มาเฟียเลือดมังกร : เสือ

“ฝากไปบอกอาภรพด้วย ช่วงนี้จะทำอะไรให้ระมัดระวังตัว

ไว้หน่อย แล้วถ้าว่างก็ให้มาหาตาแก่คนนี้บ้าง” ชายแก่บอกกล่าวกับ

หนุ่มรุ่นหลานที่ยืนอยู่ตรงหน้า

“ครับซินแส ผมจะเรียนคุณภรพให้ครับ” ชายหนุ่มรับคำแล้ว

โค้งคำนับ ก่อนจะขอตัวเดินจากไป

ชายชราวัยเจ็ดสิบกว่าที่คนทั่วทั้งเยาวราชต่างรู้จักดี มองตาม

หนุ่มรุ่นหลานแล้วได้แต่ทอดถอนใจ ด้วยรู้จักนิสัยลูกชายคนเดียวของ

อาเซี้ยคนนี้ดีว่าเป็นอย่างไร เจ้าเด็กดื้อเงียบคนนั้นคงไม่ไล่ใจคำเตือน

ที่ตาแก่คนนี้ฝากไปบอก ซินแสง้วงยกมือขึ้นมาลูบเคราสิขาวของตนเอง

อย่างครุ่นคิด

...อาภรพกำลังมีเคราะห์ หากไม่รีบแก้ไขเห็นทีจะไม่ทันการ...

แซะ! แซะ! เสียงกดชัตเตอร์ดังขึ้นจากกล้องถ่ายรูปในมือ

หญิงสาวผิวขาว นัยน์ตากลมโต รูปร่างสูงโปร่ง

วันวิสาสะพายกล้องดิจิทัลรุ่นใหม่ล่าสุด เดินก่ายภาพผู้คนที่เดิน

ไปมา หญิงสาวเดินไล่ถ่ายรูปตั้งแต่คลองถม ผ่านสำเพ็ง เรื่อยไปจนถึง

ย่านเยาวราช ย่านที่ถนนทั้งสองข้างจอแจไปด้วยผู้คนที่มาเดินจับจ่ายซื้อ

ของ และยังมีร้านข้างทางมากมาย วันวิสาเดินต่อไปเรื่อยๆ พร้อมกับ

เก็บภาพประทับใจเหล่านั้นไว้ในกล้องดิจิทัลที่ตนเองเพิ่งซื้อมาได้ไม่ถึง

สามวัน

“เจ๊คนนั้นสวยจัง เดินควงมากับแฟนตี๋เด็กด้วย” วันวิสาพึมพำ

เมื่อกล้องของตนเองจับภาพหญิงสาวที่ดูมีอายุแต่ยังสวยจัด เดินควง

แขนมากับชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งซึ่งดูแล้วน่าจะอายุน้อยกว่ามาก

วันวิสายิ้มๆ แล้วมองตามคนทั้งคู่ที่เดินหายเข้าไปในโรงน้ำชา จากนั้นหญิงสาวซึ่งค่อนข้างคุ้นเคยกับถนนในย่านนี้เป็นอย่างดีจึงเดิน ลึกเข้าไปในซอยทางลัด เพื่อที่จะไปออกยังถนนอีกฟากหนึ่ง แต่เสียง

เอะอะที่ดังตรงบริเวณหัวซอย ทำให้วันวิสารีบเดินเข้าไปดูว่ามีเหตุการณ์

อะไรเกิดขึ้น

ปั้ก! ปั้ก! ปั้ก! ภาพการชกต่อยกันระหว่างชายหนุ่มทำทาง

น่ากลัวสี่ห้าคนทำให้วันวิสารีบวิงไปแอบอยู่หลังเสาไฟ หญิงสาวมอง เหตุการณ์ที^,เกิดขึ้นด้วยใจที^,เต้นโครมคราม หากเธอทำเป็นไม่รู้โม่ชี้

