ยายอ้วนเจ้าเสน่ห์

ช็อกแรกพบ

เพลง !

ทันทีที่ชายหนุ่มผู้มาเยือนเหลือบตามองเจ้าของบ้านหญิงที่เดิน เข้ามาในห้องอาหารด้วยท่าทีแข็งขัน มือก็กระตุกไปปัดแก้วนํ้าตรงหน้า อย่างควบคุมไม่ได้

เธอเป็นหญิงสาวร่างสูงใหญ่ผิวขาวจัดแต่งกายด้วยชุดภาคสนาม เหมือนเพิ่งกลับจากสนามรบ เสือสีเขียวทหารแขนยาวมีกระเป๋าที่ ต้นแขนและกระเป๋าหน้ารวมสี่กระเป๋า ส่วนกางเกงขายาวลายพรางมี กระเป๋ารอบตัวทั้งด้านหน้า ด้านข้างบริเวณต้นขาและใต้เข่า และด้าน หลังรวมลืบกระเป๋า กระเป๋าเสื้อและกางเกงตุงทุกกระเป๋า จนแทบแยก ไม่ออกว่าส่วนใดเป็นข้าวของและส่วนใดเป็นชิ้นส่วนของร่างกายเธอ ก้นแน่ โครงร่างที่สูงใหญ่รวมเข้ากับสัมภาระรอบตัวท่าให้เธอดูบึกบึน ราวภูเขาลูกโต

ชายหนุ่มเพ่งมองส่วนบน ผมยาวสีนํ้าตาลเข้มปล่อยเคลียไหล่ แต่จับก้นเป็นก้อนเหมือนไม่ได้สระมาหลายวัน ริมฝีปากอิ่มได้รูปแต่ แห้งผาก เธอเหยียดริมฝีปากนิด ๆ ไม่แน่ใจว่าส่งยิ้มทักทายหรือจะเยาะ หยันกันแน่ จมูกโด่งเชิด แก้มอิ่ม สิ่งที่โดดเด่นที่สุดบนใบหน้าเธอคือดวงตาเรียวยาวนัยน์ตาดำขลับที่จ้องตรงมายังเขาซึ่งฉายแววข่มขู่และ ท้าทายอยู่ในที

เธอเป็นโปรแกรมเมอร์หรือนักรบที่เพิ่งกลับจากสงครามกันแน่ !

ทันทีที่สบตา เขารู้สึกถึงลมหายใจที่กระตุกผิดจังหวะจนน่าตกใจ แล้วจู่ ๆ มวลลมขนาดใหญ่ก็รวมตัวเป็นลูกคลื่นจากช่วงท้องพุ่งทะยานสู่ เบื้องบน มันจู่โจมรวดเร็วรุนแรง เขารีบก้มหน้างุดหมายหักมุมหลอด อาหารที่กำลังจะน่าสิ่งที่อยู่ในกระเพาะเดินทางย้อนศรกลับออกมาทาง เดิม โชคดีที่เขาหยุดมันไว้ได้บริเวณต้นคอ เหงื่อเริ่มซึม มือเท้าเย็น เกิดอาการปวดมวนท้องจนอยากวิ่งเข้าห้องนํ้าภายในหนึ่งวินาที เป็น ความรู้สึกเดียวกับอาการอาหารเป็นพิษเฉียบพลันและใกล้จะอาเจียน เต็มที จังหวะนี้เองที่เขาปัดแก้วนํ้าตกจากโต๊ะจนแก้วแตก ท่ามกลาง ความตื่นตะลึงของผู้ร่วมโต๊ะ ซึ่งประกอบด้วยปิ่นมณีมารดาของเขา นนท์ เจ้าของบ้าน และมาลินี มารดาของนนท์

ชายหนุ่มเองก็ตกใจกับความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับตัวเองไม่น้อยเช่นกัน

เกิดอะไรขึ้น ?...เมื่อครู่เขายังนั่งคุยกับคุณนนท์และคุณมาลินี อย่างถูกคอนี่'นา

เขาพยายามหักห้ามความรู้สึกที่จู่โจมอย่างไม่ปรานีปราศรัย จน เมื่อควบคุมอาการได้ เขาจึงเงยหน้ามองหน้าหญิงสาวผู้มาใหม่อีกครั้ง เพื่อพิสูจน์ว่าเธอคือสาเหตุของอาการแปลก ๆ เหล่านี้จริงหรือไม่

