนิ่ง เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกบางอย่าง

 ที่โหมกระหน่ำอยู่ในใจ ทว่าดวงตาคมที่ส่อแววเคร่งเครียดมานานนั้น

 กลับพราวกระจ่าง จนทำให้มารดามองเขาอย่างเคลือบแคลง

 “แกแน่ใจนะเต้ว่าไม่ได้เป็นคนบอกให้ยายนินกลับมาเสียเอง”

 “โถ แม่ ผมจะทำยังงั้นได้ยังไง ผมไม่รู้ที่อยู่ หรือเบอร์โทร.

 นินเลยนะครับ ผมเองก็ตกใจเหมือนกันแหละที่จู่ๆ นินก็โผล่มาพร้อม

 ลูกหน้าตาเหมือนผมตอนเด็กเป๊ะเลย ตอนแรกที่เห็นผมช็อกไปเลย”

 ชายหนุ่มนำเรื่องออกนอกประเด็น หวังให้มารดาเลิกสนใจงานหมั้นที่

 เพิ่งพังไม่เป็นท่าไป

 “แกอย่ามานอกเรื่องนะเต้” คุณหญิงพวงผกาพูดอย่างรู้ทัน

 บุตรชาย

 “โถแม่... ตอนนี้ผมไม่มีกะจิตกะใจจะสนใจอะไรอื่นหรอก นอกจาก

 ลูกของผม เด็กอะไรไม่รู้หน้าตาน่ารักน่าชัง โตขึ้นมาต้องหล่อเหมือนผม

 แน่เลยเนอะแม่เนอะ”

 ชายหนุ่มส่งยิ้มประจบ หวังใช้เจ้าตัวเล็กเป็นสิ่งล่อใจ เพราะรู้

จุดอ่อนมารดาดีว่าต้องการหลานมาเชยชมมากแค่ไหน ไม่อย่างนั้นคง

 ไม่บีบบังคับให้เขาหมั้นหมายกับจีรนันท์แบบสายฟ้าแลบ ทั้งที่รู้ว่าเขา

 ไม่ต้องการใช้ชีวิตคู่กับจีรนันท์เลยสักนิด ถ้าเป็นเมื่อก่อนตติภัทรคง

 ไม่มีวันยอม แต่ตอนนี้เขาไม่อยากขัดใจผู้ให้กำเนิด เพราะกลัวโรคหัวใจ

 ของมารดาจะกำเริบขึ้นมาอีก

 เนื่องมาจากเมื่อสามเดือนก่อน พี่สาวกับพี่เขยและน้องเติ้ล

 ลูกชายวัยหกขวบประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตพร้อมกันขณะเดินทางไป

 พักผ่อนที่หัวหิน จนทำให้มารดาช็อกถึงขั้นล้มป่วยอยู่เป็นแรมเดือน

 พอค่อยยังชั่วท่านจึงขอร้องให้เขาแต่งงานกับจีรนันท์ ซึ่งเป็นบุตรสาว

 ของเพื่อนสนิท ซึ่งครอบครัวของเขาและเธอรู้จักคุ้นเคยกันมานาน

 ทีแรกชายหนุ่มปฏิเสธ แต่พอมารดาตรอมใจกับการสูญเสียครั้ง

 ใหญ่ โดยเฉพาะการสูญเสียหลานชายวัยหกขวบที่ท่านรักและเลี้ยงดู

 มาตั้งแต่ยังแบเบาะ จนกินอะไรไม่ลง กระทั่งร่างกายซูบผอมและ

 โรคหัวใจกำเริบ ตติภัทรจึงยอมทำตามความประสงค์ โดยต่อรอง

 มารดาด้วยการขอหมั้นหมายจีรนันท์ไว้ก่อน แต่ท่านก็อิดออดอยู่หลายวัน

ก่อนตกลงตามที่เขาเสนอ

 ตติภัทรมีแผนอยู่ในใจว่าวันหนึ่งจะแก้ปัญหานี้ได้ เพราะเขา

 ไม่มีทางแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนอีกแล้ว นอกจากจะไม่ต้องการแล้ว