ความเป็นพลเมืองดีของเธอก็คงเลือนหายไปจากชีวิต แต่หากเธอทะเล่อ-

ทะล่าเข้าไปห้าม ก็อาจโดนลูกหลงจนตายคาที่ และอาจต้องนอนโดยมี

หนังสือพิมพ์ปิดหน้าและกลายเป็นข่าวหน้าหนึ่งในวันพรุ่งนี้

วันวิสาจดๆ จ้องๆ อยู่ชั่วครู่ ก่อนตัดสินใจขอเป็นพลเมืองดีเพียง

แค่ครึ่งหนึ่ง ด้วยการขออยู่ห่างๆ แล้วเก็บภาพไว้เป็นหลักฐานแทน เผื่อ

ว่าหากเกิดเหตุการณ์ร้ายแรงถึงขั้นกลายเป็นข่าวใหญ่ได้ออกโทรทัศน์

ภาพเหล่านี้จะได้เป็นหลักฐานเด็ดมัดตัวผู้ก่อเหตุลงมือเอาไว้ได้

เมื่อกล้องพร้อม หญิงสาวซึงสวมวิญญาณนักข้าวจ้าเป็น

ก็ไม่รอช้า ถ่ายภาพเหตุการณ์ทุกช็อตเอาไว้อย่างละเอียด ก่อนยิ้ม

พึงพอใจ โชคดีที่เธอเพิ่งซื้อกล้องมาใหม่ ภาพก่ายจึงคมชัดละเอียดยิบ

ก่ายใกล้ก่ายไกลเก็บได้ทุกช็อตไม่มีตกหล่น แถมกล้องยังมีระบบป้องกัน

ภาพสั่นไหว ภาพที่ได้จึงดูคมชัดทุกตารางนิ้ว ซํ้าวิดีโอที่ถ่ายไว้เมื่อสักครู่

ก็ได้ภาพมุมสวยทำให้เห็นใบหน้าของทุกคนชัดเจน มีหลักฐานที่ดีเยี่ยม

ขนาดนี้ รับรองได้เลยว่า¹ไม่มีผู้ก่อเหตุคนไหนหลุดรอดไปได้อย่างแน่นอน

 “กล้องดีจริงๆ” วันวิสาพึมพำ

“สุดยอด ไม่เสียงแรงที^,ซื้อมาราคาแพงลิบ” หญิงสาวยังคง

กดชัตเตอร์รัวเร็ว แถมบางครั้งเมื่อเมื่อยมือก็ยังเปลี่ยนโหมดไปถ่ายวิดีโอ

เพื่อเก็บหลักฐาน เพราะไม่อยากให้พลาดไปแม้แต่นาทีเดียว

“ต่อยกันเข้าไปเถอะ ต่อยจบเมื่อไหร่แล้วจะรู้สึก ไอ้พวกชอบใช้ กำลังเข้าตัดสิน เดี๋ยวพอมาเห็นภาพวีรกรรมอันน่าสมเพชของตัวเองแล้ว

จะได้แต่ร้องเอ้งๆ พูดไม่ออก” วันวิสาถ่ายไปบ่นไป

แต่จู่ๆ การชกต่อยก็สินสุดลง ทั้งสองฝ่ายที่ชกกันนัวเมื่อสักครู่

แยกออกมายืนนิ่งสงบเสงี่ยม จนวันวิสาทีมองผ่านเลนสักสองต้องเงย

หน้าขึ้นมามองว่าเกิดอะไรขึ้น

ชายหนุ่มผิวขาวรูปร่างสูงใหญ่ก้าวเดินเงียบๆ เข้ามาตรงจุดเกิด

เหตุ วันวิสาเห็นชายหนุ่มคนนั้นพูดจาอะไรสองสามประโยค แล้วคน

ทั้งหมดก็ก้มหน้าคล้ายสำนึกผิด หญิงสาวมองภาพตรงหน้าอย่างทึ่ง

และนึกสงลัยว่าชายหนุ่มผิวขาวท่าทางดุๆ คนนั้นเป็นใคร ทำไมคนพวกนั้น

ถึงได้กลัวกันนัก

“เอ๊ะ นั้นมันผู้ชายที่เดินควงกับเจ๊คนสวยเมื่อครู่นี่ สงลัยจะเป็น

พวกเดียวกัน แต่ทำไมถึงปฏิบัติภารกิจกับแฟนเร็วนัก”