โชคไม่ดิที่ความรู้สึกเหล่านั้นเกิดซํ้าอีกครั้งและรุนแรงกว่าเดิม

ชายหนุ่มยกมือปิดปากแล้ววิ่งพรวดพราดไปห้องน้ำ เมื่อประตู ห้องน้ำปิดลง เขาพยายามโก่งคออาเจียน แต่น่าแปลกที่ความรู้สึกพะอืด- พะอมเหล่านั้นกลับหายเป็นปลิดทิ้ง เขาจ้องมองตัวเองผ่านกระจกเงา บานใหญ่ ตกใจที่เห็นใบหน้าซีดเผือดตัดกันชัดเจนกับกรอบกระจกไม้ แกะสลักลายดอกไม้ทาสีชมพูเขียวแสนหวาน เขาลูบผมยุ่งให้เข้าทรง พยายามคลายความติงเครียดด้วยการนึกมุกตลกอำตัวเองว่า ‘กลัวจน หัวตั้ง’ แต่กลับขำไม่ออก เขาเปิดน้ำล้างหน้าและลูบผมลวก ๆ หวังว่า

ความเย็นจะช่วยเรียกความสดชื่นและกระตุ้นเลือดลมได้บ้าง

ชายหนุ่มเหลือบไปเห็นภาพที่แขวนประดับในห้องนํ้าเป็นภาพ การ์ตูนผู้หญิงอ้วนนอนเปลือยกายบนโซฟาสไตล์หลุยส์ ไขมันบริเวณ อก พุง และต้นขาย้อยตามแรงดึงดูดของโลกจนล้นเบาะ เป็นภาพล้อเลียน ภาพวาดผู้หญิงอ้วนที่แพงที่สุดในโลกมูลค่ากว่าพันล้านบาทที่ชื่อ Bene­fits Supervisor Sleeping ต่างกันตรงที่ในภาพจริงผู้หญิงอ้วน นอนหลับตาพริ้ม แต่ภาพนี้เธอนอนตะแคงเอี้ยวตัวส่งยิ้มยั่วยวนและ หลิ่วตาส่งความรักผ่านรูปหัวใจที่ลอยมาจากดวงตา

คงมีแต่คนอ้วนที่ภูมิใจในความอ้วนของตัวเองอย่างยิ่งยวดกับคน ที่มิอารมณ์ขันสุด ๆ เท่านั้นที่กล้านำรูปนี้มาติดในห้องน้ำ สำหรับกรณีนี้ เขามั่นใจว่าเป็นประการแรก

จากภาพนี้ท่าให้เขานึกถึงภาพยนตร์เรื่อง What’s Eating Gilbert Grape ซึ่งเป็นเรื่องราวของชายหนุ่มเก็บกดที่ต้องอยู่กับมารดาอดีตสาว สวยที่ปัจจุบันกลายเป็นหญิงอ้วนฉุที่ไม่เคยเคลื่อนย้ายตัวเองอีกเลย หลังจากสามีผูกคอตาย และน้องชายไฮเปอร์ที่มิเรื่องให้ตามแก้ปัญหาไม่ เว้นแต่ละวัน ฉากติดตาติดใจคือ ฉากที่ผู้เป็นแม่ปีนขึ้นบันไดไปยังห้อง นอนเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี แล้วนอนตายอย่างสงบคับเตียงขนาด คิงไซซ์ เขาไม่สามารถเคลื่อนย้ายศพออกจากบ้านได้ และไม่กล้าเรียก รถเครนมายกเพราะอับอายเพื่อนบ้าน จึงแก้ปัญหาด้วยการเผาบ้านหลัง โตไปพร้อมกับมารดา หลังจากดูภาพยนตร์เรื่องนี้ เขาอดนึกไม่ได้ว่า หากเขาเป็นลูกชายหรือสามที่ต้องนั่งดูมารดาหรือภรรยาของตัวเองเอา แต่นั่งกิน ๆ ๆ ๆจนตายคาบ้าน เขาจะท่าอย่างไร? ต้องเผาบ้านหลังโต หรือไม่ ๆ ไม่มีคำตอบใด ๆ นอกจากอาการขนลุกซู่เย็นวาบไปถึงศีรษะ ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ติดต่อกันหลายครั้ง เมื่อจู่ ๆ ภาพ ในจินตนาการถูกซ้อนด้วยภาพนักรบสาวที่เพิ่งกลับจากสมรภูมิ โดยมี อุปกรณ์ช่วยรบติดอยู่ทั่วกายครบครัน