 ในทางกฎหมายเขาก็ยังได้ชื่อว่าเป็นสามีของนินิน ผู้หญิงที่ตติภัทรก็เพิ่ง

 รู้ว่าเป็นแม่ของลูกเขาด้วย แต่ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านมานานถึงสี่ปี สายตา

 และท่าทีของเธอที่มีต่อเขาก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลง นับตั้งแต่วันสุดท้าย

 ที่เธอเดินจากเขาไป

 หรือว่านินของพี่เต้ในวันวานจะไม่มีแล้วจริงๆ

 “แน่ใจนะว่าคิดแต่เรื่องลูก” คุณหญิงพวงผกาดักคอเหมือนรู้ทัน

 ว่าลูกชายคงกำลังคิดถึงแม่ของลูกด้วยเหมือนกัน

“ผม...” ชายหนุ่มหลบสายตามารดา
                “แล้วเรื่องที่แกแอบไปจดทะเบียนกับยายนิน ทำไมไม่บอกแม่

ทีนี้คุณหญิงเรไรกับท่านรัฐมนตรีอเนกคงตัดญาติขาดมิตรกับแม่แน่นอน

 คบหากันมาตั้งนานมาพังก็คราวนี้”

 “ผมกลัวแม่จะโกรธ แล้วก็ป่วยขึ้นมาอีก” ชายหนุ่มไม่ได้คิดจะ

 ปิดบังไปตลอด แต่ยังหาทางบอกมารดาที่ป่วยเป็นโรคหัวใจไม่ได้มากกว่า

 “แต่ยังไงแม่ก็ไม่มีทางยอมรับผู้หญิงคนนั้นมาเป็นลูกสะใภ้หรอก

 นะ” คุณหญิงพวงผกาทำเสียงขึ้นจมูก

 “ผมรู้ครับ...” เขารับคำเสียงเศร้า ทำเอามารดาปรายตามอง

 อย่างหมั่นไส้

“งั้นแกก็ไปเจรจาขอหย่าเสียให้เรียบร้อยนะ”

 “มันจะดีเหรอครับแม่ เพราะถ้าผมหย่ากับนิน นินก็อาจพาลูกหนี

 ไปอยู่ที่อื่น เราก็ไม่เจอตาหนูอีกน่ะสิ หรือแม่ไม่อยากเจอหลาน” พอ

ลูกชายพูดเช่นนั้นคุณหญิงพวงผกาก็ถึงกับนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่

 “หย่าแล้วแกก็ขอลูกมาเลี้ยงเองไม่ได้เหรอ”

 “โถแม่ครับ นินไม่ยอมหรอก เผลอๆ พาลูกหนีหายเข้ากลีบเมฆล่ะ

 ผมจะทำยังไง” ตติภัทรรู้แล้วว่าจุดอ่อนของมารดาในตอนนี้อยู่ที่เจ้าตัวเล็ก

 นั่นเอง เขาจะต้องใช้ประโยชน์ตรงนี้ให้คุ้มค่า เพื่อดึงสิ่งที่ต้องการกลับมา

 ให้หมด ไม่ว่าจะเป็นความเชื่อมั่นของมารดา หรือความรักของหญิงสาว

 ...ผู้เป็นแม่ของลูกชายเขา

 “แล้วจะทำยังไงกันดีล่ะ แม่ก็อยากให้หลานอยู่ใกล้ๆ เหมือนกัน

 นะ” การสูญเสียหลานชายวัยหกขวบจากอุบัติเหตุ ทำให้คุณหญิง

 พวงผกาเสียใจแทบเป็นบ้า นั่นเป็นสาเหตุที่อยากให้บุตรชายมีครอบครัว

 เพื่อจะได้มีทายาทสืบสกุลและมีหลานให้คุณหญิงพวงผกาเชยชม ชดเชย

 กับการสูญเสียหลานชายไป แต่กลับกลายเป็นว่าตติภัทรมีลูกกับนินิน

 โดยที่คุณหญิงพวงผกากับตติภัทรเองก็ไม่เคยรู้เรื่องมาก่อนกระทั่งวันนี้...

 ความรู้สึกของคุณหญิงพวงผกานั้นจึงทั้งตกใจและดีใจคละเคล้า

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)