วันวิสาแอบดูอยู่หลังเสาไฟ และไม่ลืมที่จะยกกล้องขึ้นมาถ่าย

ภาพชายหนุ่มที่เจอกันเมื่อลักครู่มาเก็บไว้เป็นหลักฐาน ในช่วงจังหวะที่

เธอยกกล้องขึ้นมาถ่าย หญิงสาวมองผ่านเลนลักส้องและเห็นชายหนุ่ม

คนนั้นหันหน้ามามอง แต่วันวิสาทำเนียนไม่รู้ไม่ชี้ เบี่ยงกล้องไปถ่าย

ทางอื่น แต่พอชายคนนั้นหันกลับไป เธอก็ไม่รีรอที่จะถ่ายต่ออีกสี่ห้ารูป

อย่างรวดเร็ว

“ผู้ชายอะไร หน้าตาดุชะมัด สงสัยคงนึกว่าตัวเองหน้าตาดี

ปัดโธ่! ขาวซีดแบบนี้เพิงหลุดมาจากห้องแช่แข็งชัดๆ ยังไม่รู้ตัวเองอีก”

วันวิสาแอบนินทาหลังจากเก็บรูปได้มากพอแล้ว

วันวิสาที่มัวแต่พูดไม่ทันลังเกตว่าชายหน้าตาดุคนนั้นได้พยักหน้า

กับคนของตนเอง และมองกลับมาทางวันวิสาอีกครั้งอย่างไม่พอใจ

ภรพ ทายาทคนโตของเถ้าแก่รังนกชื่อตังในย่านเยาวราช รู้สึกฉุน

จัดที่ตนเองตกเป็นเป้าให้หญิงสาวซึ่งยืนอยู่หลังเสาไฟถ่ายภาพ ผู้หญิง

คนนั้นกล้าลองดีมาก ที่บังอาจมาแอบถ่ายรูปของเขาทั้งๆ ที่เขายังไม่ได้ อนุญาต

“มงคลไปเอากล้องของผู้หญิงคนนั้นมา” ภรพหันไปสั่งลูกน้อง

เสียงห้วน

“ครับ คุณภรพ” มงคล ลูกน้องคนสนิทและเป็นมือขวาของภรพ

รับคำสั่ง จากนั้นก็หันไปพยักหน้าเรียกคนของตนเองให้เดินตามไป

วันวิสาที่กำลังยืนพิงเสาไฟเหลือบไปเฟ้นชายฉกรรจ์สี^,ห้าคนเดิน

ผละออกมาจากกลุ่มนั้น ในตอนแรกเธอไม่คิดสงสัยอะไร แต่เมือชาย

กลุ่มนั้นเดินมาได้สักพัก เธอก็เริ่มเอะใจเมือชายกลุ่มนั้นเหมือนจะ

เดินตรงเข้ามาหาตนเอง

หญิงสาวหันไปมองโดยรอบอีกทีเพื่อความแน่ใจ แต่เมื่อไม่เฟ้นมี

ใครลักคน วันวิสาก็รู้ตัวแล้วว่าไม่ควรยืนอยู่ที่นี่ต่อไปอีกแม้แต่วินาทีเดียว

“อยู่ไม่ได้แล้ว ฉันรีบเผ่นก่อนดีกว่า”

พูดจบวันวิสาก็หันหลัง จํ้าเร็วๆ รบหนีออก¹ไป แต่เพื่อความมั่นใจ

จึงหันหลังกลับมามองอีกครั้ง และนั้นเป็นการหันหลังกลับมามองครั้ง

สุดท้าย เพราะต่อจากนั้นวันวิสาก็ไม่คิดสนใจอะไรอีกแล้ว หลังจาก

หันหน้ากลับมาได้ ก็ซอยเท้าวิ่งแบบไม่ต้องคิดมาก

“อย่าหนี! อย่าหนี!” เสียงตะโกนตังตามมา

“บ้าหรือเปล่าเนี่ย! ตะโกนขึ้นมาแบบนี้ ใครไม่หนีก็บ้าแล้ว”

วันวิสาร้องขึ้น สองเท้าซอยถี่ยิบใส่ความเร็วอย่างเต็มที่

“จับไว้! จับไว้!” เสียงตะโกนดังเข้ามาให้วันวิสาได้ยินอีก

“อยากจะบ้า จะตามมาจับฉันทำไม ฉันไม่ได้สวยขนาดนั้น”

วันวิสาวิงไปบ่นไป เสียงตะโกนโหวกเหวกที^,ดังตามหลังมาอีกทำให้

วันวิสาวิงหนีสุดชีวิต เพราะจำภาพข่าวเหตุการณ์ในโทรทัศน์ที่เคย

นำเสนอว่ามีแก๊งจับเด็กสาวส่งไปขายชายแดนซึ่งเป็นข่าวดังเกรียวกราว มาแล้วก่อนหน้าได้ดี