ปกติเขามักรู้สึกอึดอัดเมื่อต้องใกล้ชิดกับคนอ้วนในที่คับแคบ เช่น ในรถไฟฟ้าหรืองานแสดงสินค้า แต่เมื่อครู่เขาอยู่ในห้องรับแขก โปร่งโล่ง เพดานสูง สว่างด้วยแสงธรรมชาติที่ลอดผ่านหน้าต่างกระจก กว้างกรองแสงด้วยผ้าม่านลายโปร่งสีเหลืองนวลตา แม้จะไม่ได้เปิด เครื่องปรับอากาศแต่อากาศเย็นสบาย...แสดงว่าสิ่งที่ทำให้เขาอึดอัด ไม่ใช่บรรยากาศแต่เป็นตัวบุคคล

“ป่านเขาน่ารักนะลูก เพิ่งเรียนจบ เป็นโปรแกรมเมอร์อิสระ เก่ง ฉลาด ยังไม่มีแฟน” นํ้าเสียงกระซิบกระซาบและใบหน้ายิ้มแย้มของ มารดาลอยเข้ามาในความรู้สึก

มัสลิน...ช่างน่าหัวเราะให้ฟันโยก ชื่อของเธอหมายถึงผ้าโปร่ง เบาบางชนิดหนึ่ง ฟังแล้วทำให้จินตนาการถึงหญิงสาวบอบบางอ่อนหวาน น่ารัก แต่ตัวจริงกลับมีคุณสมบัติสมัครเข้าประกวดธิดาข้างได้

ปราณหวนนึกถึงอดีตวัยเด็กที่รางเลือน จำได้ว่าเมื่อสิบกว่าปี

ที่แล้ว คุณตามักพาเขาไปเที่ยวสวนสนุกและกินอาหารอร่อย ๆ กับเพื่อน ของคุณตาซึ่งมักพาหลานสาวอ่อนวัยกว่าเขามาด้วย แต่เขาจำภาพ และ ความรู้สึกเกี่ยวกับเด็กหญิงคนนั้นไม่ได้เลย มารดาจึงเตือนความทรงจำ ด้วยการน่าภาพเก่า ๆ มาให้ดู หนึ่งในภาพนั้นคือ เขาก้มหน้าลงมอง เด็กหญิงแก้มยุ้ยที่เงยหน้าขึ้นมองเขา ต่างคนต่างยิ้มให้กัน

ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ ภาพในอดีตกับภาพจริงที่เพิ่ง ประสบให้ความรู้สึกหักมุมห่างไกลกันคนละขั้ว คำกล่าวของมารดาที่ว่า 'โปรแกรมเมอร์อิสระ เก่ง ฉลาด” เป็นเพียงคำโฆษณาชวนเชื่อ แก้จริง แล้วเธอคือนักรบหญิงเดนตายสูงประมาณหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร น้ำหนักเกือบร้อยกิโลกรัม

ชายหนุ่มโกรธมารดาจนปวดหัวจี๊ด รู้ก็รู้ว่าเขาไม่ถูกชะตากับคน อ้วนมาแต่ไหนแต่ไร ยังอุตส่าห์เชียร์ให้มาดูตัวลูกสาวของหุ้นส่วนธุรกิจ ทำแบบนี้เหมือนเห็นผลประโยชน์สำคัญกว่าความเป็นความตายของ ลูกชายคนเดียวอย่างเขา

เพียงแค่นึกว่าต้องแต่ง-งานกับเธอ นอนเตียงเดียวกัน เดินสวน กันไปมาอยู่ในบ้าน ก็รู้สึกขนลุกขนพองเหมือนประตูทวารทั้งห้าแทบจะ เปิดออกในเวลาเดียวกัน

เขาจะต้องออกไปจากบ้านหลังนี้ให้เร็วที่สุด !