“ผู้หญิงอะไรวิ่งเร็วจริงๆ” มงคลพูดขึ้น ก่อนจะตะโกนสั่งลูกน้อง

ตนเอง “แยกกันไปดักไว้”

วันวิสาได้ยินแว่วๆ ว่าให้แยกกันจับตัวเธอ หญิงสาวยิ้มมุมปาก

...หน็อย! รู้จักเจ้าแม่เยาวราชอย่างเธอน้อยไปซะแล้ว ซอยไหนไปออก

ซอยไหนมีหรอที่คนอย่างวันวิสาจะไม่รู้ เธอน่ะเดินจนทะลุปรุโปร่งไปหมด

ไล่ตั้งแต่เยาวราช สำเพ็ง คลองถม ยิ่งซอกซอยไหนมีของดีของถูกขาย

เธอนี่แหละเสาะแสวงหามาแล้วทั้งนั้น

และด้วยความที่เป็นนักกีฬาเก่า วันวิสาก็ใช้ทักษะการวิ่งที่เคยฝึก

ซ้อมผสมกับความรู้ลู่ทางเป็นอย่างดี เร่งแเท้าวิ่งหลบเช้าซอยนั้นไปออก

ซอยนี้ จนท้ายที่สุดก็สลัดลูกน้องของมงคลที่วิ่งตามมาหลุดได้

เมื่อรู้ว่าพ้นแน่แล้ววันวิสาก็หยุดวิ่งและหันหลังกลับไปมองด้วย

แววตาของผู้ชนะ และแสยะยิ้มดูแคลนพวกนักเลงกิ๊กก๊อกขาสั้นเหล่านั้น

ที่วิ่งตามไม่ทัน “ไร้น้ำยา กระจอก กลับไปแกวิ่งใหม่เถอะ หนูๆ อนุบาล

น้ำแข็งน้อย”

ปัก!

“โอ๊ย! คุณเดินยังไงเนี่ย” วันวิสาร้องเสียงหลง เมื่อหันหน้ากลับ

มาชนร่างร่างหนึ่ง เข้าอย่าง แรง

ไม่มีเสียงพูดจากชายหนุ่มที^,วันวิสาเดินชน นอกจากสายตา

คมกริบที่มองวันวิสาอย่างไม่พอใจ

วันวิสาเงยหน้าขึ้นมาหวังต่อว่าชายหนุ่มที^,ไม่มีมารยาท ก่อนจะ

ต้องอ้าปากค้าง เพราะจำไค้ดีว่าชายหนุ่มคนนั้น เพิ่งได้เป็นนายแบบก้อน น้ำแข็งแห้งให้เธอถ่ายภาพไปเมื่อสักครู่

“เอากล้องมา!” เสียงแหบตาเอ่ยขึ้นคล้ายคำราม

“ทำไมฉันต้องให้คุณด้วย” วันวิสาตอบกลับเสียงเข้มไม่แพ้กัน

ผู้ชายคนนี้บ้าหรอเปล่า ไม่เคยรู้จักกัน จะมาขอกล้องเธอทำไม หรือว่า

จริงๆ แล้วการขอกล้องเป็นรหัสการนำเสนอสินค้า...

“เอากล้องมา!” ชายหนุ่มพูดซํ้าเป็นครั้งที่สอง

วันวิสาเบี่ยงตัวจะเดินหลบด้วยความไม่พอใจ “ไปขอข้างหน้า

ฉันไม่มีจะให้ แล้วอย่ามาทำตัวเรียกร้องความสนใจ ฉันไม่ซื้อ แล้วก็ถอย

ไปได้แล้ว ฉันไม่มีรสนิยมชอบตี๋”

ภรพคำรามเสียงตาในลำคอ กระชากเสียงห้วนถามอีกครั้ง “จะ

ให้ดีๆ หรออยากให้ต้องใช้กำลังลงไม้ลงมือ”

วันวิสาเริ่มรู้ตัวว่าตนเองอาจจะตกเป็นเหยื่อของโจรปล้นทรัพย์

จึงกอดกล้องเอาไว้จนแน่น จากนั้นก็ไม่สนใจอะไรอีก นอกจากแผดร้อง

เสียงดังลั่น “ช่วยด้วยค่ะ! ช่วยด้วย! โจรจี้ชิงทรัพย์!”