เสียงเคาะประตูห้องนํ้าทำให้ชายหนุ่มผวารีบกดล็อกโดยอัตโนมัติ “ปราณ...แม่เองลูก เป็นอะไรไป ลุงนนท์กับปานรออยู่นะ ออกมาได้แล้ว”

'‘ผมออกไปไม่ได้ครับแม่”

“ทำไมล่ะลูก ?”

“ผมจะเป็นลม” น้ำเสียงอ่อนระโหยโดยไม่ได้เสแสร้ง “จริงหรือปราณ ! เปิดให้แม่เข้าไปซิ เร็ว ๆ เข้า”

ปราณยอมเปิดประตูให้มารดาเข้ามา แล้วริบกดล็อกเพราะกลัว เจ้าของบ้านจะตามเข้ามาด้วย

ปิ่นมณีอ้าปากค้างเมื่อเห็นใบหน้าซีดเผือดและผมเปียกน้ำลู่ติด ศีรษะของลูกชาย

ปราณดูเหมือนคนป่วยหนัก !

“ทำไมแม่ไม่บอกผมว่าน้องปานของแม่หนักเกือบร้อยกิโล” เขา ต่อว่าน้ำเสียงจริงจัง

ปิ่นมณีหน้าเหลอ ตกตะลึงและนึกไม่ถึงกับสาเหตุที่ทำให้ลูกชาย วิ่งเตลิดออกมา

“ป่านไม่ใช่คนอ้วนนะปราณ แค่เป็นคนโครงร่างใหญ่ น้ำหนัก อาจจะมากไปนิด แม่ว่าน่าจะซัก...แปดสิบนะไม่ใช่ร้อยกิโลหรอก” ว่าพลาง เอื้อมมือไปจัดผมลูกชายให้เข้าที่เข้าทาง และหยิบกระดาษทิชชูมาช่วย ซับหน้าที่เดาไม่ออกว่าเป็นเหงื่อหรือน้ำกันแน่

ชายหนุ่มทำทำหวาดผวา เขาถอยห่างจากมารดา เอนหลังพิง ผนังห้องน้ำอย่างอ่อนแรง ดูเหมือนพร้อมจะทรุดลงกับพื้นได้ทุกวินาที “ตัวเหมือนฮิปโปขนาดนั้น ผมไม่เชื่อหรอกว่าแค่แปดสิบ”

“เขาเพิ่งกลับจากเดินป่า ชุดมันหลอกตาน่ะลูก ความจริงเขาดูดี กว่านี้นะ” ปราณส่ายหน้าถี่ ๆ

'‘แม่จะพูดอย่างไรก็ได้ แต่ถ้าผมต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ ผม ตายแน่ ๆ”

ปิ่นมณีมองหน้าลูกชายแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ สีหน้าวิตกกังวล ห่วงทั้งลูกชายและเจ้าของบ้าน ก่อนออกมาตามปราณ ทั้งมาลินี นนท์ และมัสลินมีสีหน้าไม่ดีนัก

เธอกับนนท์รู้จักกันมาหลายลิบปี ครอบครัวเขากับเธอทำธุรกิจ เครื่องประดับมาด้วยกันตั้งแต่รุ่นพ่อ ฝ่ายเธอทำโรงงานผลิต ส่วนเขาเป็น ฝ่ายรับซื้อสินค้าไปวางจำหน่ายทั้งในและต่างประเทศ เมื่อสถานการณ์ ด้านธุรกิจเปลี่ยนไป ตลาดมีความซับซ้อนมากขึ้น เขากับเธอจึงคิดจะ รวมบริษัท โดยหนึ่งในเงื่อนไขของการรวมบริษัทก็คือ

ทำให้ลูก ๆ ของ แต่ละฝ่ายรู้จักกัน เพื่อน่าไปสู่การแต่งงานและร่วมกันบริหารบริษัทใหม่ หากนนท์รู้ว่าลูกชายเธอต่อต้านลูกสาวเขาถึงขั้นมีอาการทางกาย เช่นนี้ เขาคงโกรธจัด ข้อตกลงอาจเปลี่ยนแปลงไป

“เราจะอยู่ในห้องน้ำบ้านเขาอย่างนี้ตลอดไปไม่ได้นะปราณ ออก ไปคุยกับพวกเขาหน่อยเถอะลูก”

ปราณหลับตา ลิหน้ายังหวาดผวา ภาพหญิงสาวร่างสูงใหญ่และ ดวงตาฉายแววเอาเรื่องลอยเข้ามาในความคิดอีกครั้ง เขาเดินเข้าไปเท้า มือกับเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า ทำทางเหมือนจะพยุงตัวไม่อยู่

“แม่จะให้ผมออกไปเป็นลมต่อหน้าพวกเขาหรือครับ”

ปิ่นมณีมองลูกชายอย่างหนักใจและเห็นใจ เธอรู้ว่าปราณไม่ได้เสแสร้ง

“ถึงอย่างไรปราณก็ต้องทำความรู้จักกับบ้านนะลูก ลืมไปแล้ว หรือว่าปราณต้องแต่งงานกับเขา”

“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะครับ” ปราณโบกมือห้าม ทำทางอ่อนใจ “ตอนนี้แม่หาทางให้ผมออกไปจากบ้านนี้ โดยไม่ต้องเจอน้องบ้านของ แม่ได้ไหม ?”

“ถ้าไม่ออกไปลาพวกเขา แล้วเราจะออกไปจากที่นี่ได้อย่างไรล่ะ” ปิ่นมณีย้อนถามอย่างจนปัญญา

ปราณเพ่งมองกระจกที่สะท้อนภาพช่องลมไม้แกะสลักลายดอก กรุกระจกสี ปิ่นมณีมองตาม หันมาสบตาลูกชายผ่านกระจกเงา แล้วเบิก ตากว้าง

“อย่าบอกนะว่าปราณจะปิ่นช่องลมหนี !”

ปราณพยักหน้ารับ คิดจะทำอย่างนั้นจริง ๆ

“ผมอยู่ดูหน้าน้องปานของแม่ไม่ไหวจริง ๆ ครับ”

ปิ่นมณีส่ายหน้าถี่ ๆ อย่างนึกไม่ถึงและไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง เธอพา ปราณมาดูตัวมัสลิน นนท์ลงทุนสั่งอาหารจากร้านอาหารหรูมาบริการ เต็มโต๊ะ แต่สองหนุ่มสาวไม่หันได้ทักทายกันสักคำ และยังไม่มีใครแตะ ต้องอาหาร แล้วจะจากไปด้วยวิธีการของนักย่องเบาอย่างนั้นหรือ

 

หลังจากทั้งปลอบทั้งขู่อยู่นาน ในที่สุดปราณก็ยอมออกมาจาก ห้องน้ำ ปิ่นมณีเดินโอบเอวและจับมือลูกชายราวกับเขาป่วยหนัก แต่ แท้จริงแล้วเธอกลัวเขาจะวิ่งเตลิดไปเสียก่อน ปราณเดินก้มหน้างุด โดยเพ่งความสนใจไปที่ปลายเท้าของตัวเอง เมื่อมายืนอยู่ที่โต๊ะอาหาร ปราณไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของบ้าน จนป่นมณีต้องแอบใช้ศอกกระทุ้งสีข้าง

“เป็นอะไรไปหริอปราณ ?” นนท์เอ่ยถามพลางจ้องหน้าซีดเผือด ของเขาอย่างเป็นห่วงแกมสงสัย สองแม่ลูกหายเช้าไปในห้องน้ำนานจน เขาเกือบจะตามไปดู

“อาหารเป็นพิษน่ะค่ะ” ปิ่นมณีริบตอบแทน ปราณค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น สบตากับมาลินีเช้าพอดี แววตาสงสัย ของหญิงชราทำให้เขาใจหายวาบ เขาทำใจกล้าเหลือบมองไปทั่วโต๊ะ เริ่มหายใจทั่วท้องขึ้นเมื่อไม่ เห็นนักรบฮิปโป

“ผมไม่ไหวจริง ๆ ครับ ต้องขอโทษด้วยนะครับ ขอตัวกลับก่อน นะครับ สาละครับ”

มาลินีมองตามชายหนุ่มจนเหลียวหลัง แม้ตอนแรกจะนึกเอ็นดู ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งผิวขาวหน้าตาสะอาดสะอ้านทำทางมีสัมมาคารวะ

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)