ชายหนุ่มที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นโจรจี้ชิงทรัพย์ไม่สะทกสะท้านกับ

ถ้อยคำของหญิงสาวตรงหน้า แต่กลับหันไปพยักหน้าให้คนสนิทที่เพิ่งวิ่ง

ตามมาถึงให้ลงมือจัดการ

มงคลพยักหน้า เดินเข้าไปหาวันวิสา “ขอโทษนะครับคุณผู้หญิง”

พูดจบชายหนุ่มก็คว้ากล้องในมือของวันวิสา แล้วดีงออกมาอย่างรวดเร็ว

วันวิสาตกใจ ไม่คิดว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้กับตนเอง ซ้ำร้อง

ให้คนช่วยก็ไม่มีใครสนใจ “เอาคืนมานะ! เอาคืนมา!” สองมือวันวิสาจะ

คว้ากลับมา แต่ชายอีกสองคนเดินเข้ามาขวางไว้

มงคลเอากล้องไปให้ภรพ ชายหนุ่มรับมาแล้วกดเปิดดู ก่อนจะ

เงยหน้าขึ้นมองวันวิสาอีกครั้ง พร้อมกับถามเสียงเข้ม “เมมโมรการ์ด”

“ไม่มี” วันวิสาตอบเสียงฉุน คนพวกนี้มีสิทธิ์อะไรมาทำอย่างนี้

กับเธอ “แล้วก็เอากล้องฉันคืนมา ถ้าอยากได้ นู่น...ทำงานเก็บเงินไปซื้อ

เอง หรอไม่ก็ไปขอเมียเอา”

มงคลสะดุ้งกับคำพูดของหญิงสาวตรงหน้า รีบหันไปมองหน้า

เจ้านายที่ยืนทำหน้าเรียบนิ่ง ถ้าใครรู้จัก ภรพ รุ่งเรื่องไพศาลคิริ ดี จะรู้ว่า ภายใต้สีหน้าเย็นชาคือภูเขาไฟที่พร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อ

“รูปร่างแบบคุณดูแล้วก็น่าจะทำรายได้ดี ฉะนั้นกล้องแค่หมื่น

สองหมื่นคงมีปัญญาซื้อใช่ไหม” วันวิสาพูด พลางกวาดสายตามองภรพ

ตั้งแต่หัวจดเท้าแล้วยิ้มแบบรู้เท่าทัน รูปร่างแบบนี้ หน้าตาแบบนี้ แฟน

แก่แบบนี้ จะเป็นอะไรไปได้ นอกจาก... เหมาโลดได้ตลอด

“คุณผู้หญิงครับ...” มงคลพยายามจะพูดห้าม

“ถอยไปมงคล” เสียงเข้มบอกคนสนิท

ภรพใช้สายตาดุดันจ้องหน้าวันวิสา และใช้เวลาเพียงชั่วอึดใจ

เดียวสาวเท้าเข้าไปประชิดตัวเธอ หญิงสาวผงะด้วยไม่ทันตั้งตัว แล้ว

ชายหนุ่มก็ทำในสิงที่คนทั่วไปไม่มีทางกล้าทำ มือใหญ่ล้วงเข้าไปในเสือ

เชิ้ตตัวหลวมโพรกแล้วเพียงพริบตาก็ดึงเอาการ์ดเมมโมรีออกมาได้สำเร็จ

วันวิสาเบิกตาโต อ้าปากด้าง ยืนตัวตรงแข็งทื่อ

“ถ้าอยากจะหากินทางนี้ก็ไปอัปไซซ์เพิ่มซะ” ภรพก้มลงไปกระซิบ

ชิดรีมใบหูหญิงสาว ก่อนจะยืดตัวขึ้นพร้อมกับมอบรอยยิ้มร้ายกาจ

ให้วันวิสาจดจำไปจนวันตาย จากนั้นก็หันไปพยักหน้าให้ลูกน้องคนสนิท

คืนกล้องให้แก่คนที่ยืนนิ่งแข็งเพราะกำลังช็อกกับสิงที่เกิดขึ้น

มงคลยื่นกล้องให้หญิงสาว แต่วันวิสายังคงยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน

ชายหนุ่มจึงวางกล้องไว้บนพื้น

ภรพหันหน้ามามองหน้าวันวิสาแวบหนึ่งด้วยสายตาดูแคลน แล้ว

หันหลังเดินออกไปอย่างไม่คิดสนใจอึก

หลังจากหายช็อก วันวิสาพูดไม่ออก ได้แต่ชี้มือไปข้างหน้าอย่าง

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)